Πριν περίπου οκτώ μήνες απολύθηκα.
Το παρόν κείμενο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με gaming, ψυχαγωγία ή οτιδήποτε σχετικό. Το έγραψα για τον εαυτό μου. Το έγραψα γιατί θεώρησα ότι ίσως κάποια στιγμή μου φανεί χρήσιμο ή και εποικοδομητικό να έχω καταγράψει αυτή την εμπειρία, ειδικότερα όταν είναι ακόμα φρέσκια, σχεδόν σε εξέλιξη. Είναι ένα απολύτως προσωπικό κείμενο που έγραψα για να το διαβάσω εγώ. Ωστόσο, σκέφτηκα ότι ίσως, με δεδομένο το οικονομικό περιβάλλον που βιώνουμε και την κατάσταση στην αγορά εργασίας, ίσως βοηθήσει και κάποιον από εσάς, οπότε, είπα να το στείλω στο Enternity Community. Ελπίζω ότι δεν θα αποτελέσει αφορμή για συλλογική κατάθλιψη, αλλά αφορμή για δημιουργική συζήτηση κι ανταλλαγή αισιοδοξίας από όσους την έχουν προς όσους την χρειάζονται. Πριν οκτώ μήνες, λοιπόν, απολύθηκα. Βρέθηκα για πρώτη φορά χωρίς δουλειά μετά από 10 χρόνια ασταμάτητης εργασίας και σταδιοδρομίας στον κλάδο μου σε διαφορετικές βιομηχανίες. Δεν μπορώ να πω ότι έπεσα από τα σύννεφα. Όχι απαραίτητα επειδή το οικονομικό περιβάλλον στην Ελλάδα είναι σε κακή κατάσταση. Υπάρχουν εταιρίες που μεγαλουργούν, υπάρχουν κι άλλες που καταστρέφονται. Στη δική μου την περίπτωση δούλευα σε μία βιομηχανία που, παρότι αρχικά έδειχνε ότι αντιστέκεται απόλυτα σε σχέση με την κρίση, τα τελευταία δυόμιση με τρία χρόνια κατέρρευσε. Δεν υπάρχει πιο κομψός τρόπος να περιγράψω την απώλεια του 70-80% του κύκλου εργασιών σε τρία χρόνια. Το πρόβλημα που αντιμετώπισε η εταιρία δεν είναι ελληνικό, αλλά παγκόσμιο φαινόμενο, τα αίτια της ελεύθερης πτώσης του τζίρου κυρίως εξωγενή, ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα εκμεταλλευτώ την ανωνυμία που προσφέρει το internet για αυτό. Δεν έχει και τόση σημασία για αυτό που θέλω να πω ούτως ή άλλως. Επίσης, δεν αλλάζει το αποτέλεσμα ούτε το γεγονός ότι η απόλυσή μου δεν ήταν αποτέλεσμα δικού μου λάθους ή ανεπάρκειας. Όταν μία εταιρία βλέπει τον τζίρο της να αποκλιμακώνεται με τέτοιο ρυθμό ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι οι περικοπές. Περικοπές εξόδων, μισθών, ανθρώπινου δυναμικού. Η απόλυσή μου ήταν φυσικό επόμενο αυτής της διαδικασίας. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν αλλάζει.
Στην τελική, δεν μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκα και τόσο που έχασα τη δουλειά μου. Είχε πάψει προ πολλού να είναι μία δουλειά που ήθελα. Μην παρεξηγηθώ. Αγαπούσα κι αγαπώ πάρα πολύ την δουλειά μου. Πιστεύω πολύ ότι είμαστε καλοί σε αυτά που μας αρέσουν και μας αρέσουν αυτά στα οποία είμαστε καλοί. Αυτό ισχύει και για εμένα και την δουλειά μου. Μου αρέσει. Την λατρεύω. Την ζω. Απασχολεί το μυαλό μου όλες τις ώρες της ημέρας και δίνω, υπό προϋποθέσεις, ψυχή και σώμα στις εταιρίες που έχω εργαστεί. Αυτό ισχύει σε υπερθετικό βαθμό στην προηγούμενη δουλειά μου, καθώς δεν βρέθηκα εκεί επειδή είδα κάποια αγγελία, αλλά έστειλα βιογραφικό στο ξέμπαρκο λόγω του αντικειμένου και των προϊόντων που ετοιμαζόταν να λανσάρει. Το ότι μου έκατσε κι έμεινα εκεί τόσα χρόνια ήταν για εμένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το ειδικό αντικείμενο της εταιρίας την έκανε μία ονειρική δουλειά για εμένα. Στα χρόνια μου εκεί «μεγάλωσα» πολύ σαν επαγγελματίας, έγινα πληρέστερος, αποτελεσματικότερος, καλύτερος. Έμαθα πολλά και ταυτόχρονα έκανα πολλά για τα οποία είμαι ειλικρινά υπερήφανος και τα οποία βοήθησαν αντίστοιχα την εταιρία να μεγαλουργήσει και να λειτουργήσει σε επίπεδα που δεν είχε γνωρίσει πριν. Εδώ και πολύ καιρό, όμως, ήταν μία δουλειά από την οποία έψαχνα κι εγώ απεγνωσμένα να φύγω, οπότε δεν μπορώ να πω ότι η απόλυσή μου με συνέτριψε ψυχολογικά.
Όταν άρχισαν οι περικοπές μισθών και προσωπικού, τις δέχθηκα πρόθυμα. Η εταιρία μου είχε προσφέρει πολλά και ήμουν απόλυτα πρόθυμος να προσφέρω κι εγώ από την σειρά μου, στο πνεύμα της συλλογικότητας, ώστε να την βοηθήσω να αντέξει τις δυσκολίες και να επανέλθει δυναμικά. Από κάποια στιγμή, όμως, ήταν πασιφανές ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, ότι ο τζίρος, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους που πλέον αφορούσαν και τον τρόπο που διαχειρίστηκε η ίδια την κατάσταση, δεν θα επανέλθει, τουλάχιστον όχι στα επόμενα 3-4 χρόνια. Επιπλέον, από κάποια στιγμή και μετά ο μισθός μου έφτασε σε τέτοιο επίπεδο που πλέον ντρεπόμουν για αυτόν. Δεν αντιπροσώπευε σε καμία περίπτωση την εμπειρία, τις δεξιότητες ή την συνεισφορά μου. Κάθε μου επίσκεψη στο ATM ήταν πηγή κατάθλιψης. Είμαι φιλόδοξος άνθρωπος κι επιπλέον είμαι σε μία ηλικία που είναι σημαντικό για την καριέρα μου να παραμένω σε ανοδική τροχιά. Δουλεύω σε κλάδο που δεν επιτρέπει στασιμότητα.
Ο συγχρονισμός της απόλυσης δεν ήταν και τόσο κακός, πάντως. Τα χρήματα της αποζημίωσης, ειδικά μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα μισθολογικής μιζέριας, ήταν μία πολύ ευχάριστη και καλοδεχούμενη οικονομική ανάσα. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι συνέβη σε πολύ καλό συγχρονισμό σε σχέση με την αγορά εργασίας. Όντας ιδιωτικός υπάλληλος πάντα παρέμενα σε επαφή με την αγορά εργασίας, πάντα κοιτούσα, έντονα ή περιστασιακά, για νέα δουλειά, είτε εκούσια, είτε ακούσια (υπήρξαν φορές που έγινα head-hunted, πιθανόν λόγω της high profile θέσης που είχα). Από το καλοκαίρι του 2013 ειδικότερα έψαχνα για δουλειά μανιασμένα και με όλη την δυνατή ένταση. Το kariera, skywalker και το indeed ήταν το πρώτο πράγμα που επισκεπτόμουν το πρωί και το τελευταίο πράγμα που κοιτούσα το απόγευμα όταν έκλεινα τον υπολογιστή, πολλές φορές επαναλαμβάνοντας τις επισκέψεις μου και μέσα στην ημέρα. Ανακάλυψα νωρίς ότι λόγω της υπερβολικής προσφοράς, εάν δεν απαντούσα με βιογραφικό σε αγγελία την πρώτη μέρα δημοσίευσής της, οι πιθανότητες επιτυχίας μειώνονταν δραματικά, οπότε "παντρεύτηκα" τα site εύρεσης εργασίας και τα κοιτούσα μανιωδώς. Παράλληλα, όσο περνούσε ο καιρός κι έπεφτε ο μισθός, άρχισα να χρησιμοποιώ σιγά σιγά και τις γνωριμίες μου, με όσο πιο κομψό και εχέμυθο τρόπο μπορούσα, για να γνωστοποιήσω την διαθεσιμότητά μου και την πρόθεσή μου να φύγω και να βρω νέα εργασία. Παρόλα αυτά, η αγορά εργασίας έδειχνε να είναι κλειστή. Ωστόσο, η απόλυσή μου συνέπεσε με το άνοιγμα της αγοράς εργασίας. Μπορεί η εταιρία που δούλευα να απέλυε και να μίκραινε μεθοδευμένα για πολλούς συνεχόμενους μήνες, ωστόσο, από πέρσι το καλοκαίρι υπήρξε μία παλίρροια εταιριών που ενδιαφέρονταν να προσλάβουν, τουλάχιστον στο δικό μου τομέα.
