Την εβδομάδα που πέρασε, με αφορμή τη στήλη Δεινή Σαύρα του Δημήτρη Βασιλάκη τα μέλη του Enternity Game Room ξεκίνησαν συζήτηση για το αν έχει νόημα να απογοητεύεται κανείς όταν παιχνίδι που αγόρασε δίνεται ξαφνικά δωρεάν, τι προσέγγιση έχει νόημα να ακολουθεί κάποιος αν θέλει να αποφύγει κάτι τέτοιο κ.λπ. Ώρα να συμπληρώσει με τις σκέψεις της και η υπόλοιπη συντακτική ομάδα.
Έκτωρ Αποστολόπουλος
Η διαδικασία αγοράς νέων παιχνιδιών έχει αλλάξει, τουλάχιστον για εμένα. Η πληθώρα επιλογών, προσφορών αλλά και τρόπων προσθήκης του εκάστοτε παιχνιδιού στη συλλογή μου έχει φέρει τα πάνω κάτω μέσα μου. Από το δίλλημα του «να το αγοράσω ή να το δανειστώ από το video club;» έχουμε πάει στο επόμενο επίπεδο. «Να το αγοράσω σε φυσική μορφή; Day one; Ή μήπως να περιμένω σε προσφορές από ντόπια μαγαζιά; Ή να το πάρω από το εξωτερικό σε ένα μήνα που θα έχει πέσει η τιμή; Και αν βγει σε digital sales; Βέβαια μπορεί να μπει στο Xbox Game Pass το καλοκαίρι, οπότε αξίζει να το πάρω τώρα; Πέρσι τέτοια εποχή είχε το PS Plus ένα αντίστοιχο παιχνίδι στους τίτλους του μήνα, μήπως το βάλει στη λίστα τον επόμενο μήνα που έχει γιορτές;».
Άπειρες σκέψεις και πολλές οι περιπτώσεις που ένιωσα βλάκας, όπως και ο Δημήτρης Βασιλάκης την προηγούμενη εβδομάδα. Το 2018 είχα προχωρήσει σε αγορές αρκετών παιχνιδιών από το Microsoft Store κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών προσφορών. Τίτλους που με ενδιέφεραν από το πρώτο κιόλας trailer, παιχνίδια που με ιντρίγκαραν με κάτι που είχα ακούσει από κάποιο γνωστό και γενικότερα είχα χτυπήσει φλέβα χρυσού. Μέσα σε αυτό το διάστημα πρόλαβα να παίξω τα μισά, ενώ τα περισσότερα εμφανίστηκαν με την πάροδο του χρόνου στο Xbox Game Pass, στο EA Access ή στα Games with Gold.
Στην αρχή ένιωσα βλάκας. Ακόμα και αυτά τα λίγα (σε σχέση με το να αγόραζα στην αρχική τιμή) λεφτά που είχα δώσει τότε, πήγαν ουσιαστικά χαμένα. Θα τα έπαιζα μέσω των υπηρεσιών που ήδη πληρώνω. Από την άλλη με έβαλε σε σκέψεις για το κατά πόσο αξίζει πλέον να προχωράς σε αγορές παιχνιδιών επειδή σου κλείνουν το μάτι οι τιμές τους, μεγαλώνοντας απλώς το backlog. Eάν είχα πάρει ένα-δύο παιχνίδια και τα έπαιζα εκείνη την στιγμή, δε θα με πείραζε τόσο. Το να αγοράσεις κάτι σε μία άλφα τιμή και μία εβδομάδα μετά να το δεις σε προσφορά, είναι κάτι που συμβαίνει και σε άλλους χώρους. Πολλές φορές δεν μπορείς να το αποφύγεις και, ειδικά στο χώρο των video games, πρέπει να ζυγίζεις πλέον τα πράγματα λίγο διαφορετικά.
Ξεπερνώντας τη σκέψη και τη ξενέρα του «μήπως πέταξα τα λεφτά μου;» καταλαβαίνεις ότι το Xbox Game Pass και το κάθε Xbox Game Pass σού δίνει την ευκαιρία να πειραματιστείς, να ανακαλύψεις μια νέα αγαπημένη σειρά, μα πάνω απ’ όλα να προχωράς σε πιο μυαλωμένες και συγκροτημένες αγορές. Ναι, θα κάνεις και μία αγορά-πατάτα, αλλά όταν βλέπεις την Collector’s edition του Dragon Ball Z: Kakarot 90 ευρώ φθηνότερα, μία εβδομάδα μετά τη κυκλοφορία του και από το ίδιο online store (!), καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα βρίσκεται παντού σε μία άκρως ανταγωνιστική αγορά.
