Αρχικά είναι σαφές ότι αν ψάχνεις ανάλογο παιχνίδι στους παραδοσιακούς developers, θα πας στην Nintendo. Εάν ξέρει κάτι καλά η εταιρεία από το Κιότο, είναι να φτιάχνει kid-friendly τίτλους, κάτι όμως που τελευταία σε ένα επίπεδο δείχνει να αλλάζει, ευτυχώς όχι όσο εντυπωσιακά το έχουν κάνει άλλες εταιρείες. Από εκεί και πέρα όσο και αν αναγνωρίζω τη γλώσσα ως πρόβλημα, έχω τόσα παραδείγματα που παιδιά έμαθαν ξένη γλώσσα μέσω των games που δεν το θεωρώ μεγάλο εμπόδιο. Αυτό που είναι για μένα το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά κάτι σε entry level. Κάτι εξαιρετικά απλό, που να απαιτεί το πάτημα ενός κουμπιού, ή απλά την κίνηση στο χώρο. Κάτι που να μη ζητά στο παιδί να γίνει με τη μία χταπόδι (ή χταποδάκι σε αυτή την περίπτωση) και να πρέπει να μάθει να συντονίζεται the hard way.
Η λύση υπάρχει και σε μεγάλο βαθμό κρύβεται εκτός του κλίματος που οι gamers θεωρούμε δικό μας. Ήδη ο φίλος Γιώργος στο Facebook μου ανέφερε τα miniclip games σε browser, ενώ πλέον η απάντηση είναι μπροστά στα μάτια μας, στα smartphones και τα tablets. Εκεί εξ ορισμού τα πράγματα είναι απλούστερα και σαφέστατα περισσότερο προσπελάσιμα για ένα παιδί, το οποίο ούτως ή άλλως έχει εξοικειωθεί με το tablet για βίντεο και φωτογραφίες. Παρένθεση, μην ακούσω ότι εν έτει 2017 δεν δίνετε στο παιδί το tablet γιατί δεν κάνει, διότι θα βάλω τις φωνές. Όποιος ισχυρίζεται κάτι τέτοιο ή τεχνοφοβικός είναι ή σε άλλο πλανήτη ζει. Πριν κάνουμε παιδί, λέγαμε όλοι καταπληκτικές αρλούμπες. Κλείνει η παρένθεση.
Πεδίο δόξης λαμπρό το tablet ή το smartphone για να παίξει το παιδί κάτι απλό. Μάλιστα πλέον λόγω της πληθώρας των προσφερόμενων προϊόντων υπάρχουν και πολύ καλές λύσεις στον πλανήτη casual, όσο και εάν δεν αρέσουν σε «εμάς» (έχω προσωπικά δηλώσει και casual) του πλανήτη hardcore. Εκεί βρήκα προσωπικά εξαιρετικά προγράμματα ζωγραφικής που δεν είχε καμιά κονσόλα (πλην παλιού DS), καλά runner και memory games και γενικά πράγματα που σκοπεύω να δοκιμάσω φέτος το καλοκαίρι που γινόμαστε 3,5 ετών.
Το πρόβλημα όμως παραμένει, Μια βιομηχανία που το ευρύ κοινό πιστεύει ότι απευθύνεται -λανθασμένα- σε παιδιά, κοντεύει να γίνει πιο kid-unfriendly από άλλες βιομηχανίες που ουδεμία σχέση έχουν με παιδιά. Να αναφέρω παράδειγμα; Έψαχνα παιχνίδια με θεματική Disney που λατρεύει η κόρη μου. Αγόρασα και έβαλα το DuckTales Remastered για να το παίξουμε μαζί στο 360 και δεν μπορώ να παίξω ούτε εγώ. Ακόμα και το Frozen Free Fall που είναι κλασικό Match 3 και σχετικά απλό έχει εντελώς αδικαιολόγητα περίπλοκο χειρισμό που χρειάστηκα αρκετή ώρα να τον μάθω ακόμα και στην 6 χρονών βαφτιστήρα μου. Το εκνευριστικό της ιστορίας, είναι ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για να συμβαίνουν όλα αυτά και κατά τη γνώμη μου είναι είτε τσαπατσουλιά είτε κακός εννοούμενος και αδικαιολόγητος ελιτισμός.