Σε αυτό το σημείο ίσως είναι καλή ιδέα να ξεκαθαρίσω ότι ίσως υπερβάλω λίγο σε σχέση με την οικονομική μου κατάσταση. Σίγουρα θα μπορούσε να είναι καλύτερα, αλλά θα μπορούσε να είναι και πολύ, πολύ χειρότερα. Μην απλώνεις τα πόδια σου έξω από όσο χωράει το πάπλωμά σου, όπως έλεγε κι ο παππούς μου. Δεν είχα ποτέ πιστωτικές κάρτες, δεν αγόρασα ποτέ πράγματα για τα οποία δεν είχα χρήματα εκείνη τη στιγμή, δεν πήρα αυτοκίνητα ή νοίκιασα σπίτι που θα απαιτούσαν για την συντήρησή τους υπερβολικό ποσοστό των εσόδων μου και με εξαίρεση τα τελευταία τρία χρόνια, κάθε μήνα με την γυναίκα μου ξοδεύαμε λιγότερα από όσα βγάζαμε. Αυτό μας επέτρεψε να έχουμε δημιουργήσει ένα κομπόδεμα. Αυτό το κομπόδεμα μας προφυλάσσει από μία δύσκολη στιγμή, μας δίνει την δύναμη να μην χρειάζεται να υποκύψουμε σε εκβιασμούς και να μπορούμε να διαολοστείλουμε όποιον θεωρεί ότι μπορεί να μας εκμεταλλευτεί ζητώντας μας να κάνουμε κωλοτούμπες για φραγκοδίφραγκα κι αποτελεί σημαντικό μαξιλάρι για καταστάσεις όπως αυτή που βιώνουμε τα τελευταία τρία χρόνια. Τα παιδιά μου δεν κινδυνεύουμε πραγματικά να μην έχουν να φάνε ή να μείνουν στον δρόμο, τουλάχιστον όχι άμεσα. Παρόλα αυτά, πολλές φορές και ιδιαίτερα κάθε φορά που πήγαινα στο ΑΤΜ για να βγάλω χρήματα από το κομπόδεμα έτσι ακριβώς ένιωθα.
Το χειρότερο, πάντως, είναι η ντροπή. Σύμφωνοι, ξέρω ότι δεν είχα ουσιαστικό μερίδιο ευθύνης στην απόλυσή μου. Οι παράγοντες που οδήγησαν στην δραστική μείωση τζίρου της εταιρίας και στις απαραίτητες περικοπές ήταν έξω από τη δική μου σφαίρα επιρροής. Πιο σημαντικά, δεν είναι ότι ήμουν και τόσο υπεύθυνος για το γεγονός ότι έμεινα άνεργος. Έψαξα με ότι τρόπο ήξερα να βρω δουλειά για τουλάχιστον ένα χρόνο πριν απολυθώ, προσπαθώντας να το προλάβω. Επιπλέον, λόγω κρίσης, ξέρω πολλούς που έχασαν τη δουλειά τους. Κάποιοι από αυτούς, αν και όχι οι περισσότεροι, είναι κι άνθρωποι που θεωρώ πολύ ικανούς κι αποτελεσματικούς στη δουλειά τους. Παρόλα αυτά, το πρώτο συναίσθημα ήταν ντροπή. Ντροπή που, όσο κι αν επιχειρηματολογούσα στον εαυτό μου ότι δεν έχει κανένα νόημα, υπόσταση ή λόγο, δεν μπορούσα να καταπολεμήσω με τίποτα. Οπότε, η πρώτη αντίδρασή μου ήταν απολύτως παράλογη. Άρχισα να ψάχνω δουλειά ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ. Έστελνα βιογραφικά σε ότι αγγελία έβλεπα κι ήταν έστω και μερικώς σχετική με την προϋπηρεσία μου και δεξιότητές μου, άσχετα αν ήταν για πολύ πιο έμπειρους επαγγελματίες από εμένα, ή αν ήταν entry level βοηθητικές θέσεις ή αφορούσαν άλλους κλάδους. Φυσικά, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα απογοητεύτηκα τόσο πολύ που έκανα βόλτα με τα πόδια σε γειτονική αγορά για να έχω μία πρώτη εικόνα κατά πόσο ψάχνουν για σερβιτόρους οι καφετέριες και οι ταβέρνες. Πανικός...
Φυσικά, η αντίδρασή μου ήταν λάθος για πολλούς λόγους. Σε ένα επίπεδο, ήταν αχρείαστη. Η οικονομική μου κατάσταση δεν ήταν τραγική, οπότε δεν χρειαζόταν τέτοιος πανικός. Επιπλέον, όπως ανακάλυψα, η αγορά εργασίας είχε ανοίξει για τα καλά. Μπορεί τον χρόνο που προηγήθηκε της απόλυσής μου να έψαχνα μανιασμένα ήδη για δουλειά με αποτέλεσμα να έχω πάει σε μόλις 2-3 συνεντεύξεις, αλλά μέσα στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο που ακολούθησε υπήρξαν περιπτώσεις που πήγαινα σε 3 συνεντεύξεις την ίδια εβδομάδα. Τέλος, πολύ γρήγορα (μέσα σε δύο εβδομάδες, για την ακρίβεια) μου προσφέρθηκε η δυνατότητα να δουλέψω σαν εξωτερικός συνεργάτης-σύμβουλος, που τελικά εξελίχθηκε σε μία μόνιμη πηγή εσόδων και με βοηθούσε τόσο να μείνω «εντός αγοράς» ψυχολογικά και πρακτικά, αλλά και να έχω ένα εισόδημα που μου επέτρεψε ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία κι άνεση στο τι δουλειά τελικά θα ψάξω. Η διαδικασία δεν ήταν αυτό που περίμενα. Σίγουρα, ισχύει ο νόμος του Murphy. Ή δεν θα προλάβαινα να στέλνω βιογραφικά και να πηγαίνω σε συνεντεύξεις, ή δεν θα κουνιόταν φύλλο για μέρες συνεχόμενες. Μπορεί τη μία εβδομάδα να μιλούσα με τρεις εταιρίες ταυτόχρονα και μετά να έκανε να χτυπήσει το κινητό μου για δουλειά δύο με τρεις εβδομάδες και να μην υπήρχε αγγελία ούτε για ιατρικός επισκέπτης ή κτηματομεσίτης. Και φυσικά, η διαδικασία είναι πολύ ψυχοφθόρα. Έχει πολύ βαθιές κοιλάδες και πολύ ψηλές κορυφές. Τις κοιλάδες μπορείτε να τις φανταστείτε. Όταν βγαίνεις από μία συνέντευξη και νιώθεις ότι δεν πήγε καλά. Όταν ξέρεις ότι δεν αντιπροσώπευσες τον εαυτό σου καλά ή ότι δεν υπήρξε καθόλου χημεία ή ότι ψάχνουν για κάτι εντελώς διαφορετικό από εσένα. Όταν σε ενημερώνουν, με πολύ ευγενικό μεν, άκρως «κονσέρβα» δε, τρόπο ότι δυστυχώς, πάντα δυστυχώς, δεν θα προχωρήσουν αυτή τη στιγμή με το βιογραφικό σου, ότι προτίμησαν κάποιον άλλο υποψήφιο που πληρούσε καλύτερα τις προϋποθέσεις, ότι παρόλα αυτά θα κρατήσουν το βιογραφικό σου για έξι μήνες (μην λήξει και χαλάσει, κιόλας) σε περίπτωση που προκύψει κάτι άλλο (ναι καλά, είμαι βέβαιος, θα κρατάω την αναπνοή μου). Η ψυχολογία πάει στα τάρταρα. Δεν υπάρχει χειρότερη απόρριψη. Νιώθεις χάλια. Νιώθεις αποτυχημένος. Νιώθεις άχρηστος. Νιώθεις σκουπίδι. Πολλές από αυτές τις φορές ήμουν να μην με βλέπει άνθρωπος. Η μούρη έπεφτε στο πάτωμα κι είμαι βέβαιος ότι ήμουν ανυπόφορη παρέα ακόμα και για την στενή μου οικογένεια. Δεν μιλούσα, δεν έτρωγα, ήθελα απλά να κάθομαι σαν έπιπλο ακίνητος κι αμίλητος. Τύψεις, ενοχές, ντροπή.
