Είχα μία συζήτηση επί του θέματος σε forum αυτές τις μέρες με αποτέλεσμα να τρέξει η σκέψη μου προς διάφορες κατευθύνσεις. Οπότε, τι καλύτερο βήμα από το Enternity Community για να αποτυπώσω τις σκέψεις μου και πιθανόν να συζητήσουμε το θέμα; Ποιο είναι το θέμα; Μα φυσικά, όπως υπονοεί ο τίτλος, οι "cash cows". Πρώτα, όμως, ας βεβαιωθούμε ότι συζητάμε όλοι για το ίδιο πράγμα. Ο όρος cash cow αποτελεί καθαρά εμπορική ορολογία και περιγράφει αποκλειστικά και μόνο την εμπορική συμπεριφορά ενός προϊόντος. Cash cow αποκαλείται το προϊόν εκείνο που έχει σταθερό και μεγάλο κύκλο εργασιών με υγιή κερδοφορία, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερη επένδυση από πλευράς εταιρίας. Δηλαδή, πρόκειται για ένα προϊόν που χωρίς πολύ, ή και καθόλου διαφήμιση, χωρίς να χρειάζεται ιδιαίτερο κόπο ή χρήμα για την παραγωγή του, πουλάει καλά και σταθερά. Το μερίδιο αγοράς δεν είναι απαραίτητα σχετικό, αν και ο όρος υπονοεί ότι το μερίδιο είναι τουλάχιστον μεγάλο, αν όχι κραταιό. Αρκεί να πρόκειται για κάτι που πουλάει από μόνο του και βγάζει σταθερά κέρδος.
Για παράδειγμα, αν υποθέσουμε ότι είμαι περιπτεράς, το δικό μου cash cow θα ήταν τα τσιγάρα. Απλά τα έχω, δεν χρειάζεται να τα διαφημίσω, δεν χρειάζεται καν να αφιερώνω χώρο από το πολύ περιορισμένο ράφι μου για να τα επιδείξω. Πουλάνε από μόνα τους και μου παρέχουν σταθερή και υγιή κερδοφορία. Μάλιστα, αποτελούν λόγο προσέλευσης μεγάλου μέρους του κοινού μου και για αυτό έχω πολλά προϊόντα που βασίζουν την εμπορική πολιτική τους στοχεύοντας στη λογική "ρέστα από τσιγάρα". Επιπλέον, όπως επίσης υπονοεί ο όρος, αν και μπορώ να περιμένω μικρή αύξηση ή μείωση στις πωλήσεις μου, δεν πρόκειται για προϊόν που είναι πιθανό να κάνει ξαφνικά μπραφ και να πουλάει σαν τρελό ή να σταματήσει μέσα σε μία νύχτα να πουλάει. Είναι μία αξιόπιστη, παχουλή αγελάδα, που παρέχει σταθερά γάλα με απόλυτα αξιόπιστο και προβλέψιμο ρυθμό. Στη γενιά που πέρασε, η βιομηχανία των video games είχε πολλές cash cows. Για την EA, π.χ., μία cash cow υπήρξε το FIFA, που με μικρό κόστος παραγωγής, ετήσιες εκδόσεις που ανακυκλώνουν μεγάλο μέρος του κώδικα και δυνατό brandname με ιστορία, παρείχε για πολλά συνεχόμενα χρόνια σταθερές και μεγάλες πωλήσεις. Για την Activision μία καλή cash cow υπήρξαν τα Guitar Hero, για την Nintendo τα Pokemon, για την Konami τα Pro και πάει λέγοντας. Τι κόστος παραγωγής έχει ένας νέος τίτλος Pokemon σε σχέση με ένα νέο ΑΑΑ IP; Τι διαφήμιση χρειάζεται για να επιτύχει το καθένα; Ενώ στο κάθε Pokemon είναι εύκολο να προβλέψει κανείς τις πωλήσεις του, αφού θα είναι λίγο καλύτερες ή λίγο χειρότερες από το προηγούμενο και το προπροηγούμενο και πάει λέγοντας, αντίθετα, ένα νέο ΑΑΑ IP έχει την δυνατότητα είτε να σπάσει τα ταμεία (κάτι που η cash cow δεν κάνει), ή να πάει άπατο (κάτι επίσης ξένο σε σχέση με τον όρο cash cow). Τηρουμένων των αναλογιών, αφού μιλάμε για μία εξαιρετικά ρευστή κατηγορία προϊόντων που κινείται με αδυσώπητους ρυθμούς νέων λανσαρισμάτων και με κοινό που αλλάζει γούστα σαν τα πουκάμισα, ειδικά την προηγούμενη γενιά η βιομηχανία είχε πολλές, μα πάρα πολλές αγελάδες.
Ξαναλέω ότι ο όρος είναι αποκλειστικά εμπορικός και τίποτα άλλο. Το ότι ένα παιχνίδι είναι cash cow είναι άσχετο με το αν είναι καλό ή κακό, αν πάει τη βιομηχανία και το Μέσο μπροστά ή όχι. Εξ ορισμού, δεν είναι καινοτόμο, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ούτε το καθιστά κακό ή καλό παιχνίδι.
