Με αφορμή πρόσφατο αφιέρωμά μας στην Amiga ξεκίνησε συζήτηση περί άλλων εποχών και αναμνήσεων στο Facebook Group του Enternity. Πράγμα που σημαίνει ότι έχει νόημα να το δούμε και λίγο αλλιώς το ζήτημα, μιας και ο καθένας στη συντακτική ομάδα έχει και τη δική του αδυναμία. Είπαμε, λοιπόν, να αναφέρει ο καθένας ποια πλατφόρμα, ασχέτως εποχής, ποιότητας, επιτυχίας ή ακόμη και λογική, έχει και θα έχει για πάντα ξεχωριστή θέση στη συνείδησή του.
Έκτωρ Αποστολόπουλος
Δύσκολο να επιλέξω ανάμεσα στο Game Boy (Color) και το Nintendo 64. Με τις δύο κονσόλες έχω πραγματικά ένα πολύ ισχυρό δέσιμο για διαφορετικούς λόγους. Μπορεί το Sega Mega Drive II να ήταν ο πρώτος έρωτας, το Wii να με επανέφερε στις κονσόλες και τα Χbox 360 και PS4 να έχουν φάει χιλιάδες ώρες μου, αλλά η καρδιά μου χτυπάει σ’ έναν ιδιαίτερο ρυθμό για τα Game Boy και Nintendo 64.
Αν έπρεπε όμως να επιλέξω μόνο ένα σύστημα, αυτό θα ήταν το Nintendo 64. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, το Game Boy βρισκόταν στην αγκαλιά μου σε όλα τα ταξίδια και τις εκδρομές σε εσωτερικό και εξωτερικό. Μαζί του έχω αντιμετωπίσει τις δυσκολίες βαρετών επισκέψεων με γονείς και έχω περάσει φυσικά αξέχαστα καλοκαίρια με Pokémon, Super Mario και… Χελωνονιντζάκια.
Παρ’ όλα αυτά, το Nintendo 64 αποτελεί την πιο «ξεζουμισμένη» κονσόλα σε ό,τι αφορά καταγεγραμμένες ώρες. Ακόμα και αν δεν συνυπολογίσω τις ώρες και τα χρόνια, υπάρχουν τρεις βασικοί παράγοντες που έχουν τοποθετήσει την κονσόλα σε μία ειδική θέση στη καρδιά μου.
Ο πρώτος παράγοντας βρίσκεται στο σοκ και το δέος που αισθάνθηκα παρακολουθώντας τα πρώτα λεπτά του Super Mario 64. Προερχόμενος από το SEGA Mega Drive II και το Game Boy, αυτό που αντίκρισα στην τρισδιάστατη περιπέτεια του Mario ήταν απλά σοκαριστικό. Γραφικά από άλλον πλανήτη και για πρώτη φορά ένιωσα ότι κάνω τη μετάβαση στην επόμενη γενιά. Σκεπτόμενος τις μεταβάσεις που ακολούθησαν στις επόμενες γενιές, θεωρώ ότι εκείνη η χρονική στιγμή συνεχίζει και αποτελεί την πιο εντυπωσιακή στιγμή σε ό,τι αφορά την ολική αλλαγή του οπτικού τομέα.
Ο δεύτερος λόγος κρύβεται πίσω από τον όρο «local multiplayer». Ναι, το Street Fighter II: Champion Edition στο SEGA Mega Drive και αργότερα οι μάχες σε Pokémon μέσω Game Boy Link Cable στο προαύλιο του σχολείου ήταν «θρυλικές», αλλά αυτό που μας παρουσιάστηκε με GoldenEye 007, Super Smash Bros. και, φυσικά, Mario Kart 64 ήταν το κάτι άλλο. Μάχες μεταξύ τεσσάρων παικτών, ατελείωτες ώρες γέλιου (και βρισίματος) και όλα αυτά έχοντας το ιδιόμορφο controller στα χέρια. Θα μπορούσα να συνεχίσω με F-Zero X, Diddy Kong Racing, Perfect Dark και άλλα πολλά, αλλά μάλλον θα καταλήγαμε σε λίστα αναμνήσεων και όχι σε κείμενο.
Ο τρίτος και ίσως πιο ρομαντικός λόγος είναι το The Legend of Zelda: Ocarina Of Time, τo αγαπημένο μου παιχνίδι το οποίο έχω τερματίσει πάμπολλες φορές, περισσότερες από κάθε άλλο τίτλο. Το τέλειο παιχνίδι μπορεί να μην υπάρχει, αλλά ο καθένας μας έχει σίγουρα έναν υπεραγαπημένο τίτλο, για διαφορετικούς λόγους. Με την πάροδο των χρόνων όχι μόνο δεν έχει ξεθωριάσει η γλυκιά ανάμνηση του συγκεκριμένου παιχνιδιού, αλλά μπορώ να πω ότι μου βγάζει ακόμα πιο όμορφα συναισθήματα σκεπτόμενος τις ώρες που πέρασα παρέα με τη φοβερά εκνευριστική Navi (Hey! LISTEN!).
