Θα γράψω κάτι παντελώς άσχετο με την Ε3, κάτι άκρως προσωπικό (και πάλι) και κάτι που ελπίζω θα δημιουργήσει εξαιρετικά ενδιαφέροντα σχόλια. Προειδοποιώ απλά για minor ή και major spoilers, οπότε συνεχίστε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις όπου τίποτα δεν συγκρίνεται με την πρώτη φορά που θα ζήσεις κάτι. Κάτι σαν τη πρώτη φορά που γίνεσαι γονιός. Όσο κι αν το ξαναζήσεις, δεν είναι ποτέ ξανά ίδια η εμπειρία. Τέτοιες εμπειρίες προσφέρουν πλουσιοπάροχα και τα Μέσα ψυχαγωγίας. Για παράδειγμα, όσες φορές κι αν διαβάσω το Foundation του Asimov (και το έχω διαβάσει αρκετές φορές) το απολαμβάνω εξίσου. Όμως, αυτό δεν ισχύει πάντα. Για παράδειγμα, μία μόνο φορά μπορείς να ζήσεις την εμπειρία της ανακάλυψης του "ποιος είναι ο Kaiser Soze (The Usual Suspects)", μόνο μία φορά έχει νόημα να απαντήσεις "what's in the box (Seven)", μόνο μία φορά μπορείς να βιώσεις την έκπληξη του "I see dead people (Sixth Sense)". Ομοίως, στα video games υπάρχουν παρόμοιες στιγμές, κυρίως στιγμές ΚΑΘΑΡΟΥ GAMEPLAY κι όχι scripted ή CGI videos, που όταν τις έζησα ήταν πανίσχυρες, αλλά δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν τα ίδια συναισθήματα σε δεύτερο ή τρίτο playthrough. Μερικές από τις πιο σημαντικές θα αφηγηθώ παρακάτω.
Ήρωες στο Τείχος
Πρέπει να ήταν το τρίτο μου playthrough στο Rome: Total War. Ήμουν στο ξεκίνημα μίας καμπάνιας με τους Brutii. Ήμουν ακόμα στους αρχικούς γύρους του παιχνιδιού και, έχοντας κερδίσει ήδη δύο φορές, είχα κάνει μία μάλλον επιπόλαιη αρχή. Γνωρίζοντας πλέον τι με περιμένει στον Ελλαδικό χώρο και στη Μικρά Ασία, με τις φάλαγγες των Ελλήνων και των Σελευκιδών, ήθελα να προχωρήσω γρήγορα και να ξεμπερδεύω με την αρχική επέκταση των εδαφών μου. Σαν αποτέλεσμα, έκανα βιαστική κίνηση στις περιοχές της Δαλματίας, της Ηπείρου και της Ιλλυρίας, αφήνοντας σχετικά ολιγάριθμες, σκελετώδεις δυνάμεις για να κρατούν τις πόλεις. Κι εκεί τους είχα ξεχάσει, αναβαθμίζοντας (ευτυχώς) τις πόλεις, την οικονομία και το τοίχος τους, αλλά όχι και την φρουρά τους.