Αναπάντεχα, όμως, η διαδικασία έχει και πολύ καλές στιγμές. Όταν βγαίνεις από τη συνέντευξη και νιώθεις ότι όλα ταίριαζαν σαν κομμάτι από παζλ, όταν νιώθεις ότι είπες όλα τα σωστά πράγματα, ότι εντυπωσίασες, ότι αντιπροσώπευσες τον εαυτό σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προβλέποντας άριστα τι χρειαζόταν να πεις για την συγκεκριμένη περίπτωση. Επίσης, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον σταυροδρόμι. Όλα είναι πιθανά. Θυμηθείτε, ένιωθα εγκλωβισμένος σε μία δουλειά που δεν είχε προοπτική, ούτε σε εταιρικό, αλλά κυρίως ούτε σε ατομικό επίπεδο. Για δύο περίπου χρόνια ο μεγαλύτερος προβληματισμός μου, η μεγαλύτερη αγωνία μου ήταν που θα βρίσκομαι μετά από 3-5 χρόνια και πώς θα ξεφύγω από το αδιέξοδο (και μάλιστα κατηφορικό) που βρισκόμουν. Το τελευταίο επτάμηνο συζήτησα με κάτι παραπάνω από καμιά 20αριά διαφορετικές εταιρίες, από διάφορους κλάδους και βιομηχανίες. Αν μη τι άλλο, δεν βρισκόμουν πλέον σε αδιέξοδο. Είχα ένα κάρο επιλογές μπροστά μου. Ένα κάρο διαφορετικές επιλογές, γεμάτες προοπτική, ξεδιπλώθηκαν μπροστά μου. Βγήκα από το αδιέξοδο και βρέθηκα, επιτέλους, σε σταυροδρόμια. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να κατορθώσω να πείσω τον τροχονόμο να μου δώσει πράσινο φως σε κάποιο από αυτά. Το συναίσθημα ήταν απολύτως λυτρωτικό, αναζωογονητικό και με γέμισε με αυτοπεποίθηση. Σύμφωνοι, όταν σε απορρίπτουν νιώθεις πολύ χειρότερα όταν πρόκειται για δουλειά που ήθελες πολύ σε σχέση με το να ήταν κάποια μπούρδα. Ή μάλλον, δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι αυτό ισχύει. Κάποιες φορές με εκνεύριζε και με στεναχωρούσε περισσότερο όταν με απέρριπταν για δουλειά που ούτως ή άλλως δεν μου πολυάρεσε. Το καλό είναι ότι, με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αγορά εργασίας από το καλοκαίρι και μετά, για τον δικό μου κλάδο τουλάχιστον, δεν προλάβαινα να μουτζουφλιάσω και πολύ, γιατί όλο και κάποια άλλη ευκαιρία προέκυπτε.
Και φυσικά, μέσα από την όλη διαδικασία δεν μπορείς παρά να μάθεις και να εκτιμήσεις περισσότερο τον εαυτό σου. Πήγα σε περισσότερες από 20 εταιρίες, που σημαίνει ότι πήγα σε 30-40 συνεντεύξεις, αν συνυπολογίσουμε περιπτώσεις όπου υπήρξε και δεύτερη ή και τρίτη φάση. Σε όλες από αυτές μιλούσα για τον εαυτό μου, το επαγγελματικό μου παρελθόν, τις δεξιότητες και τις εμπειρίες μου. Σε όλες από αυτές, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ουσιαστικά διαφήμιζα τον εαυτό μου. Από ένα σημείο και μετά, ειδικά σε ότι έχει να κάνει την κάπως γενική πρώτη συνέντευξη, είχα πλέον πιάσει τέτοιο ρυθμό που ήταν σαν να παίζω ρόλο. Έκανα τις ίδιες παύσεις, χρησιμοποιούσα τα ίδια μικρά ανέκδοτα ή λεπτομέρειες, έκανα τα ίδια χαριτωμένα αστεία. Κάθε φορά που έβλεπα ότι κάτι λειτουργεί, κάτι έχει ανταπόκριση, το πρόσθετα στο ρεπερτόριο, στην παράσταση, σαν να ήμουν stand up κωμικός, με αποτέλεσμα κάθε φορά να είμαι ακόμα και πιο αποτελεσματικός. Ίσως προσάρμοζα μερικές λεπτομέρειες εδώ κι εκεί, ίσως να εστίαζα σε διαφορετικά στοιχεία της προϋπηρεσίας μου ή να οδηγούσα την συζήτηση σε άλλη κατεύθυνση ανάλογα με τις ειδικές απαιτήσεις της εκάστοτε δουλειάς, αλλά το 80-90% τη συζήτησης που είχα στην πρώτη συνέντευξη ήταν πανομοιότυπο από εταιρία σε εταιρία. Όταν, λοιπόν, διαφημίζεις τον εαυτό σου τόσες φορές και βλέπεις ότι υπάρχει ανταπόκριση, είναι αδύνατο να μην αποκτήσεις περισσότερη αυτοπεποίθηση. Στην τελική, έχω κάνει αρκετά πράγματα σε επαγγελματικό επίπεδο για τα οποία είμαι υπερήφανος και η όλη διαδικασία μου τα θύμισε. Επιπλέον, σε αυτή τη διαδικασία έγινα ουκ ολίγες φορές head hunted και είχα και την τύχη να με προτείνουν αρκετοί άνθρωποι με τους οποίους είχα συνεργαστεί στο παρελθόν, αποτελώντας έτσι πηγή εξωτερικής επιβεβαίωσης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθεις τι ψάρια πιάνεις πραγματικά από το να βγεις στην αγορά εργασίας και για εμένα η όλη διαδικασία είναι εξαιρετικά τονωτική ένεση αυτοεπιβεβαίωσης.