Και νομίζω το συναίσθημα που μας βγάζουν κάποιες αναμνήσεις με συγκεκριμένες κονσόλες και παιχνίδια είναι αυτό που υπερτερεί απέναντι σε οποιοδήποτε άλλο επιχείρημα σε τέτοια συζήτηση. Είναι αυτό που πολλές φορές δεν μπορείς να εξηγήσεις με λόγια. Πριν από μερικά χρόνια έπαιξα το The Legend of Zelda: Ocarina Of Time 3D στο New Nintendo 3DS XL. Πρόκειται για πανέμορφη μεταφορά και μάλιστα πετυχημένη και ειδικά στο πλαίσιο φορητής κονσόλας. Πέρασα υπέροχα μαζί της, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Μου έλειπε αυτό το «κάτι» που μου έβγαζε ο τίτλος όταν τον απολάμβανα στο παιδικό μου δωμάτιο, αραχτός στην πολυθρώνα μου, κρατώντας το controller του Nintendo 64 και απολαμβάνωντας τον κόσμο του στην παλιά μου τηλεόραση της Grundig. Είναι αυτή η γλυκιά νοσταλγία που μου βγάζει το Nintendo 64 που στέκεται στα ράφια μου ακόμα και σήμερα, όταν το ξεσκονίζω μαζί με τις υπόλοιπες κονσόλες μου.
Μάνος Βέζος
Θα μπορούσα να γράφω αιώνες για την αγάπη που έχω στο Dreamcast αλλά επειδή κανείς δεν έχει αιώνες στη διάθεσή του (εκτός από μένα φαντάζομαι -αρκεί να είναι γεμάτοι μαρτύριο-) θα περιοριστώ στους βασικούς λόγους που αδυνατώ να ξεχάσω το συγκεκριμένο σύστημα και που το βάζω, για συναισθηματικούς λόγους, πάνω από κάθε άλλο.
Μου επέτρεπε να παίζω με τα Chao από το Sonic Adventure. Στις σχολικές εκδρομές. Γιατί οι εκδρομές είναι πάνω από όλα εκπαιδευτικές.
Φιλοξένησε πολλούς πειραματικούς τίτλους που εξακολουθούν να είναι ξεχωριστοί, όπως το Rez. Ναι, πάντα θα λέω για το Rez.
Υποστήριζε σύνδεση με monitor και ήξερε τι να κάνει στο χρωματολόγιο μετά τη σύνδεση. Από τότε είχα τέτοια πετριά και ήταν η πρώτη κονσόλα που μου έκανε τέτοιο χατίρι.
Με βοήθησε να κάνω τα πρώτα μου βήματα προς την τενοντίτιδα, χάρη στον αλλοπρόσαλλο σχεδιασμό του χειριστήρίου του. Το χειριστήριο του πρώτου Xbox φρόντισε για τα υπόλοιπα.
Επέβαλλε το anti-aliasing, όσο άντεχε κι όπου έβρισκε. Μια ματιά στο DOA2 Hardcore του PS2 ήταν αρκετή για επιστροφή στο DOA2 του Dreamcast. Διότι εκτός από γραφικά έχουμε και την εικόνα αγαπητοί. Και στα μέρη μου είχαμε πάντα κόλλημα με την εικόνα.
Είχε το πιο θορυβώδες optical drive όλων των εποχών, τουλάχιστον τρία επίπεδα πιο θορυβώδες από τα όρια που έθεσε η Magna Carta.
Έχω μια αδυναμία με συστήματα-underdogs που έχει ξεγράψει όλος ο κόσμος. Αρκεί να έχουν τίτλους που τολμούν. Και η SEGA τολμούσε επί Dreamcast. Τολμούσε πανικόβλητη.
Γέννησε franchises όπως τα αθλητικά της σειράς 2K (που τότε ήταν και πρωτοποριακά κιόλας), Project Gotham Racing κ.ά. Και ήμουν εκεί την ώρα που έπρεπε. Μάρτυρας στη γέννα.
Και βγήκε το έτος που (θα) τελείωνε ο κόσμος (1999) και το μόνο τέλος ζωής που είδαμε τότε ήταν το End Of Days με τον Arnold Schwarzenegger. Να τα λέμε κι αυτά.
Shenmue παιδιά. Shenmue.