Θα συμφωνήσω με τον Λεωνίδα. Η ισοπέδωση σε όρια απλοϊκότητας δεν είναι καλή. Πάντα το λέγαμε άλλωστε στο παλιό καλό GamePro, το απλό είναι καλό, το απλοϊκό όχι. Το θέμα όμως είναι ότι όχι απλά δεν υπάρχει η χρυσή τομή, αλλά είναι σαν να έχουμε πάρει μια ηλικιακή ομάδα, σε επίπεδο home consoles, αυτήν των 3-9 και να την έχουμε πετάξει στα βαθιά να κολυμπήσει με το ζόρι. Και άντε και έμαθε και όλα καλά. Τι γίνεται στην περίπτωση που η βιομηχανία αποθαρρύνει έτσι κόσμο και τελικά χάνει πελάτες; Πάω στοίχημα ότι κανένα επιχειρηματικό μυαλό δεν το έχει σκεφτεί σε αυτό το επίπεδο.
Να προτείνω λύση; Με συγχωρείτε αλλά την εποχή που μάθαμε να παίζουμε εμείς υπήρχαν παιχνίδια που μπορεί να ήταν δύσκολα να τα τελειώσει κανείς, αλλά τουλάχιστον τα άρπαζες και τα μάθαινες εύκολα και δεν έψαχνες να δεις πώς θα κουνήσεις το πετράδι σε ένα απλό match 3. Α και σας έχω μια απάντηση για το σωστό απλό που παίζεις εύκολα και γίνεσαι καλός δύσκολα. Tetris το λένε…
Μπράβο ρε φίλε. Πολύ σωστό το άρθρο ΚΑΙ πολύ επίκαιρο. Βλέπεις η γενιά του 70~80 που μεγάλωσε με "retro" gaming σήμερα είναι η σημερινή γενιά ...γονέων. :)
Σαν γονέας και φανατικός gamer που αναγκάστηκε λόγω της ιδιότητας του γονέα να εγκαταλείψω την προσωπική μου σπηλιά ή αλλιώς mancave (χαχα) - έκανα μια απέλπιδα προσπάθεια να μετακομίσω το pc-gaming μου στο σαλόνι. Το αποτέλεσμα ..τραγικό.
Αντίθετα το android shovelware (εν ειδή tablet) αποδείχθηκε πολύ πιο προσιτό στα παιδιά μου αλλά εκεί μου ήρθε το flash και το WTF. Άλλωστε εκεί αποσκοπούσε να είναι προσιτό όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους "παππούδες" μας! Και φυσικά το καταφέρνει με θαυμάσιες επιδόσεις. Αλλά όχι για εμένα.
Αν είναι δυνατόν δηλαδή εγώ να διάβαζα στα αγγλικά με λεξικό δίπλα στις διακοπές πως θα προσγειωθώ σωστά στο F-19 της Microprose (5 1/4'') όταν θα γυρίσω από τα μπάνια το φθινόπωρο στο PC-1512 (στα 8) μου και η κόρη να παίζει τόσο άνετα temple run. Και έμαθα αγγλικά από τα 12 επιπέδου lower. Ε όχι.
Πήρα μια amiga 600 και ησύχασα. Να δεις πως μαθαίνουν disk-swapping και amiga shell στο άψε σβήσε για να παίξουν. Όπως εγώ με basic (cpc-464 και dos και GEM μετά..)
Τέλος το παραμύθι με την Nintendo και τα game - friendly παιχνίδια πρέπει κάποτε να σταματήσει. Όπως και η καλά πρωτοπορία της ή ότι εφευρίσκει.
Σαν να μιλάμε για την Xerox-parc, με Gui based OS, VLSI programming, object oriented λειτουργικά και λοιπά.. H xerox έφυγε από την αγορά... σταμάτησε η εξέλιξη? Όχι. Ε το ίδιο ισχύει και για την N. και κάθε Nintendo. Απλά πράγματα.