Το πρόβλημα δεν ήταν ότι δεν έβρισκα δουλειά. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν έβρισκα την δουλειά που ήθελα. Ίσως να με έκανε πιο απαιτητικό το γεγονός ότι κατάφερα να έχω εισόδημα που, μπορεί να μην ήταν κάτι το φοβερό, αλλά ήταν εξαιρετικό σε σχέση με τις πολύ λίγες ώρες εργασίες που απαιτούσε. Δεν το νομίζω, όμως. Τους τελευταίους 7 μήνες βρήκα 4 διαφορετικές δουλειές, καμία από τις οποίες δεν αποδέχθηκα. Ένιωθα ψυχολογικά εξουθενωμένος να αποδεχθώ μία ακόμα δουλειά που θα ήταν μία από τα ίδια, εκτός αν είχα φτάσει στην ύστατη στιγμή, στο μη παρέκει. Τσαντίστηκα, βαρέθηκα, κουράστηκα να είμαι σε μία δουλειά που δεν μου προσφέρει προοπτική εξέλιξης και δεν αντικατοπτρίζει μισθολογικά την εμπειρία και τις ικανότητές μου. Βαρέθηκα. Στην αρχή έστελνα βιογραφικά όπου βρω, με την λογική ότι αν τελικά βρω δουλειά που να μην πληρώνει καλά ή που να είναι πολύ χαμηλότερου επιπέδου από αυτό που έχω φτάσει θα την πάρω προσωρινά και θα συνεχίσω να ψάχνω. Όταν ξεκινούσα την διαδικασία όμως, όταν πήγαινα στις συνεντεύξεις, ένιωθα ότι δεν είχα του κουράγιο. Βαρέθηκα ΚΑΙ να μπαίνω στο kariera και το skywalker 3 φορές τη μέρα ΚΑΙ να με πιάνει κατάθλιψη κάθε φορά που βλέπω το μισθό μου ΚΑΙ η βασική μου έννοια επαγγελματικά να είναι η επιβίωση και όχι η ανάπτυξη. Και τα τρία μαζί δεν τα αντέχω. Προτιμώ να πάω σερβιτόρος και δεν το λέω ως σχήμα λόγου. Πραγματικά το προτιμώ. Ακόμα και το εισόδημα από την συμβουλευτική να μην είχα, δεν νομίζω ότι θα δεχόμουν κάποια από τις δουλειές που μου πρόσφεραν. Τουλάχιστον σαν σερβιτόρος θα είχα το κεφάλι μου ήσυχο, δεν θα χαραμιζόμουν για μία δουλειά που θα ήταν πισωγύρισμα την καριέρα μου και θα είχα και πάλι ένα εισόδημα που θα μου επέτρεπε να ψάξω για την κατάλληλη δουλειά, όπως ακριβώς συνέβη κι από την σταδιοδρομία μου ως εξωτερικός σύμβουλος.
Και εκ του αποτελέσματος, καλά έκανα. Όσο προχωρούσε ο καιρός άλλαξα τον τρόπο που ψάχνω, τον τύπο ευκαιριών που κυνηγάω και τον τρόπο που παρουσιάζω τον εαυτό μου. Σταμάτησα τις εκπτώσεις. Σταμάτησα να προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι εύκαμπτος και ικανός τόσο για τα μικρά, όσο και για τα μεγάλα. Να πάνε στον διάτανο τα μικρά. Τα έκανα. Τα έζησα. Το έμαθα. Τα έφαγα με το κουτάλι προκειμένου να φτάσω στα μεγάλα. Στην τελική, στο διάτανο και η κρίση. Κρίση ξεκρίση, τώρα είμαι σε αυτή την ηλικία. Τώρα είμαι στη φάση που έχω αρκετή προϋπηρεσία πίσω μου, αλλά κι αρκετά χρόνια μπροστά μου για να μπορώ και να διεκδικήσω έναν ικανοποιητικό μισθό και μία θέση με προοπτική για το μέλλον. Είμαι στην παραγωγικότερη φάση της ζωής μου κι αν δεν εξαργυρώσω όλα όσα έμαθα κι όλα όσα έκανα για να γίνω αυτός που είμαι ΤΩΡΑ, δεν θα τα εξαργυρώσω ποτέ. Ακόμα και στην πιο χαμηλόμισθη δουλειά που πήγα ο μισθός που μου προσφέρθηκε ήταν σημαντικά μεγαλύτερος από αυτόν που έπαιρνα μετά από τόσες μειώσεις όταν απολύθηκα. Αλλά είπαμε, το θέμα δεν είναι πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, αλλά πόσο καλύτερα. Είμαι φιλόδοξος, γιατί είμαι καλός στη δουλειά μου. Οπότε στο διάτανο όλα αυτά. Άρχισα να κυνηγάω μόνο δουλειές που σε περίπτωση που μου έκαναν πρόταση θα απαντούσα θετικά κι όχι για ημίμετρα και προσωρινές λύσεις. Προσωρινή λύση είχα. Στο διάτανο και οι προσωρινές λύσεις. Βαρέθηκα.
Μαντέψτε πώς καταλήγει η ιστορία...
Τον περασμένο Νοέμβριο μπήκα σε μία παράλληλη διαδικασία με δύο διαφορετικές εταιρίες μεταξύ τους, από δύο εντελώς διαφορετικούς κλάδους. Και οι δύο προχωρούσαν παράλληλα. Και στις δύο περιπτώσεις έφτασα στην τελική φάση, στην τελική επιλογή υποψηφίων. Και οι δύο προσέφεραν, σε διαφορετικό βαθμό και προς διαφορετική κατεύθυνση, αυτό που αναζητούσα επαγγελματικά. Κάτι που θα μου επέτρεπε να εξαργυρώσω, τόσο πρακτικά όσο και μισθολογικά (η διαφορά μεταξύ τους σε ότι αφορά τις βασικές απολαβές ήταν κάτω του 5%) και παράλληλα θα με βοηθούσε να εξελιχθώ ακόμα περισσότερα, προσθέτοντας στο βιογραφικό μου εμπειρίες από ακόμα μία βιομηχανία στην οποία θα έχω εργαστεί. Και φυσικά, στο πρακτικό κομμάτι, σε ότι αφορά τον μισθό, αυτός δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον μισθό που είχα όταν απολύθηκα, αλλά ούτε με τον μισθό που στόχευα όταν ξεκίνησα να ψάχνω. Αν καθόταν μία από τις δύο, για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια και για πρώτη φορά όσο είμαι πατέρας, θα ξέφευγα από αυτό τον φαύλο κύκλο μιζέριας, από το να σκέφτομαι για μέρες ολόκληρες αν είναι ή όχι σπατάλη το να πάω με τις κόρες μου για καφέ, το να σκέφτομαι για μέρες αν είναι ή όχι σπατάλη και να νιώθω τύψεις που σκέφτηκα κάποιο από τα Humble Bundle, το να τρέμω στην ιδέα ότι πλησιάζουν τα χιλιόμετρα του service στο αυτοκίνητο κι ότι δεν μπορώ να το αποφύγω από τη στιγμή που βάζω μέσα τα παιδιά. Δουλεύω τόσα χρόνια, διάβολε, κι έχω καταφέρει πολλά για να είμαι σε μία συνεχή κατάσταση μιζέριας. Την προηγούμενη εβδομάδα περίμενα την τελική απάντηση από μία από τις δύο, όντας αισιόδοξος ότι θα είναι θετική. Η διαδικασία ήταν μακρά και δύσκολη και ήμουν σίγουρος ότι τα είχα καταφέρει. Από την δεύτερη από τις δύο δεν είχα καμία ενημέρωση ή εξέλιξη για πάνω από ένα μήνα κι ήμουν βέβαιος ότι το πουλάκι είχε πετάξει.
Τελικά, από αλλού το περίμενα κι από αλλού μου ήρθε. Η εταιρία που με είχε απορρίψει μου έκανε μία απολύτως γενναιόδωρη προσφορά υπό πολύ κολακευτικές συνθήκες και προϋποθέσεις. Ευτυχώς, γιατί δύο μέρες αργότερα ενημερώθηκα ότι η δουλειά που ήμουν αισιόδοξος ότι θα έπαιρνα τελικά δεν θα προχωρήσει. Οπότε, κάπου εδώ τελειώνει αυτή μου η εμπειρία με την ανεργία κι από τις αρχές της επόμενης εβδομάδας ξεκινάω στο νέο μου πόστο. Τέλος στη μιζέρια, τόσο ψυχολογικά όσο και μισθολογικά. Επιστρέφω και πάλι στην πορεία που με τόσο κόπο, ιδρώτα και μεράκι είχα χαράξει μέχρι τώρα. Το ηθικό δίδαγμα είναι ότι δεν χρειάζεται πανικός, ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε, ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με το τι αξίζουμε και να έχουμε προνοήσει ώστε να υπάρχουν πάντα οι προϋποθέσεις να κυνηγήσουμε αυτό που πρέπει.
Σιδεροκέφαλος και με τις υγείες μου. Το κυρίαρχο συναίσθημα που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι ανακούφιση και για αυτό επέλεξα να γράψω το κείμενο πριν ξεκινήσω τη νέα δουλειά και γεμίσει το μυαλό μου με την νέα καθημερινότητα και τον δημιουργικό πανικό της δουλειάς. Αναπνέω πιο άνετα για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια. Για πρώτη φορά μπορώ να προσφέρω στη γυναίκα μου και τις κόρες μου ένα επίπεδο ζωής που προσεγγίζει αυτό που θα ήθελα και δεν περιορίζεται απλά σε αυτό που μπορώ, στην επιβίωση, στην «υπομονή και θα έρθουν καλύτερες μέρες». Στο διάτανο!