Δεν υπήρξε ποτέ καλύτερο όνομα κονσόλας. Έχει κάτι ρομαντικό να πει και το λέει ευθέως, δεν περιγράφει απλά το προϊόν (PlayStation, GameCube, DS, 3DS, NES, SNES, Nintendo 64, 32X, Mega CD, PSP, Game Gear), δεν αναρωτιέται τι είναι εκτός από επέκταση της φαντασίας ενός Windows developer (Xbox) δεν μιμείται τυχαίους ήχους (Wii, Wii U), δεν μπερδεύεται από τη συνωνυμία του με τη μαμά-εταιρεία (3DO), δεν είναι κολλημένο σε ό,τι φάνταζε «cool» τη δεκαετία που γεννήθηκα (Mega Drive, Master System, Multi Mega), δεν άλλαζε κι έβαζε τα ρούχα του αλλιώς (Nomad), δεν φαινόταν να ονομάστηκε ύστερα από ειδική ψηφοφορία σε νησιωτικό πανηγύρι στο οποίο για κάποιο λόγο προσφέρονταν και ανάκλιντρα για τουρίστες (PS Vita), δεν ήταν απλά ένα κλικ λιγότερο φαντασμένο από το Saturn (Jaguar, Neptune), δεν μπέρδευε τη Σάσα με τη NASA (Saturn) και ο ρομαντισμός του δεν θέτει τεχνητά όρια στη σκέψη (Game Boy, Virtual Boy). Dream (Broad)cast, αγαπητοί. Ο πόθος όλων μας.
Σταύρος Βέργος
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, εικόνες του παρελθόντος μας λειτουργούν σαν σύμβολα μιας πιο απλής, πιο ανέμελης εποχής και τις περισσότερες φορές μιας χρονικής περιόδου που αρχίζαμε να καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας. Είμαστε καλωδιωμένοι να θυμόμαστε πολύ πιο έντονα τις ευχάριστες από τις δυσάρεστες στιγμές με αποτέλεσμα ευχάριστες αναμνήσεις του παρελθόντος να ριζώνουν ακόμη βαθύτερα στη συνείδησή μας. Τα video games έχουν την τάση να αποτυπώνονται ακόμη πιο έντονα σε αυτές τις ηλικίες γιατί προσφέρουν ένα μπουκέτο από συναισθήματα όταν παίζουμε. Διασκέδαση, θυμό, ανταγωνιστικότητα, εφορία, περηφάνια. Είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να εφαρμόζεται η λούπα που ανταμείβει τον παίκτη όσο εκείνος παίζει. Είναι φτιαγμένα ώστε να μας χαρίζουν στιγμές που νιώσαμε επιτυχία και ανταμοιβή, ήρωες και σωτήρες.
Είναι το Final Fantasy IX, το Baldur's Gate, το Dragon Ball Z Budokai, το WarCraft III, το Diablo II και το Metal Gear Solid που με βρήκαν εμένα σε αυτήν τη φάση και μου έχουν αποτυπωθεί στη συνείδησή μου με νοσταλγία. Αν όμως πρέπει να μιλήσω για το μέσο και όχι το παιχνίδι θα σταθώ σε ένα Atari 1040 ST που ήταν και η πρώτη παιχνιδομηχανή που έπεσε στα χέρια μου. Το Atari στο σπίτι μου ήρθε το 1996, χρόνια μετά την κυκλοφορία του, δώρο από έναν οικογενειακό φίλο. Τα παιδιά του που το είχαν, μόλις είχαν αποκτήσει ένα ολοκαίνουριο PC και έπαιζαν εκεί. Θυμάμαι σε μια επίσκεψη να τους χαζεύω να παίζουν Dune II και το πρώτο WarCraft και να μην ξεκολλάω τα μάτια μου από την οθόνη. Αυτό το κόλλημα το παρατήρησε και ο πατέρας τους και μου έκανε πάσα το Atari μαζί με 100+ δισκέτες με παιχνίδια.
Θυμάμαι με τον αδερφό μου να παίζουμε με τις ώρες Bubble Bobble, Pong, Double Dragon, Black Lamp, After Burner, Golden Axe και άλλα παιχνίδια που δεν θυμάμαι ποτέ το όνομά τους αλλά θυμάμαι τη μουσική τους και το artwork της δισκέτας. Ήταν ωραία χρόνια, ξέγνοιαστα, που δεν γνωρίζαμε αγγλικά, δεν καταλαβαίναμε τι κάναμε και χαιρόμασταν να ανακαλύψουμε το τι και το πως.
Τα χρόνια πέρασαν, το Atari είχε βρει τη θέση του στο πατάρι, το ίδιο είχε συμβεί με το Master System, το PlayStation και το PlayStation 2. Το PlayStation 3 ήταν στην Αθήνα και εγώ είχα κατέβει στο νησί μου για διακοπές μονάχα με το PSP. Είχα βγει έξω για ποτό και οι δικοί μου είχαν καλεσμένους στο σπίτι που όταν γύρισα είχαν φύγει. Πριν κοιμηθώ έψαξα να παίξω LocoRoco, δεν το βρίσκω. Ψάχνω να παίξω Tekken 5: Dark Resurrection, ούτε αυτό φαίνεται πουθενά. Το πρωί ρωτάω τη μάνα μου και μου λέει: «Το είδαν τα κορίτσια που ήταν εδώ και τρελάθηκαν. Έχουν τον ίδιο τύραννο (PSP) με σένα και τους έδωσα κάτι κασέτες που είχες». Περνούν μέρες και πετυχαίνω μετά από χρόνια τον κύριο που μου είχε δώσει το Atari. «Όταν μου είχατε δώσει τότε εκείνη την παιχνιδομηχανή, το είχατε πει στα παιδιά σας;» τον ρώτησα. «Όχι» μου λέει, «γκρίνιαξαν λίγο αλλά τους πέρασε. Είχαν άλλο σατανά για να παίζουν».
