Είπα να γράψω κάτι πιο ανάλαφρο και πιο ελπιδοφόρο αυτή τη φορά. Κάτι πιο ανώδυνο και θετικό σε σχέση με το προηγούμενο κείμενό μου, παραμένοντας, όμως, στο επίπεδο της παραμπελοφιλοσοφίας και της μπουρδοφιλολογίας.
Υπάρχει ένα ερώτημα που νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα και να παραδεχθούμε ότι το έχουμε απαντήσει ήδη. Σε κάποια πράγματα έχουμε ουσιαστικά φτάσει ήδη στο τέλος του δρόμου. Μπορεί να υπάρχει περιθώριο για μικροβελτιώσεις, πάντα υπάρχει περιθώριο για μικροβελτιώσεις, ωστόσο, στην ουσία,η διαδρομή τελείωσε, έχουμε φτάσει στον προορισμό μας κι έχει έρθει η ώρα να αφήσουμε τα κιάλια και τον χάρτη στην άκρη κι αν θέλουμε να βρούμε κάτι από εδώ και πέρα, ας πάρουμε μικροσκόπιο. Η πρόοδος είναι πολύ καλό πράγμα και πολύ θετικός στόχος, αλλά δεν είναι πρακτικό και ρεαλιστικό ζητούμενο πάντα. Στην ίδια λογική που από την στιγμή που κατέληξες στο συμπέρασμα ότι 1+1=2 και δεν αφιερώνεις ενέργεια και χρόνο για να δεις πώς θα το κάνεις 1+1=2,5. Ομοίως, κάποια στιγμή καταλήξαμε σαν ανθρωπότητα στο σχήμα και τον μηχανισμό του ποδηλάτου, πού κάθεται ο αναβάτης, πού βάζει τα ποδαράκια του, πώς μεταφέρει την κίνηση στον πίσω τροχό, πώς στρίβει το ρημάδι. Κάνουμε συνεχώς μικροβελτιώσεις στο ακριβές σχήμα, το υλικό και την λειτουργικότητά του, αλλά κατά βάση έχουμε τελειώσει με αυτή την υπόθεση. Δεν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε εκ νέου τον τροχό. Δεν έχει νόημα.
Ένα κραυγαλέο παράδειγμα και η αφετηρία της σκέψης μου για το παρόν κείμενο είναι το χειριστήριο που χρησιμοποιούμε στα video games. Τα πρώτα video games είχαν έναν πολύ διαφορετικό και πολύ περιορισμένο τρόπο αλληλεπίδρασης. Σιγά σιγά μπήκε κουμπί αρχικά και κουμπιά στη συνέχεια, λίγο μετά μπήκε μοχλός, ο οποίος αντικαταστάθηκε από σταυρό, προστέθηκαν κι άλλα κουμπιά, μπήκε καλύτερος μοχλός, προστέθηκαν και πλευρικά κουμπιά, μπήκε και δεύτερος μοχλός και κάπου εκεί φτάσαμε στο τέλος του δρόμου. Ή τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να είναι. Το χειριστήριο του GameCube αρχικά και η λειτουργικές, εργονομικές του βελτιώσεις από κυρίως το Xbox360 όχι απλά θα έπρεπε, αλλά είναι το τέλος του δρόμου. Η μόνη διαφοροποίηση είναι ένας μικρός παράδρομος, που δημιούργησε η τεχνολογία αφής κι έχει εφαρμογή κυρίως σε smart συσκευές, με την υλοποίησή του στα video games να είναι περιορισμένη, κι ένας ακόμα πιο μικρός παράδρομος, που πιθανόν να είναι κι αδιέξοδο, που έχει να κάνει με την ανίχνευση κίνησης. Καλό, χρυσό κι Άγιο το Wii, μου προσέφερε εκατοντάδες ώρες διασκέδασης κι είμαι βέβαιος ότι θα μου προσφέρει ακόμα περισσότερες όταν μεγαλώσουν λίγο ακόμα τα παιδιά μου και θα αρχίσουμε να παίζουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια (έχω ήδη 4 χειριστήρια), αλλά μόνο ως παρένθεση μπορώ να το δω σε ότι αφορά την ευρύτερη εικόνα. Καλή, χρυσή κι Άγια η επιφάνεια αφής στο χειριστήριο του PS4, αλλά κανένας δεν ξέρει τι δουλειά κάνει, τι ρόλο βαράει και γιατί πρέπει να την αξιοποιήσει. Ομοίως, η οθόνη του Wii U GamePad είναι εξαιρετικό input σημείο με πανέμορφη υλοποίηση, αλλά όχι για εφαρμογές gaming. Δύο μοχλοί για τα δαχτυλάκια, ο ένας (πάντα ο αριστερά) για να κινούμαι στον χώρο κι ο δεύτερος (πάντα ο δεξιά) για να μεταβάλλω συνήθως σε δύο κάθετους άξονες την οπτική μου γωνία όπου χρειάζεται, τέσσερα κουμπάκια στα δεξιά για τον ελεύθερο αντίχειρά μου και άλλες τέσσερις σκανδάλες για τον δείκτη μου (και το μέσο δάχτυλο αν είμαι πολύ μάγκας). Όλα στη θέση που πρέπει να είναι. Εγώ αραχτός στη θέση μου, τα χέρια μου ξεκούραστα ακουμπισμένα μπροστά μου και χωρίς ιδιαίτερο κόπο μπορώ να ελέγξω αυτοκίνητα, ποδοσφαιριστές, αεροπλάνα, πολεμιστές, αφηρημένα γεωμετρικά σχήματα και μουστακαλήδες υδραυλικούς. Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάπτυξη και καινοτομία. Μέχρι και την εργονομία του έχουμε πλέον καταλήξει (εδώ και δύο σχεδόν γενιές, αν είμαστε ειλικρινείς). Ας αφήσουμε τους πειραματισμούς κι ας αφιερώσουμε την ενέργειά μας σε κάτι άλλο.
Ομοίως, υπάρχει το παράδειγμα της απεικόνισης. Αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τα video games, αλλά έχει μεγάλη εφαρμογή και σε αυτά. Το πρώτο video game ήταν ένας στοχευμένος φακός σε μία γυάλινη επιφάνεια σαν σόναρ. Στην πορεία μπήκε κανονική οθόνη, η οθόνη από πρασινόμαυρη έγινε κιτρινόμαυρη και μετά ασπρόμαυρη, σιγά σιγά απέκτησε χρώματα, λίγα στην αρχή, μερικές δεκάδες μετά, δυόμιση εκατοντάδες λίγο αργότερα, που έγιναν μερικές χιλιάδες και τώρα είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Παράλληλα το φως έγινε εικονοστοιχεία (pixel), τα οποία μίκρυναν, μίκρυναν, μίκρυναν και τώρα έχουν γίνει πάρα, πάρα, πάρα πολύ μικρά. Φτάνει παλικάρια. Όπα, καλά είσαι. Τράβα χειρόφρενο και βγες από το αμάξι. Το αν η τηλεόραση ή η οθόνη μου θα έχει πάχος 5 εκατοστά ή 5 χιλιοστά, ελάχιστη επίπτωση έχει στο που θα την τοποθετήσω στο σαλόνι ή το γραφείο μου. Το αν θα είναι 50 ίντσες ή 20 ίντσες προφανώς κι έχει επίπτωση, αλλά δεν είναι κάτι που δεν συνέβαινε πάντα και δεν θα συνεχίσει να συμβαίνει πάντα. Το να κάνουν 1.000€ οι 50 ίντσες ή 200€ οι 50 ίντσες και πάλι είναι σημαντικό, αλλά κι αυτό είναι αναπόφευκτο. Έχουμε κι εκεί φτάσει στο τέλος του δρόμου. Το 3D είναι μία μη πρακτική μπούρδα που δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό και δεν προσδίδει κάτι επιπλέον, όσο καλά κι αν δουλεύει. Έχει κάνει ήδη τον κύκλο του δύο φορές στον κινηματογράφο, δεν κατάφερε να κάνει ούτε τον μισό του κύκλο στις τηλεοράσεις και δεν αξίζει καν να το συζητάμε. Ομοίως, το ίδιο κι ακόμα χειρότερα ισχύει για τις κυρτές τηλεοράσεις, που αποτελούν τον ορισμό της πλασματικής τεχνολογικής εξέλιξης από την βιομηχανία τηλεοράσεων, σε μία προσπάθεια να κρύψουν το τεχνολογικό πλατό στο οποίο βρισκόμαστε. Θα τολμήσω την πρόβλεψη ότι ούτε το VR, ούτε τα ολογράμματα είναι το μέλλον. Για το πρώτο είχα την ευκαιρία να έχω πολλαπλές εμπειρίες, ενώ για το δεύτερο μπορώ να κάνω ασφαλείς αναγωγές. Η λύση της οθόνης είναι η πιο σωστή, η πιο κομψή, η πιο πρακτική. Τα υπόλοιπα είναι σαν να πειραματιζόμαστε με δεύτερο παράλληλο τιμόνι στο ποδήλατο ή με το να δοκιμάζουμε λύσεις με τετράγωνες ή κυλινδρικές ρόδες. Μπορούμε να το συζητήσουμε όσο θέλετε στα σχόλια, αλλά είμαι πρόθυμος να φάω το καπέλο μου αν τελικά το VR ή τα ολογράμματα καταφέρουν να αντικαταστήσουν τις οθόνες. Κι αυτό περιλαμβάνει και το Google Glass, για να το κάνουμε πιο ενδιαφέρον.
Αν σας φαίνεται αυτό τραβηγμένο, σαν έχω και καλύτερο. Το τελευταίο μου παράδειγμα έχει να κάνει με αυτή καθεαυτή την απεικόνιση. Όπως λέω στη προηγούμενη παράγραφο, η πρώτη υλοποίηση ήταν ένα φως επάνω σε μία ημισφαιρική, γυάλινη επιφάνεια. Στη συνέχεια ήρθαν τα pixel, με έναν υδραυλικό να αποκτά διάσημο μουστάκι και καπέλο για να εξοικονομηθούν pixel σε αντίθεση με τον σχεδιασμό μαλλιών και στόματος. Τα pixel αυξήθηκαν με γεωμετρικό ρυθμό παράλληλα με τα pixel των οθονών και κάποια στιγμή έδωσαν τη θέση του σε πολύγωνα (εικονικά, τουλάχιστον, γιατί και τα πολύγωνα στην πράξη πάλι pixel γίνονται), τα πολύγωνα στήθηκαν σε τρισδιάστατο εικονικό περιβάλλον κι άρχισαν κι αυτά με την σειρά τους να αυξάνονται με γεωμετρικό ρυθμό, από δεκάδες σε εκατοντάδες, χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες και πάει λέγοντας (αρνούμαι να συμπεριλάβω quote από τον Cage σε κείμενό μου). Μήπως κι εκεί ήρθε ή ώρα να πούμε αρκετά; Τι φοβόμαστε; Τι θεωρούμε ότι μας υποχρεώνει να συνεχίσουμε να σπρώχνουμε μπροστά; Πόση ουσιαστική διαφορά μπορούμε να πετύχουμε από εδώ και πέρα; Συγκρίνετε τα γραφικά του Super Mario 64 με αυτά του Shadow of the Colossus και στη συνέχεια με αυτά του GTA IV. Μέχρι εκεί όλα καλά. Η διαφορά βγάζει μάτι. Τι απόσταση έχουν, όμως, μεταξύ τους το GTA IV από το San Andreas και τι αντίστοιχη απόσταση χωρίζει τα GTA IV από το GTA V. Δεν μιλάω για το περιεχόμενο. Δεν μιλάω για την κλίμακα του κόσμου. Δεν μιλάω για την ποσότητα ζωντανών στοιχείων ή το gameplay. Μιλάω για την στενή, οπτική απεικόνιση. Μιλάω για το την εικόνα που βλέπει σε κάθε καρέ το μάτι. Στην τελική, νομίζω ότι έχουμε αποφασίσει από καιρό ότι ο απόλυτος ρεαλισμός δεν είναι το ζητούμενο σε ότι αφορά τα video games. Το μέσο συνειδητά απέχει από τον ρεαλισμό. Σε αυτό μοιάζει, όχι τυχαία, με τα κινούμενα σχέδια. Υπάρχουν περιπτώσεις που η προσέγγιση είναι πιο ρεαλιστική, άλλες που η προσέγγιση είναι πιο καλλιτεχνική κι εκφραστική. Έχουμε αποφασίσει ότι το συγκεκριμένο είδος τέχνης, τα video games (ή τα κινούμενα σχέδια) μπορούν να υπηρετήσουν περισσότερους και υψηλότερους στόχους διατηρώντας ξεκάθαρα την απόστασή τους από την πραγματικότητα. Κάναμε το πείραμά μας με την εποχή των FMV και παρότι πλέον η τεχνολογία έχει προχωρήσει ποτέ, δεν επιστρέψαμε ποτέ στο πείραμα αυτό. Πολύ ωραίο κι ενδιαφέρον video game ήταν το X-Files, αλλά ένιωθα περισσότερο σαν να βλέπω ένα διαδραστικό επεισόδιο της σειράς, παρά να δραπετεύω σε έναν εικονικό κόσμο σαν σε "κανονικό" video game. Νιώθω ότι ούτε εκεί είναι το ζητούμενο.
Ειδικά το τελευταίο είναι λίγο δύσκολο να το καταπιεί κανείς. Η βιομηχανία των video games από τα πρώτα της κιόλας βήματα επέλεξε ένα λεξιλόγιο δανεισμένο σε μεγάλο βαθμό από τον κλάδο της τεχνολογίας. Για δεκαετίες βάσισε την φρασεολογία της και την επικοινωνία της με τους καταναλωτές με όρους εξοπλιστικού πολέμου, με την κάθε κονσόλα να προσπαθεί να αποδείξει με απόλυτους, αντικειμενικούς αριθμούς την υπεροχή της έναντι του ανταγωνισμού και κάθε νέα γενιά να υπόσχεται τεχνολογικό άλμα. Ωστόσο, αυτό είναι λάθος και αδιέξοδο. Λάθος γιατί η τεχνολογία είναι το μέσο, όχι ο σκοπός ή ο λόγος ύπαρξης της βιομηχανίας. Σημασία, αυτό που πουλάει ουσιαστικά η βιομηχανία κι αγοράζει ο καταναλωτής (χρήστη τον ονομάζουμε, καθόλου τυχαία) είναι η εμπειρία κι αυτή εξαρτάται στον τρόπο αξιοποίησης της εκάστοτε διαθέσιμης τεχνολογίας, όχι στην τεχνολογία αυτή καθεαυτή. Σαν να λέμε, δηλαδή, ότι ο Πολίτης Κέιν δεν είναι καλή ταινία αν την δεις σε κινηματογράφο που διαθέτει μηχανισμούς προβολής με δυνατότητες 3D ή IMAX ή ότι η "Ομήρου Οδύσσεια" χάνει την δύναμή της και την ουσία της σαν εμπειρία αν την διαβάσεις σε μοντέρνα, paperback έκδοση αντί για δερματόδετο βιβλίο με πολυτονικό κείμενο, ή ότι είναι καλύτερο βιβλίο σε μορφή e-book. Παράλληλα, είναι αδιέξοδο γιατί ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν ισχύει αυτό που λέω στην προηγούμενη παράγραφο, ότι δηλαδή έχουμε φτάσει πλέον σε ένα πλατό σε ότι αφορά την απεικόνιση, είμαστε σίγουρα πολύ κοντά. Δεν μιλάω για επεξεργαστική δύναμη. Μιλάω αυστηρά και μόνο για αριθμό πολυγώνων. Για αυτό και δεν έχουν νόημα όλα αυτά τα HD Remake, Remix και τα ρέστα. Μία χαρά εμπειρία προσφέρει το Ocarina of Time και με τα αρχικά του γραφικά. Εξαιρετική είναι η εμπειρία και στο pre-Remastered Last of Us ή τα Halo. Η εμπειρία είτε έχει γεράσει καλά, είτε όχι. Όσο και να αλλάξεις το περιτύλιγμα, η ουσία δεν αλλάζει.
Σε αντίθεση με το προηγούμενο κείμενό μου, αυτό που θέλω να καταλήξω δεν είναι αρνητικό, αλλά πέρα για πέρα θετικό. Για εμένα, η παραπάνω κατάσταση αρχίζει και δημιουργεί πολύ θετικές προϋποθέσεις σε δύο επίπεδα. Αφενός, όπως γράφω σε κάθε ένα από τα παραδείγματα πιο πάνω, απελευθερώνει ενέργεια που μπορεί να αφιερωθεί σε πιο ουσιαστικούς τομείς. Ας θεωρήσουμε κάποια πράγματα δεδομένα, ότι δεν χρίζουν περαιτέρω βελτίωσης, ας τα αφήσουμε στην ησυχία τους κι ας αφιερώσουμε αυτούς τους πόρους, την ενέργεια και το ταλέντο σε πράγματα που είναι πιο ουσιαστικά. Δεν με ενδιαφέρει να κάνω μία τούφα από μαλλιά να δείχνει ακόμα πιο αληθοφανής στην κίνησή της όταν συναντιέται ο Σιρόκος με το Μαϊστράλι. Οι άνθρωποι που εργάζονται για να το κάνουν πραγματικότητα ας ασχοληθούν με κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό, που θα με κάνει να διασκεδάζω βλέποντας την εν λόγω τούφα. Όχι να εντυπωσιάζομαι. Να διασκεδάζω, να απορώ, να αισθάνομαι, να προβληματίζομαι, να ψυχαγωγούμαι. Αφετέρου, σημαίνει ότι οδηγούμαστε σε μία τυποποίηση των πραγμάτων που μόνο καλό μπορεί να κάνει σε ότι αφορά το περιεχόμενο. Δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό στην τυπογραφεία εδώ και δεκαετίες (για να μην πω αιώνες). Αυτό δεν έχει εμποδίσει την λογοτεχνία να αναπτυχθεί. Το αντίθετο. Έχοντας ένα ολοένα και πιο συγκεκριμένο πλαίσιο, η λογοτεχνία έχει βρει σταθερό έδαφος για να στήσει πολύ γερές βάσεις. Το ίδιο μπορεί να ισχύσει και για τα video games, προσδίδοντάς του και μία αντίστοιχη διαχρονικότητα. Με ένα σταθερό μοντέλο χειρισμού, με έναν σταθερό τρόπο και τεχνολογία απεικόνισης, παύει να υπάρχει βίαιο restart κάθε γενιά και δημιουργείται μία συνέχεια σε βάθος χρόνου.
Η πρόοδος δεν είναι αυτοσκοπός στο κάθε παραμικρό πράγμα. Καλή η πρόοδος, αλλά κάποια στιγμή φτάνεις στον προορισμό σου και πρέπει να σταματήσεις να κοιτάς που αλλού θα πας και να επικεντρωθείς με το να στήσεις και να στολίσεις το σπιτικό σου. Οι νομάδες, αναγκαστικά, στήνουν τσαντίρια. Κι ο Τζένκις Χαν σε τέντα είχε το "παλάτι" του. Για να χτίσεις Αγιά Σοφιά κι Άγιο Πέτρο, πρέπει να αποφασίσεις ότι θα μείνεις εκεί που είσαι.
Για εμένα το να έρθει κάποια στιγμή, ελπίζω στο άμεσο μέλλον, η "τελευταία γενιά κονσολών" δεν είναι καταστροφή, αλλά ευχής έργο κι ευκαιρία, καθώς θα σταματήσουν τα video games να βασίζονται στη κινούμενη άμμο της κάθε γενιάς και θα πατήσουν σε ένα σταθερό έδαφος, ένα τεχνολογικό πλατό που είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο ήδη και θα μπορέσουν να πάνε το Μέσο και τη συγκεκριμένη μορφή Τέχνης, Έκφρασης και Ψυχαγωγίας σε άλλο, πιο ουσιαστικό επίπεδο.
Εχω ξαναγραψει πολλες φορες οτi το τελευταιο πεδιο που εχει απομεινει να γινει πραγματικη βελτιωση , να γινει πραγματικο αλμα προς τα εμπρος στο χωρο των video games , ειναι η βελτιωση της ΑΙ. Εκει μονο για καποιο λογο που αγνοω η προοδος ειναι πολυ μικρη. Δε μπορω να δεχτω οτι με τοση υπολογιστικη δυναμη ο μοναδικος τροπος που μπορει να αυξηθει η δυσκολια σε fps πχ ειναι ή να αυξηθει ο αριθμος των κακων ή η health τους ή η ζημια που κανουν τα οπλα τους. Δε μπορω να δεχτω οιτι ηΑΙ στη σειρα τοταλ γουωρ πχ ειναι η ιδια εδω και 10 χρονια και παλευουν καθε φορα οι μοντεραδες με αλχημειες και πειραγματα να βελτιωσουν εστω και λιγο την αθλια ΑΙ. Στα υπολοιπα και κυριως στα γραφικα φτασαμε σε ενα σημειο που το παραπανω δεν εχει πλεον να προσφερει ουσιαστικα τιποτα
commenter, παραθέτεις ως επιχείρημα τον νόμο του Moore σαν να πρόκειται για αυταπόδεικτο κι απαράβατο αξίωμα, τη στιγμή που κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι. Εκτός από ότι πρόκειται για τον ορισμό του self fullfilling prophecy, αφού χρησιμοποιείται από την βιομηχανία για να προγραμματίσουν την παραγωγή και τους στόχους τους και άρα να ορίσουν αυτές και όχι η πραγματική αγορά και οι τελικοί χρήστες τον ρυθμό ανάπτυξης της τεχνολογίας, ακόμα κι έτσι το συγκεκριμένο εμπειρικό αξίωμα βρίσκεται υπό σοβαρή αμφισβήτηση και υπάρχουν πολλές φωνές που υποστηρίζουν αυτό που λέω κι εγώ, ότι δηλαδή πλησιάζουμε σε τεχνολογικό πλατό ακόμα και σε ότι αφορά την υπολογιστική ισχύ.
http://en.wikipedia.org/wiki/Moore%27s_law
Ωστόσο, εν μέρει λέμε το ίδιο πράγμα. Κι εγώ στηρίζω στο κείμενό μου ότι υπάρχει περιθώριο για ανάπτυξη κι αξιοποίηση της επιπλέον υπολογιστικής ισχύς. Αυτή είναι σίγουρα μία δίοδος με προοπτική.
Δεν λέω "μην πειράζετε τίποτα, μην αλλάζετε τίποτα, καλά είμαστε, αυτό είναι ότι καλύτερο θα μπορούσε". Λέω ότι κάποια πράγματα, όπως τα χειριστήρια π.χ., έχουν ταβανιάσει και δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να τα σκεφτόμαστε και πολύ, ή ότι πράγματα που αφιερώνουμε χρόνο, χρήμα και φαιά ουσία, όπως το VR, είναι ανούσια.
Ας ασχοληθούμε με αυτά που έχουν σημασία, ας ετοιμαστούμε για το τεχνολογικό πλατό που έρχεται κι ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης, γιατί ο κόσμος που ξέραμε μέχρι σήμερα σε ότι αφορά τον ρυθμό εξέλιξης της τεχνολογίας (γενικά, αλλά και ειδικά στα video games) δεν θα υπάρχει μεθαύριο.
Καλως ή κακως ετσι δουλευει η αγορα παιδια ωστε να κινειται περισοοτερο και αυξανει τις πωλησεις. Και δεν προκειται να αλλαξει συντομα αυτο. Παρτε για παραδειγμα τα ξυραφακια. Ενω ηταν ηδη σχεδον τελειο ως προιον ξεκινησαν να βγαινουν ακριβοτερες (και αχρειαστες) εκδοχες τους για να ωθουνται οι πωλησεις. Ξυραφακια με 2 λεπιδες, με 3, μετα με 4, δονουμενα με μπαταριες, με ελαστικο λαιμο, με μπιλια για λαιμο ωστε να μη χρειαζεσαι να φουσκωνεις τα μαγουλα σου κλπ κλπ κλπ. Αχρηστες 'καινοτομιες' με μηδενικες σχεδον διαφορες. Και οχι μονο στα ξυραφια, παρτε τα σαμπουαν, τις οδοντοκρεμες και ενα δις ακομη προιοντα με 'νεες ανακαλυψεις' που δεν προσφερουν τιποτα.
Και οταν αυτο συμβαινει σε τετοιου ειδους προιοντα, σκεφτειτε ποσο θα συμβαινει σε προιοντα τεχνολογιας, οπου καπως πρεπει να δικαιολογειται η κυκλοφορια νεων μοντελων καθε χρονο (ή και λιγοτερο). Αν το iphone 6 ειναι ολοιδιο με το 5 γιατι να το αγορασει ο αλλος? Βαλε καλυτερο επεξεργαστη και καλυτερη καμερα. Αν το νεο μοντελο τηλεορασης ειναι ολοιδιο με την παλια σου hd-ready γιατι να την αλλαξεις? Οποτε σου δινουν full hd, μετα 3d, μετα smart tv, μετα ultra Hd, ultimate hd κλπ. Για να εχεις κινητρο να αγοραζεις κατι πριν χαλασει το παλιο που ηδη διαθετεις. Αυτη ειναι η δουλεια τους αλλωστε.
Βεβαια στις τηλεορασεις αυτο δεν γινοταν αντιληπτο γιατι υπηρχαν μεγαλα περιθωρια βελτιωσης απο τις ασπρομαυρες ως τις 4Κ. Βεβαια με την αφιξη των αστειων κυρτων tv αρχισε να κανει μπαμ το πραγμα.
Ομοιως και στα video games, υπηρχε τεραστιο περιθωριο βελτιωσης απο το pong στα παιχνιδια του σημερα και σε θεμα απεικονισης και σε θεμα gameplay που πλεον ομως δεν υφισταται. Ενω δεν εχουμε φτασει στον φωτορεαλισμο, ηδη εχουμε τελματωσει καπως. Τα παιχνιδια των ps4 και xbone αδυνατουν να πεισουν στον τεχνικο τομεα οτι τα χωριζει μια ολοκληρη γενια απο τους προκατοχους τους. Και στο gameplay οι καινοτομιες εχουν σμικρυνθει απιστευτα σε σχεση με το παρελθον.
Δε συνηθιζω τα μεγαλα ποστ γι'αυτο θα καταληξω στον τιτλο του αρθρου "Μάθε πότε να λες "φτάνει, καλά είναι έτσι".
Επειδη οι εταιριες δεν προκειται να το πουν ποτε, γιατι δεν τις συμφερει, καλο ειναι να κοιταζουμε εμεις ως καταναλωτες εαν κατι πραγματικα το χρειαζομαστε και μας προσφερει κατι, να τιμωρουμε το 'μια απ τα ιδια΄ και να επιβραβευουμε τις αληθινες καινοτομιες. Μονο ετσι θα μαθουμε να λεμε ''φτανει, καλα ειναι ετσι''.
"Συγκρίνετε τα γραφικά του Super Mario 64 με αυτά του Shadow of the Colossus και στη συνέχεια με αυτά του GTA IV. Μέχρι εκεί όλα καλά. Η διαφορά βγάζει μάτι. Τι απόσταση έχουν, όμως, μεταξύ τους το GTA IV από το San Andreas και τι αντίστοιχη απόσταση χωρίζει τα GTA IV από το GTA V. Δεν μιλάω για το περιεχόμενο. Δεν μιλάω για την κλίμακα του κόσμου. Δεν μιλάω για την ποσότητα ζωντανών στοιχείων ή το gameplay. Μιλάω για την στενή, οπτική απεικόνιση. Μιλάω για το την εικόνα που βλέπει σε κάθε καρέ το μάτι."
Αυτό εξηγείται στο ακόλουθο άρθρο:
PS4 and Xbox One: The diminishing returns of next-gen console graphics http://www.extremetech.com/gaming/167673-ps4-and-xbox-one-the-diminishing-returns-of-next-gen-console-graphics
Όντως το οπτικό άλμα από γενιά σε γενιά θα γίνεται μικρότερο (αν και πιστεύω ότι παιχνίδια σαν το Ryse και το The Order 1886 θα είναι το οπτικό ελάχιστο standard αυτής της γενιάς, και όχι κάτι remasters της προηγούμενης γενιάς ή cross-gen παιχνίδια), αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό που πρέπει να προσεχθεί πλέον είναι η ΑΙ, τα Physics (έλεος με το clipping...), το animation, και ο πλούτος του κόσμου ενός παιχνιδιού. Αυτό προσπαθούν να πετύχουν σε αυτή την γενιά (πέρα από το VR, που δεν το βλέπω να πάει καλά), ανοικτόκοσμα παιχνίδια που να έχουν αληθοφανή κόσμο (με γάτες να κυκλοφορούν, με πουλιά να πετούν, με σκυλιά να γαβγίζουν σε όποιον πλησιάζει το αφεντικό, με τίγρεις να κυνηγάνε γαζέλες στην ζούγκλα, με σφαίρες να τρυπάνε τοίχους και να γκρεμίζουν ξύλα, κλπ).
Όσον αφορά στο γενικότερο ερώτημα, όχι, η εξέλιξη της τεχνολογίας (σε τομείς μεταξύ των οποίων και η απεικόνιση ή η ισχύς των καρτών γραφικών και των επεξεργαστών) ΔΕΝ πρέπει να σταματήσει. Για πολλούς λόγους. Αν ήταν έτσι, θα μέναμε στα κινητά τηλέφωνα του 1995 (που και τότε "μια χαρά ήταν"), ή στις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις (με χιόνια!) του 1960 (που και τότε, και με τα χιόνια, "καλά ήταν"), ή στα φάρμακα του 1930 (που κι αυτά "την κάνανε την δουλειά τους"). Ο Νόμος του Moore "υποχρεώνει" τις εταιρίες (Intel, AMD, Nvidia, IBM, Qualcomm, κλπ) να σχεδιάζουν και να παράγουν chips με περισσότερη ισχύ κάθε 18 μήνες. Φανταστείτε να είχαμε εταιρίες που μας πασάρουν την ίδια σαβούρα για 10 χρόνια (με το κόστος παραγωγής να πέφτει και η τιμή αγοράς να είναι ίδια), και όποτε θυμιθούν να βγάλουν chip με 5% περισσότερη ισχύ. Ακόμη κι αν βγάλουμε από την μέση τις καταναλωτικές ανάγκες για καλύτερα γραφικά ή smartphones, υπάρχουν και οι επιστημονικές ανάγκες, που απαιτούν όλο και μεγαλύτερη υπολογιστική ισχύ (σήμερα υπάρχουν προβλήματα που με την σημερινή τεχνολογία είναι άλυτα, κάτι που ελπίζουν να αντιμετωπίσουν με τους κβαντικούς υπολογιστές), οπότε η εξέλιξη δεν θα σταματήσει.
Απλά θα παραθέσω μια ατάκα που είναι στο σωστό πνεύμα.
"For every yes, a thousand nos".