Σιδεροκέφαλος.
Σιδεροκέφαλος.Καταλαβαίνω πως νιώθεις,μιας και είμαι σε τέτοια φάση τον τελευταίο ένα χρόνο.Μπορώ να πάω στην προηγούμενη δουλειά μου,αλλά κι εγώ είμαι φιλόδοξος και θέλω κάτι που θα με βοηθήσει να μάθω νέα πράγματα και να βελτιωθώ στην δουλειά μου,όχι να κάνω τα ίδια για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά.Κάνω συνεντεύξεις κάθε βδομάδα,και αναμένω απαντήσεις.
Συγχαρητηρια!Πολυ ευχαριστη εξελιξη.
Καλη αρχη στη νεα δουλεια.
Υπομονή και ψηλά το κεφάλη, Altair. Είναι πιο εύκολο να κάνω τον καμπόσο τώρα, αλλά η αλήθεια είναι ότι κατά τη διαδικασία βρέθηκα σε πολύ σκοτεινές στιγμές. Ειδικά η αναμονή είναι πολλές φορές ανυπόφορη. Το πόσες φορές τραγουδούσα το 12 της Βίσση δεν λέγεται.
Τουλάχιστον, σε σχέση με πριν το καλοκαίρι, με όσους το συζητάω επιβεβαιώνουν ότι έχει όντως ανοίξει η αγορά εργασίας. Τουλάχιστον κάτι κινείται. Υπάρχουν πολύ περισσότερες εταιρίες που ψάχνουν για προσωπικό σε σχέση με πέρσι και πρόπερσι, που όχι δεν πήγαινα σε συνεντεύξεις, αλλά ούτε αγγελίες δεν μπορούσα να βρω.
Όταν ήμουν μικρός δεν είχα καταλάβει σε τι χώρα είχα γεννηθεί. Αργότερα (γύρω στα 15 μου χρόνια) άρχισα να καταλαβαίνω ότι πρέπει να είμαι πιο υπεύθυνος, πιο σοβαρός, να κοιτάξω από νωρίς να δω τι θα κάνω. Κάποιες φορές δεν κοιμάμαι τα βράδια γιατί σκέφτομαι τι θα κάνω αύριο μεθαύριο.
Θέλει μεγάλα cojones για να δημοσιοποιήσεις ένα τέτοιο άρθρο. Ευχαριστούμε πολύ φίλε lovesfool που ανοίχτηκες έτσι και ελπίζω και άλλα άτομα να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου. Γιατί η ζωή δεν είναι δυστυχώς μόνο games.
Καλή δύναμη σε όλους όσους βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις.
Διαφωνωσυμφωνώ raysod.
Αρχικά, δεν έχω κανένα πάθημα για να μου γίνει μάθημα. Είδα την κατάσταση από νωρίς κι έκανα ότι μπορούσα για να την προλάβω. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικά. Επιπλέον, δεν είναι για εμένα αυτοσκοπός να κάνω κάτι δικό μου, χωρίς να το αποκλείω κιόλας. Όντας διοικητικός σε διαφορετικές εταιρίες και βιομηχανίες για πολλά χρόνια, δυστυχώς έχω αρκετά καθαρό μάτι για να δω ότι οι περισσότερες ιδέες είναι καταδικασμένες και να αναγνωρίζω την προοπτική από το wishful thinking. Δεν έχω βρει κάτι που να αξίζει την επένδυση της αυτοαπασχόλησης που θα μπορούσε να μου αποφέρει περισσότερα από όσα κερδίζω ως καριερίστας υπάλληλος. Όχι ακόμα, τουλάχιστον, αν κι έχω πάντα το νου μου.
Όσο για το networking, κι εκεί συμφωνωδιαφωνώ. Θέλω να πιστεύω ότι έχω καλό όνομα. Αν μη τι άλλο, ποτέ δεν πέρασα απαρατήρητος. Έχω την ευλογία να έχω δημιουργήσει μετά από τόσα χρόνια ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών και φίλων που με στήριξαν και σε αυτή τη διαδικασία, αλλά και μου με σέβονται και με εμπιστεύονται. Δεν είμαι αυλικός κανενός, όμως. Ότι επαγγελματικές γνωριμίες έχω τις έχω δημιουργήσει σε καθαρά επαγγελματικό περιβάλλον και ως τέτοιες τις χρησιμοποιώ. Προφανώς και υπάρχουν και φιλίες μέσα σε αυτή τη διαδικασία, αλλά λόγω δουλειάς πάντα φρόντιζα να κρατάω αποστάσεις σε τυπικά πλαίσια. Συνήθως εγώ είμαι ο χρήσιμος άνθρωπος να ξέρει κάποιος, όχι το αντίστροφο.
Ωστόσο, παρά το networking, παρά το ότι κατάφερα να είμαι σχετικά επώνυμος στον κλάδο μου, παρότι οι παραπάνω γνωριμίες ενδιαφέρθηκαν εμπράκτως και με βοήθησαν με συμβουλές, συστάσεις κτλ, τελικά, το μόνο που μετράει είναι ποιος είσαι, τι έχεις κάνει, για τι είσαι ικανός και πώς μπορείς να το αποδείξεις.
Με το βιογραφικό μου και μόνο αυτό βρήκα ότι δουλειά έχω βρει μέχρι στιγμής, με μόνη εξαίρεση την πρώτη μου δουλειά ως φοιτητής που ήταν μέσω σύστασης. Και με αυτό τον τρόπο και μόνο κατάφερα να κρατήσω τις δουλειές που είχα. Το τελευταίο επτάμηνο μπορώ να σου επιβεβαιώσω σε κάθε τόνο ότι αν το βιογραφικό σου είναι βαρύ, μία χαρά ανταπόκριση έχεις από τις ξέμπαρκες αγγελίες. Έτσι έψαξα κι έτσι βρήκα τέσσερις (και μία αυτή που αποδέχθηκα πέντε) διαφορετικές δουλειές. Αρκεί να έχεις ρεαλιστικούς στόχους.
Δεν είναι όλα μαύρα κι άραχνα. Άσε τον Τσίπρα και την κάθε τρόικα να ασχολείται με τα δικά του κι ασχολήσου εσύ με τα δικά σου, με αυτά που μπορείς να επηρεάσεις. Ψάξε και βρες δελτίο ειδήσεων από ότι χρονιά θέλεις. Τα ίδια θα δεις πάντα να λέει. Περικοπές, φτώχεια, οικονομική στενότητα, το καλάθι του σούπερ μάρκετ ακριβαίνει κι όλα τα σχετικά. Πάντα η ίδια μιζέρια. Το θέμα είναι εσύ τι μπορείς να κάνεις για τη δική σου ζωή. Κανένας καλός δεν χάνεται.
Όσο για την ψυχολογία, αν την είχα αφήσει να με πάρει από κάτω θα είχα αποδεχθεί δουλειά με τουλάχιστον -40% απολαβές από αυτές που τελικά μου προσφέρει η νέα μου δουλειά (που η απόλυτη κατάντια είναι ότι και πάλι θα ήταν περισσότερα από τον τελευταίο μου μισθό στην παλιά μου δουλειά).
σε καταλαβαίνω απόλυτα.. το έζησα, το πέρασα και το ξεπέρασα... καλή αρχή και με θετικό πνεύμα όλα πάνε καλύτερα. :)
Πραγματικα ενα απο τα καλυτερα κειμενα αναγνωστη που εχω διαβασει. Να΄σαι καλα φιλε :)
raysod, ίσως φταίει κι ο κλάδος. Κι οι γονείς μου είχαν αυτή την ψύχωση ντε και καλά να κάνω κάποια στιγμή δική μου επιχείρηση και να μην είμαι υπάλληλος, με ένα παρόμοιο σκεπτικό με εσένα.
Δεν λέω όχι. Απλά, δεν είναι αυτοσκοπός.