Γιατί τα γράφω, όμως, όλα αυτά;
Γιατί οι αγελάδες είναι χρήσιμες σε πολλά επίπεδα. Στο επίπεδο του τελικού σημείου πώλησης, οι αγελάδες βοηθούν να έχουμε καλύτερη διανομή. Η εμπορική δραστηριότητα αποτελεί επένδυση. Οι αγελάδες κάνουν αυτή την επένδυση πιο "ασφαλή" και πιο ευανάγνωστη. Οι αγελάδες βοηθούν να πεισθούν περισσότερα σημεία πώλησης ότι πρόκειται για βιώσιμη βιομηχανία και να αφιερώσουν ράφια. Όσο πιο πολλές είναι οι αγελάδες, σε συνδυασμό με τον συνολικό κύκλο εργασιών και την κερδοφορία της κατηγορίας, τόσο περισσότερα καταστήματα έχουν το προϊόν, τόσο μεγαλύτερα είναι τα ράφια, τόσο πιο καλό είναι το σημείο που βρίσκονται τα video games μέσα σε ένα κατάστημα. Το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο διανομής. Όσο περισσότερες είναι οι αγελάδες, τόσο πιο άφοβα επενδύει μία εταιρία στην διανομή των προϊόντων και τόσο πιο πρόθυμη είναι να δοκιμάσει περισσότερα προϊόντα και να στοχεύσει στην ικανοποίηση και πιο εξειδικευμένων κοινών, αναλαμβάνοντας περισσότερο εμπορικό ρίσκο. Φυσικά, το ίδιο ισχύει και σε επίπεδο παραγωγής. Ας υποθέσουμε, για χάρη του παραδείγματος, ότι η Nintendo στην προηγούμενη γενιά έβγαλε για το Wii μόνο το Wii Fit και το Xenoblade Chronicles, ή ότι η EA έβγαλε μόνο FIFA και Mass Effect και τίποτα άλλο. Το κόστος παραγωγής του Wii Fit δεν πλησιάζει ούτε στο ελάχιστο το κόστος του Xenoblade. Χρειάστηκε να δουλέψει λιγότερος κόσμος, λιγότερες ώρες για να παράξει λιγότερο περιεχόμενο. Ωστόσο, ο όγκος πωλήσεων του Wii Fit και η μεγάλη διάρκειά του στο ράφι έκανε πιο εύκολη στη χώνεψη το κόστος παραγωγής του Xenoblade, χωρίς να πρέπει ντε και καλά να πουλήσει 4-5 εκατομμύρια αντίτυπα για να έχει εμπορική λογική. Αντίστοιχα, έχοντας την "τράπεζα" που λέγεται FIFA, που νομίζω ότι το βασικό κόστος μάλλον είναι η απόκτηση δικαιωμάτων από την FIFA και λιγότερο η ανάπτυξη της κάθε ετήσιας έκδοσης, η EA είχε μία σταθερή ροή εσόδων και κερδών κάθε χρόνο, που της επέτρεπε να πάρει πιο εύκολα το ρίσκο μίας τόσο ακριβής παραγωγής και τόσο επιθετικής διαφήμισης για ένα ολοκαίνουριο IP όπως το Mass Effect.
Δεν λέω ότι χωρίς cash cows δεν μπορεί να υπάρξουν Mass Effect. Η Rockstar είναι ένα τρανό κι όχι μοναδικό, παράδειγμα για το αντίθετο. Λέω ότι όταν υπάρχουν cash cows οι συνθήκες είναι πιο ευνοϊκές και συνήθως έχουμε περισσότερα νέα Mass Effect. Λέω ότι τα λεφτά που έδωσε ο κάθε κακομοίρης παππούς ή νονός για να αγοράσει Catz, Dogz, Horsez κι ότι άλλη μπούρδα έβγαζε η Ubisoft βάζοντας μία χούφτα παραγωγών να δουλέψουν για ένα Σ/Κ πιθανόν να πήγαν στην ανάπτυξη του Assassin's Creed 2, άσχετα με την εμπορική ή κριτική επιτυχία ή αποτυχία του πρώτου Assassin's Creed. Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τα λεφτά που πήρε η Activision πουλώντας πλαστικές κιθάρες για 100€ για παιχνίδι που κόστιζε ελάχιστα χρήματα στην παραγωγή του μετά την αρχική έκδοση και για περιφερειακά πλαστικούρες που ήταν σίγουρα πάμφθηνα (αν και σαν καταναλωτής θεωρώ ότι τα έβγαλε τα λεφτά της και με το παραπάνω η συγκεκριμένη αγορά). Ποιος ξέρει που πήγαν τα λεφτά από της πωλήσεις κάθε Carnival Family Sports Collection ή κάθε νέου Sims 2 expansion; Πολλά, σίγουρα, πήγαν σε τσέπες, ωστόσο, κάποια σίγουρα επενδύθηκαν σε άλλα παιχνίδια, σε παιχνίδια που δεν θα λάμβαναν αυτή την επένδυση χωρίς τις cash cows.
