Το θέμα που τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον των μελών του Facebook Group του Enternity ήταν το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσει σε Xbox One το Final Fantasy VII Remake. Διαψεύσθηκε το ενδεχόμενο αυτό από την Square Enix, ωστόσο η ιστορία αυτή παραμένει μια καλή αφορμή για κουβέντα σχετικά με τη σύγχρονη μοίρα των λεγόμενων «third party exclusives» αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζει ο κόσμος.
Δημήτρης Βασιλάκης
Να με συμπαθάτε το γέρο, αλλά αυτή την ιστορία με τα timed exclusives δεν την κατάλαβα ποτέ μου. Έχοντας μάθει την αγορά απ’ έξω κι ανακατωτά και αγοράζοντας day 1 ένα παιχνίδι το χρόνο, πάντα περιμένω αρκετά πριν αγοράσω κάτι για να το πάρω φθηνά κι ωραία, μιας και το backlog μου το κουβαλάω αυτές τις μέρες σε επτά (7) τεράστιες κούτες. Οπότε δεν καταλαβαίνω προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός για τα timed exclusives. Φυσικά και θα ήθελα να βγει το remake στο Xbox One αλλά και να μη βγει πάλι συγκεντρώνει πιθανότητες να το παίξω, μιας και έχω καλές αναμνήσεις από τον τίτλο ως θεατής του Νίκου Παπακωνσταντίνου στα φοιτητικά μου χρόνια, γιατί τα JRPG που έχω παίξει στην καριέρα μου είναι κάτω από 5. Επίσης φυσικά και τη θεωρώ λογική κίνηση και ας το διέψευσε η Square Enix. Από εκεί και πέρα θα έλεγα ότι ζω για την εποχή που δεν θα υπάρχει ανταγωνισμός να μη μας σπάνε τα νεύρα τα fanboys, αλλά όπου έσκασαν μονοπώλια δεν χάρηκε κανείς.
Μάνος Βέζος
Παρατήρησα ότι μερίδα του κόσμου πρόλαβε να αντιδράσει άσχημα στο ενδεχόμενο να δούμε το Final Fantasy VII Remake σε Xbox One και η αλήθεια είναι πως, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις (π.χ. Devil May Cry 4) στην προκειμένη θεωρώ ότι ήταν λογικό να αντιδράσει αρνητικά. Όχι επειδή έχει καμιά υποχρέωση το franchise να αγνοεί τη μια ή την άλλη πλατφόρμα (τα ακούγαμε κι αυτά όταν ανακοινωνόταν το Final Fantasy XIII και για Xbox 360) αλλά διότι η Square Enix έχει δηλώσει ρητά και κατ’ επανάληψη πως το Remake ετοιμάζεται για PS4 και μόνο. Στη σύγχρονη πραγματικότητα βέβαια ακόμη κι αυτό μπορεί να μεταφραστεί «για την ώρα», ωστόσο η αλήθεια είναι πως καλό είναι να μη φτάσουμε να παίζουμε τόσο πολύ με τις λέξεις και σίγουρα όχι με τρόπο που οριακά να γλιτώνει μια εταιρεία από το να κατηγορηθεί στα σοβαρά και λογικά για ψευδείς δηλώσεις. Στον επιχειρηματικό κόσμο, από ένα σημείο κι έπειτα, κάτι τέτοια διώκονται κιόλας, δεν κατακρίνονται απλώς. Και, προσωπικά, θεωρώ ότι δεν διώκονται αρκετά. Η γραμμή μεταξύ αλήθειας και παραπλάνησης καλό είναι να μην κινείται σε όρια νευρικής ανορεξίας μέχρι να γίνει αόρατη.
Από εκεί και πέρα βέβαια, ακόμη και οι περιπτώσεις σαν του Final Fantasy VII Remake, αν υποθέσουμε ότι δεν θα το δούμε ποτέ σε Xbox One (συν ότι όλες οι δηλώσεις μπορούν να θεωρηθούν αληθινές αν βγει τελικά ο τίτλος στο επόμενο Xbox για παράδειγμα), είναι εξαιρετικά σπάνια διότι τέτοιες τακτικές δεν είναι βιώσιμες. Με την απαιτούμενη επένδυση για μια παραγωγή τέτοιου μεγέθους να διογκώνεται ολοένα και περισσότερο, όποιος platform holder και να θέλει. να εξασφαλίσει πραγματική αποκλειστικότητα (και όχι με ημερομηνία λήξης) πρέπει να δώσει τόσα χρήματα σε developer/publisher, προκειμένου ο τελευταίος να ξέρει ότι δεν θα καταλήξει να ζημιώνεται ύστερα από τέτοια επένδυση, που καταλήγει λογικό να θεωρήσει προτιμότερο να τα δώσει για να βγάλει ο ίδιος παιχνίδι, με τις δικές του ομάδες.