Το σκέφτηκα λίγο όλο αυτό. Χαλάλι. Δεν πειράζει ρε μάνα. Ο κύκλος συνεχίζεται. Ωραίες αναμνήσεις και νοσταλγία για μια ακόμη γενιά.
Δημήτρης Βούρδας
Λόγω ηλικίας, οι κονσόλες που έχουν βρεθεί στην κατοχή μου είναι αρκετά περιορισμένες και ανήκουν μονάχα στις πρόσφατες γενιές που είχαν βγει στην αγορά. Χωρίς να θυμάμαι την ακριβή σειρά, οι πρώτες παιχνιδομηχανές που βρέθηκαν στην κατοχή μου ήταν το PSone slim και το Game Boy Color.
Έκτοτε αρκετές κονσόλες έχουν μπει στο σπίτι, με την Nintendo να σχηματίζει τη συντριπτική πλειοψηφία, καθώς μόνο τα Wii U και Switch έχουν ξεφύγει από τη συλλογή μου, για την ώρα τουλάχιστον. Από εκεί και πέρα, τις περισσότερες ώρες τις έχω περάσει με το Playstation 2 και το Xbox 360, οπότε βάσει εμπειριών αυτές οι 2 είναι που έχουν μείνει με χαρακτηριστικότερο τρόπο στις αναμνήσεις μου.
Όμως με το Xbox 360 έχω διαμορφώσει τις προτιμήσεις μου στα παιχνίδια κι έχω ασχοληθεί με μερικούς από τους κορυφαίους τίτλους στην ιστορία. Για παράδειγμα, τίποτα δεν θα βγάλει από τη μνήμη της σειρά Halo, το Forza Motorsport 4 αλλά και κάποιους άλλους από τους λεγόμενους «τρίτους», όπως η τριλογία Mass Effect, το The Witcher 2 και το Red Dead Redemption.
Ταυτόχρονα, το γεγονός πως οι περισσότεροι από τους φίλους μου είχαν την κονσόλα της Microsoft διευκόλυνε πολύ το μεταξύ μας παιχνίδι είτε από κοντά, είτε εξ αποστάσεως. Οι κενές ώρες της εφηβείας ξοδεύονταν σε ένα τουρνουά ΝΒΑ 2Κ ή με συνεχείς μάχες στο Halo Reach και το Battlefield 3 και μερικές από τις πιο διασκεδαστικές που έχω περάσει. Για να μην πιάσουμε το θέμα της ανταλλαγής των παιχνιδιών, που τότε γινόταν πολύ πιο εύκολα.
Ίσως λόγω ηλικίας, οι αναμνήσεις που μάζεψα με το Xbox 360 να έχουν εντυπωθεί πιο έντονα στη μνήμη μου, όμως η αλήθεια είναι πως μερικές φορές πολύ σημαντικό ρόλο στις εμπειρίες της ζωής παίζει και το timing. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμη και τώρα κάθε ενασχόληση με το gaming είναι σε θέση να δημιουργήσει καινούριες μνήμες, σε οποιαδήποτε κονσόλα κι αν είναι αυτή.
Νικήτας Καβουκλής
Ακόμα θυμάμαι, 31 χρόνια πριν, τη στιγμή που έβαλα σε λειτουργία τον Commodore 64 που μου είχε φέρει ο πατέρας μου, ξεμπαρκάροντας μετά από ένα ακόμα πολύμηνο ταξίδι. Ακόμα θυμάμαι τον ηλεκτρολόγο που άλλαξε το φις της πρίζας και τοποθέτησε ελληνικό και -το σημαντικότερο- είχε και εκείνος τον ίδιο υπολογιστή, οπότε μου έδειξε τα βασικά. Ακόμα θυμάμαι το φόβο να κάνω overwrite τα γράμματα από τη λίστα με τα προγράμματα που ήταν αποθηκευμένα σε μια δισκέττα, από άγχος μήπως και προκαλέσω ανεπανόρθωτη ζημιά.
