Θέλετε να μιλήσουμε για τον ελληνικό Τύπο; Εγώ δεν θέλω γιατί θα ανοίξω το στόμα μου και δεν θα με μαζεύει κανένας. Τουλάχιστον έχω να πω ότι ο ελληνικός Τύπος έχει 3-4 sites και καμιά εικοσαριά συναδέλφους που ξέρουν τι τους γίνεται και ρίχνουν στα αυτιά σε πολλά διεθνή καϊνάρια. Κατά τα άλλα σιωπώ. Θα θυμίσω απλά μια παλιά ιταλική ταινία: «Ο κλέψας του κλέψαντος». Θέλετε να μιλήσουμε για τους YouTubers, εγχώριους και ξένους; Εσείς μπορεί να θέλετε, εγώ πάλι όχι γιατί το ελάχιστο που έχω δει -πλην ενός φίλου Έλληνα- με έχει τρομάξει τόσο πολύ που η παιδική χαρά αποτελεί έπαινο για το απόλυτο χάλι που παρουσιάζεται.
Να μιλήσουμε για κοινότητες; Ναι υπάρχουν και σοβαρές, που βοηθούν τα μέλη τους, που συνεργάζονται μεταξύ τους, που προάγουν το αντικείμενό τους. Μάλιστα με χαρά βλέπω πολλές κοινότητες στην Ελλάδα να βελτιώνονται, να κάνουν πράγματα που μόνο στο εξωτερικό τα είχαμε συνηθίσει. Είναι όλα καλά; Παρασάγγας. Για βάλτε τη Χ κοινότητα Xbox απέναντι στην Ψ κοινότητα PS και θα αρχίσουν τα καντηλάκια, οι ευχές για ασθένειες και οι κάθε είδους αντιδικίες. Από εκεί και πέρα το ίδιο γίνεται με τους οπαδούς του Battlefield έναντι των οπαδών του Call of Duty, FIFA εναντίον Pro Evolution κ.ο.κ.
Θέλετε να τσεκάρουμε fora, κοινωνικά δίκτυα και σχόλια; Εκεί που γελάει ο κάθε πικραμένος, εκεί που γίνεται ανεξέλεγκτο bullying εκεί που ο καθένας θεωρεί δικαίωμά του να βρίσει τον άλλο gamer για τον οποιοδήποτε λόγο. Εδώ δεν μπορούμε να πούμε ότι το όλο θέμα έχει να κάνει μόνο με το gaming, είναι ξεκάθαρο ότι βλακεία και κοινωνικά δίκτυα πάνε μαζί.
Αν όμως τα χώνουμε σε χρήστες και Τύπο, να πούμε και δυο λόγια για τις εταιρείες που, πλην ελαχίστων φωτεινών στιγμών, επιδεικνύουν τέτοια έλλειψη σοβαρότητας που είναι σε πολλά επίπεδα να τραβάς τα μαλλιά σου, έχεις δεν έχεις. Θες να μιλήσουμε για διαφημιστικές καμπάνιες, για άκυρες παρουσιάσεις, για κακό hype, για ανέτοιμα προϊόντα, για συμπεριφορά προς τον Τύπο, για το πόσο…γραμμένο έχουν κάποιες φορές τον πελάτη, για, για, για…
Αλλά αφού ως κοινό τα τρώμε αμάσητα, καλά να πάθουμε.
Αυτό όμως, που αντλώ έμπνευση από το πώς περνάω με την κόρη μου κάποιες μέρες, πολλή πλάκα. Να είχαμε και όρθιες παιδικές χαρές που δεν τις έχουν καταστρέψει (άραγε γιατί;), κάθε είδους βάνδαλοι, πλάκα θα είχε.
ΥΓ: Η παρακμή μιας κοινωνίας φαίνεται από το πώς μεγαλώνει τα παιδιά της. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας στις παραλίες και θα καταλάβετε…
Συμφωνώ με το κείμενο αν και είναι πλέον πράγματα που έχουν παγιωθεί και γι'αυτό δεν είχα σκοπό να σχολιάσω.Αυτό που με "ανάγκασε" να το κάνω ήταν το υστερόγραφο όπου συμφωνώ 1000%...και όχι μόνο στις παραλίες.Όταν υπάρχει παντελής έλλειψη παιδείας,τρόπων και συμπεριφορών πώς είναι δυνατόν αυτή να μη μεταλαμπαδευτεί;ρητορικό φυσικά το ερώτημα.
Δυστυχώς συμφωνώ ότι αυτή η εικόνα δεν επικρατεί μόνο στο gaming κοινό και τα media του. Γίνεται και στην πολιτική ειδησεογραφία, στην αθλητική, μουσική κ πάει λέγοντας. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία απέκτησε πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άρχισε να κάνει την παρουσία της αισθητή, άρχισα να διαγράφω σιγά σιγά λογαριασμούς. Δυστυχώς από το στρατό κ μετά κατάλαβα ότι ανήκω σε ένα μικρότερο ποσοστό που σκέφτεται και δρα πολύ διαφορετικά από την πλειοψηφία. Οπότε τι κάνουμε ; Ψάχνουμε στο σωρό τα διαμαντάκια που αξίζουν (και ευτυχώς υπάρχουν) και γραπωνόμαστε από αυτά. Είτε είναι σελίδες, youtubers, communities, παιδικές χαρές, παραλίες.
ωραία τα λέτε στο κέιμενο αλλά μην ξεχνάμε το πλέον σημαντικό: όλοι τα ξέρουν όλα και είτε θα κοροϊδεύουν κάποιον που ξέρει κάτι παραπάνω και προσπαθεί να πει κάτι σοβαρό, είτε στην καλύτερη περίπτωση τον αγνοούν. Εξάλου σε αυτή την χώρα όλα τελειώνουν και αρχίζουν στο :"ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" (ξέρω τι ΄είσαι είναι μια καλή απάντηση).