Για αυτό και η μεγάλη αποκλειστικότητα σε παραγωγή τρίτου έχει εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά και βγάζει νόημα μόνο όταν γίνεται εκ του ασφαλούς, όταν ο developer ξέρει ότι οι πιθανές πωλήσεις στις πλατφόρμες που θα αφήσει στην άκρη μπορούν να θεωρηθούν αμελητέες, ωστόσο αυτό δεν είναι αυτονόητο ή κανόνα. Δεν είναι πια ζήτημα του αν έχει κάποιος χρήματα να τάξει σε κάποιον άλλον, αλλά του ότι δεν έχει νόημα να τάξει τόσα χρήματα σε οποιονδήποτε άλλον για οποιονδήποτε τίτλο τέτοιου βεληνεκούς.
Και όταν σπάνε κάποιες αποκλειστικότητες του παρελθόντος, όταν μια σειρά που ταυτίζεται με μια πλατφόρμα αρχίζει να αράζει και σε άλλα λιμάνια, δεν έχει νόημα να διαμαρτυρόμαστε. Εκτός αν θεωρούμε αποδεκτή κατάληξη τα οικονομικά προβλήματα ενός developer που έχουμε σε εκτίμηση για τον οποιονδήποτε λόγο.
Σταύρος Βέργος
Πόσοι από εμάς δεν ξεκίνησαν την καριέρα τους στο gaming την εποχή του PlayStation και της επόμενης γενιάς του με PS2 και Xbox; Ήταν άλλες οι εποχές τότε, με τα exclusives από 3rd parties το καθένα του και την Sony να έχει τη μερίδα του λέοντος σε κονσόλες και σε τίτλους. Final Fantasy, Metal Gear στην Sony, Mass Effect στο Xbox και κάπου η Nintendo είχε τσιμπήσει τα Resident Evil με το 4 να είναι στο GameCube.
Ήταν στα ντουζένια τους τα console wars και οι platform holders ήθελαν να τελειώσουν τον πόλεμο πριν ακόμη προλάβει να αρχίσει. Και τα exclusives έχουν πολύ μεγάλο αντίκτυπο στην αγορά. Η σειρά Halo και ειδικά το Halo 3 ήταν η «ανταμοιβή» της Microsoft για το ότι μπήκε στο χώρο των κονσολών. Το PlayStation 3, που έπασχε σε δυνατά exclusives σε σχέση με τους προκατόχους του, έχασε έδαφος στην κόντρα της Sony με την Microsoft. Το Wii, πέρα από την τεχνολογική του πρωτοτυπία, βασίστηκε και σε εξαιρετικούς τίτλους που την ανεδείκνυαν. Η δυνατότητα των platform holders να έχουν στη δική τους γωνία του ρινγκ την Bungie, την Capcom ή την Naughty Dog έχει δείξει πως μπορεί να εξασφαλίσει μάχες.
Με τα χρόνια να περνούν η τάση αυξάνεται σε ένταση αλλά μειώνεται σε αριθμούς αν μιλάμε για «killer AAA exclusives». Και ενώ οι γραμμές έχουν πλέον χαραχτεί και τα στρατόπεδα έχουν χωριστεί, ο όρος «exclusive» έχει χάσει κάπου το νόημά του. Αν κάποιος πει exclusive μπορεί όντως να σημαίνει exclusive για κονσόλες, μπορεί να σημαίνει όμως και exclusive για ένα χρονικό διάστημα, μπορεί να σημαίνει πως ο τίτλος θα κυκλοφορήσει παράλληλα σε πολλές πλατφόρμες αλλά η κάθε μία θα έχει και ένα μοναδικό feature (SoulCalibur), μπορεί και να σημαίνει πως το trailer της ανακοίνωσης θα το προβάλει αποκλειστικά ένας platform holder.