Επτά ολόκληρα χρόνια πέρασα με τη συντροφιά του Commodore 64. Δύσκολες εποχές για να έχει κάποιος υπολογιστή στην Ελλάδα λόγω δυσκολίας εύρεσης παιχνιδιών. Ταυτόχρονα όμως άνηκες σε μία «ελίτ» μιας και από τα 30 παιδιά που είχε μια τάξη, το πολύ 1-2 είχαν υπολογιστή στο σπίτι. Με δέος θυμάμαι το πρώτο παιχνίδι που φόρτωσα. Saboteur. Το τελείωσα δεκάδες φορές και παρόλο που σήμερα δηλώνω ότι απεχθάνομαι τα speed-runs, σε αυτό το παιχνίδι είχα καταφέρει να τελειοποιήσω την κάθε κίνηση και όσο περνούσε ο καιρός κατάφερνα να ολοκληρώνω την αποστολή με όλο και περισσότερο χρόνο να απομένει στο ρολόι.
Δίχως την πολυτέλεια της εξόδου, τότε, έχτισα το μεγαλύτερο μέρος της διασκέδασής μου γύρω από αυτόν τον υπολογιστή. Έζησα όχι μόνο μεγάλες συγκινήσεις, αλλά και τεράστιες απογητεύσεις. Παίζοντας Bubble Bobble και Rainbow Islands έμεινα άφωνος από το σχεδιασμό τους. Ακόμα και σήμερα δύσκολα συναντάς τέτοιες ιδέες. Όμως ήθελα να πετάξω στα σκουπίδια το Kick Off, μια έκδοση που απλά βγήκε για να κονομήσουν κάποιοι παραπάνω χρήματα, κοροϊδεύοντας ουσιαστικά τους gamers με το απαίσιο port.
Δυστυχώς, τότε δεν ήμουν υποψιασμένος, δεν υπήρχε καν internet. Αργότερα που το χαρτζηλίκι αυξήθηκε άρχισα να ενημερώνομαι μέσω του ξενόγλωσσου Τύπου. Το καλάθι των αγορών περιελάμβανε την αγορά τουλάχιστον ενός περιοδικού κάθε μήνα, είτε Commodore Format είτε Zzap!64, ανάλογα με το τι πρόσφερε η συνοδευτική κασέτα. Όχι ότι έβρισκα τα παιχνίδια που έβαζα στο μάτι. Από το 1991 και μετά ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις παιχνίδια για Commodore 64 στον Πειραιά.
Οπότε, κοιτάζοντας μια μέρα των ημερών το Pixel, βρέθηκε ιδιώτης κοντά στο πατρικό μου, ο οποίος φρόντιζε για την προμήθεια οποιουδήποτε παιχνιδιού του ζητούσα. Η διασκέδαση διευρύνθηκε για τα καλά. Turrican, Last Ninja, C.R.E.A.T.U.R.E.S., Ultima, είναι λίγα από τα παιχνίδια που μου έρχονται στο μυαλό. Τα περισσότερα από developers που είχαν τον Commodore 64 σε πρώτο πλάνο και σε καμία περίπτωση δεν είχαν στο μυαλό τους να κάνουν ένα ακόμα port, μπας και αρπάξουν τίποτα παραπάνω.
Το κύκνειο άσμα των αγορών μου ήταν το ανεπανάληπτο Mayhem In Monsteland της Apex Computer Productions των μοναδικών αδελφών John και Steve Rowlands. Ακόμα και την εποχή που ο Commodore 64 βρισκόταν με 1,5 πόδι στον τάφο, αυτοί συνέχισαν να κάνουν το χώμα χρυσάφι. Όσο για τον υπολογιστή, υπάρχει ακόμα φυλαγμένος σε μια ντουλάπα του σπιτιού. Δεν ξέρω αν ποτέ αξιωθώ να τον στήσω ξανά, μονιμοποιώντας τον σε κάποιο τραπέζι. Δεν είμαι βέβαιος αν μπορώ ακόμα να αντέξω τη μαγεία που προσφέρει ένα σύστημα που τρέχει σε λιγότερο από 1MHz και -το κυριότερο- αν θα μπορέσω να αντέξω το βάρος των αναμνήσεων δίχως να χρειαστώ τρία πακέτα χαρτομάντηλα.
Νίκος Λυμπέριος
Είχα την τύχη να έχω στα χέρια μου από μικρός πρόσβαση σε όλες τις πλατφόρμες της αγοράς, όχι απαραίτητα με την κυκλοφορία τους, λόγω ηλικίας ήταν φύσει αδύνατο για τις πολύ παλαιές (Amiga, Commodore, Amstrad), όμως η πλατφόρμα που έχω μέχρι και σήμερα στην καρδιά μου είναι το SNES. Και είναι το SNES όχι για την επιτυχία που μπορεί να είχε την εποχή που κυκλοφόρησε ή για την ποιότητα των γραφικών του, αλλά γιατί αυτή ήταν η πλατφόρμα που έπλασε αυτό που είμαι σήμερα ως gamer, μου έδειξε τα είδη τίτλων που αγαπάω ακόμα και σήμερα και δημιούργησε τις βάσεις που πολλά παιχνίδια ακολουθούν έως και σήμερα. Ακόμα και η μανία που μπορεί να έχω με τις «πλατίνες», είναι απόρροια των τίτλων collectathon που έπαιζα στην κονσόλα της Nintendo.