Αυτό το «αίσθημα βλακείας» όταν βλέπεις έναν τίτλο που αγόρασες να εμφανίζεται λίγους μήνες μετά σε κάποια συνδρομητική υπηρεσία με έχει βάλει σε σκέψεις για το πόσο αξίζει να παίρνεις κάτι επειδή το βλέπεις σε προσφορά. Από εκεί που μαζεύαμε το χαρτζιλίκι μας για να πάρουμε αυτόν τον έναν τίτλο, με το ίδιο ποσό παίρνουμε πλέον πέντε και έξι παιχνίδια σε ψηφιακή μορφή, τα οποία ενδεχομένως να μην προλάβουμε και να τα παίξουμε. Με μία συνδρομή έχουμε άμεση πρόσβαση σε πάνω από 100 τίτλους. Όσοι από εμάς έχουμε προλάβει τη σκληρή εποχή των retail games, θα θέλαμε να έχουμε τώρα τον ελεύθερο χρόνο που είχαμε τότε, ώστε να μπορέσουμε απολαύσουμε τους τρεις τίτλους που αγοράσαμε ή κατεβάσαμε με τα μοντέρνα μέσα. Τότε μπορεί να αφιερώναμε ως πιτσιρίκια έναν και δύο μήνες σ’ ένα μόνο τίτλο της αγαπημένης μας κονσόλας. Είχαμε πολύ χρόνο για ένα ακριβό σπορ και τώρα που έγινε πιο προσιτό, έχουμε λιγότερο χρόνο από ποτέ. Μία εξέλιξη τραγική ειρωνεία, αλλά αυτό είναι μάλλον άλλη συζήτηση.
Μάνος Βέζος
Εδώ και πολλά χρόνια δεν έχω τέτοιου είδους προβληματισμούς που, εδώ που τα λέμε, είναι απλή προέκταση της πραγματικότητας ενός «early adopter», εκείνου που αγοράζει κάτι νωρίς και πιο ακριβά, από οποιονδήποτε άλλον που αφήνει την αγορά για μετά δεν θέλει να πληρώσει (το ίδιο) ακριβά. Εκείνος που δεν μπορεί είναι ξεχωριστή περίπτωση και εκτός «συναγωνισμού» σε τέτοια κουβέντα, αφού τα πλάνα του δεν επηρεάζονται τόσο καθοριστικά από το γούστο και την όρεξή του, σε αντίθεση με τις άλλες δυο κατηγορίες καταναλωτή. Το κέρδος εκείνου που κάνει κίνηση νωρίς είναι η πρόσβαση από νωρίς. Το κέρδος εκείνου που περιμένει είναι, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, κάποια οικονομία.
Η επιλογή είναι ανάμεσα σε αυτούς του δυο δρόμους και τα κέρδη έχουν κυμαινόμενη αξία αλλά πάντα υπαρκτή. Πρόσβαση από νωρίς δεν σημαίνει απαραίτητα πρόσβαση σε καλό προϊόν. Πρόσβαση αργότερα κάνει ευκολότερη την αποφυγή ενός μετρίου ή κακού προϊόντος (οικονομία) ή αγορά σε μειωμένη τιμή (πάλι οικονομία). Το πόσο μειωμένη θα είναι τιμή είναι σχετικό, αλλά ο βαθμός του κέρδους αλλάζει, όχι η ύπαρξή του.
Για να πάρω πατριωτικά την ατυχία της στιγμής, έναν κακό υπολογισμό ή μια άβολη συγκυρία, πρέπει να μην έχω συμφιλιωθεί με τα παραπάνω, ενδεχομένως να μην μπορώ να διαλέξω καν σε ποια κατηγορία ανήκω ή θέλω να ανήκω σε κάθε περίπτωση. Η συμφιλίωση αυτή ήρθε νωρίς.
Επιπλέον έχω ως τελείως ξεχωριστά πράγματα στο μυαλό μου την αγορά από τη δωρεάν διάθεση με συνδρομή. Αδυνατώ να ενοχληθώ όταν μπαίνει σε τέτοια υπηρεσία κάποιος τίτλος που αγόρασα ακριβώς για αυτό το λόγο. Δεν θεωρώ καν συγκρίσιμα αυτά τα σενάρια. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι, ιδιοκτησιακά, τα δυο σενάρια είναι το ίδιο πράγμα (που δεν είναι) η διαφορά του κόστους της συνδρομής από εκείνο της αγοράς των τίτλων που προσφέρει η συνδρομή, είναι ο έλεγχος. Όταν αγοράζω, διαλέγω εγώ και κανείς άλλος. Στη συνδρομή διαλέγει οποιοσδήποτε εκτός από εμένα. Κι ο έλεγχος κοστίζει. Σαν τις περισσότερες στήλες στο Τζόκερ.