Και τότε συμβαίνει το απροσδόκητο. Τις ακριβείς λεπτομέρειες δεν τις θυμάμαι. Είτε επήλθε ρήξη με τα άλλα Ρωμαϊκά φύλλα πολύ νωρίς, είτε μου την έπεσαν απρόσμενα επιθετικές μονάδες των Δάκων ή των Πάρθων. Ίσως και να ήταν απλά επαναστάτες από γειτονική περιοχή. Σημασία δεν έχουν οι λεπτομέρειες. Σημασία έχει ότι βρέθηκα να υπερασπίζομαι μία πόλη με ελάχιστες μονάδες, ενάντια σε μία στρατιωτική δύναμη που υπερτερούσε αριθμητικά, αλλά και σε ισχύ, απέναντί μου με σχέση πάνω από 1 προς 5. Είχα δύο ή τρεις διμοιρίες οπλιτών και μία διμοιρία τοξοτών, του χαμηλότερου επιπέδου δυναμικής και τίποτα παραπέρα. Δεν υπήρχε πουθενά ρεαλιστική επιλογή ενισχύσεων, δεν υπήρχαν πλοία στην Αδριατική και δεν είχα ούτως ή άλλως στρατό στην Ιταλία, έχοντας στόχο να χτίσω γρήγορα την οικονομία μου για να αναβαθμίσω τις δυνατότητές μου σε δημιουργία στρατού πριν εισβάλλω στον Ελλαδικό χώρο. Κι αποφασίζω να πατήσω το κουμπί της μάχης. Αποφασίζω να μην περιμένω την πείνα. Αποφασίζω να μην αφήσω την ΑΙ να υπολογίσει τον νικητή. Αποφασίζω να το παλέψω.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μία από τις πιο φοβερές εμπειρίες που είχα ποτέ μου. Ο εγκέφαλος και η καρδιά μου κατανάλωναν ενέργεια σε τρελό ρυθμό. Η μάχη ήταν αδυσώπητη κι ανελέητη. Ήταν η μητέρα όλων των μαχών. Όσο οι εχθροί μου πάσχιζαν για να ρίξουν τα τοίχη μου, εγώ προσπαθούσα να μειώσω όσο το δυνατόν τον αριθμό τους με τις λιγοστές μου δυνατότητες. Μάταια, όμως. Δεν είχα παρά ελάχιστη επίπτωση στις προσπάθειές τους. Πιο αποτελεσματικές ήταν οι αμυντικές δυνατότητες της πύλης της πόλης (νομίζω ότι πρέπει να ήταν η Απολλωνία, ή διαφορετικά τα Σάλωνα). Κατάφερα να μειώσω λίγο τις δυνάμεις του αντιπάλου, αλλά κυρίως να τον κρατήσω μακριά από την πύλη. Παράλληλα, με μία και μόνο μονάδα οπλιτών στα τοίχη, λυσσαλέα μάχη και πολλά κλικ, κατάφερα στις λεπτομέρειες να απωθήσω τους δύο πολιορκητικούς πύργους του αντιπάλου. Τον έναν από αυτούς, μάλιστα, είχα την τύχη να τον κάψω. Και πάλι, όμως, οι αριθμοί ήταν εις βάρος μου. Οι τοξότες μου ξέμειναν από βλήματα, στην προσπάθειά τους να κάψουν τους πύργους, κι έχασαν την λιγοστή τους αποτελεσματικότητα. Παράλληλα, οι οπλίτες που πάλεψαν στο τοίχος, απώθησαν μεν την εισβολή, αλλά με μεγάλες απώλειες στις τάξεις τους. Πλέον, είχα μόνο δύο "φρέσκες" διμοιρίες οπλιτών, μία τρίτη πετσοκομμένη και κουρασμένη και μία διμοιρία τοξοτών χωρίς βέλη. Η αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου παρέμενε ίδια και δεν είχα κανένα τρόπο να σταματήσω την εισβολή.
