Σήμερα θα μπορούσα να γράψω διάφορα πράγματα. Να ασχοληθώ με το trailer του The Last of Us Part II, αλλά όπως σας είπα και στη Μουσική Δωματίου δεν βλέπω πια trailer και αποφεύγω και τα νέα που μπορεί να έχουν την παραμικρή δόση spoiler. Θα μπορούσα να ασχοληθώ γενικά με το θέμα του hype και τους διάφορους που έχουν ξαμολυθεί στα social media και προσπαθούν να κάνουν ποινικό αδίκημα την άποψη, αν φυσικά είναι αντίθετη από τη δική τους, αλλά μπορεί να καταλήξω να βρίζω ο βρωμοστομος και δεν θέλω (βρωμόστομος με 2 παιδιά, δύσκολο παιδιά, δύσκολο).
Αντί για αυτό θα σας πω κάτι που σε τελική ανάλυση χαρακτηρίζει τη στήλη. Κάτι νοσταλγικό, αλλά και σχετικό με την επικαιρότητα: την εμπειρία μου με τον πρώτο τίτλο The Last of Us, ένα εκ των δύο πιο συγκλονιστικών videogames που έχω παίξει στη ζωή μου, αναφορικά με σενάριο και υπόθεση φυσικά.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΕΧΕΙ SPOILERS ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ THE LAST OF US
Μεταφερόμαστε στο 2014. Ήταν η εποχή που είχα σταματήσει να παίζω videogames και να γράφω για αυτά, κάνοντας το δεύτερο μεγαλύτερο διάλειμμα της ζωής μου (το ξέρω ότι τα έχω ξαναπεί, δεν έχει ροή η ιστορία αν δεν το αναφέρω). Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς, αν ήταν κάποιο βίντεο ή κάποιο άρθρο ή αν απλώς κάποιος φίλος με έπρηξε, αλλά -και ενώ η γυναίκα μου είναι στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της πρώτης μου κόρης- αποφασίζω ότι πρέπει να το παίξω και το ζητάω από τον μέλλοντα κουμπάρο μου Φωκίωνα (Χαροκόπο). Αυτός μου το δίνει, αν και είχαμε αμφιβολία αν το day one PS3 μου, (γνωστό ως τούβλο, ψησταριά και καρπός του έρωτα του Darth Vader με παλιό βίντεο), θα άντεχε να το παίξει μετά από τόσο καιρό που μάζευε σκόνη. Τελικά το τερατάκι με έβγαλε μάγκα και ξεκινάω.
Προσοχή: το χειριστήριο το κρατάει κάποιος που μία ολόκληρη (ενήλικη) ζωή το μόνο που σκέφτεται, είναι αν κάνει παιδί να είναι κορίτσι, η τύχη του κάνει τη χάρη και περιμένει να γεννηθεί το παιδί του σε κάνα δύο μήνες. Και ξεκινάει το ρημάδι το παιχνίδι και στα πρώτα 45 λεπτά ο Joel χάνει την κόρη του που πεθαίνει στα χέρια του. Σοκ και δέος και εδώ να αναφέρω ότι είχα κόψει κάνα οκτάμηνο το τσιγάρο και ήμουν σε φάση τρώω τα νύχια μου. Μένω ακίνητος να κοιτάω την τηλεόραση, να αναρωτιέμαι ποιος ψυχάκιας με έπεισε να παίξω αυτήν την μπιπ και να αναρωτιέμαι, με την ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, αν θα γίνει κάνα θαύμα να αναστηθεί, κάτι. Που και να ήξερα ο δόλιος.