Σταύρος Βέργος
Μεγαλωμένος στην επαρχία είχα αναπτύξει ένα σύνδρομο στέρησης. Δεν είχα πρόσβαση σε παιχνίδια, δεν υπήρχε μαγαζί που να πουλάει παιχνίδια. Ψέματα, υπήρχε ένα μαγαζί που το 2008 είχε στη βιτρίνα του ένα FIFA 2004. Παίζει να είναι ακόμα εκεί. Ερχόμενος στην Αθήνα και έχοντας λεφτά να κάψω απ' ό,τι έβγαζα την καλοκαιρινή τουριστική σεζόν, ήταν αγαπημένη μου ενασχόληση να πηγαίνω στο The Mall Athens και, αφού χαιρετούσα την αιώνια ταλαιπωρημένη μουτσούνα του Μάνου, περνούσα ώρες ατελείωτες στο Fnac. Αγόραζα βιβλία, αγόραζα κόμικ, έκαιγα λεφτά σε παιχνίδια και DVD και γέμιζα την άδεια μου βιβλιοθήκη με ζήλο. Δεν υπήρχε μήνας που να μην αγόραζα κάτι και η αλήθεια είναι πως δεν είχα ποτέ το μικρόβιο του συλλέκτη. Δεν έδινα λεφτά για να φτιάξω μια συλλογή. Δεν με ένοιαζε να αγοράσω κάτι ώστε να έχω όλα τα τεύχη, τα sequels κ.τ.λ. Αγόραζα πράγματα για να τα καταναλώσω και οτιδήποτε έπαιρνα το τελείωνα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μέχρι που τελείωσαν τα λεφτά, ευτυχώς λίγο πριν ξαναέρθει το καλοκαίρι και ξεκινήσω μια ακόμη σεζόν.
Όταν επέστρεψα ξανά Αθήνα με γεμάτο πορτοφόλι πήγα ξανά στο The Mall Athens, χαιρέτισα τον Μάνο που φαινόταν περισσότερο νεκρός από ζωντανός [σ.α.: Για να ταιριάζουν τα έξω μου με τα μέσα μου.] και άρχισα να κοιτάζω τα ράφια. Μια φίλη μου ήταν μαζί μου και με περίμενε να διαλέξω ώστε να πάμε για καφέ και μετά από ένα μισάωρο μου λέει να πάρω επιτέλους κάτι γιατί βαρέθηκε. Έφυγα για πρώτη φορά από το μαγαζί χωρίς να αγοράσω κάτι. Είχα ξεπεράσει το σύνδρομό μου. Ή έτσι νόμιζα.
Χρόνια μετά και με τρώει η φαγούρα να ξοδέψω λεφτά. Έχω στην άκρη 300 ευρώ και θέλω να τα σκορπίσω. "Don't spend it in one place" μου είχαν πει και το έχω πάρει από καρδιάς. Ανοίγω Steam και ξεκινάω να αγοράζω. Καίω λεφτά σε παιχνίδια Star Wars, τα δύο KotOR, το Empire at War και τα δύο The Force Unleashed. Πάει η σούμα κανένα 200άρι. Έχω και ένα κατοστάρικο να το κάνω καραμέλες. Χαρούμενος, ξεκινάω να παίζω, ήταν διακοπές του Πάσχα και έχω άπλετο χρόνο μπροστά μου. Δεν έχω προλάβει να τελειώσω το πρώτο KotOR και στις 4 Μαΐου σκάει email: "May the 4th be with you, 14 Star Wars titles available for 50 euros". Ανάμεσα στους 14 τίτλους και αυτοί που είχα αγοράσει συν παιχνίδια που ήθελα να τα δοκιμάσω όπως το Battlefront II του 2005 και τα 3 Jedi Knight. Κοίταξα το email, κοίταξα τις καραμέλες που είχα αγοράσει, σκέφτηκα πόσες ακόμη καραμέλες θα μπορούσα να έχω αν είχα ψάξει κάθε πότε βγαίνουν τα παιχνίδια Star Wars σε bundle και αγόρασα το bundle.
