Νομίζω ήρθε η ώρα για ένα ταξίδι αναμνήσεων. Αν και η έμπνευση για τη στήλη ήρθε από άσχετο λόγο, είπα να θυμηθώ τα μαγαζιά με τα arcades, τα οποία μεγάλωσαν ολόκληρες γενιές gamers. Αλλά ας ξεκινήσω με τον άσχετο λόγο που είπα πριν. Έπαιζα τις προάλλες το lumen που κυκλοφόρησε στο Apple Arcade. Ο τίτλος είναι ένα κλασικό puzzle game στο οποίο ο παίκτης πρέπει να κατευθύνει ακτίνες φωτός σε διάφορα σημεία της πίστας περιστρέφοντας διάφορους καθρέφτες, με στόχο να ενεργοποιήσει συγκεκριμένα αντικείμενα-στόχους.
Μόλις είδα τον τίτλο θυμήθηκα (σπάνιο πράγμα για μένα) έναν παρόμοιο τίτλο που έπαιζα στον Spectrum προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ήταν το Deflektor της Vortex Software, στο οποίο ο παίκτης έκανε ακριβώς ό,τι κάνει και στο σύγχρονο lumen. Μόνο που τότε οι πίστες ήταν μεγαλύτερες και η όλη σχεδίαση ήταν ολίγον πιο περίπλοκη.
Τώρα θα μου πείτε πού κολλάει το Deflektor με τα arcades. Δεν κολλάει. Κολλάει όμως το ταξίδι που αναγκάστηκα να κάνω για να θυμηθώ τον τίτλο, σε μια εποχή που τα ουφάδικα (ή μπλιμπλίκια) μεσουρανούσαν και οδηγούσαν τις εξελίξεις. Κοιτώντας προς τα πίσω, συνειδητοποίησα πόσο αρνητική αντίληψη υπήρχε στην κοινωνία για αυτού του είδους τα καταστήματα. Από την παραδοσιακή απαίτηση να είσαι άνω των 17 για να μπεις, μέχρι τον νόμο στις αρχές του 2000 που στόχευε τον παράνομο τζόγο και -φυσικά- πήρε μπάλα και τα αγαπημένα μας καταστήματα.
Εννοείται ότι η πρώτη απαίτηση ήταν συνήθως για τα μάτια του κόσμου. Με σωστή… στρατηγική και με τον καταστηματάρχη να κάνει τα «στραβά μάτια», κατάφερνε ο ενδιαφερόμενος να χωθεί και να χαθεί για ώρες. Αν και ακούγεται παράλογη αυτή η απαίτηση, θα μπορούσα να τη δικαιολογήσω κυρίως γιατί πολλά από αυτά τα καταστήματα συνδύαζαν και άλλου είδους… επιχειρηματικές δραστηριότητες που δεν ήταν κατάλληλες για παιδιά.
Παρά τις δυσκολίες και τον άδικο χαμό τους, τα ουφάδικα πρόσφεραν εξαιρετικές αναμνήσεις στους πιστούς. Από τη φήμη που αποκτούσε κάποιος λόγω του high score, μέχρι το κοινό που συγκεντρώνονταν πίσω από έναν παίκτη που κόντευε να τελειώσει ένα δύσκολο παιχνίδι. Από τον αναπτήρα που έλιωνε από το τρίψιμο πάνω στα κουμπιά σε μια προσπάθεια να σπάσει κανείς το ρεκόρ στο όποιο «αθλητάκι» (τα παιχνίδια στίβου-αθλημάτων κ.λπ. που απαιτούσαν γρήγορο πάτημα των πλήκτρων), μέχρι την κλασική ατάκα που ακουγόταν όταν κάποιος δυσκολευόταν να ολοκληρώσει μια πίστα: «Φίλε να στην περάσω;». Για να μην μιλήσω για την απογοήτευση όταν τελείωναν τα κέρματα ή το αγαπημένο μηχάνημα ήταν κατειλημμένο για ώρες από κάποιον άλλο που δεν έλεγε να ξεκολλήσει.
Μπορεί λοιπόν τα arcades να χάθηκαν άδικα στη χώρα μας και να φυτοζωούν σε άλλες χώρες λόγω της εξέλιξης των videogames και τη διάδοση των οικιακών συστημάτων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κατάφεραν να παίξουν σημαντικό ρόλο στο μεγάλωμα των gamers. Αν μη τι άλλο και μόνο που τα θυμάμαι με τόση νοσταλγία (και σίγουρα δεν είμαι o μόνος) δείχνει ακριβώς πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο ρόλος τους. Insert coin λοιπόν.
Ακόμα και στην Ιαπωνία που έχουν ζωή με την πανδημία έχουν άλλο ένα εμπόδιο. Σε εμάς αυτό το καθολικό κλείσιμο σε εποχή Τριανταφυλλόπουλου δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο. Απαράδεκτο απλά. Τα arcade ήταν και θα είναι η μεγαλύτερη ψυχή της βιομηχανίας