Τα τείχη μου χτυπήθηκαν χωρίς να έχω καμία δυνατότητα να το αποτρέψω. Απλά κοιτούσα και περίμενα την κατάρρευση. Απλώς καθόμουν και περίμενα το ρήγμα. Οι πρώτοι που ξεπήδησαν από τα χαλάσματα ήταν το ιππικό του εχθρού. Εγώ, κλικάροντας παθιασμένα, έριξα μανιασμένα επάνω στην τρύπα ότι είχα και δεν είχα. Η σφαγή ήταν ανελέητη, αλλά οι δυνάμεις μου αρχικά κράτησαν την γραμμή τους. Όσο η μάχη συνεχιζόταν, το ρήγμα γέμιζε με κορμιά. Σαν άλλες Θερμοπύλες, το στενό ρήγμα ακύρωνε προσωρινά την αριθμητική υπεροχή του εχθρού. Ωστόσο, εκείνος είχε την πολυτέλεια να χάνει στρατιώτες. Εγώ όχι. Πίσω από το ιππικό, στριμωχνόταν το πεζικό του εχθρού, προσπαθώντας να μπει στην πόλη. Οι δυνάμεις μου άρχισαν να χάνουν έδαφος. Άρχισαν να πέφτουν πίσω από τα τοίχη. Ο εχθρός ήταν εντός της πόλης και οι δυνάμεις μου, αν και περικύκλωναν τον εχθρό, άρχισαν να το κάνουν με ένα ημικύκλιο που όλο και άνοιγε σε διάμετρο, όλο και λέπταινε. Όμως, κρατούσα ακόμα. Η αριθμητική υπεροχή του εχθρού άρχισε να μειώνεται. Έριξα μέσα και τους τοξότες, βάζοντάς τους να παλεύουν κορμί με κορμί με τα μικρά τους ξιφίδια, δίνοντάς τα όλα.
Η πρώτη στάλα ελπίδας ήρθε όταν πανικοβλήθηκε η πρώτη διμοιρία του εχθρού. Βλέποντάς τους να υποχωρούν ατάκτως και να αφαιρούν εάν σημαντικό αριθμό στρατιωτών από τις μονάδες του εχθρού πήρα μία ανάσα. Λίγο μετά, όμως, λιποτάκτησε και η πρώτη δική μου διμοιρία, μην αντέχοντας άλλο τον παραλογισμό της σφαγής στα τείχη. Ευτυχώς, όμως, για εμένα, οι πολιορκημένοι δεν είχαν που να πάνε εκτός από την πλατεία. Η πόλη ήταν ακόμα σχετικά μικρή κι άρα το ίδιο μικρές ήταν και οι αποστάσεις. Με το που έφτανε η κάθε μονάδα στη πλατεία, γινόταν και πάλι διαθέσιμη σε εμένα κι αμέσως την έριχνα και πάλι στη μάχη, σε ένα πόλεμο νεύρων, σε μία μάχη που πλέον γινόταν καθαρά σε ψυχολογικό επίπεδο, σε έναν αγώνα όπου ο νικητής θα ήταν αυτός που δεν θα "σπάσει". Για κάθε μονάδα που λιποτακτούσε, μία άλλη μονάδα επέστρεφε και η σφαγή συνεχιζόταν, μέχρι που τελικά, δεν έμεινε ούτε ένας από τους πολιορκητές στο τοίχος. Η πόλη είχε κρατήσει. Όσο κι αν το επιδίωξα, δεν μπόρεσα ποτέ να επαναλάβω μάχη σαν κι εκείνη. Δεν υπήρξε ποτέ κάτι παρόμοιο σε κανένα μελλοντικό playthrough.
Και τώρα που πάμε;
Η σχέση μου με τα Fallout είναι ιδιαίτερη. Το πρώτο ούτε που το έχω δει, παρότι το αγόρασα κάποια στιγμή στο GOG. Τη σειρά τη γνώρισα με το Fallout 2, το οποίο πρέπει να έχω ξεκινήσει 3 ή 4 φορές, παίζοντας συνολικά πάνω από 200 ώρες, αλλά δεν το έχω τελειώσει ποτέ λόγω bugs. Όλο και κάπου μου έβγαζε το bug με τους συντρόφους μου, όλο και κάπου "έχανα" τον Marcus από glitch με τρόπο ανεπανόρθωτο και όσο και να προσπάθησα να λύσω το πρόβλημα με πολλαπλά αρχεία save, κάπου το ξέχναγα, με αποτέλεσμα να χάνω πρόοδο 10-15 ωρών και να παρατάω το παιχνίδι. Παρόλα αυτά, το είχα αγαπήσει και το Fallout 3 ήταν όνειρο που γινόταν πραγματικότητα.