Από τότε έχω τεράστια υπομονή. Το σύνδρομο εμφανίζεται συχνά και αλλά το καταπιέζω. Αν βγει τίτλος που θέλω οπωσδήποτε να παίξω τον αγοράζω τον πρώτο μήνα, δεν περιμένω καθόλου. Αν τα οικονομικά μου δεν μου επιτρέπουν να πάρω αυτό που θέλω τους πρώτους μήνες, τότε περιμένω προσφορές. Σε περιπτώσεις που έχω λεφτά και θέλω να τα κάψω, κανονίζω καφέ, πηγαίνω νωρίτερα στο Σύνταγμα, μπαίνω στα Public και χαζεύω τα ράφια. Μέχρι να με πάρουν αυτοί που περιμένω τηλέφωνο και να μου πουν πως έφτασαν στα McDonald's για να κατέβω τους ορόφους με άδεια χέρια.
Υ.Γ. Έχω σκεφτεί πως η καταναλωτική μου μανία με έπιανε βλέποντας τη θλίψη του Μάνου. More tests are required. [σ.α.: You can’t buy happiness. But you sure as hell can spend it.]
Νικήτας Καβουκλής
Δεν έχω νιώσει ποτέ ότι την «πάτησα» αγοράζοντας ένα παιχνίδι. Αν και αρκετές φορές έχει τύχει κάτι που αγόρασα ύστερα από λίγο καιρό να δοθεί μέσω PS Plus, Games with Gold ή Xbox Game Pass, σε καμία περίπτωση δεν έχει περάσει από το μυαλό μου η σκέψη «πω πω τι έπαθα και γιατί δεν περίμενα λίγο ακόμα».
Έτσι και αλλιώς είμαι από τους ανθρώπους που όταν θέλουν κάτι, θα ήθελαν να το έχουν από χθες. Δεν έχω μετανιώσει, ούτε θα μετανιώσω για την οποιαδήποτε αγορά. Το ήθελα, είχα τα χρήματα, το πρόσθεσα στη συλλογή μου. Τόσο απλά. Και ναι, είμαι από τους τύπους για τους οποίους, είτε σε φυσική είτε σε ψηφιακή μορφή, η ύπαρξη και ο εμπλουτισμός μια συλλογής συνεχίζει να μετράει.
Μην ξεχνάμε πως με τις συνδρομητικές υπηρεσίες τίποτα δεν είναι δικό σου για πάντα. Τις χρησιμοποιώ μεν, όχι όμως σε μόνιμη βάση. Όταν π.χ. μπήκε το Shadow of the Tomb Raider στο Xbox Game Pass, έδωσα το €1 της προσφοράς, έπαιξα, το τελείωσα και αυτό ήταν. Αν το ήθελα για συλλογή, απλά θα το αγόραζα, παραβλέποντας την ύπαρξή του ή όχι σε οποιαδήποτε υπηρεσία.
Για ό,τι έχω πάρει δεν μετανιώνω (παραφράζοντας το τραγούδι του Κ. Τουρνά).
Λεωνίδας Μαστέλλος
Για να είμαι ειλικρινής, την έχω πατήσει με αγορά παιχνιδιού που μετά από λίγες ημέρες δόθηκε στο PS Plus (έχε χάρη που ήταν το Detroit). Και για μια στιγμή νιώθεις όντως «μπιπ». Κυρίως γιατί πριν από την απόφαση της αγοράς προηγείται μια περίοδος σκέψης. Να το πάρω; Θα αξίζει τα λεφτά του; Θα ξενερώσω; Οπότε όταν αποφασίζεις να κάνεις το βήμα και ξαφνικά βλέπεις ότι όλη αυτή η διαδικασία έγινε για το τίποτα, ε ναι ξενερώνεις. Για να μην μιλήσω για τα λεφτά. Και καλά να είναι τίτλος που τον ήθελες οπωσδήποτε στη συλλογή σου. Κάνεις τα στραβά τα μάτια. Δύσκολα, αλλά τα κάνεις.