Το βασικό είναι ότι, άσχετα με το αν έχουν θετικές ή όχι επιπτώσεις οι αγελάδες στα υπόλοιπα παιχνίδια, δεν μπορούν να έχουν αρνητικές. Τουλάχιστον, δεν μπορώ να σκεφτώ εγώ κάτι ιδιαίτερο. Στην προηγούμενη γενιά οι αγελάδες ήταν σχεδόν απόλυτα συνδεδεμένες με το casual κοινό, είτε πρόκειται για Wii Sports Resort, είτε για Pro και FIFA. Μπορεί να παίρνουν πολύ χώρο σε κάποιο ράφι ή τον οβολό των παππούδων και των νονών που έγραψα πιο πάνω, αλλά σε ότι αφορά το πιο ενημερωμένο, hardcore κοινό, δεν έχουν καμία αρνητική επίπτωση. Ίσα ίσα, στην καλύτερη, δημιουργούν επενδύσεις σε περισσότερα παιχνίδια που μας αφορούν. Στην χειρότερη, απλά υπάρχουν και προσβάλουν την αισθητική και το γούστο μας. Οι αγελάδες, όμως, ψόφησαν. Σε αυτή τη γενιά δεν υπάρχουν πια αγελάδες. Οι "βασιλιάδες" καθαιρέθηκαν, το casual κοινό έχει φύγει ανεπιστρεπτί, μαζί με το πορτοφόλι του, προς τις smart συσκευές και πλέον η κάθε κυκλοφορία πρέπει να μπορεί από μόνη της να σηκώσει το βάρος της επένδυσής της και να βγάλει τα λεφτά της.
Κι αυτό είναι κακό. Είναι κακό για όλους, συμπεριλαμβανομένων κι εμάς, των gamers.
Για όσους δεν το έχουν πάρει ακόμα μυρωδιά, η βιομηχανία των video games σε ότι αφορά τις κονσόλες και τα PC έχει απολέσει τον κύριο όγκο του κύκλου εργασιών της τα τελευταία χρόνια με πολύ ραγδαίο ρυθμό. Πουλάει συνολικά λιγότερες κονσόλες και λιγότερα παιχνίδια. Η πίτα έχει μικρύνει πολύ. Παράλληλα, οι αγελάδες έχουν πλέον εκλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά. Σε μία βιομηχανία όπου ούτως ή άλλως το εμπορικό ρίσκο είναι τεράστιο, όπου το προσδόκιμο εμπορικής δυναμικής ενός νέου τίτλου είναι 1-2 εβδομάδες, όπου ο κύκλος ανάπτυξης ενός ΑΑΑ τίτλου κρατάει 2 χρόνια ή παραπάνω και κοστίζει όλο και περισσότερα χρήματα με όλο μικρότερες εγγυήσεις και χαμηλότερο προσδόκιμο πωλήσεων, οι αγελάδες θα μπορούσαν να αποτελέσουν έστω έναν φάρο στην τρικυμία. Ένα σημείο αναφοράς που θα παρείχε εμπορική ασφάλεια και θα έκανε όλο το υπόλοιπο ρίσκο πιο διαχειρίσιμο.
Το κοινό που τάιζε τις αγελάδες μέχρι πριν μερικά χρόνια, έφυγε και πήγε στις smart συσκευές. Εκεί, όμως, η τσέπες είναι άλλες. Αν και αρκετές εταιρίες του παραδοσιακού gaming έχουν κάνει και συνεχίζουν απόπειρες στις αγορές του Android Market και του AppStore, εκεί οι κανόνες του παιχνιδιού είναι διαφορετικοί. Οι εταιρίες δρουν σαν διάττοντες αστέρες, βγάζοντας ένα κάρο παιχνίδια με ελάχιστη αξία παραγωγής κατά ριπάς, ελπίζοντας ότι σε κάποιο από αυτά θα τους κάτσει η μπίλια για να το αρμέξουν όσο προλάβουν κι όσο αντέξει. Κάθε λίγο ξεπετάγεται και μία νέα εταιρία, που μέχρι τότε δεν την ήξερε η μάνα της και πιθανότατα σε 1-2 χρόνια δεν θα την θυμάται κανένας. Τώρα είναι ο King (Είναι ακόμα, άραγε; Δεν ξέρω), πιο πριν ήταν η Rovio ή όποια εταιρία είχε φτιάξει το Farmville και πιο πριν κάποιος άλλος. Οι περισσότεροι είναι one-hit wonders, που ούτως ή άλλως, με τον τρόπο που είναι στημένοι και λειτουργούν θεμελιακά, δεν θα μπορούσαν να έχουν διάρκεια, ακόμα κι αν το ήθελαν. Ακόμα κι ένας τύπος που ξέρει πέντε βασικά πράγματα μπορεί να φτιάξει κάτι τύπου Flappy Bird, που θα κάνει πάταγο και θα πετύχει εκεί που ομάδες έμπειρων developer θα αποτύχουν. Εταιρίες όπως η Activision, που δραστηριοποιούνται στον κλάδο από την απαρχή των video games ως εμπορικά προϊόντα, δεν είναι στημένες με αυτή τη λογική. Είναι στημένες για να αντέξουν, είναι στημένες για να δρουν σε βάθος χρόνου, όχι στην λογική του hit and run και τίποτα παραπέρα.