Οι αναμνήσεις που μου έρχονται από τα παιδικά μου χρόνια πάντα τελικά εστιάζουν σε μένα να παίζω παιχνίδια στο SNES και σε καμία άλλη κονσόλα και όταν στο άκουσμα μουσικών κομματιών διαφόρων παιχνιδιών, αυτών που σε κάνουν να αναπολείς το παρελθόν εκείνης της εποχής, αντιστοιχούν σε συγκεκριμένους τίτλους της πλατφόρμας αυτής, τότε ξέρεις πως πραγματικά κάτι σε σημάδεψε. Δυστυχώς -και ίσως βγαίνω εκτός θέματος- δεν μπορώ στον κυκεώνα από κυκλοφορίες κονσολών όλα αυτά τα χρόνια να αφήσω απ’ έξω το Dreamcast της SEGA ως δεύτερο runner-up γιατί ήταν η κονσόλα που πραγματικά με έκανε να αισθανθώ ότι έχω coin-op στο σπίτι μου και ακόμα έχω δυνατές αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Όπως έχω και από το πρώτο Xbox της Microsoft που ήταν η πρώτη πλατφόρμα μετά από χρόνια που έβγαζε κάτι ξεχωριστό, κάτι που σε έκανε να αισθάνεσαι ότι το μέλλον έρχεται για τις κονσόλες και η αφετηρία του ήταν το μαύρο κουτί με το πράσινο λογότυπο στο κέντρο του.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Η απάντησή μου θα είναι η προφανής. Και είναι προφανής γιατί έχω αναφερθεί πάρα πολλές φορές στην παλιά μου αγάπη, την Amiga. Έχω γράψει στήλες, πρόσφατα έστησα και έναν emulator στον υπολογιστή μου για να θυμηθώ τα παλιά κ.λπ. κ.λπ. Αν και η καριέρα του μηχανήματος τέλειωσε άδικα, εγώ συνέχισα να στηρίζω και στα πέτρινα χρόνια, αγοράζοντας Α1200 όταν η λογική έλεγε ότι έπρεπε να προχωρήσω σε PC. Γράφτηκα μάλιστα και στον τότε Σύλλογο Φίλων Amiga και το κάψιμο συνέχιστηκε για πολύ καιρό. Δεν με ένοιαζε τότε και ακόμα δεν με νοιάζει παρά το ότι πλέον προσπαθώ να αντιμετωπίζω πιο ισορροπημένα τα όποια μηχανήματα. Ως μηχάνημα μου χάρισε πάρα πολλές όμορφες στιγμές (κάποιες είναι τόσο ιδανικές που θυμίζουν -στο μυαλό μου τουλάχιστον- διαφημίσεις προϊόντων), πάνω της έμαθα πολλά, ακόμη βλέπω στοιχεία του λειτουργικού της στους Mac του σήμερα, ακόμη θυμάμαι πράγματα που λογικά έπρεπε να έχω ξεχάσει. Για να μην μιλήσω για τις χακιές, τις επεκτάσεις με σκληρούς δίσκους και CD-ROM στην A1200 με σύνδεση mini-tower (ή το σκληρό δίσκο 80MB με τα 2MB επιπλέον RAM στην Α2000 που ακόμα δεν θέλω να θυμάμαι πόσο έκανε), τα πρώτα βήματα online με dial-up και τις πρώτες λήψεις από το Aminet (όχι ρε φίλε υπάρχει ακόμα), τη ζήλια για τον ταχύτατο 68060 που ποτέ δεν κατάφερα να αποκτήσω (με έναν 68030 κατέληξα τελικά), τις άπειρες μπλε δισκέτες, το σερί ξενύχτι όταν την έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου, τις προσπάθειες να φτιάξω beat (τρομάρα μου) στα απανταχού trackers, τα demo των ανεξάρτητων ομάδων (τι έφτιαχναν οι θεοί) κ.ο.κ.
Εννοείται ότι βοήθησε και η συγκυρία. Η ηλικία και ο διαθέσιμος χρόνος επέτρεψαν τη δημιουργία των παραπάνω, ειδικών στιγμών, όπως και η ύπαρξη παρέας έτοιμης για ένα ακόμη διπλό. Αυτά ίσως να μου λείπουν περισσότερο πλέον, αλλά τουλάχιστον η Amiga μου προσέφερε τότε αυτό που τώρα δεν μπορώ να απολαύσω εύκολα. Αποτελεί την πιο ευχάριστη ανάμνησή μου στο χώρο των videogames, παρά το ότι ακολούθησαν πολλές όμορφες στιγμές και αργότερα.