Ειδικά όμως για τα πάλαι ποτέ exclusives που γίνονται remaster/remake είναι αυτονόητο και σχεδόν σίγουρο πως θα πάψει να υπάρχει το μονοπώλιο της μιας πλατφόρμας. Η εταιρεία αποφασίζει να φτιάξει ένα remake για να πουλήσει. Αυτό ισχύει γενικότερα για οποιαδήποτε τίτλο κυκλοφορεί αλλά τα remakes γίνονται ξεκάθαρα για να αυξήσει τα έσοδα της μια εταιρεία από βέβαιες πωλήσεις. Και θα το κάνει με τη βεβαιότητα πως θα πιάσει όσο μεγαλύτερο μέρος της αγοράς μπορεί. Αν δεν συνεχίζει να ανήκει ένα studio σε έναν platform holder τότε το exclusive του παρελθόντος είναι το multiplatform του παρόντος.
Μέχρι λοιπόν να εξαγοράσει η Epic και η Tencent όλα τα υπόλοιπα η κατάσταση θα συνεχίζει να είναι ως έχει.
Δημήτρης Βούρδας
Προσπαθώ να σκεφτώ μερικές φορές έναν εξιδανικευμένο κόσμο, στον οποίο κάθε παιχνίδι είναι διαθέσιμο σε κάθε κονσόλα. Μετά συνειδητοποιώ πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο κάνει μάλλον κακό στην αγορά, στις εταιρείες, ακόμη και στο ίδιο το κοινό του gaming. Πέρα από την οπαδική αντιμετώπιση, κάποια παιχνίδια έχουν φτιαχτεί από συγκεκριμένες εταιρείες που έχουν συγκεκριμένες φιλοσοφίες και λειτουργούν ιδανικά σε συγκεκριμένες κονσόλες.
Για παράδειγμα, το αίσθημα που προκάλεσε το φινάλε του Halo 3 σε όσους ακολουθούσαν τη σειρά, απέκτησε μεγαλύτερες και πιο σημαντικές διαστάσεις, γιατί απεικόνιζε την εικόνα όχι απλά των δημιουργών του παιχνιδιού, αλλά και των κονσολών της Microsoft, με τις οποίες το franchise του Halo γιγαντώθηκε. Από ένα σημείο και μετά, η σύνδεση εταιρείας/κοινού γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη καταλήγοντας τυπικά σε ένα σημείο όπου το ένα δεν νοείται χωρίς το άλλο. Ας πούμε, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί τον Mario χωρίς την Nintendo.
Κάπως έτσι, σε μια ευκαιρία για τη βελτίωση των παροχών στους πελάτες τους και στο αγοραστικό κοινό, οι εταιρείες έφτασαν σε συμφωνίες για την παροχή επιπλέον υλικού για το εκάστοτε παιχνίδι. Αυτό το σύντομο exclusivity όμως έχει το ανάποδο αποτέλεσμα. Το πραγματικό όφελος προς τους παίκτες που διαθέτουν μια συγκεκριμένη κονσόλα έχει πεπερασμένη διάρκεια κι από τη στιγμή που η εκάστοτε εταιρεία δεν θέλει να χάσει πελάτες, έχει και συγκεκριμένη ποιότητα. Επομένως, με την απώλεια του πιο βασικού πλεονεκτήματος και την αδυναμία κάποιας τρομερής διαφοράς, αφού το τελικό αποτέλεσμα θα έχει πολύ μικρή διαφορά, η ανάγκη για προσφορά οποιασδήποτε αποκλειστικότητας είναι μάλλον περιορισμένη και σίγουρα όχι αποδοτική, στο βαθμό τουλάχιστον που συναντάμε με πρωτογενείς τίτλους.
Η αντίθετη διαδρομή, δηλαδή για ένα franchise ή μια σειρά παιχνιδιών που περιορίζεται σε μια μόνο εταιρεία και τις κονσόλες της, είναι πολύ πιο σπάνια. Όπως μοιάζει λογικό, μια εταιρεία δεν θέλει να χάσει πελάτες και δύναμη στην αγορά με ένα χτύπημα των δακτύλων. Για αυτό θα χρειαστεί, πέρα από πολύ ικανοποιητικά οφέλη, να υπάρχει και μια βάση κοινού, που θα είναι σε θέση να στηρίξει μια τέτοια αλλαγή. Οι δυσκολίες είναι εγγενείς και φυσικά δεν είναι λίγοι που θεωρούν μια τέτοια κίνηση απολύτως λάθος. Και ναι, υπολογίζω κι εμένα ανάμεσα τους.