Και επιστρέφω στο αρχικό παράδειγμα. Η πτώση του τζίρου, σε συνδυασμό με τις εξαφάνιση των cash cows, έχει άμεσες επιπτώσεις στο σημείο λιανικής. Πόσα καταστήματα πουλούσαν video games στην Ελλάδα (ή την Αγγλία, ή τις ΗΠΑ) το 2008 ή το 2009 και πόσα σήμερα. Πόσες πόρτες; Πόσες αλυσίδες; Σε ποιο σημείο των καταστημάτων ήταν τα video games το 2008 και πόσο χώρο έπιαναν και τι συμβαίνει σήμερα; Στην τελική, ελάχιστα καταστήματα εξειδικεύονταν αποκλειστικά και μόνο στα video games. Τα περισσότερα πουλούσαν κι άλλα πράγματα, είτε τεχνολογίας, είτε παιχνίδια, είτε γενικότερες ηλεκτρικές συσκευές. Ακόμα και στο απόγειό τους ποτέ τα video games δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τις πωλήσεις των τηλεοράσεων, ή των laptop και μετέπειτα των tablets ή ακόμα και των λευκών συσκευών. Και είναι πολύ πιο εύκολο για ένα κατάστημα να προβλέψει τις πωλήσεις και να προγραμματίσει τις επενδύσεις του σε ότι αφορά τα πλυντήρια ρούχων βάσει των περσινών και των προπέρσινων πωλήσεων από ότι είναι να κάνει το ίδιο πράγμα για μία κατηγορία που λανσάρει κάθε χρόνο 600-800 διαφορετικούς τίτλους παιχνιδιών, όπου ο καθένας έχει εμπορικό κύκλο ζωής στο ράφι μερικές εβδομάδες πριν γίνει bad stock, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχουν έστω οι cash cows, να αποτελέσουν τον πυρήνα και την βάση του εν λόγω προγραμματισμού. Κάντε μία βόλτα σε καταστήματα που αγοράζατε video games πριν 6 χρόνια και πείτε μου ότι έχω άδικο.
Το ίδιο ισχύει και για τις εταιρίες διανομής. Πόσα λανσαρίσματα χάνουμε πλέον σαν χώρα; Πόσα λίγο πιο "ψαγμένα" παιχνίδια δεν φτάνουν πια ποτέ στα ούτως ή άλλως περιορισμένα ράφια των μεγάλων αλυσίδων; Πόσο συχνότερο είναι το φαινόμενο ένα παιχνίδι να έχει εξαντληθεί σε διαθεσιμότητα, ειδικά αν δεν είναι κυκλοφορία πρώτης γραμμής, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, με την διαθεσιμότητά του να μην επανέρχεται ποτέ; Πόσες εταιρίες αντιπροσώπευαν και διένειμαν τους διάφορους publishers στην Ελλάδα το 2005 και πόσες δραστηριοποιούνται στον κλάδο το 2015; Πόσα άτομα απασχολούσαν συνολικά πριν 10 χρόνια και πόσα τώρα; Η ραγδαία πτώση του τζίρου είναι ο βασικότερος λόγος, αλλά η απουσία των cash cows δεν διευκολύνει καθόλου την κατάσταση. Γιατί, χωρίς cash cows, ούτε οι διανομείς μπορούν να υπολογίζουν σε "σιγουράκι" για να επενδύσουν με λίγο περισσότερο ρίσκο, είτε διαθέτοντας πιο φιλόδοξες ποσότητες από κάποιον τίτλο, είτε διαθέτοντας πιο "ψαγμένους" τίτλους που απευθύνονται σε πιο "ψαγμένο" κοινό. Σαν αποτέλεσμα, καταστήματα λιανικής και διανομείς σπρώχνουν ακούσια μεγάλο μέρος του κοινού σε άλλες λύσεις, όπως ηλεκτρονικά καταστήματα του εξωτερικού ή, όταν άρχισαν κι αυτά να κλείνουν ή να περιορίζουν ραγδαία τις χώρες που εξυπηρετούν ή το κωδικολόγιό τους, στη ψηφιακή διανομή.
Το ανυπέρβλητο πρόβλημα, ωστόσο, είναι σε επίπεδο παραγωγής. Χωρίς τις αγελάδες η βιομηχανία επιστρέφει σε μία λογική όπου η κάθε επένδυση για κάθε παιχνίδι κρίνεται στο κενό. Χωρίς τα "εύκολα" και "σίγουρα" χρήματα των cash cow, σε συνδυασμό με την ραγδαία πτώση του τζίρου, συρρίκνωση του κοινού και το μεγάλο κόστος και χρόνο παραγωγής, οι εταιρίες γίνονται πολύ πιο επιφυλακτικές και συντηρητικές με την ανάπτυξη νέων προϊόντων. Ο όρος ΑΑΑ προκύπτει από το ότι κάποτε υπήρχαν και ΑΑ, Α και Β τίτλοι, με τις αγελάδες να είναι συνήθως ΑΑ ή Α. Σήμερα, όμως, υπάρχει μόνο ΑΑΑ, καθώς το μόνο που έχει νόημα είναι να πας για όλα ή τίποτα. Η πίτα έχει μικρύνει και δεν φτάνει, παρά μόνο αν το κομμάτι που θα κόψεις είναι μεγάλο. Οτιδήποτε δεν είναι στη λογική του blockbuster ανήκει πλέον στην σφαίρα είτε των indie developers, είτε των smart συσκευών. Αυτό σημαίνει πολύ λιγότερα παιχνίδια και λιγότερες επιλογές για τον καταναλωτή σε ότι αφορά τις μεγάλες εταιρίες. Επίσης, σημαίνει ακόμα λιγότερα νέα IP. Θα πήξουμε τόσο πολύ στα sequels που θα ξεχάσουμε ότι μπορεί να υπάρξει νέο IP. Επίσης, αυτός είναι και ένας λόγος που έχουμε πλημμυρίσει σε HD Remake, Remix, Redux, Remastered editions. Οι επανεκδόσεις είναι πολύ φθηνές, τόσο στην ανάπτυξη, αφού ο κώδικας είναι σχεδόν έτοιμος, όσο και στην διαφήμιση, αφού πρόκειται για γνωστούς τίτλους, γνωστά IP. Βλέπουμε και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε λιγότερα παιχνίδια, από ακόμα λιγότερα IP, σε μία προσπάθεια να παίξουν αυτά τον ρόλο των cash cow πλέον. Ακόμα και στα sequels ετοιμαστείτε για ανακύκλωση στοιχείων και assets που θα τα κάνει να μοιάζουν περισσότερο με expansion και λιγότερο με νέα παιχνίδια.
Η πίτα μίκρυνε πολύ και μας τελείωσε το γάλα. Οπότε, πολύ θα φάμε, πολύ θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε.
Καλή όρεξη και καληνύχτα σας...
ΥΓ) Έχω από καιρό στο μυαλό μου ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό, πολύ προσωπικό κι εσωτερικό, χρηστικό, non-gaming κείμενο. Αν επιτρέψει ο Παύλος την δημοσίευσή του (είναι εντελώς άσχετο με την ύλη του Enternity) κι έχει το happy end που ελπίζω, ίσως το στείλω την επόμενη εβδομάδα. Αλλιώς, θα περιμένω μέχρι να προκύψει επιτέλους το happy end, γιατί αλλιώς θα είναι πολύ μαύρο κι άραχνο.
Πρώτον,εξαιρετικό κείμενο όπως πάντα.
Δεύτερον,αναμένουμε το επόμενο είτε με happy end είτε χωρίς,με μια προτίμηση στο πρώτο φυσικά.
Τρίτον,τίτλοι όπως τα Assassin's Creed/Call of Duty δεν πιάνονται σαν cash cows;Ή επειδή,όπως λένε τουλάχιστον,αναπτύσσονται χρόνια δεν πιάνονται;
Βρε βρε βρε :-)
@ Altair. Το CoD και το Assassin's δεν είναι ακριβώς cash cows. Είναι όμως πολύ κοντά. Τόσο η Activision όσο και η Ubisoft θα ήθελαν πάρα πολύ και τα δύο franchise τους να είναι αγελαδίτσες. Ωστόσο, το κόστος παραγωγής τους, αλλά και το marketing που απαιτείται για να μπορέσουν να κάνουν τις πωλήσεις που κάνουν δεν συμφωνούν με τον όρο. Ο ανταγωνισμός δεν τους αφήνει να τα μετατρέψουν σε αγελαδίτσες, παρότι έχουν πολλά από τα στοιχεία των cash cow.
Δεν θα τα ονομάτιζα προσωπικά ως cash cows, αν και δεν θα είχα ιδιαίτερη ένσταση, ούτε θα μου έκανε μεγάλη έκπληξη αν κάποιος τα κατέτασσε ως τέτοια.
Πάντως, όπως γράφω σε κάποιο σημείο, προβλέπω και στις δύο σειρές να εντείνεται ακόμα περισσότερο το φαινόμενο της ανακύκλωσης στοιχείων, κώδικα, δημιουργικού κτλ, σε μία προσπάθεια από τις δύο εταιρίες να υποκαταστήσουν την απουσία αγελάδων με περισσότερες, συχνότερες και όσο το δυνατό φθηνότερες κυκλοφορίες και των δύο σειρών. Μέχρι να τις σκάσουν, δηλαδή, πράγμα που έτσι όπως έχει συρρικνωθεί η βιομηχανία και το κοινό της δεν το βλέπω να γίνεται άμεσα, γιατί δεν υπάρχει και ιδιαίτερη κινητικότητα ή ανταγωνισμός από νέα IP.
@ Blackstorn. Καλημέρα Μήτσε. Άμα ψάξεις το αρχείο θα δεις ότι έχω εκμεταλλευτεί ουκ ολίγες φορές το βήμα που παρέχουν στην κοινότητα ο Παύλος κι ο Δημήτρης, με σχετικά αξιόπιστη συχνότητα μάλιστα. Ρίξε μία ματιά στο back catalogue μου για να είμαστε στην ίδια σελίδα. Σιδεροκέφαλος, btw...
Ωραιες οι σκεψεις σου και μπραβο για το αρθρο,σε καποια συμφωνω και σε καποια οχι.Οι αγελαδες υπαρχουν πιο πολυ απο ποτε για μενα.Cod,AssassinsC,Fifa,Pro και καθε τι βγαινει χρονο παρα χρονο.Μπορει να ειναι λιγο πιο ''αδυνατισμενες'' αλλα υπαρχουν.
Οσο για τους casual gamers η γνωμη μου ειναι οτι οσο γρηγορα ηρθαν τοσο γρηγορα εφυγαν για τα smart κινητα.
Πολυ κερδισμενη σε αυτο ηταν η Νιντεντο με το Wii φυσικά.Εκει ηταν και το λαθος της με το Wii U.Πιστεψε οτι οι περισσοτεροι θα ανανεωσουν την παλια με την νεα κονσολα πραγμα που δεν εγινε γιατι πολυ απλα ειναι casual gamers.
Eγω αυτους που ξερω παιζουν μονο Pro και φυσικα δεν θα δωσουν 500 euro για το νεο PS4.Θα περιμενουν να πεσει πολυ η τιμη και παλι βλεπουμε.