Πλάτων Πέππας
Νοσταλγία. Αυτή η παραίσθηση. Ο λόγος που οι παιδικές μας εμπειρίες μοιάζουν περισσότερο όμορφες από ότι πραγματικά ήταν. Και φυσικά, το ίδιο ισχύει και για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που παίζαμε τότε. Μια επιστροφή στα tank controls της σειράς Resident Evil ή στο gameplay του ISS Pro Evolution του 1998 θα σας πείσει.
Ξεχωριστή θέση στην καρδιά και κατά συνέπεια στις δικές μου αναμνήσεις θα έχει πάντα το Dreamcast της Sega. Χωρίς να είναι η κονσόλα που με εισήγαγε στις τρεις διαστάσεις ή, η πρώτη που είχα στη κατοχή μου, ήταν σίγουρα αυτή που μου έδωσε τις πιο ενδιαφέρουσες εμπειρίες στην ηλικία που μπορούσα να τις εκτιμήσω περισσότερο, εκεί γύρω στη τρυφερή ηλικία των 12.
Μακράν η πιο καθαρή εικόνα στη προ HD εποχή, με τη χρήση RGB Scart, καθαρότερη τόσο από το Xbox όσο και από το Gamecube που είχαν και το πλεονέκτημα της μεταγενέστερης κυκλοφορίας. Σε μια περίοδο που οι αντίπαλοί της Sega δεν είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από τα πολυγωνικά γραφικά, στην κονσόλα της βλέπαμε σημαντικά πιο ρεαλιστικούς χαρακτήρες, σε καρφωμένα 60 fps. Γνωστός μου, κάτοχος του PlayStation 1 έτριβε τα μάτια τους όταν είδε το Soul Calibur, το sequel του Soul Blade, να τρέχει στο Dreamcast σε τρισδιάστατο περιβάλλον. Ή τη μεταφορά του Tomb Raider 4: The Last Revelation.
Επίσης σημαντικός παράγοντας, ένα εκπληκτικό χειριστήριο που παρά το μέγεθος του καθόταν απίστευτα άνετα στο χέρι, που έφερε και επίσης έναν πραγματικά αναλογικό μοχλο, αποτελεσματικό τόσο στα παιχνίδια του ίδιου του Dreamcast, όσο και στις μεταφορές από τα arcades. Κυκλοφορίες από τις οποίες έβριθε, μιας και είχε πολλά κοινά στοιχεία με τα arcade cabinets της εποχής.
Κάποια παραδείγματα από τη πλούσια βιβλιοθήκη του είναι τα Jet Set Radio, Dead Or Alive 2, Skies Of Arcadia, Power Stone 2 και φυσικά τα Shenmue μεταξύ πολλών άλλων, που έδειξαν για πρώτη φορά πως είναι ένας δουλεμένος κόσμος, ικανός να συμβάλλει στην αφήγηση. Και που δυστυχώς συνέβαλαν στην οικονομική καταστροφή της Sega, με budget τεράστιο τόσο για τα δεδομένα της εποχής, όσο και της ίδιας της εταιρείας. Μοναδικά ταξίδια και εμπειρίες, που καθόρισαν το gaming για τον υπογραφοντα.
Πάνος Πετρόπουλος
Μέχρι και σήμερα καμία κονσόλα δεν με έχει κάνει να αισθανθώ όπως το Nintendo 64. Το Super Mario 64 ήταν τότε ένα επαναστατικό platform game για τη βιομηχανία (αλλά και κοινότητα) προφανώς, αλλά ιδιαίτερα για τα εξάχρονα μάτια μου ήταν σκέτη μαγεία. Η κονσόλα αυτή ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο από τους γονείς μου το 1997 και σχεδόν κάθε παιχνίδι που πέρασε από τα χέρια μου άφησε το δικό του στίγμα. Tο Holy Magic Century είναι το πρώτο RPG που έπαιξα σε οικιακή κονσόλα (και άρα εξαιρούνται αυτά που δοκίμασα σε PC και… το Game Boy) και ακόμα θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί με τον κόσμο του, παρόλο που σε περίπτωση που ασχοληθώ μαζί του σήμερα θα με νευριάσει για 20+ λόγους.
Όσον αφορά το κεφάλαιο… Mario Party, τουλάχιστον μια εκατοσταριά ώρες έπαιξε μαζί όλη η οικογένεια. Άλλες τόσες έπαιξα μόνος μου το Super Smash Bros. Και τώρα να παίξω το Ultimate θα μου χτυπήσει το κουδουνάκι στο μυαλό το γεγονός ότι μόλις 4 χαρακτήρες ήταν διαθέσιμοι για ξεκλείδωμα στο πρώτο παιχνίδι και αυτοί μου πήραν μήνες για να τους ξεκλειδώσω. Τότε φυσικά δεν υπήρχε το internet να μας υποδείξει ποια πίστα, ποιο χαρακτήρα και υπό ποιες προϋποθέσεις πρέπει να περάσουμε για να μας δοθεί η ευκαιρία να προσθέσουμε ακόμα ένα κεφάλι στο ρόστερ.
Κλείνοντας με το N64 θα παραδεχτώ, μάλλον για πρώτη φορά στη ζωή μου, δύο πράγματα. Τα 120 αστέρια του Super Mario 64 τα μάζεψα τουλάχιστον 10 χρόνια μετά την αγορά του παιχνιδιού το 1997 κι αυτό γιατί μου το έκανε ευκολότερο η έκδοσή του για το Nintendo DS το 2006. Και το… βαρύτερο είναι ότι το The Legend of Zelda: Ocarina Of Time το έπαιξα χάρη στο Nintendo 3DS. Δεν το απέκτησα ποτέ για το Nintendo 64. Είχα (και έχω) παρόλα αυτά το 1080° Snowboarding. Τι να πεις.
Μπορώ για υστερόγραφο να κάνω μια αναφορά σε δύο αγαπημένα μου games της ίδιας περιόδου (πενταετία 1997 – 2002) που με σημάδεψαν σχεδόν εξίσου; Ωραία. Sheep, Dog ‘n’ Wolf και Bugs Bunny and Taz: Time Busters.
Οσο πιο παλιος ειναι καποιος τοσο πιο πρωτογονη ειναι η εμπειρια του και αστεια ταυτοχρονα για τους νεοτερους. Ξεκινησα το gaming απο μεσα δεκαετιας 80 με amstrad cpc 6128 και nintendo game & watch. Πολλες οι ιστοριες αλλα θα πω 2 που οσοι ειναι στην ηλικιακη ομαδα τη δικη μου γεννημενοι εκει στα τελη δεκαετιας 70 εως το 1981 περιπου θα καταλαβουν. Πρωτη ειναι οταν ηρθε η Amiga. O υπολογιστης αυτος ηταν επανασταση , φυσικα εγω τον εζησα σαν παιχνιδομηχανη αλλα οι μεγαλυτεροι (σημερινοι 45+) απολαυσαν τα παντα , επεξαργασια εικονας ηχου βιντεο κτλπ. Οταν ειδα τα πρωτα παιχνιδια σε αυτον τον υπολογιστη ηταν τοσο μεγαλο το σοκ οσο αν εβλεπε ενας παικτης του PS1 ενα παιχνιδι του PS4 , ναι τοσο μεγαλη ηταν η διαφορα ,εκεινη την εποχη 3-4 χρονια με την ταχυτητα που εξελισοταν η τεχνολογια ηταν σαν σημερινα 15... Φανταζομαι παρομοια θα ηταν η εμπειρια οσων μεγαλωσαν με αταρι 2600 και ξαφνικα ειδαν το SNES... τεσπα... Δευτερη εμπειρια ηταν οταν ειδαμε με τον αδελφο μου το Mortal Kombat 1 στα 'ουφαδικα΄ το 1992 στο bowling center στην Κηφισια. Ψηφιακα γραφικα και ηχος , αληθινοι ηθοποιοι , ηχος στο τερμα , μια ΜΑΖΑ ανθρωπων γυρω απο το μηχανημα , και πλησιαζουμε να δουμε και βλεπω το fatality του σκορπιον και ουρλιαχτα. Ανατριζιλια διαπερασε το κορμι μου , το gaming ειχε περασει σε αλλο επιπεδο. Σχεδον 30 χρονια αργοτερα τιποτα δεν εχει ξανακαταφερει να με κανει να νιωσω ετσι. Βεβαια ενας σημερινος 25αρης που μεγαλωσε με τα παιχνιδια εποχης 2010 , γελαει βλεποντας το πρωτο MK ή το Super Mario World κτλπ. Ετσι πανε αυτα. Οπως εγω γελαγα με το Pong (1972) και το Frogger (1981) που μου φαινονταν πρωτογονα οταν εγω επαιζα στον υπερσυγχρονο 6128 το 1987. Τωρα οσον αφορα τη κουβεντα για τα μηχανηματα που με σημαδεψαν , ηταν 2. H Amiga το Lynx της Atari μια φορητη κονσολα λιγο γνωστη που απετυχε εμπορικα αλλα ηταν περιπου 7-8 χρονια μπροστα απο την εποχη του. Και φυσικα το Dreamcast.... Οι κονσολες της Νιντεντο τι να πεις κανεις... Απλα στιγματισαν το γκεημινγκ με τροπο που καμια αλλη δεν εχει πετυχει. Αλλο βεβαια που ζουμε στη χωρα του 'πλεηστεσιο'. Οτι ειναι το PS1 για την Ελλαδα , η κονσολα δηλαδη που συστησε το gaming στις μαζες , ειναι οι κονσολες της νιντεντο για τον υπολοιπο κοσμο. Οσο για το PS1 δεν εχω το συναισθηματικο δεσμο που εχει ο μεσος ελληνας gamer με αυτο γιατι ειχα ζησει ηδη την επανασταση που αυτο εφερε , πολλα χρονια πριν με αμιγκες lynx και svga στο PC κτλπ.