Από εκεί και πέρα, εξαρτάται κι από τον κλάδο. Υπάρχουν κλάδοι που έχουν εξειδίκευση και σε σπρώχνουν από μόνοι τους να κάνεις δική σου επιχείρηση κι άλλοι που δεν βοηθούν και πολύ. Εύκολα κάνεις κάτι δικό σου αν είσαι, π.χ., επαγγελματίας υδραυλικός, οδηγός, προγραμματιστής κτλ, ενώ αν είσαι δημοσιογράφος, νοσοκόμος κτλ δεν είναι και τόσο εύκολο. Υπάρχουν, μάλιστα, κλάδοι που μόνο μόνος σου έχει νόημα, όπως δικηγόρος ή σεφ.
Δεν είναι τόσο άσπρα και μαύρα όσο τα παρουσιάζεις, πάντως. Αν έχεις δική σου επιχείρηση, είσαι μεν κύριος του εαυτού σου, αλλά είσαι ταυτόχρονα κι εγκλωβισμένος σε αυτή. Αν τα πράγματα πάνε στραβά (και πάλι μπορούν να στραβώσουν πάρα πολύ γρήγορα από εξωγενείς παράγοντες χωρίς δική σου ευθύνη) δεν έχεις και πολλές επιλογές διαφυγής. Αντίθετα, σαν υπάλληλος μπορείς πάντα να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις.
Ούτε έτσι είναι ακριβώς, αλλά νομίζω καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Έχω δουλέψει σε τέσσερις, προσεχώς πέντε, διαφορετικές βιομηχανίες, ΜΜΕ, τεχνολογία, ψυχαγωγία, τρόφιμο και καλλυντικό. Στις περισσότερες από αυτές έχω δουλέψει ως διοικητικός. Επίτηδες επέλεξα να μην επενδύσω σε εξειδίκευση σε έναν κλάδο, για να είμαι πιο ευέλικτος μακροχρόνια. Παράλληλα, με αυτό τον τρόπο έχω πολύ πιο πλούσιες και ποικίλες εμπειρίες για το μέλλον. Δεν έχω δει κάτι, στα 10 αυτά χρόνια, που θα μου προσέφερε καλύτερα έσοδα και θα μου προσέφερε παράλληλα καλύτερη ποιότητα ζωής από το να είμαι καριερίστας διοικητικός υπάλληλος. Τουλάχιστον όχι χωρίς αρχικό κεφάλαιο (που δεν έχω, καθώς το μόνο κομπόδεμα είναι αυτό που δημιούργησα δουλεύοντας).
Η φύση του κλάδου μου είναι τέτοια που κάποια στιγμή, λίγο πριν ή λίγο μετά τα 45 ή θα πρέπει να έχω φτάσει σε τόσο υψηλό επίπεδο ώστε να είμαι σε μία πολύ μεγάλη εταιρία, σε πολύ διοικητική θέση, που θα μου εξασφαλίσει καριέρα μέχρι την συνταξιοδότηση, ή θα πρέπει να το γυρίσω όντως σε σύμβουλος επιχειρήσεων, σοβαρά πλέον κι όχι όπως το έκανα για μπάλωμα τους τελευταίους μήνες, ή θα πρέπει να κάνω κάτι δικό μου. Ή, πιο ρεαλιστικά, να κάνω κάτι εντελώς άσχετο. Το ξέρω και το προετοιμάζω εδώ και 10 χρόνια.
Πάντως, κάνεις λάθος αν θεωρείς ότι το να είσαι υπάλληλος δεν σε κάνει απόλυτο κύριο του εαυτού σου. Το προϊόν μου, η επιχείρησή μου είμαι εγώ και μόνο εγώ. Το βιογραφικό μου, οι γνώσεις μου, το κατά πόσο είμαι "προσλήψιμος" και τι μισθό "αξίζω" στην αγορά. Δεν έχω το βαρίδι επιχείρησης, υπαλλήλων, υποχρεώσεων, προμηθευτών, πελατών, εισπράξεων, εφορίας και πάει λέγοντας. Είμαι μόνο εγώ, το καπελάκι μου και το μυαλό που βρίσκεται από κάτω. Δεν είναι τόσο ασπρόμαυρα όσο τα παρουσιάζεις.
Υ.Γ. Χαίρομαι απίστευτα για το αποτέλεσμα και τη συζήτηση του κειμένου. Θα μπορούσε να έχει καταλήξει σε εντελώς διαφορετική, τοξική κατεύθυνση.
Lovesfool, αυτη τη φορα ξεπερασες τον εαυτο σου. Πραγματικα υπεροχο αρθρο και παρακαταθηκη για το μελλον για οποιον βρεθει στην δυσκολη και αγχωτικη αυτη κατασταση. Δε θα αναλωθω στο να πω κι εγω τα δικα μου, υπαρχουν αλλωστε χιλιες αληθειες και δρομοι για να πετυχεις κατι. Απλα η υπομονη, η επιμονη και η αισιοδοξια ειναι τεραστιες αρετες που μαζι με την σκληρη προσπαθεια πετυχαινουν θαυματα.
@raysod Συμφωνω με πολλα απο οσα λες, απλα θελω να σχολιασω ενα πραγμα μονο. Δεν ειναι για ολον τον κοσμο η εργασιακη ανεξαρτησια, ουτε ντε και καλα η καλυτερη λυση παντα. Υπαρχει κοσμος που λειτουργει καλυτερα οταν ειναι γραναζι μιας μηχανης και προτιμαει αυτο τον ρολο, αντι για πιο ηγετικες και υπευθυνες θεσεις. Αλλιως δε θα υπηρχαν υπαλληλοι...
Τα αγχη παντως και η πιεση μπορουν να ειναι απο λιγα εως τεραστια τοσο για τον freelancer οσο και για το εταιρικο στελεχος, υψηλοβαθμο η μη.
Πάντως, σήμερα η πρώτη μέρα στη νέα μου δουλειά πήγε πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Είμαι πολύ χαρούμενος κι ενθουσιασμένος για την επιλογή μου.
Αφενός, είναι ευχάριστο που υπάρχει η προδιάθεση για πλήρη ελευθερία κινήσεων κι εμπιστοσύνη στις γνώσεις και την τεχνογνωσία μου. Ο κλάδος μου είναι κάπως ευαίσθητος σε αυτό τον τομέα και δεν είναι πάντα δεδομένο ότι ο Χ επιχειρηματίας είναι πρόθυμος με το καλημέρα να σου δώσει το απαραίτητο ελεύθερο για να κάνεις τη δουλειά σου σωστά. Δεν με προβλημάτιζε ιδιαίτερα, καθώς πάντα μπορούσα να το κερδίσω, ακόμα και σε συγκεντρωτικές διοικήσεις, αλλά είναι καλό ότι στη νέα μου δουλειά αυτή η διαδικασία διαφαίνεται πιο σύντομη κι απλή.
Αφετέρου, το καλύτερο όλων είναι ότι βρίσκομαι και πάλι, επιτέλους, σε μία εταιρία με επιθετικό, αναπτυξιακό προσανατολισμό που δεν ζει στη μιζέρια, μετρώντας κάθε μέρα τα κουκιά και κοιτώντας πώς θα επιβιώσει, αλλά κοιτάει πώς θα πάει καλύτερα και θα βγει στην επίθεση. Είναι αναζωογονητικό και μου είχε λείψει τα τελευταία 3 χρόνια.
Το κερασάκι είναι το R&D. Πάντα με απασχολούσε κι είχα σκέψεις και ιδέες για αυτό και σήμερα ανακάλυψα ότι το έχουν πολύ πιο ανεπτυγμένο και είναι πολύ πιο ευέλικτοι κι επιθετικοί σε αυτό από ότι είχα αρχικά ζυγίσει.
Πολύ καλύτερα από ότι το περίμενα και χαίρομαι πολύ για την επιλογή μου.
@raysod Με καλυψες πληρως. Γενικοτερα με το να κινειται κανεις και να μη μενει στασιμος για δεκαετιες, μονο να κερδισει εχει.
@lovesfool Πολυ χαιρομαι για σενα, καλη σταδιοδρομια στη νεα σου δουλεια!
raysod, από τα κείμενά μου δεν γλιτώνετε. Αφού έδωσε βήμα ο Παύλος κι ο Δημήτρης, σιγά μην το αφήσω. Επειδή με ξέρουν, δεν μπορούν να μου χαλάσουν χατίρι, κι ας στέλνω καμιά φορά σεντόνια...