Τίποτα, λοιπόν, δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρώτη φορά που είδα σε τρεις διαστάσεις την Capital Wasteland. Το παιχνίδι στήνει την εμπειρία αριστοτεχνικά, με τις πρώτες 1-2 ώρες του παιχνιδιού να εκτυλίσσονται στο κλειστοφοβικό περιβάλλον του Vault 101. Έχοντας ζήσει λοιπόν υπόγεια για το άτυπο tutorial του παιχνιδιού, οι σχεδιαστές έχουν προετοιμάσει εξαιρετικά το έδαφος. Η πρώτη φορά που βγήκα από το Vault, περπάτησα το μικρό μονοπάτι, με τύφλωσε ο ήλιος και στη συνέχεια ήρθα αντιμέτωπος με την Capital Wasteland να ξετυλίγεται μπροστά μου σε όλο της το μεγαλείο με άφησε άφωνο. Η πρώτη φορά που βλέπεις τον κόσμο από το μικρό ύψωμα και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις ιδέα που να πας, ότι είσαι εντελώς ξένος και χαμένος σε έναν κατεστραμμένο κι αφιλόξενο κόσμο, με γέμισε με δέος. Κι αυτό το παιχνίδι το έπαιξα σε πολλαπλά playthrough, αλλά σαν την πρώτη φορά που βγαίνεις στον κόσμο από το υπόγειο καταφύγιό σου δεν υπάρχει.
Καλή όρεξη.
Ως παραδοσιακός PCας κι ενεργός χρήστης τη δεκαετία του 90', προφανώς κι έχω γράψει χιλιόμετρα σε adventure games. Αγαπημένη μου σειρά δεν είναι άλλη από το Gabriel Knight. Σε μία εποχή προ-PEGI, βρέθηκα να παίζω το The Beast Within. Μάλιστα, ως νεαρός έφηβος και σε μία εποχή όπου τα walkthrough και η σύνδεση στο internet δεν ήταν δεδομένη, παθιαζόμουν πολύ περισσότερο με τα παιχνίδια. Είναι λοιπόν Σάββατο και με το που ξυπνάω, παίρνω απευθείας το πρωινό, ανοίγω υπολογιστή και κάθομαι εκεί για να ξεκινήσω το παιχνίδι με την τσίμπλα στο μάτι. Η ώρες περνάνε και φτάνει μεσημέρι και επειδή λογικά ήμουν μόνος στο σπίτι (αποκλείεται να μην είχα φάει τρελό κράξιμο από τη μάνα μου αν ήταν εκεί), ζεσταίνω μακαρόνια με σάλτσα (έχει σημασία), παίρνω δίσκο και κάθομαι και πάλι μπροστά στον υπολογιστή για να συνεχίσω. Το παιχνίδι το παίζω παράλληλα με τον μετέπειτα κουμπάρο μου κι έχουμε αναπτύξει στο σχολείο εκτενή συζήτηση για το ποιος είναι πραγματικά ο von Glower, τι ρόλο βαράει ο von Zell, πως εμπλέκεται ο δρ. Klingman κι όλα τα σχετικά. Είναι το πρώτο παιχνίδι της σειράς που παίζω και να θυμίσω ότι είμαστε στην εποχή του fmv, δηλαδή όλα είναι με video και πραγματικούς ηθοποιούς.