Ομολογώ ότι πρέπει να έκανα διάλειμμα μίας εβδομάδας μέχρι να βρω το κουράγιο να συνεχίσω. Και συνεχίζω, με αραιό παιχνίδι, διότι ο μήνας πριν τη γέννα της Μαρκέλλας ήταν λίγο σαν να είμαστε διακοπές, βολτούλες, προσμονή για αυτό που ερχόταν και τα λοιπά. Χαίρομαι φυσικά όταν γνωρίζει την Ellie και παρακολουθώ τη σχέση να εξελίσσεται. Όμως όσο πλησιάζουν οι μέρες της γέννας το έχω παρατήσει τελείως, όλος ο κόσμος είναι αυτό το άγνωστο που έρχεται, ο φόβος αν θα τα καταφέρεις, ο άνθρωπός σου που θα φέρει μία ζωή στον κόσμο που πρέπει να τον στηρίξεις, χίλια πράγματα περνούν από το μυαλό σου όταν πρόκειται να γίνεις γονιός.
Μετά γεννιέται η μικρή και φυσικά… χαμός στο ίσιωμα. Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς το σοκ ενός νέου γονιού, που μεγαλώνει το παιδί μόνος χωρίς παππούδες και βοήθεια, όταν του λένε «πάρε αυτό και πάρτο σπίτι, το μεγαλώνεις τώρα». Είναι δικό σου, είναι ευθύνη σου, είναι η Ellie σου για να πούμε και κάτι σχετικό. Το κουλό, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι ότι δεν είχαμε 4-5 μέρες που ήρθαμε σπίτι και παλεύαμε με το θεριό, όταν η γυναίκα μου, που με παρακολουθούσε να παίζω, μου είπε, «Δεν βάζεις εκείνο με το κοριτσάκι που έπαιζες;». Και το έβαλα.
Εκεί, πρέπει να ήμουν κάπου ελάχιστα πριν το πανεπιστήμιο στην ιστορία, άρχισαν να γίνονται μεγαλύτερα τα sessions. Πολλές φορές με την 15-20 μερών Μαρκέλλα να κοιμάται στο ριλάξ και τον ήχο όσο πιο χαμηλά γινόταν, η ιστορία προχωρούσε και φυσικά το έβλεπα να έρχεται το εγκεφαλικό, όχι όσο σοκαριστικά παρουσιάστηκε τελικά, αλλά αρκετά ψυλλιασμένος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φάση που βλέποντας τη σκηνή σκεφτόμουν «Βγάλε μου να κάνω επιλογή, μην κάνεις καμιά βλακεία». Και δεν μου δίνει την επιλογή, αλλά επιλέγει μόνο του το παιχνίδι, ο πατέρας Joel, να σώσει το παιδί. Ανάσα. Ανακούφιση. Τι είδα θεε μου, τι ζω. Η γυναίκα μου εξίσου ξεραμένη. «Δηλαδή τώρα καταστράφηκε ο κόσμος;», ρωτάει. «Δεν ξέρω αν καταστράφηκε, της λέω, αλλά ας σωθεί με την κόρη κάποιου άλλου». Την ώρα που έβλεπα τους δύο ήρωες να ατενίζουν από ψηλά, βούτηξα την κόρη μου αγκαλιά. Ποιος πλανήτης και ποια ανθρωπότητα. Η κόρη μου ρε.
Για αυτό δεν ήθελα sequel. Γιατί είχα ζήσει μία απόλυτα ολοκληρωμένη εμπειρία. Αλλά, τώρα που το μαγείρεψαν, δεν μπορεί, θα το φάμε. Μακάρι να με κάνει το Part II να ζήσω τα μισά του πρώτου. Είθε λοιπόν.
Το κείμενο σου με αντιπροσωπεύει πλήρως. Έχω νιώσει τα ίδια συναισθήματα ακριβώς. Τα ίδια που ένιωσα και όταν έπαιξα το chapter one από το Heavy Rain, όπου ο πατέρας χάνει τον Jason στο mall. Βέβαια ο γιος μου, ήρθε 2 μήνες πριν το Phantom Pain (2015), όπου το ριλάξ ήταν ακριβώς δίπλα και τον θεωρούσα τον πρώτα στρατιώτη της mother base! XAXAXA!
Γενικά τα stories parent - kid στα videogames παίζουν πολύ με τα συναισθήματα το πατέρα gamer.