Φυσικά η ξενέρα έχει κι άλλη πλευρά. Αυτήν που ανακοινώνονται τα παιχνίδια και συνειδητοποιείς ότι τα έχεις ήδη όλα. Εκεί φυσικά ξενερώνεις γιατί νιώθεις να πηγαίνει στράφι ένας μήνας της συνδρομής, αλλά και πάλι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Η λογική λέει ότι αν πρόκειται να κάνεις κάποια αγορά παιχνιδιού, καλό θα είναι να περιμένεις μέχρι το τέλος του μήνα που ανακοινώνονται οι δωρεάν τίτλοι ή όποτε ανακοινώνονται τα του Xbox Game Pass (το οποίο είναι εξαιρετικό). Βλέπεις, ακούς και μετά κάνεις την κίνηση. Αλλά ποιον κοροϊδεύω; Αν περίμενες κάποιον τίτλο πάρα πολύ, σιγά μην κάνεις υπομονή. Τον χτυπάς και γεια σας.
Συμπέρασμα; Ναι νιώθεις κάπως βλάκας όταν συμβαίνει το όλο σκηνικό αλλά, από την άλλη, δεν νομίζω να υπάρχει σωτηρία. Αν σου καρφωθεί κάποια αγορά, δύσκολα κάνεις υπομονή.
Πλάτων Πέππας
Προσωπικά, ήμουν συνδρομητής για κάτι παραπάνω από έξι μήνες στη δημοφιλή υπηρεσία της Microsoft που επιτρέπει την πρόσβαση σε παραπάνω από 100 τίτλους ανά πάσα στιγμή. Η αλήθεια είναι πως η ευκολία της πρόσβασης μείωσε δραματικά τις αγορές μου εκείνη την περίοδο. Οι λόγοι που δεν τη συνέχισα είναι καθαρά προσωπικοί και έχουν να κάνουν με τον ελεύθερό μου χρόνο που είναι δραματικά μειωμένος από το Σεπτέμβριο.
Παρόλα αυτά, αν γινόταν κάποια τεράστια αλλαγή στη ζωή μου και έβρισκα χρόνο για gaming, σαν τον παλιό καλό καιρό, σίγουρα θα συνέχιζα τη συνδρομή. Η τιμή της, τα 14 ευρώ μηνιαίως δηλαδή, είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με την αξία της, την πρόσβαση σε τόσο μεγάλο αριθμό τίτλων.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πως αγοράζεις τίτλους όταν έχεις ήδη μεγάλο back log αλλά και μια τέτοια συνδρομή να σου προσφέρει εναλλακτικές; Η απάντηση σε αυτό, για μένα, βρίσκεται σε μια σωστή ανάμιξη λογικής και συναισθήματος. Δεν το συζήτησα καν να προχωρήσω στην αγορά του Star Wars: Jedi Fallen Order την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του, γνωρίζοντας βέβαια πως το πιθανότερο είναι πως ένας τέτοιου τύπου τίτλος δεν θα έρθει στην υπηρεσία της Microsoft. Σίγουρα μιλώντας για μικρότερους τίτλους που θα είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να μεταφερθούν στο Xbox Game Pass, θα το σκεφτόμουν λιγάκι παραπάνω, πάντα όμως σε συνάρτηση με το πόσο θέλω να παίξω τα συγκεκριμένα παιχνίδια. Για παράδειγμα, δεν θα προχωρούσα στην αγορά μικρότερων, ανεξάρτητων παραγωγών. Στον αντίποδα, τίτλοι όπως το BioShock: The Collection ή το αρκετά πρόσφατο μα αριστουργηματικό (και αφορμή για το σημερινό μας θέμα) A Plague Tale: Innocence είναι αμαρτία να μην υπάρχουν στη συλλογή όλων των gamers, ακόμα και αν δοθούν δωρεάν σε όσες υπηρεσίες είναι δυνατό να συμβεί αυτό.
Ως αντεπιχείρημα κάποιοι θα ρωτήσουν «πόσες φορές θα παίξεις ξανά και ξανά το ίδιο παιχνίδι για να χρειάζεται πραγματικά να το έχεις στην κατοχή σου»; Σε αυτούς θα απαντήσω «όσες φορές χρειαστεί». Τα αριστουργηματικά παιχνίδια δεν γερνούν. Οι εμπειρίες που βιώνουμε μένουν αγέραστες όσα χρόνια κι αν περάσουν και η ύπαρξη τίτλων όπως το God Of War στο ράφι μου, μου δημιουργεί μια αίσθηση ασφάλειας. Αυτός είναι και ο λόγος που θα αγόραζα τίτλους τέτοιας αξίας (και όχι τιμής, αυτή μεταβάλλεται) χωρίς ίχνος ντροπής ή μεταμέλειας. Και ας δίνονταν δωρεάν όπου θέλουν. Απλά και μόνο γιατί γνωρίζω πως τέτοιες εμπειρίες δεν προσφέρονται κάθε μέρα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity