Μια ειλικρινέστατη ερώτηση του τύπου «Τι είναι αυτά τα μπλε τετράγωνα μέσα στο κουτί;» (απάντηση: δισκέτες 3,5”) αρκεί για να καταλάβει κανείς, πρώτον, πόσο τυχερός είναι που τα έζησε όλα αυτά από πρώτο χέρι και, δεύτερον, πόσο δύσκολο είναι να περάσει αυτές τις γνώσεις σε άλλους, παρά το ότι νιώθει μέσα του μέγας διδάσκαλος, κλειδοκράτορας [σ.α.: Καλά έλεγα εγώ για ντιβάνι] της ίδιας της ιστορίας.
Η αλήθεια είναι ότι δεν νιώθω και τόσο «δάσκαλος» και σίγουρα δεν έχω την υπομονή. Τα κενά βλέμματα ή τα γεμάτα απορία μάτια με ενοχλούν όταν αφορούν σε πράγματα που τείνω να θεωρώ αυτονόητα. Ναι είναι δισκέτες που διαδέχτηκαν τις κασέτες (τις ποιες;) και που κάποια στιγμή έδωσαν τη θέση τους στους σκληρούς δίσκους και τα CD (αυτά τα έχουμε). Ναι φαίνονται τα pixel σε αυτό το παιχνίδι με την κίτρινη μπάλα που τρώει τελείες και φαντάσματα, αφήστε με επιτέλους ήσυχο.
Το ευτύχημα είναι ότι η νέα γενιά της δικής μου περίπτωσης έχει περιέργεια να δει και να μάθει, αλλά και να ασχοληθεί. Να γουστάρει με το Starfox του SNES mini και να εκνευριστεί με την πρωτοφανή δυσκολία του Ghouls ’n’ Ghosts. Αλλά το πρόβλημα παραμένει. Πώς μπορεί αυτή η εποχή της τεχνολογίας, αυτή η εποχή των παιχνιδιών, να μη χαθεί; Να μη μοιάζει με το μουσειακό, βαρετό έκθεμα που ίσως και να είναι;
Έχουμε remakes παλιών παιχνιδιών, παλιών μηχανημάτων και όλο και κάποια συσκευή είναι ξεχασμένη σε κάποιο πατάρι που θα δώσει ευκαιρία για μια εξιστόρηση, για μια προσωπική εμπειρία του τότε, όσο χαζό και αν ακούγεται αυτό. Φυσικά τα remakes έχουν το ενδιαφέρον τους, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να μεταφέρουν το πνεύμα της εποχής. Ειδικά όταν αυτό το πνεύμα το βλέπει και το θυμάται κανείς με τα μάτια και το μυαλό της περασμένης εφηβείας του.
Το ερώτημα παραμένει. Πώς; Πώς θα δείξει ο αρχαίος τη σημασία του Walkman σε έναν πιτσιρικά που λύνει και δένει το iPod; Πώς θα τραβήξει το ενδιαφέρον του εν λόγω πιτσιρικά σε γκρίζα κουτιά με δεμένα χειριστήρια χωρίς μοχλούς; Πολύ απλά δεν.
Και δεν γιατί δεν είναι απαραίτητο. Αν είναι να γίνει, θα γίνει από μόνο του. Θα δείξεις, θα εξηγήσεις, αλλά μέχρι εκεί. Ύστερα θα λειτουργήσει η περιέργεια, ίσως και λίγο η φαντασία, μήπως και καταφέρει και ταξιδέψει.
Ακόμα και αν δεν λειτουργήσει τίποτα, τουλάχιστον ήρθε σε επαφή, πήρε μυρωδιά. Ξέρει ότι κάτι υπήρχε και πριν. Θα το παρατήσει άδικα, θα κοιτάξει αλλού, θα ασχοληθεί με κάτι πιο νέο. Και καλά θα κάνει.
Άλλωστε αυτά είναι και παραμένουν δικά μας. Να βρουν δικά τους.
Στα διαλα με συγκίνησες
Ελπίζω όταν συγκινείσαι να μην σου έρχεται όρεξη για τραγούδι
Μια εικονα χιλιες αναμνησεις...συγκινηση και νοσταλγια στο maximum.Οπως τα ειπες φιλε δε χρειαζεται να αρεσει στις νεες γενιες το gaming παρελθον,φτανει που το εχουμε μεσα σας και δεν προκειται να φυγει ποτε απο εκει.