Βασίλης Γεωργακόπουλος
Θυμάστε τότε που η σειρά Final Fantasy ήταν αποκλειστική σε κονσόλες της Nintendo; Αδαμάντινες εποχές. Τότε που η SquareSoft τα έσπασε με την Nintendo και κυκλοφόρησε το Final Fantasy VII αποκλειστικά για PSone; Εξαιρετικό. Και έτσι για τη γεύση, όταν το Final Fantasy XIII ανακοινώθηκε πως θα κυκλοφορήσει και σε Xbox 360, μετά από χρόνια αποκλειστικής εμφάνισης τίτλων Final Fantasy σε PlayStation; Εκεί να δείτε σφαγή.
Η τελευταία περίπτωση είναι ίσως η πιο τρανταχτή από θέμα βαβούρας για franchise που μετά από χρόνια αποκλειστικής εμφάνισης σε μια μόνο πλατφόρμα, το γυρνά σε multiplatform. Με την ύπαρξη του Bayonetta 2 αποκλειστικά σε Wii U (για τελείως άλλους λόγους) να την ακολουθεί στο δικό μου μυαλό. Γενικά μπορεί τέτοια πράγματα να μας χτυπήσουν περίεργο νεύρο που και που. Όμως η βαρύτητα των 3rd party exclusives αλλάζει συνεχώς και η κατάσταση στην οποία είμαστε τώρα είναι πολύ ιδιόμορφη. Από τη μια κάθε platform holder θέλει να έχει όσους περισσότερους αποκλειστικούς τίτλους μπορεί. Είτε δικής του «κατασκευής» είτε τρίτων. Με εξαίρεση την Nintendo που δεν της παραβγαίνει κανείς σε αριθμό αποκλειστικών τίτλων που φτιάχνει η ίδια, οι υπόλοιποι platform holders δεν έχουν είτε το χρόνο, είτε τους πόρους για να εξασφαλίσουν όσους περισσότερους μπορούν. Οπότε το ρίχνουν στο ψάρεμα τίτλων από τρίτους και τους βαπτίζουν αποκλειστικούς, αλλά για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Όταν αυτό λήξει, ο τίτλος ενδέχεται να κυκλοφορήσει και αλλού.
Από τη μια, για τις εταιρείες που φτιάχνουν αυτούς τους τίτλους, είναι δύσκολο να παραμείνουν σε μια μόνο πλατφόρμα, λόγω κόστους ανάπτυξης και των πωλήσεων/εσόδων που ελπίζουν να σημειώσει κάθε παιχνίδι. Δίνοντας έτσι τον τίτλο σε ένα μόνο platform holder γενικά, ίσως είναι αυτοκτονικό. Το να τον δώσουν για ένα χρονικό διάστημα μπορεί να θυσιάσει κομμάτι πωλήσεων και εσόδων από αυτές (μιας και όταν βρει στις άλλες πλατφόρμες η βαβούρα για τον τίτλο δεν θα είναι η ίδια). Αν όμως η συμφωνία είναι καλή, μπορεί να ρεφάρουν την ενδεχόμενη οικονομική χασούρα και να βγουν κάπως κερδισμένοι.
Θεωρώ πως το μεγαλύτερο πλήγμα δεν είναι των εταιρειών αλλά του καταναλωτή. Για να μπορέσει να παίξει αυτό που θέλει, καταλήγει να περιμένει ίσως και χρόνια για κάτι που θα μπορούσε άνετα να υπάρχει διαθέσιμο στην κονσόλα του εξ αρχής. Και σίγουρα δεν του καίγεται καρφί για το τι έχει συνεννοηθεί η μια εταιρεία με την άλλη. Τον νοιάζει τι θα μπορεί να παίξει και πότε. Δεν βρίσκω άτοπο το χειρισμό των χρονικά περιορισμένων exclusives για καλύτερα οικονομικά από τις εταιρίες. Αλλά, ως έχει η κατάσταση αυτήν τη στιγμή, η εντύπωση που μένει είναι πολύ περισσότερο ένα μπέρδεμα, παρά κάτι ξεκάθαρο και απλό. Πάρα πολλοί τίτλοι και DLC είναι αποκλειστικοί και δεν είναι ταυτόχρονα. Δεν ξέρουμε τι θα βγει που, δεν υπάρχει περίπτωση να θυμόμαστε πότε και με τι καλούδια το κάθε τι και απλά καταλήγουμε με το μυαλό στη φορμόλη και διάθεση μόνο για Tetris. Εκεί είναι αδύνατο να μπερδευτούμε.