Το να κρατησεις τους casual gamers και γιατι οχι να τους αλλαξεις σε core ειναι πολυ δυσκολο αλλα οι εταιριες που λες δεν ψαχνουν καν πως να το κανουν αυτο,απλα πανε με το ρευμα.(Σε αυτο παιζει να τους κανουν και καλο τα κινητα.Παιζε παιζε χαζοπαιχνιδα μπορει στο τελος να ''ανεβεις'' level και να παιξεις και κατι αλλο)Πολλες απο αυτες εχουν πολλα εκατομμυρια κερδη καθε χρονο.Βλεπεις εσυ να τα επενδυουν σε νεα ip?Πιο πιθανο ειναι οτι πανε στους μετοχους.
Η παγκοσμια οικονομικη κριση οσο κλισε και αν ακουγεται εχει επηρεασει την ''πιτα'' και τα μαγαζια αλλα βαλε ακομα και τις online αγορες(φυσικης και digital μορφης).Aν και προσωπικα πιστευω οτι η πιτα εχει μεγαλωσει,απλα υπαρχουν ακομα πιο πολλοι που θελουν ενα κομματι της.
Για την νεα γενια(ps4,One) ειναι πολυ νωρις ακομα για να πουμε πως θα παει.Ειμαστε ακομα σε μεταβατικο σταδιο και θα παρει χρονο για να γινει πληρως η μεταβαση.
Εγω αυτο που προβλεπω ειναι οτι τα ps4/one θα μεινουν για πολλα χρονια,ετσι ωστε να υπαρχει η βαση για να αξιζουν οι επενδυσεις και τα ρισκα για νεα IP.Εξαλου και στα ps3/360/wii με βαση 260εκ δεν νομιζω οτι ειδαμε ''τρελα'' νεα ΑΑΑ IP που να αξιζουν.
Τέλος προσωπικα παντα δεν με χαλαει το να βγαινουν λιγοτεροι Α, ΑΑ ή Β τίτλοι γιατι δεν πουλανε.(ασε που εχουν ιδια τιμή με τους ΑΑΑ)Αν αυτο σημαινει οτι θα ζοριστουν λιγο παραπανω και θα μου δωσουν πιο ποιοτικά games για να με κερδισουν τοσο το καλυτερο.
Πολύ σωστός για άλλη μια φορά ο φίλος lovesfool, μπράβο!
Ωραια η αναλυση και το κειμενο καθως αναλυει σε βαθος ενα φαινομενο του video gaming που αφορα τον οικονομικο τομεα. Αυτο που θελω ομως να πω εγω ειναι οτι ναι μεν οι αγελαδες εξασφαλιζαν καποια χρηματα, ομως οι casual gamers δεν ξοδευαν ευρω παραπανω για να παρουν κατι αλλο εκτος του FIFA/PRO. To γεγονος οτι ηταν ευκολο χρημα για τις εταιρειες και αυτες επενδυουν με βαση αυτο το κεφαλαιο δεν σημαινει ιδιαιτερα οτι τωρα τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα. Απλα πρεπει να προσαρμοστουν. Το ειπες κι εσυ, στραφηκαν σε ψηφιακες διανομες. Μια λυση ειναι αυτη και προσωπικα πιστευω οτι το steam ειναι πλεον το παρον (και οχι το μελλον) των vg καθως προσφερει πολλες επιλογες σε διαφορες τιμες και με συχνες ευκαιριες. Αυτος ειναι και ο λογος που επετυχε εξ αρχης. Εξ αλλου ακομα και με τις αγελαδες (που σε αυτες προσθετω και το CoD) δεν ειδαμε πολυ ποιοτικα παιχνιδια, με ελαχιστες εξαιρεσεις.
Σε αρκετά σημεία του κειμένου συμφωνώ, αλλά βρίσκω αρκετά αντιφατικά πράγματα στις ιδέες που αναπτύσσει ο φίλος που έγραψε το κείμενο με πρώτο και κυριότερο το τί είναι ακριβώς το cash cow παιχνίδι. Από την μία είσαι υπέρ της ύπαρξης cash cow παιχνιδιών και από την άλλη παραπονιέσαι για την ύπαρξη remasters και remakes τα οποία είναι ο ορισμός του cash cow. Επιπλέον δεν έχει συμπεριλάβει στην ανάλυσή σου ότι τα νούμερα των πωλήσεων PS4 και One είναι αστρονομικός, οπότε δεν μιλάμε για ξακάθαρη πτώση στον τζίρο της βιομηχανίας. Μπορεί οι αριθμοί στο software να είναι πεσμένοι (αν όντως είναι πεσμένοι), αλλά πρέπει να συμπεριλάβεις τόσο την άνοδο των συνδρομών PS Plus, όσο και το τζίρος από την αγορά DLCs, ingame αγορών κτλ.
@nickgekas.
Αστρονομικές;
Πώς το είπατε αυτό;
Αστρονομικές;
Ένα από τα μελλοντικά κείμενα που σκέφτομαι είναι να παραθέσω την μπακαλίστικη θεωρία μου για τους λόγους που η βιομηχανία των video games, τουλάχιστον το παραδοσιακό κομμάτι της όπως αυτό πρεσβεύεται από τις gaming κονσόλες, κατέρρευσε τόσο απότομα, παρότι αρχικά έδειχνε ότι μπορεί να αντισταθεί και να μεγαλουργήσει εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Ωστόσο, βλέπω ότι σε εκείνο το κείμενο, πριν αναλύσω τις απόψεις μου για τους λόγους, θα πρέπει πρώτα να αποδείξω ότι ισχύει η κατάρρευση.
Κάτι σαν να πρέπει να αποδείξω ότι είναι μέρα στις 12 το μεσημέρι...
ΟΚ. Ας το πάμε αλλιώς.
Η προηγούμενη γενιά φορητών κονσολών πούλησε μέσα σε έξι με εφτά περίπου χρόνια, από το 2004 μέχρι χονδρικά το 2010, συνολικά 234 εκατομμύρια* κονσόλες. Η παρούσα γενιά, διανύοντας πλέον τον τρίτο προς τέταρτο χρόνο της έχει πουλήσει μέχρι στιγμής 59 εκατομμύρια*. Αυτό είναι μόλις το 25%. Πιστεύεις ότι βρίσκεται σε πορεία που θα προσεγγίσει έστω και στο 40% την προηγούμενη γενικά κονσολών; Smartphones, θα μου πεις. ΟΚ.
Η προηγούμενη γενιά οικιακών συσκευών, σε περίπου 7 με 8 χρόνια, από το 2006 μέχρι το 2014, πούλησε συνολικά 270 εκατομμύρια κονσόλες* (και συνεχίζει να πουλάει κάτι λίγες). Η παρούσα βρίσκεται στον δεύτερο προς τρίτο χρόνο της κι έχει πουλήσει 29 εκατομμύρια*. Περίπου το 10%. Μα είναι νωρίς, θα μου πεις, σωστά;
Λάθος. Μέχρι το τέλος του 2007 η προηγούμενη γενιά είχε εγκατεστημένη βάση 47 εκατομμύρια*, δηλαδή τα διπλάσια από την τωρινή.
Πιο πολύ, όμως, εκεί που πονάει, κι εκεί που φωνάζουν τα νούμερα, είναι στις πωλήσεις τίτλων. Μην ξεχνάς ότι είναι συχνό φαινόμενο για τις εταιρίες να χάνουν χοντρά λεφτά για κάθε κονσόλα που πουλάνε, ελπίζοντας ότι θα ρεφάρουν από πωλήσεις τίτλων, που βράζουν τα πραγματικά τους κέρδη.
Το 2007, παράλληλα με την νέα τότε γενιά, η παλιά πουλούσε και μάλιστα δυνατά, ελέω κυρίως PS2. Σαν αποτέλεσμα, το 2007 πούλησαν 325 εκατομμύρια* τίτλους, που αντιπροσώπευαν αύξηση 130% σε σχέση με προηγούμενη χρονιά. Αυτό λέγεται αστρονομικές πωλήσεις...
Το 2014 πούλησαν 458 εκατομμύρια* τίτλους, που αντιπροσωπεύει μείωση 1% σε σχέση με το 2013, παρότι έχουν να χρηματοδοτήσουν το λανσάρισμα τριών νέων κονσολών. το 2013 ήταν επίσης στο -1%*, το 2012 στο -21%*, το 2011 στο -3%* και πάει λέγοντας. Και σκέψου σε αυτό το διάστημα τι έχει συμβεί και στη μέση τιμή τίτλων, πόσο πιο γρήγορα πέφτει η τιμή κτλ, κτλ, κτλ.
Η τελευταία χρονιά που η βιομηχανία μπορεί να υποστηρίξει πειστικά ότι είναι αστρονομικές πωλήσεις είναι το 2008, όπου παρά την κρίση είχε ανάπτυξη 19%* στις πωλήσεις κονσολών και 80%* στις πωλήσεις τίτλων. Ρυθμό, δηλαδή, που βάσει της καμπύλης πωλήσεων της βιομηχανίας, κι εφόσον πλέον έχουμε περάσει το χάσμα μεταξύ early adopters και mass market αποδοχής, που θα έπρεπε να έχει φέτος. Πιστεύεις ότι φέτος θα έχει τέτοια ανάπτυξη κάποια από τις κονσόλες;
*Όλα τα νούμερα είναι vgchartz.
Το PS4 είναι αισθητά μπροστά από το πολύ κακό ξεκίνημα του PS3 κι από εκεί και πέρα, Nintendo και Microsoft βρίσκονται στο χάος σε σχέση με το Wii και το Xbox360 στην αντίστοιχη περίοδο.
Θες να δεις τα οικονομικά αποτελέσματα, τόσο σε τζίρους όσο και σε κερδοφορία που δηλώνουν οι τρεις μεγάλοι; Θέλεις να δεις τους τζίρους που ανακοινώνουν από το 2011 και μετά οι περισσότεροι publishers;
Η βιομηχανία αλλάζει και μεταλλάσσεται, αλλά σε αυτή τη διαδικασία ο πυρήνας της που αφορά τις gaming κονσόλες βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και θα βρεθεί σε ακόμα πιο δύσκολη κατάσταση κι αδιέξοδο μετά το τέλος και της φετινής χρονιάς, όταν οι πωλήσεις ΔΕΝ θα σημειώσουν την αλματώδη ανάπτυξη που θα έπρεπε σε αυτή τη φάση του κύκλου ζωής τους. Στο τέλος του 2015 θα είναι πλέον πασιφανές και με αριθμούς αυτό που η βιομηχανία είναι προφανές ότι γνωρίζει ήδη (τόσο με τον τρόπο που διαφημίζεται, όσο και με τα specs που επέλεξε για τις κονσόλες της αλλά και το είδος, εύρος και ποικιλία των τίτλων που κυκλοφόρησε ή που περιμένουμε το 2015), ότι δηλαδή πάμε για μία πολύ πιο εσωστρεφή βιομηχανία, που θα απευθύνεται σε πολύ λιγότερο κόσμο, προσμένει πολύ λιγότερα έσοδα κι άρα κάνει πολύ μικρότερες επενδύσεις. Δεν θα πουλήσουν η κονσόλες φέτος 19% παραπάνω από πέρσι, ούτε το software θα πουλήσει 80% παραπάνω. Αν είμαστε στο +/-5% καλά θα είναι.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η παρούσα βιομηχανία θα φτάσει το πολύ στο 35% της προηγούμενης σε ότι αφορά εγκατεστημένες βάσεις. Ο ρυθμός πωλήσεων είναι πολύ πιο αργός και σαν αποτέλεσμα θα φτάσουν πολύ πιο αργά στο σημείο να μπορούν να ρίξουν την τιμή στα επίπεδα που το έκαναν στην προηγούμενη. Αυτό, όμως, είναι φαύλος κύκλος γιατί δεν θα τους επιτρέψει να αυξήσουν τον ρυθμό πωλήσεών τους όσο θα μπορούσαν και να φτάσουν, π.χ. στο 40-45% της προηγούμενης γενιάς. Αυτό, επίσης, έχει σαν αποτέλεσμα λιγότερα παιχνίδια και φθηνότερες παραγωγές, αφού δεν θα υπάρχει η εγκατεστημένη βάση που να δημιουργεί προσδοκία για περισσότερες πωλήσεις.
Μόνο η Sony δείχνει ικανή να φτάσει στο 70-80% του PS3, όμως από μόνη της αντιπροσωπεύει κάτι λιγότερο από το 1/3 της προηγούμενης γενιάς.
Μιλάμε για πολλά λεφτά που έχουν κάνει φτερά από την βιομηχανία...
Και για να επιστρέψω στο αρχικό μου κείμενο, χωρίς παχύ χορτάρι δεν έχει κι αγελάδες.
Υ.Γ. Δεν μου αρέσουν τα Remake, Remaster, Revisit, Redux σαν καταναλωτή, γιατί κατά βάση είμαι PCας, οπότε η έννοια του backwards compatible μου φαίνεται απολύτως ξένη όταν μπορώ ανά πάσα στιγμή να παίξω παιχνίδια που αγόρασα πριν 10ετία ή παραπάνω. Εξίσου δεν μου άρεσαν και δεν με αφορούσαν οι περισσότερες από τις αγελάδες της προηγούμενης γενιάς. Σαν καταναλωτή, τα βρίσκω εξίσου ανούσια. Στο κείμενό μου σχολιάζω την εμπορική τους αξία, όχι την αξία τους ως προϊόντα κατανάλωσης και ψυχαγωγίας από εμένα.
Προφανώς δεν θέλω να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί σου, απλά θέλω να βλέπω τα πράγματα λιγάκι πιο αισιόδοξα. Εσύ αναλύεις αριθμούς χωρίς όμως να βάζεις κάτω και άλλους τομείς. Ένα απλό παράδειγμα είναι ότι οι εταιρίες δεν μπαίνουν μέσα σε κάθε αγορά κονσόλας, όπως συνέβαινε πχ με το PS2 ή και ενδεχομένως με τα PS3 και 360 και η όποια χασούρα από την πτώση των retail τίτλων καλύπεται είτε μέσω της ψηφιακής διανομής, είτε μέ την μορφή DLC κτλ. Τα 29 εκατομμύρια που αναφέρεις ότι έχουν πουλήσει οι κονσόλες μου μου φαινεται λίγος σαν αριθμός με δεδομένο ότι από αυτό το site αλλά και από άλλα είτε ελληνικά είτε διεθνή αναφέρονται περίπου 20εκ πωλήσεις για PS4, και πάνω από 9 εκαττομύρια πωλήσεις για One και WiiU, δηλαδή ένα σύνολο που αγγίζει τα 40εκατομμύρια. Τώρα το ποιος έχει δίκιο το vgchartz ή αυτά που λέει η εκάστοτε εταιρία είναι και αυτό θέμα προς συζήτηση.
Γενικότερα είναι λάθος να συγκρίνεις πωλήσεις μιας γενιάς οικιακών ή φορητών κονσολών που είχε διάρκεια 8 χρόνια και να κάνεις σύγκριση έστω και αναλογικά με μία γενιά που έχει 2-3 χρόνια ζωής. Σε αυτά τα 8 χρόνια έχουν γίνει πτώσεις τιμών στις κονσόλες που αγγιζουν το 50% σε πολλές περιπτώσεις, ενώ ένα μεγάλο μερίδιο στην αγορά της περασμένης γενιάς είχε το Wii που η αξία του αν ήταν στα 200€. Όταν λέμε για τζίρο δεν κοιτάμε μόνο μονάδες, αλλά και συνολικά το χρήμα που έχει μπει στην αγορά.
Σε ευχαριστουμε για αυτο το αψογο κειμενο lovesfool.Eιναι πραμγατικα λυπηρο το ποσο αναγκη εχουμε τους casual gamers αλλα και τα cash cows (που συνηθως κραζουμε οταν κυκλοφορουν).