Συμφωνώ με 1000% με τον alex4444. Το κλειδί είναι να μην μένεις ακίνητος, αλλά να είσαι συνέχεια σε κίνηση. Δύο είναι οι δρόμοι, είτε είσαι υπάλληλος ή αυτοαπασχολούμενος. Ή ποντάρεις στην εξειδίκευση, ή ποντάρεις στην ποικιλία γνώσεων. Και στα δύο, όμως, πρέπει συνεχώς να κινείσαι και να μαθαίνεις πράγματα ώστε να γίνεσαι καλύτερος και να προλαβαίνεις - ακολουθείς τις εξελίξεις. Αν μείνεις στάσιμος, βάλτωσες, και μετά δεν θα μπορείς να σταυρώσεις δουλειά όχι από τα 40 ή 45, αλλά ήδη από τα 30 και τα 35.
Ειμαι ανεργος 14 μηνες... βρισκω δουλειες αλλα οι οροι ειναι απλα απαραδεκτοι δε ψαχνουν για εργαζομενους αλλά για σκλαβους... Απο τη στιγμη που η συζυγος εχει ακομα εργασια και τα βγαζουμε περα με τον ενα μισθο συμφωνησαμε να μη παω να με εκμεταλευονται εκτος αν υπαρχει θεμα βιοποριστικο επιβιωσης δηλαδη. εχουμε παρει αποφαση οικογενειακως να μεταναστευσουμε. Η Ελλαδα τελειωσε.... ευελπιστουμε αν ολα πανε καλα να ειμαστε στη χωρα που επιλεξαμε να συνεχισουμε τη ζωη μας το αργοτερα ανοιξη του 2016...
Σχολιασα πριν χωρις να εχω διαβασει ολη τη συζητηση αλλα μονο το αρχικο κειμενο του lovesfool. Συνεχιζω εχοντας διαβασει ολη τη συζητηση... lovesfool φιλε μου ειναι θεμα νοοτροπιας και πως λειτουργει η αγορα εργασιας στην Ελλαδα... Στην Ελλαδα η πλειοψηφια των ανθρωπων μιλαμε για ενα ποσοστο πανω απο 55% ειναι ή δημοσιοι υπαλληλοι ή αυτοαπασχολουμενοι. Αυτο δεν υπαρχει ΠΟΥΘΕΝΑ στον ανεπτυγμενο κοσμο... εχουμε 34% αυτοαπασχοληση και 20% δημοσιους υπαλληλους και αμα βαλεις μεσα και αυτους στις ΔΕΚΟ τοτε αγγιζουμε το 60%!!!!!!! Δηλαδη ουτε το 40% των εργαζομενων δεν ειναι ιδιωτικοι υπαλληλοι. Αυτο δεν εγινε ετσι τυχαια.... Εγω προσωπικα μεγαλωσα με τη νουθεσια απο τους γονεις μου να κανω κατι δικο μου ή να γινω δημοσιος υπαλληλος.... Γιατι ομως γινονταν αυτο και γιατι εχει γαλουγηθει με αυτη τη νοοτροπια το Ελληνοπουλο? Γιατι απλα ο ιδιωτικος τομεας στην Ελλαδα ειναι εργασιακος μεσαιωνας.... Δεν αμοιβεσαι οσο πρεπει , εργαζεσαι παραπανω απο οσο πρεπει και σε εκμεταλευονται.... αυτο ισχυει ειτε εισαι απλος ανειδικευτος εργατης , ειτε εισαι διοικητικο στελεχως με βιογραφικο οπως εσυ , ειτε εξειδικευμενος... Εσυ πιστευεις οτι η ηθικη και υλικη ανταμοιβη σου ολα αυτα τα χρονια ηταν αυτο που σου αξιζε? Αν ειχες υπηρετησει στις ιδιες θεσεις που εχεις μεχρι τωρα σε μια αλλη χωρα πχ Αγγλια ,Ολλανδια πως πιστευεις οτι θα ηταν η ζωη σου σημερα? Το προβλημα στην Ελλαδα ειναι θεμα νοοτροπιας. Ποτε στην Ελλαδα ο εργοδοτης ειτε αυτος ειναι το μπακαλικο της γειτονιας , ειτε ο μαστορας ο υδραυλικος που εχει το πιτσιρικα βοηθο , ειτε το μαγαζακι ρουχων στη Ν.Ιωνια , ειτε η βιομηχανια, ειτε η πολυεθνικη , δεν αντιμετωπισε τον εργαζομενο σαν συνεργατη. Ποτε δεν τον ανταμοιψε για τον κοπο του ηθικα και κυριως υλικα... εταιριες πχ που οταν πετυχαινουν τους στοχους για το quarter ή τους ξεπερνανε , δινουν μπονους στον εργαζομενο , ειναι τοσο ασυνηθιστο που οταν το κανει καποια εταιρια (Καρελιας ,Σκλαβενιτης παραδειγματα φρεσκα και προσφατα) το γραφου οι ειδησεις!!!!!!!! Ξερεις εσυ κανεναν ανθρωπο στον στενο φιλικο/οικογενειακο κυκλο σου , στη γειτονια σου που να εφτιαξε τη ζωη του (μιλαω οικονομικα) να εκανε το σπιτακι του το εξοχικο του να σπουδασε τα παιδια του , οντας υπαλληλος στον ιδιωτικο τομεα? Εγω φιλε μου δε ξερω ΚΑΝΕΝΑΝ πλην καποιων που εφτασαν πολυ ψηλα εγιναν διευθυνταδες κτλπ... Στην Ελλαδα για να κανεις κατι στη ζωη σου επρεπε ή να κανεις κατι δικο σου ή να γινεις δημοσιος υπαλληλος. Εχω πχ φιλο τον ξερω απο το 1998 προγραμματιστη με φοβερη εξειδικευση ηταν 16 χρονια σε μια εταιρια και δε του εδιναν 150 ευρω αυξηση που ζητησε γιατι παντρευτηκε και εκανε οικογενεια και πηγε στον βασικο ανταγωνιστη τους ο οποιος φυσικα τον αρπαξε και του εδωσε τελικα 250 ευρω παραπανω.... Υπηρχε περιπτωση να υπηρχε τετοια ηλιθιοτητα τετοια στενομυαλια απο μια επιχειρηση στις ΗΠΑ πχ? Ειναι πολλα τα στραβα φιλε... Η γυναικα μου ειναι βρεφονηπιοκομος ευτυχως καταφερε και μπηκε σε δημοσιο σταθμο μεσω ΕΣΠΑ και επιτελους αμοιβεται οσο αξιζει και νιωθει γεματη απο την εργασια.