Νικήτας Καβουκλής
Όταν έχεις χρήμα μπορείς να προσφέρεις και first party και third party exclusives. Τα δεύτερα εξιτάρουν περισσότερο τα λεγόμενα fanboys, λόγω του ότι δυνητικά θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν και σε άλλες πλατφόρμες, όμως οι συμφωνίες μεταξύ των εταιρειών δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που για διάφορους λόγους, κλασικοί τίτλοι από third party, κάποτε αποκλειστικότητες για μια πλατφόρμα, επανέρχονται ως remake και μάλιστα ως κυκλοφορίες multiplatform. Εκεί είναι που γίνεται του τρελού το πανηγύρι. Πατατάκια και Coca Cola να έχει κανείς. Η απόλαυση της ανάγνωσης των σχολίων κάτω από κάθε τέτοιο άρθρο δεν περιγράφεται. Οι μεν αρχίζουν τις κατάρες προς τον εκάστοτε publisher επειδή τους στέρησε τη χαρά να τη λένε στην αντίπαλη εξέδρα, οι δε πανηγυρίζουν λες και ανακάλυψαν τον τροχό. Πάρτι ανεγκέφαλων σε πολλαπλά επίπεδα.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δω τις αγαπημένες μου αποκλειστικότητες να κυκλοφορούν και σε άλλες πλατφόρμες. Έτσι και αλλιώς, εγώ είμαι αυτός που πληρώνεται για παραχώρηση πνευματικών δικαιωμάτων; Όχι. Ίσα ίσα που, με αυτόν τον τρόπο, μπορούν και άλλοι παίκτες να χαρούν με ό,τι είχα την ευκαιρία να απολαύσω στο παρελθόν. Ξέρω, υπάρχει μια μεγάλη ομάδα που δεν συμμερίζεται αυτήν την άποψη. Εν τω μεταξύ, για να καταλάβει κανείς πόσο δεν έχει νόημα να χαλιέται κάποιος όταν ένα κλασικό franchise ανακοινώνεται ως multiplatform, έτσι και αλλιώς, κάποια στιγμή, έστω στο μακρινό μέλλον, το οποιοδήποτε παιχνίδι θα είναι διαθέσιμο μέσω κάποιου emulator, σε άλλη πλατφόρμα. Τελικά, όπως πάντα, πολλά λόγια και σκέψη μηδέν.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Αποκλειστικότητες τρίτων; Νομίζω ότι έχουν αρχίσει να σπανίζουν επικίνδυνα. Μάλλον γιατί δεν βγαίνει το χρήμα που θα ήθελαν οι δημιουργοί, ίσως γιατί όλοι πλέον θέλουν πατήματα σε όλο το κοινό και όχι σε μέρος αυτού. Λογικό, δεν λέω, αλλά η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν τίτλοι που ξενίζουν όταν εμφανίζονται στη μία ή την άλλη κονσόλα. Ειδικά αν αυτοί είναι κλασικοί τίτλοι, που κάποτε βοήθησαν να ξεχωρίσει κάποιο σύστημα και τώρα κυκλοφορούν και στον αντίπαλο, είτε σαν remaster είτε σαν νέα κυκλοφορία. Τα Crash Bandicoot είναι ένα τρανό πρόσφατο παράδειγμα. Θα μου πείτε ότι τα πιο πρόσφατα παιχνίδια είχαν κυκλοφορήσει και σε άλλες κονσόλες, πέραν του PlayStation. Όμως εγώ δεν αναφέρομαι σε αυτούς τους τίτλους. Μιλάω για τους πρώτους τρεις, τους κλασικούς της Naughty Dog (η οποία τότε ήταν ανεξάρτητη εταιρεία), που πρόσφεραν την πολυπόθητη μασκότ στο τότε PSone και αποτέλεσαν το ουσιαστικό ξεκίνημα της ταλαντούχας εταιρείας. Εννοείται ότι υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα. Όμως η ουσία είναι άλλη. Τέτοιου είδους κυκλοφορίες υπογραμμίζουν το πόσο διαφορετική είναι η βιομηχανία των videogames σήμερα σε σχέση με τότε, πόσο πιο δύσκολο είναι για έναν developer να παραμείνει «πιστός» στη μία ή την άλλη κονσόλα. Καταλαβαίνω τους λόγους, καταλαβαίνω ότι είναι πλέον φυσιολογικό οι περισσότεροι τίτλοι να θέλουν/πρέπει να κυκλοφορούν παντού, όμως πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να παραξενεύεται όταν συναντά κάποιο franchise σε διαφορετικό στρατόπεδο. Μάλλον είναι η δύναμη τη συνήθειας. Ή απλώς είμαι παράξενος. [σ.α.: Μετά βίας κρατιέμαι.]
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity