Στην τελευταία Μουσική Δωματίου για τη σεζόν (να κάνουμε ότι ρουφάμε και λίγο ήλιο) κοιτάξαμε αριστερά και δεξιά πριν περάσουμε το δρόμο του Enternity Game Room και με τα πολλά είδαμε κόσμο μαζεμένο σε ένα σημείο. Σκεφτήκαμε ότι κάποιο ατύχημα είχε προκύψει και δεν πέσαμε και πολύ έξω αφού το θέμα που συζητήθηκε περισσότερο ήταν το user score ως εργαλείο και λειτουργία, με αφορμή την τροποποίηση της πολιτικής του Metacritic ως προς το θέμα. Προηγουμένως δεν υπήρχε κανένας περιορισμός στους χρήστες, πλέον κανείς δεν μπορεί να βαθμολογήσει αν δεν περάσουν 36 ώρες από το επίσημο λανσάρισμα ενός τίτλου. Και κάπου εδώ ξεκινούν και οι δικές μας σκέψεις για το θέμα.
Έκτωρ Αποστολόπουλος
Το να υπάρχουν διαφορές μεταξύ των απόψεων των χρηστών και των κριτικών δεν είναι κάτι το καινούριο και σίγουρα δεν το συναντάμε για πρώτη φορά στα παιχνίδια και στο Metacritic. Σε πάρα πολλά μέσα διασκέδασης υπάρχουν ένα κάρο ιστορίες από ταινίες, βιβλία και προφανώς παιχνίδια, όπου για κάποιον λόγο δεν άρεσε στους κριτικούς, αλλά άρεσε στον κόσμο ή άρεσε στους κριτικούς και πάτωσε εμπορικά γιατί δεν κέρδισε το ενδιαφέρον των fans.
Αυτό που έγινε, λοιπόν, με το The Last of Us Part II δεν ήταν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, πόσω μάλλον την εποχή του διαδικτύου. Χιλιάδες χρήστες μπαίνουν στο Metacritic και το «βομβαρδίζουν» με υπερβολικές βαθμολογίες, επειδή κάτι τους χάλασε ή δεν τους άρεσε σχετικά με το παιχνίδι, χωρίς να επικρατεί φυσικά η λογική, με αποτέλεσμα να βλέπεις χαμηλούς βαθμούς και «κουλούρια». Προσωπικά, ούτε εγώ το θεωρώ παιχνίδι του δέκα, αλλά όταν έβλεπα το μέσο όρο να κατρακυλάει στο 3,5 στο User Score του Metacritic, μου ερχόταν να γελάσω (ή να κλάψω). Είναι όμως κάτι που έχουμε ξαναδεί και θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε. Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα;
Ίσως με το συγχρονισμό των trophies και των achievements, ώστε να υπάρχει ένα είδος ελέγχου και κάποιος ξεσκαρτάρισμα μεγάλης μερίδας των trolls θα ήταν ένα καλό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Η λάθος κατεύθυνση είναι να βάζεις στους χρήστες ένα απλό χρονικό όριο, δηλαδή να περιμένουν τρεις μέρες μετά την κυκλοφορία του τίτλου. Τρεις μέρες δεν είναι τίποτα για τον απογοητευμένο hardcore ανώνυμο fan που θα περιμένει πώς και πώς να ρίξει «μαύρο» στον Neil Druckmann. Μιλάμε για άτομα που μπαίνουν στη διαδικασία να φτιάχνουν τρία και δέκα διαφορετικά ψεύτικα προφίλ για να βαθμολογήσουν ένα παιχνίδι που δεν έχουν παίξει ή που έχουν παίξει και το μισούν (ή το αγαπούν) υπερβολικά πολύ, σε βαθμό που θέλουν να αλλοιώσουν το μέσο όρο.
Το user score το θεωρώ απαραίτητο, όπως και το metascore γενικότερα, απλώς χρειάζεται ένα είδους φιλτράρισμα. Προφανώς και εκείνος που δεν το γουστάρει ή το λατρεύει το παιχνίδι θα προχωρήσει σε υπερβολές ακόμα και μετά τον τερματισμό του τίτλου, αλλά τουλάχιστον δεν θα έχουμε αυτά τα υπερβολικά φαινόμενα. Το να υπάρχουν overhyped παιχνίδια από τα media συμβαίνει κάποιες φορές, αλλά δεν νομίζω ότι απαιτούνται κάποιοι online μασκοφόροι τιμωροί που θα ρίξουν στα τάρταρα την «αντίπαλη» βαθμολογία ώστε να φέρουν ισορροπία στον διαδικτυακό τοπίο. Αν τo The Last of Us Part II είχε ένα νορμάλ «αρνητικό» μέσω όρο τύπου 7,0 και 8,0 αντί για το 94 των media reviews, δηλαδή μία πιο ήπια απόκλιση, αυτό θα έφτανε από μόνο του για να γίνει μία σοβαρή κουβέντα για τους λόγους που ενδεχομένως δεν άρεσε σε μία μερίδα του κόσμου. Το 2,0 και το 4,2 είναι απλά αστεία ως εικόνα και γελοιοποιούν οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από το παιχνίδι. Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα τέτοιων πλατφόρμων που στηρίζονται σε πολλαπλά δεδομένα και πρέπει να δοθεί μία λύση, ώστε να επανέλθει σε κάποιο βαθμό η σοβαρότητα γύρω από αυτόν τον τύπο βαθμολογήσεων. Με τα τωρινά δεδομένα, το «Power to the people» πάει περίπατο και όποτε θα υπάρχει αμφιλεγόμενη κυκλοφορία, το user score θα αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό, χλευασμό και αμφιβολίες.
Μάνος Βέζος
Καλό είναι να αφήσω στην άκρη τις σκέψεις μου για το πόσο άκυρο είναι να προσποιούμαστε πως το Metacritic δεν μπορούσε να υποψιαστεί μέχρι σήμερα ότι μάλλον δεν έβγαζε νόημα να μπορεί να βαθμολογήσει κάποιος το πρώτο δευτερόλεπτο διάθεσης, όταν είναι κατά βάση αδύνατο να έχει φτάσει ακόμη και στο μενού παιχνιδιού, αλλά ξαφνικά σκέφτηκε ότι κάτι έπρεπε να κάνει επιτέλους.
Η κίνηση αυτή δεν είναι ούτε κατά προσέγγιση επαρκής, είναι καλύτερη από το τίποτα τουλάχιστον. Έπρεπε να γίνει κάτι μιας και, το λιγότερο, κάποιοι developers παθαίνουν ζημιά από τις υπερβολικές και κακοπροαίρετες ή φανμποΐστικες βαθμολογίες που μπορεί να βάλει ο οποιοσδήποτε, ακριβώς επειδή υπάρχει και μερίδα του κόσμου που συνειδητά επιλέγει να δίνει βάση και στο user score, όχι μόνο στο metascore που υποτίθεται ότι διαμορφώνεται από επαγγελματίες που δεν εντάσσονται απλά επειδή το ζητούν στη λίστα του (κάθε) Metacritic, ενώ καλό είναι να μην ξεχνάμε και μια μερίδα ακόμη που επίσης συνειδητά αποφασίζει να δίνει σημασία μόνο στο user score, θεωρώντας το metascore πλαστό/άκυρο/πουλημένο/γιαχνί/οτιδήποτε για οποιοδήποτε λόγο.
Όπως και να έχει το user score έχει τα θέματά του. Χρησιμοποιείται πολύ εύκολα ως «απόδειξη» ότι το metascore είναι «κάλπικο» γιατί «κανονικά» έπρεπε να συμφωνεί με την εντύπωση του κόσμου. Σε τέτοιες περιπτώσεις το πρόβλημα δεν είναι η ύπαρξη του user score όσο η τόσο επιφανειακή ερμηνεία του. Σε άλλους χώρους έχουμε ξεχωριστές μετρήσεις (π.χ. CinemaScore που ωστόσο ρωτά θεατές αφού δουν την ταινία)) για την αίσθηση του κοινού, δεχόμενοι πως παίζουν λιγότερο ρόλο τα αντικειμενικά κριτήρια σε αυτήν, ωστόσο παραμένει χρήσιμη η πληροφορία της εντύπωσης που μένει στον κόσμο. Στα games είμαστε μαθημένοι πιο οπαδικά σε πολλά θέματα, οπότε δεν αποτελεί και συγκλονιστική έκπληξη που ερμηνεύεται κάτι ακόμη με οπαδικά κριτήρια. Μπορεί το αντίθετο να ήταν η πραγματική στατιστική ανωμαλία. Ποιος ξέρει; Ταυτόχρονα, σε ένα «δημοψήφισμα» με ανεξέλεγκτο δείγμα, το user score είναι μεν χρήσιμο αλλά, όπως λειτουργεί συνήως, είναι κάπως χαμηλοτάβανη η χρησιμότητά του. Δεν χρειάζεται να ασχοληθεί στα σοβαρά με στατιστική κάποιος για να το υποψιαστεί κι αυτό.
Ακόμη και με την εξ ορισμού υπερβολική παραδοχή ότι το metascore είναι κάλπικο (σίγουρα δεν είναι αυτό που έπρεπε να είναι, πράγμα που ποτέ δεν βαριέμαι να εξηγώ όπως φαίνεται), το user score πρέπει να αναβαθμιστεί, να αρχίσει να λειτουργεί με κάποια λογική, για να βοηθά και τον καταναλωτή και τον developer/publisher, να έχει να πει κάτι ουσιώδες, όχι να αποτελεί πεδίο μάχης. Διαφορετικά θα γίνει σαν το IMDB score δεν το παίρνει κανείς στη βιομηχανία του κινηματογράφου στα σοβαρά (γιατί νομίζετε υπάρχει το CinemaScore;), κατάληξη που ισοδυναμεί με κατάργηση του user score.
Όσο και να γκρινιάζουμε εμείς, η βιομηχανία είναι η μόνη που μπορεί να κάνει κάτι για όλο αυτό. Δεν πρόκειται να βρεθεί γιατρειά για την ψυχολογία της μάζας. Ένας λόγος παραπάνω για διαφορετική προσέγγιση στο user score.
Σταύρος Βέργος
Το user score είναι σαν σύλληψη η φωνή του κοινού. Το κοινό έχει τη δυνατότητα να βγει στο βήμα και να μιλήσει ξεκάθαρα για τις εντυπώσεις που έχει για το προϊόν και να το κρίνει βαθμολογικά. Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται όμως είναι που το κάνει ανά περιπτώσεις επικίνδυνο.
Εμείς του Ειδικού Τύπου κουνάμε επικριτικά το δάχτυλο πολλές φορές απέναντι στο ίδιο το κοινό και σε συναδέλφους. Μιλάμε για fan boys και άσχετους δημοσιογράφους που χαλάνε την πιάτσα. Πως ξοδεύουμε ώρες, κόπο, σκέψη και ανησυχία για να βγάλουμε ένα κείμενο και να κρίνουμε το αποτέλεσμα. Και ενώ έχουμε δίκιο πολλές φορές, είμαστε και εμείς μέρος του προβλήματος.
Δεν μπήκαμε πολλές φορές στη διαδικασία να εκπαιδεύσουμε το κοινό που μας διαβάζει. Πολλές φορές βασιστήκαμε στην εντύπωση ότι ο αναγνώστης θα δει σαν αφορμή το κείμενό μας για να μπει σε σκέψεις και να βρεθεί και αυτός σε μια κατάσταση αναζήτησης όπως κάναμε και εμείς. Και ενώ σε έναν ιδανικό κόσμο αυτός είναι ο σωστός τρόπος, δεν λειτουργεί έτσι η πραγματικότητα. Νιώσαμε αυθεντίες, γίναμε elitist jerks και στην προσπάθεια να είμαστε όσο περισσότερο αντικειμενικοί μπορούμε για να κρίνουμε και να βαθμολογήσουμε γίναμε απόλυτοι. Όπως είναι η Καθολική Εκκλησία για την θρησκεία.
Ακόμα χειρότερα δεν μπήκαμε στη διαδικασία να εκπαιδεύσουμε την επόμενη γενιά των κριτικών. Σε ένα επάγγελμα που η πιο συνηθισμένη πληρωμή είναι τα freebies, άνθρωποι γράφουν κείμενα ως υποχρέωση με αντάλλαγμα ένα παιχνίδι. Λόγω έλλειψης χρόνου, λόγω αδιαφορίας και των δύο πλευρών (νέου και παλιού), μια διάθεση ωχαδερφισμού («Αφού δεν πληρώνομαι, τι μου λες εσύ τώρα;») η νέα γενιά δεν διδάσκεται από τις επιτυχίες και αποτυχίες των προηγουμένων. Οι περισσότεροι νέοι συντάκτες ανακυκλώνονται ανάμεσα στον υπερβολικά μεγάλο για την αγορά αριθμό Μέσων και αντί να βελτιώνονται, βγαίνουν όπως μπήκαν.
Το κοινό έχει δίκιο να μιλάει για κακούς κριτικούς. Στην πλειοψηφία μας είμαστε κακοί σε αυτό που κάνουμε. Και αφού έχει ραγίσει το γυαλί και ο Ειδικός Τύπος πολλές φορές δεν διαφέρει σε κριτική σκέψη από τον οποιοδήποτε gamer. Καλά κάνουν και παραπονιούνται. Υπάρχουν αποδείξεις πως Μέσα τα παίρνουν για να προμοτάρουν ένα παιχνίδι. Ακόμα και εκείνοι που είναι δίκαιοι βασίζονται οικονομικά από στις εταιερίες διανομής, καθώς θα βγάλουν έσοδα από τις διαφημίσεις. Το σύστημα είναι στημένο ώστε από ένα σημείο και έπειτα να λειτουργεί ο Τύπος σαν μηχανισμός προώθησης για τις εταιρείες. Με την τράπουλα σημαδεμένη και τις πιθανότητες εναντίον σου, πώς θα πείσεις πως δεν είσαι ελέφαντας;
Εκεί λοιπόν το κοινό, με τη νοοτροπία της μάζας, ξεσπάει στο review bombing. Οι μέρες καθυστέρησης για να επιτραπεί η συμμετοχή στο user score επιβεβαιώνει πως το σύστημα προσπαθεί να καλύψει τις εταιρείες. Δεν έχει λογική αλλά δεν έχει σημασία. Η αλήθεια δεν είναι στην πραγματικότητα μια κατάσταση. Είναι point of view.
Δημήτρης Βούρδας
Προτού περάσουμε στο κυρίως θέμα, θα χρειαστεί και πάλι η απαραίτητα αποποίηση ευθύνης, για το καλό δηλαδή. Ποτέ μου δεν έχω δώσει προσοχή στη βαθμολογία του Metacritic, πόσω δε μάλλον στο user score προτού αγοράσω ένα παιχνίδι. Η μοναδική μου ενασχόληση με το εν λόγω site και το περιεχόμενό του γίνεται κυρίως για να ελέγξω αντιδράσεις και σχόλια αναφορικά με έναν τίτλο που έχω ολοκληρώσει.
Με βάση αυτό, το όποιο θέμα δημιουργείται κάθε φορά που παρατηρούνται διαφορές ανάμεσα στις βαθμολογίες των εκάστοτε κριτικών και των χρηστών της πλατφόρμας, μάλλον με κουράζει ολοένα και περισσότερο. Πέραν του ότι αρχικά δεν μου διαμορφώνει την άποψη για κάτι με το οποίο δεν έχω προλάβει ή δεν θέλω να ασχοληθώ, επειδή είναι σίγουρο ότι θα διαφωνήσω με τις οπτικές τουλάχιστον μίας από τις 2 πλευρές, δεν βρίσκω κάποιον λόγο να ασχοληθώ όταν προκύπτουν τέτοια φαινόμενα.
Κι ενώ από τη μία καταλαβαίνω την ανάγκη των ανθρώπων που τρέχουν το site, με βάση τη δύναμη που έχουν πλέον στον κόσμο του internet -και καθώς οι διαμάχες έφτασαν το αποκορύφωμά τους με την περίπτωση του The Last of Us Part II- η κίνηση που έγινε, μάλλον δεν φτάνει. Μπορεί ως κίνηση να είναι καθαρά συμβολική και να στέλνει το μήνυμα που χρειάζεται, αλλά πρακτικά δεν θα σταματήσει το bombing.
Οπότε θεωρώ σίγουρο πως στο μέλλον θα έχουμε κι άλλα τέτοια συμβάντα και θα συνεχίζονται όσο παραμένει ίδιος ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι βαθμολογήσεις από το κοινό. Μπορεί πολλές φορές αυτό να έχει δίκιο, αλλά πάντοτε έχει νόημα κι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεν δίνω καμία σημασία στα user scores/reviews κυρίως γιατί τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούνται ως όπλο ενάντια στους developers. Εννοείται ότι υπάρχουν εξαιρέσεις και ειλικρινείς κριτικές, δυστυχώς όμως ένα μεγάλο ποσοστό των χρηστών που αποφασίζουν να ασχοληθούν και να βαθμολογήσουν ένα παιχνίδι, το κάνει για άλλους λόγους και όχι για να βοηθήσει τους υπόλοιπους χρήστες. Το κάνει είτε για να προωθήσει έναν τίτλο περισσότερο από ό,τι του αξίζει (ίσως για να δικαιολογήσει την επιλογή του) είτε για να το τιμωρήσει επειδή τόλμησε να πάει ενάντια στα πιστεύω του ή στα γούστα του. Η κατάσταση είναι λυπηρή γιατί τα user scores θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια χρήσιμη δεύτερη ματιά, μια εναλλακτική άποψη στα καθιερωμένα reviews.
Υπάρχουν τρόποι να καταπολεμηθεί το φαινόμενο; Σίγουρα υπάρχουν (όπως το πρόσφατο εμπάργκο των 36 ωρών που επιβάλλει πλέον το Metacritic), αλλά κακά τα ψέματα, καμία λύση δεν φαίνεται να είναι αρκετή. Θα έφτανα έως την ακραία λύση πλήρους κατάργησής τους, αλλά οι ρημάδες οι εξαιρέσεις που ανέφερα και παραπάνω, με σταματούν. Οπότε το μόνο που μένει είναι η προσωπική κρίση του καθενός σε ό,τι διαβάζει που, ναι, εντάξει, γεια σας.
Πλάτων Πέππας
«Εγώ ποτέ δεν ακούω τους κριτικούς. Αυτοί πληρώνονται». «Ποιο; Το The Last Of Us; Αυτό που κράζουν όλοι; Σιγά». «Μόνο οι παίκτες ξέρουν».
Αυτά είναι μόλις λίγα από τα σχόλια που άκουσα στην προσπάθεια μου να πείσω γνωστούς μου να δώσουν απλά μια ευκαιρία στο The Last of Us Part II, το οποίο, παρά τα στραβά του, κατορθώνει πολλά. Δεν δίνει άλλωστε έτσι εύκολα και ο Ηλίας το δεκάρι του. Μιλάμε για ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τίτλου ο οποίος «πυροβολήθηκε» τις πρώτες ώρες της κυκλοφορίας του από χρήστες του Metacritic, οι οποίοι δεν είχαν παίξει καν το παιχνίδι. Δεν θα προλάβαιναν κιόλας. Το ερώτημα που αποτέλεσε και έναυσμα για το σημερινό μας κομμάτι, δεν είναι αν οι χρήστες πρέπει να έχουν άποψη. Φυσικά και πρέπει να έχουν, εξάλλου όλα γίνονται για τους παίκτες, όπως λέει και το πρόσφατο motto της Sony. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι πώς θα πρέπει να προστατευτει μια κυκλοφορία από όχλους παικτών που βιάζονται να κράξουν έναν τίτλο που μπορεί να περιέχει το οτιδήποτε μπορεί να μην τους εκφράζει.
Για μένα, η κίνηση του Metacritic να επιτρέψει τα user reviews 36 ώρες μετά την κυκλοφορία ενός τίτλου, είναι απλά μια πρόχειρη λύση που ελάχιστα πράγματα θα αλλάξει. Αν κάτι μας έχουν διδάξει τα trolls που κυκλοφορούν ελεύθερα τόσα χρόνια στον ψηφιακό κόσμο είναι πως έχουν την υπομονή να περιμένουν, αλλά και τη δυναμική να λάβουν τα εντελώς λάθος μηνύματα από κινήσεις σαν του Metacritic. Εντελώς σωστή κίνηση θα ήταν τα user scores να συνοδεύονται και από το χρόνο που ο κάθε χρήστης έχει σπαταλήσει στον τίτλο. Όχι τα achievements, αυτά στα περισσότερα είδη τίτλων δεν είναι αντιπροσωπευτικά. Ο χρόνος όμως είναι. Δεν χρειάζεται να πάρεις πλατίνα στο Pro Evolution Soccer ή να κάνεις τον τέλειο χρόνο σε όλες τις πίστες στο F1 2020 για να έχεις μια σωστή εικόνα για αυτό που προσφέρουν. Χρειάζεται όμως χρόνος. Στο σύγχρονο κόσμο του internet, όπου τα πάντα καταγράφονται, ένα απλό screenshot (με το αντίστοιχο validation φυσικά από την εκάστοτε πλατφόρμα) θα ήταν κάτι παραπάνω από αρκετό για να αποδείξει του λόγου το αληθές.
Διότι, όπως ανέφερα και προηγουμένως, δεν είναι σωστό να στερείς από τους χρήστες το δικαίωμα να εκφράσουν τη γνώμη τους. Και τα κοινά γούστα δεν σπανίζουν μεταξύ της κοινότητας των gamers. Σίγουρα έχει τύχει σε όλους μας να διασκεδάσουμε με έναν τίτλο του 5 ακόμα και αν ―ενδόμυχα― γνωρίζουμε πως αυτό που παίζουμε είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτριο. Δεν υπάρχει καμία ντροπή σε αυτό και κανείς gamer (βασικά και άνθρωπος γενικά) δεν θα κληθεί να απολογηθεί σε κανέναν για το πώς ξοδεύει τον ελεύθερό του χρόνο. Για αυτό και ποτέ δεν μου φάνηκε παράλογη η απόκλιση μεταξύ user και critic score στο Metacritic, μα και σε άλλες πλατφόρμες. Ένας παίκτης, τελικά, οφείλει απλά να διασκεδάσει με αυτό που παίζει. Αντίθετα με κάποιον που αποσκοπεί στο να γράψει μια κριτική, που οφείλει να έχει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Τέλος, αξίζει να θυμηθούμε όλοι πως τα videogames, αν και μιας μορφής τέχνη, αποτελούν προϊόντα. Υπάρχει πάντα ο σωστότερος τρόπος όλων να βαθμολογήσουμε ένα παιχνίδι, με το να προβούμε ή όχι στην αγορά του. Ίσως έτσι στο τέλος κάνουμε και την εταιρεία που μας απογοήτευσε να προσπαθήσει περισσότερο στο μέλλον. Ή να κλείσει. Αλλά αυτό ίσως αποτελέσει θέμα συζήτησης για άλλη φορά. Ελπίζω.
Οι βαθμολογιες στα δεκα ειναι ακυρες. Τι παει να πει βαθμολογω ενα παιχνιδι;
Αν θεωρησουμε οτι τα παιχνιδια ειναι τεχνη (που εγω δεν το νομιζω) προφανως ειναι αστειο να μιλαμε για βαθμολογια.
Αν ειναι μια μορφη διασκεδασης, ας καθιερωθουν τα αστερακια οπως γινεται εδω και χρονια στον κινηματογραφο. Θα πει καποιος οτι και τα αστερακια βαθμολογια ειναι αφου μπορεις να πολλαπλασιασεις επι δυο και να βγει μια βαθμολογια στα δεκα. Δεν ειναι ομως αυτη η λογικη τους. Η διαφορα ειναι λεπτη μεν, τεραστια δε. Τα αστερακια τα χρησιμοποιει ο κριτικος κινηματογραφου για να σου δειξει ποσο σου προτεινει την ταινια, οχι ποσο την βαθμολογει.
Και στο Goodreads με αστερακια παιζουν μπαλα. Εναι δυνατον να βαθμολογησει το κειμενο ενος συγγραφεα ενας δημοσιογραφος; Δεν υπαρχουν αυτα, εννοειται.
Και να σας πω και κατι, εγω δεν τον παω τον Kojima, αλλα να βαθμολογει ενας 30ρης δημοσιογραφος τον Kojima στα video games, ε, οπως και να το κανουμε, ειναι λιγο wtf.
Η βαθμολογια στα δεκα ειναι ασεβεια προς τον δημιουργο. Εμπεριεχει την εννοια της ανωτεροτητας, του δασκαλου που βαθμολογει τον μαθητη. Το x/10 ειναι βγαλμενο κατευθειαν απο τα μαθητικα θρανια. Σπανια συνανταμε βαθμολογιες εκτος σχολειου. Αντε σε κατι κλασμενα Ολυμπιακα αθληματα οπως η συγχρονισμενη κολυμβηση.
Οι δημοσιογραφοι πρεπει να κριτικαρουν και να προτεινουν, οχι να βαθμολογουν. Τα user scores στο metacritic ειναι αλλο ενα προβλημα που δημιουργησαν οι ιδιοι οι δημοσιογραφοι, λεγοντας στον κοσμο οτι ενα παιχνιδι μπορει να παρει βαθμολογια στα δεκα, στα εκατο, στα χιλια, στα πεντε τρισεκατομμυρια κακα της μοιρας τους.
No offence.
Αυτό που λες για το τι σημαίνουν τα αστεράκια για τον κριτικό είναι μέγα λάθος και μια κουβέντα με κριτικούς κινηματογράφου θα σε πείσει. Δεν χρειάζεται να σε πείσω εγώ.
Μιας και λες για ασέβεια, μαθητικά χρόνια κ.λπ., γιατί βγάζει εκτός το ακαδημαϊκό πεδίο και μένεις στο σχολείο; Στο ακαδημαϊκό στερέωμα, ειδικά στα «μετά το πτυχίο» η διαδικασία αξιολόγησης είναι ακόμη πιο πολύπλοκη και αυστηρή. Ωστόσο όπως το θέτεις το θέμα, περί ανωτερότητας κ.λπ. σε συνδυασμό με την τέχνη του δημιουργού, οι καλλιτέχνες δεν ξυπνάνε μια μέρα φτασμένοι. Κάνουν λάθη, μαθαίνουν, αναπτύσσονται, ωριμάζουν. Η κριτική είναι ωφέλιμη σε αυτήν τη διαδικασία. Αν ο καλλιτέχνης δεν προσβάλλεται από την κριτική (που λες ότι πρέπει να κάνει ο κριτικός) αλλά προσβάλλεται από το βαθμό στο τέλος, τι λέει για τον καλλιτέχνη κάτι τέτοιο;
Όσο για τα user score, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να το χρεωθούμε και αυτό εμείς. Οι μεγαλύτερες πλατφόρμες που προώθησαν το concept δεν έχουν καμία σχέση με την κριτική διαδικασία. Η βαθμολογία σε έργα προϋπάρχει των games, δεν γεννήθηκε στον κλάδο, υιοθετήθηκε από αυτόν. Και η κριτική γενικότερα σίγουρα δεν είναι κάτι νέο. Είναι όμως πολύ πιο φιλική από παλαιότερα. Αν δεν ήταν, αν δεν εξελισσόταν κάπως και η ίδια, θα είχαμε κολλήσει σε σαραντασέλιδες εξηγήσεις που προλόγιζαν ιστορικά βιβλία, προτάσσοντας την κρίση πριν καν φτάσει ο αναγνώστης να διαβάσει την πρώτη σελίδα με λόγια του συγγραφέα.
Και με αυτό που λες για 30άρη και Kojima διαφωνώ. Αυτή είναι λογική στρατού. Η ηλικία δεν σου εξασφαλίζει τα εφόδια. Ο κόπος, η μελέτη, η σκέψη σού τα εξασφαλίζουν. Αν κάποιος είναι μικρός με εφόδια καλό είναι να του αναγνωρίζεται αντί να χρησιμοποιείται η ηλικία του εναντίον του. Κι αν ένα μεγάλος είναι άνιωθος, καλό είναι να μην του πιστώνεται κάποιου είδους εμπειρία ως άλλοθι. Αν φτάσουμε να πιστεύουμε ότι είναι σημαντικότερο το ποιος είναι από το τι λέει ένας κριτικός και τι σημαίνει αυτό που λέει, τότε καλύτερα να έχουμε μόνο user score και όλα τα άλλα να κοπούν.
Παραδεχομαι ότι για το metacritic εχει δόση υπερβολής αυτό που λέω. Στα υπόλοιπα εστιαζω συγκεκριμένα στην βαθμολογία.
Ο κριτικός κινηματογράφου σε έναν καφέ μπορεί να σου πει ότι τα αστεράκια είναι βαθμολογία. So what? Το χέρι του δεν γράφει ποτέ Χ/10 και αυτή είναι η ουσία. Δεν του το "επιτρεπει" ο σκηνοθέτης να το κάνει και δεν το κάνει.
Στα ακαδημαϊκά, προφεσορας δεν είμαι, αλλά από όσο γνωρίζω στο διδακτορικό δεν μπαίνει Χ/10.
Εγώ βλέπω ότι το Eurogamer κατήργησε τις βαθμολογίες και προσωπικά ανέβηκε στα μάτια μου. Νομίζω αξίζει να ακολουθήσουν και άλλα sites το παράδειγμα του.
Meanwhile , γνωστοί youtubers/influencers/μη-δημοσιογράφοι που βροντοφωνάζουν οτι χαλάνε χρόνια τώρα την πιάτσα των "δημοσιογράφων" , βαθμολογούν παιχνίδια με στάμπες *επενδύστε τον χρόνο σας* ή *με επιφυλακτικότητα* .... Μήπως τελικά αυτές οι τεχνικές γραφής δίνουν στον περαστικό αναγνώστη μεγαλύτερο κίνητρο να διαβάσει το κείμενο,από το κλείσιμο *6/10* με κουκίδες επιλεκτικών θετικών/αρνητικών?? Αρχίζω να πιστεύω οτι οι έμπειροι επαγγελματίες(σικ)ριβγιούερς , εχουν βίτσιο με την παλιομοδίτικη κριτική που επιβάλλει ενα τελικό βαθμό.(φήμες λένε οτι όσο πιο πολύ διαφοροποιείσαι από τον μέσο όρο, τόσο περισσότερο θρέφεται το ατενσιονχοριλίκι :p) Τους metacritic users τέλος, μέχρι να βάλλουν υποχρεωτική απόδειξη με trophies οτι έπαιξαν έστω την εισαγωγή ενός game, δεν τους υπολογίζει κανένας σοβαρός gamer.Τα botάκια που μηδένισαν στο launch το TLOU2 πρέπει να ευχαριστούν τα media που τους έδωσαν κάποια αξία κάνοντας το "είδηση"...
Θα έλεγα ότι οι influencers κ.λπ. ξεκίνησαν να μη βαθμολογούν με κανέναν τρόπο και προχωρώντας συνειδητοποίησαν ότι καλό είναι να έχουν στάμπες, να κωδικοποιούν κάπως την εικόνα που σχηματίζουν. Κινήθηκαν προς την κλασική πλευρά δηλαδή αντί να απομακρυνθούν ακόμη περισσότερο. Αυτό για μένα δείχνει ότι πάντα υπάρχει ανάγκη για κάποιου είδους κωδικοποίηση.
Ως προς το στάμπες vs βαθμοί ή το βαθμοί vs τίποτα, μπορούμε να πούμε ό,τι θέλουμε αλλά όπου και να κοιτάξουμε, σε άλλες βιομηχανίες, στην καθημερινότητα κ.λπ. όλοι, από την αρχή ή στο τέλος, τείνουν προς κάποια κλίμακα. Χάριν συνεννόησης, χάριν σύγκρισης, χάριν οργάνωσης και τυποποίησης πολλής πληροφορίας, χάριν οτιδήποτε. Δεν γίνεται να αναπτύξουμε θεωρία για τις βαθμολογίες σε games, χωρίς να μας νοιάζει γιατί μπαίνουν οπουδήποτε, οποτεδήποτε, εντός κι εκτός gaming, βαθμολογίες. Αν υποθέσουμε ότι είναι άχρηστες, τότε καλό είναι να αναρωτηθούμε αν είναι άχρηστες γενικά, όχι μόνο στο gaming. Διότι και το gaming υιοθέτησε τη συνήθεια, δεν την επινόησε.