Πριν εστελνε βιογραφικα και εκανε συνεντευξεις και αυτα που ακουγαμε πραγματικα μας εβγαζαν εξω απο τα ρουχα μας... τα λεφτα πραγματικα για γελια , εκμεταλευση εξοντωτικα ωραρια και τρομερες απαιτησεις. Και με συναδελφισες της που μιλαει τα ιδια της λενε. Ελαχιστες τυχερες εχουν πεσει σε καλο εργοδοτη και ειναι ικανοποιημενες. Και δεν ειναι μονο τα φραγκα... πολλοι ανθρωποι δε θελουν να θυσιαζονται για την εργασια τους , θελουν μια εργασια να ζουν με αξιοπρεπεια , οχι πολλα λεφτα , και να εργαζονται το οκταωρο τους να εχουν ελευθερο χρονο για οικογενεια να μεγαλωσουν παιδια... αυτο στην Ελλαδα απλα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ως δυνατοτητα στον ιδιωτικο τομεα.... Και στο εξωτερικο φυσικα αν θελεις καριερα και καλα χρηματα θα δουλεψεις οσο χρειαστει. Ομως αν εισαι πχ εργατης σε ενα εργοστασιο , θα κανεις το ωραριο σου το οκταωρο σου θα σφυριξει η κορνα και θα σχολασεις να πας σπιτι σου και ο μισθος σου θα ειναι επαρκεστατος για να ζησεις αξιοπρεπως. Αυτα τα πραγματα δεν υπαρχουν και δεν υπηρξαν ποτε στην Ελλαδα. Και μιλαω γενικα. Δεν νομιζω να υπαρχει αλλος λαος στον ανεπτυγμενο κοσμο που οι ανθρωποι να ειναι τοσο δυστυχισμενοι στην εργασια τους.... Και αυτο δε συμβαινει ουτε γιατι ειμαστε τεμπεληδες και δε μας αρεσει η δουλεια , ουτε γιατι δε βρηκαμε τη δουλεια που μας αρεσει. Συμβαινει γιατι στην Ελλαδα ποτε δεν υπηρξε νοοτροπια σωστη. Αυτο ειχε ως αποτεσμα α) ολο το ποιοτικο ανθρωπινο δυναμικο να μεταναστευει και αυτο δεν εγινε τωρα λογω κρισης... οσο θυμαμαι τον εαυτο μου γινονταν απλα τωρα εχει παρει διαστασεις πλεον σαρωτικες και δε μενει εδω κανεις.... Και γιατι να μεινει πχ ο προγραμματιστης εδω? για να παρει 1200 να δουλευει 10 ωρες και αλλες 10 standby και να γινεται θυσια για να τα κονομανε οι κατσαριδες οι μανατζαρεοι (σορρυ κιολας γιατι και εσυ εκει στοχευεις μαλλον ;) ) και οι μετοχοι και ο εργοδοτης? β) ο Ελληνας να κανει κατι δικο του , δεν ειναι τυχαιο οτι εχουμε 34% αυτοαπασχοληση ενα ποσοστο τεραστιο (η Γερμανια πχ εχει μολις 7%!!!).... γ) να θελουν να γινουν δημοσιοι υπαλληλοι ολοι... για να εχουν τα ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ που εχουν σε ολο τον υπολοιπο πολιτισμενο κοσμο οι ανθρωποι , δηλαδη να πληρωνεσαι στην ωρα σου , να εχεις μισθο να ζεις με αξιπρεπεια , να εχεις τις αδειες σου , να εργαζεσαι ανθρωπινα ωραρια.... Οσο για μενα δοκιμασα και ατομικη επιχειρηση (δυο φορες) τη μια φορα απετυχα απο δικα μου λαθη και δικες μου λαθος επιλογες , τη δευτερη δεν εφταιγα εγω απλα ο κλαδος στον οποιο δραστηριοποιουμουν διαλυθηκε απο τα εισαγωμενα και πλεον δεν υφιστασται ουσιαστικα στην Ελλαδα... Εργαστηκα και στο δημοσιο 8 χρονια με διαφορες συμβασεις (αλλες εμπειριες και εκει θα μπορουσα να γραψω βιβλιο...) υπηρξα και ιδιωτικος υπαλληλος αλλα για πολυ λιγο καθως δεν αντεξα να εργαζομαι για ψιχουλα σαν ειλωτας... Για αυτο επελεξα τη μεταναστευση. Οι μαχητες επιλεξετε να δωσετε τη μαχη σε αυτη τη διαλυμενη χωρα , καλη επιτυχια....
Soft update, που δεν έχει νόημα νέο σεντόνι.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν συμβεί τα εξής (με χρονολογική σειρά):
- Η γυναίκα μου βρήκε δουλειά μετά από 3-4 χρόνια εκτός εργασίας (η εταιρία που δούλευε έκλεισε και μετά τεκνοποιούσαμε).
- Η γυναίκα μου απολύθηκε. Η δουλειά που βρήκε ήταν μεγάλη μαλακία και σκλαβομάγαζο.
- Η γυναίκα μου βρήκε νέα, καλή αυτή τη φορά δουλειά.
- Βρήκαμε και μετακομίσαμε σε πολύ καλύτερο σπίτι (με παρόμοιο κόστος).
- Απολύθηκα. Η δουλειά που είχα βρει ήταν κάπως μπουρδίτσα, τελικά, αλλά τουλάχιστον πλήρωνε πολύ καλά.
- Βρήκα καινούρια, γαμηστερή δουλειά που έχει πραγματική προοπτική καριέρα, με λίγο καλύτερα από τα ήδη πολύ καλά χρήματα που έπαιρνα στη προηγούμενη και ξεκινάω τη Δευτέρα.
Αυτά. Τα περισσότερα από αυτά έχουν συμβεί στους τελευταίους 5 μήνες. Μέσα σε αυτό το διάστημα αλλάξαμε σπίτι και βρήκαμε και οι δύο νέες δουλειές. Πρακτικά, δηλαδή, αλλάξαμε ζωή, προς το καλύτερο, μέσα σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα.
Μια χαρά μου πάει ο δίσεκτος για την ώρα. Φτου μη το ματιάσω. Και που να άφηναν οι αρχιδερμέναγές μας να πάρει λίγο μπρος η οικονομία και να μην ήταν έτσι τσακωμένοι με την ιδέα της ελεύθερης αγοράς...
Θετικές σκέψεις, υπομονή, αυτοπεποίθηση κι επιμονή κι όλα θα πάνε καλά... τελικά...
Φτου φτου. Άμα χρειαστείς συνεργάτη πες (lol)
Προσθέτω το σχόλιο εδώ, για να είναι μαζεμένα κάπου όλα στο internet. Περνάω πολύ συναισθηματικά φορτισμένη περίοδο.
Έχουν περάσει περίπου 4 χρόνια από τότε που απολύθηκα. Η δουλειά που αναφέρω στη συγγραφή του κειμένου δεν ήταν γραφτό να στεριώσει. Μου έδωσε όμως ηρεμία και δύναμη. Μου θύμισε ότι δεν είμαι ένα κομμάτι κρέας, ότι μετά από μία δεκαετία την ξέρω την δουλειά μου, και μάλιστα καλά. Μου θύμισε ότι είμαι καλύτερος από τους περισσότερους.
Εδώ και 2μιση χρόνια, λοιπόν, βρήκα άλλη. Είμαι σε μία κορυφαία εταιρία του κλάδου της (και του κλάδου μου), ξεκινώντας από υψηλόβαθμη θέση. Τον πρώτο χρόνο μου εκεί πέρασα μία από τις πιο παραγωγικές περιόδους της επαγγελματικής μου ζωής. Πιέστηκα, έχασα τον ύπνο μου, αλλά παράλληλα έμαθα ένα κάρο πράγματα, έγινα γεωμετρικά καλύτερος σε αυτό που κάνω.
Η μοίρα παίζει περίεργα παιχνίδια...
4 χρόνια ακριβώς από την ημέρα που απολύθηκα, νιώθοντας ανήμπορος, ανίκανος, κουρασμένος, ξεπερασμένος, έφτασα στην ακριβώς αντίθετη μεριά του νομίσματος. 4 χρόνια ακριβώς, την εβδομάδα που η μικρή μου κόρη είχε τα γενέθλιά της, μου προτάθηκε να γίνω γενικός διευθυντής στην εταιρία που είμαι. Φυσικά, δέχθηκα.
Από σήμερα, που είναι 1η Σεπτέμβρη, 4 χρόνια και δύο μήνες ακριβώς μετά από το κατώτερο επαγγελματικό μου σημείο από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω, είμαι γενικός διευθυντής, σηκώνοντας την ευθύνη 30+ ατόμων και μειοψηφικός μέτοχος της εταιρίας.
Οι απολαβές μου είναι σχεδόν τριπλάσιες (παρά 180€, ακριβώς) από αυτές που έπαιρνα, μετά από τρεις μειώσεις, σε εκείνη την δουλειά από όπου απολύθηκα.
Και το καλύτερο; Την λατρεύω την δουλειά. Την διασκεδάζω τόσο, αν όχι περισσότερο, όσο εκείνη, την δουλειά όνειρο, από όπου έφυγα πριν 4 χρόνια.
Ααααααααααααααχ. Το ευχαριστιέμαι τόσο πολύ!
Ψυχραιμία, ηρεμία και δουλειά. Αν δουλεύεις ΚΑΙ σκληρά ΚΑΙ έξυπνα, κάποια στιγμή θα γυρίσει ο τροχός, όποιες κι αν είναι οι συγκυρίες.