Είμαι στο κυνηγετικό καταφύγιο μέσα στο Μαύρο Δάσος, έχω προχωρήσει πολύ στην υπόθεση και λύνω μερικούς από τους πιο καλοφτιαγμένους γρίφους του παιχνιδιού, τρώγοντας παράλληλα την κόκκινη μακαροναδίτσα μου. Και τότε, ενώ είμαι στο δάσος, κλικάρω επάνω σε κάτι θάμνους και ξεκινά cutscene. "Ωραία ευκαιρία να φάω μερικές μαζεμένες μπουκιές", σκέφτομαι. Η σκηνή επί της οθόνης είναι πολύ σκοτεινή. Από τα σκοτάδια ακούγονται περίεργοι τριγμοί κι άλλοι τέτοιοι θόρυβοι. Εγώ είμαι νεαρός έφηβος, που σημαίνει σχετικά ευσυγκίνητος, αλλά και πλήρως ανυποψίαστος για το τι θα μου συμβεί. Κι έτσι όπως τρώω τη (κόκκινη) μακαροναδίτσα μου, το πλάνο φωτίζεται και βλέπω τον von Zell... Εκτός από το jump scare του όλου πράγματος, η σκηνή με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο γιατί γενικότερα το παιχνίδι δεν έχει gore, ενώ το γεγονός ότι ροκανίζει ένα ανθρώπινο κόκκαλο ένας γυμνός κι αγριεμένος άνδρας είναι μία μάλλον ατυχής συγκυρία με την επιλογή του φαγητού που έτρωγα. Άλλη μπουκιά δεν μπόρεσα να φάω εκείνο το μεσημέρι, ενώ ακόμα και σήμερα σκέφτομαι τη σκηνή και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο.
Άρης Σταθάκης.
Παρότι δεν είμαι και πολύ των racing, όλο και κάποια επαφή έχω ανά τα χρόνια. Πάρα πολύ μου είχε αρέσει κι ένα από τα πρώτα Colin McRae (νομίζω το δεύτερο) που είχα παίξει στο PSone ξάδερφού μου, κυρίως γιατί μου θύμιζε έντονα και το θρυλικό coin-op με την Celica και το Subaru των παιδικών μου χρόνων. Σαν αποτέλεσμα, όταν απέκτησα το DiRT στο PC, πολλά χρόνια αργότερα, το απόλαυσα και μου ικανοποίησε ένα απωθημένο μου. Οι τύποι, λοιπόν, έχουν κάνει κάτι έξυπνο. Έχουν "θάψει" το Pike Peaks σε προχωρημένο Tier. Σου δίνουν το χρόνο να μάθεις καλά το παιχνίδι, να συνηθίσεις τον χειρισμό του, να γίνεις αρκετά καλός. Σου δίνουν την ευκαιρία να γίνεις ικανός οδηγός. Μάλιστα, σου δίνουν μία πρώτη γεύση της θρυλικής ανάβασης με φορτηγό, ώστε να εξοικειωθείς με καλύτερους όρους στα πρώτα στάδια.
Και μετά, ξεκλειδώνεις το πρώτο χωμάτινο μέρος της διαδρομής μαζί με ένα Peugeot 405 "τέρας". Κι εκεί είναι που το παιδικό απωθημένο παθαίνει υπερφόρτωση. Οι σκηνή της διάσημης ανάβασης του Ari Vatanen είναι σαν όνειρο. Την έβλεπα μαγεμένος στην εκπομπή του Άρη Σταθάκη στο Ant1 μαγεμένος. Και τώρα, η Codemasters μου επέτρεπε να την ζήσω.
Η πρώτη φορά που το ανέβηκα, καθώς και η πρώτη φορά που κατάφερα την πλήρη διαδρομή με το ακόμα πιο "τέρας" και μάλιστα αδάμαστο, Tacoma, χωρίς να βγω εκτός, ήταν στιγμές απλά μαγικές. Όσο περισσότερο παίζεις την πίστα, απομυθοποιείται, χάνει κάτι από την αίγλη της, κάτι από την "ονειρόσκονη" που την στολίζει, όμως ποτέ όλη. Πρέπει να καθόμουν και να χάζευα για πάνω από μισή ώρα τόσο το πρώτο μου replay με το Peugeot στη πρώτη χωμάτινη διαδρομή, όσο και εκείνη την "αλάνθαστη" ανάβασή μου με το Tacoma, μετά από δύο ντουζίνες απόπειρες. Στιγμή μαγική κι ανεπανάληπτη...
Είμαι βέβαιος ότι έχετε κι άλλοι να μοιραστείτε τέτοιες στιγμές. Περιμένω, λοιπόν, με ενδιαφέρον σχόλιά σας από κάτω. Πιθανόν στη συζήτηση να θυμηθώ και κάποια ακόμα περίπτωση, scripted ή όχι.
Δεν θα ξεχάσω 4 παιχνίδια στα πρώτα περάσματα τους: 1.το ένα είναι το Star Wars: Knights of the Old Republic II.... απιστεύτο και σκοτεινό setting με τεράστιο background story(ώρες ατελείωτες μελέτη στην wookiepedia για mandalorian wars, Darth Revan κλπ κλπ) 2. Rome:Total War, πρωτόγνωρη αίσθηση η διοίκηση λεγεώνων στα χιόνια ενάντια σε βάρβαρους 3.Deus Ex:Human Revolution, φοβερή υπόθεση, ωραίος κόσμος, game-novel θα το χαρακτηρούσα 4.Assassin's Creed, το αγαπημένο μου της σειράς λόγω της ιστορικής του ακρίβειας(assassins στην εποχή τους), έδωσε φρέσκαδα σε όλα τα επίπεδα(γραφικά-χειρισμός-μάχη-setting) και αξιόλογη ύποθεση στο πρώτο πέρασμα.
ΥΓ¨ campaign στα επικά Age of Mythology και Warcraft 3+frozen throne!!!Πολλές αποστολές αμφότερα με story που σε ωθούσε σε πολλές ωρές καψίματος
Ρε συ lovesfool η περιγραφη της μαχης στο Total War ειναι πιο επικη κι απο επικη!Λες και διαβαζα καθε λεπτομερεια ιστορικης μαχης στο History Channel.
Οσο για το νοημα του αρθρου ετσι ειναι,η πρωτη φορα απλα δεν ξεχνιεται.Και στο gaming με τοσα ειδη παιχνιδιων και τοσα διαμαντια ειναι παρα πολλες οι "πρωτες φορες".
@mysterious. Κι εννοείται ότι το πιο αιματηρό κομμάτι το έπαιξα σε full zoom in. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχαν αλλού μονάδες, δεν υπήρχε αλλού εξέλιξη, δεν υπήρχε κάτι που θα χρειαζόταν την προσοχή μου, πέρα από την πλατεία από ένα σημείο και μετά. Οπότε, ήμουν πλήρως zoomed in, κλίκαρα από μονάδα σε μονάδα για να τους αναγκάσω σε επίθεση και να αποτρέψω πανικό και συνεχώς μετρούσα τις δυνάμεις μου και τις αντίστοιχες του εχθρού.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ ξανά δεν με πέτυχαν τόσο απροετοίμαστο και με τα βρακιά κατεβασμένα. Οπότε, δεν βρέθηκε ποτέ ξανά σε τέτοια κατάσταση, γιατί έμαθα να διαχειρίζομαι πολύ καλύτερα το turn based κομμάτι.
Μιλάμε για εντελώς άμυαλη σφαγή και υπέρ πάντων αγώνα. Εννοείται ότι τις συγκεκριμένες μονάδες που επιβίωσαν από εκεί και μετά τις είχα στα όπα όπα και με το που μου δόθηκε η ευκαιρία αναβάθμισα όσες γινόταν σε ευγενείς (ή πιο σωστά, τους απογόνους τους, γιατί είχαν περάσει αρκετά χρόνια).
@Skadi07. Δεν έβαλα Revan γιατί, παρότι είναι εξαιρετικά δυνατή στιγμή, δεν είναι προσωπική. Είναι ο ορισμός του scripted και θεωρώ ότι πάνω κάτω, όλοι το ίδιο πράγμα νιώσαμε με την αποκάλυψη. Ωστόσο, θυμάμαι έντονα κι εγώ μία από τις μάχες που είχα δώσει στο Dxun ή την επίσκεψη στον Korriban στο KOTOR 2. Όχι αρκετά δυνατά για να τα βάλω στο κείμενό μου, αλλά έντονα.
@lovesfool
Χαχαχα τους τιμησες για την προσφορα τους στον πολεμο και εξασφαλισες το μελλον των παιδιων τους. :D
Μια gaming εμπειρια που δεν θα ξεχασω ποτε και ισως να μην ξανανιωσω ποτε στον ιδιο βαθμο ειναι η πρωτη φορα που βρεθηκα σε raid σε mmo και συγκεκριμενα στο world of warcraft. Ακομα πιο συγκεκριμενα στο karazhan στο burning crusade.
Για εμενα ηταν "μεγαλη στιγμη" μιας και η προετοιμασια για να φτασεις στο συγκεκριμενο raid δεν ηταν ιδιαιτερα μικρη και για εμενα πρωσοπικα δεν ηταν ευκολη δουλεια. Τωρα πια το να πας σε raid ειναι ευκολο αλλα τοτε ηθελε μια μικρη προσπαθεια, ειδικα οταν ο ρολος σου ειναι να παιξεις tank γιατι επρεπε να εχεις ενα minimum ικανοτητων και gear και κανεις δεν σε δεχοταν, + το οτι βασικα επαιζα μονος οποτε δεν ειχα βοηθειες για dungeons κτλ.
Βεβαια επαιζα off tank αλλα και παλι, δεν ειχα ξαναβρεθει σε raid και τα party των 5 ατομων δεν μπορουσαν να σε προετοιμασουν για την προκληση που θα αντιμετωπιζες.
Οποτε μονο και μονο η στιγμη που για πρωτη φορα βρεθηκα μεσα στο raid των 10 ατομων να με λουζει το αγχος και η αγωνια ειναι εμπειρια που δεν θα ξαναζησω. Ακομα "μαγικοτερη" ηταν η εμπειρια του ιδιου του raid, η συνεργασια και η προκληση. Ηταν μια εμπειρια που κανενα αλλο παιχνιδι δεν μου ειχε δωσει.
Το αποκορυφωμα εκεινης της βραδιας ηταν οταν επρεπε να φυγει το main tank και δεν μπορουσαμε να συνεχισουμε γιατι βασικα χρειαζονται 2 ατομα (συνηθως το main tank κραταει το boss και το off tank τα εξτρα τερατακια ή το δευτερο boss αν υπαρχει). Αλλα ειπαμε να δοκιμασουμε να παμε στο τελευταιο boss , με την προϋπόθεση ("πηδώντας" μερικα) να περασουμε αλλο ενα. Το συγκεκριμενο δεν το θυμαμαι καλα αλλα ηταν 2 "mini bosses" και βασικα χρειαζονταν 2 ατομα, και επρεπε να "τανκαρω' και τα 2 αλλα κανεις δεν ηταν σιγουρος οτι θα αντεχα το "damage output" επανω μου. Και τα καταφερα εισπατοντας τα συγχαρητήρια και επαινους για την καλη μου δουλεια, ποτε ξανα δεν ειχα νιωσει τετοια ικανοποιηση και το θυμαμαι ακομα και σημερα.
Μετα δοκιμασαμε και το last boss, ενα ιδιαιτερο boss γιατι ηθελε και λιγο τυχη και εγω δεν ημουν και ο καλυτερος παικτης. Δυστηχως δεν τα καταφεραμε, απο την μια ημουν undergeared, απο την αλλη ηθελε και λιγο practice και ειχαν περασει πολλες ωρες απο οταν ξεκινησαμε οποτε κλεισαμε την βραδια.
Τα υπολοιπα raids απο τοτε παντα ειχαν αυτην την "μαγεια" αλλα ποτε δεν φτανουν την πρωτη φορα.