Άνθρωπο ήρεμο δε με λετε, μάλλον νευρικό και παρορμητικό και το χειρότερο είναι ότι με τα χρόνια χειροτερεύω, πόσο μάλλον με διαλυμένα νεύρα από την κούραση πλέον, ως πατέρας, και έχοντας κόψει το τσιγάρο εδώ και 5 χρόνια. Οπότε και οι στιγμές οργής μου ήταν χαρακτηριστικότατες αυτού που λέω: με τα χρόνια η έντασή τους αυξάνεται. Προσπαθώ λοιπόν να θυμηθώ την πρώτη στιγμή οργής στην ιστορία μου και μάλλον το πρώτο που θυμάμαι δεν είναι κάποια στιγμή οργής λόγω παιχνιδιού, αλλά..λόγω βλάβης. Δεν είναι ούτε μια βδομάδα που ο πατέρας μού έχει φέρει το Atari 520STFM από τον Καναδά. Πρέπει να έχουμε παίξει κάνα δυο ώρες, με εμένα να ασχολούμαι τότε με δυο παιχνίδια της Psygnosis, το Barbarian (αρκετά γνωστό λόγω των αποκεφαλισμών) και ένα παιχνίδι με στίβο, το Arena. Εκεί λοιπόν που παίζω το δεύτερο και πηδάω μήκος (φανταστείτε τραύμα, το συμβάν έγινε πριν 31 χρόνια και το θυμάμαι) ακούγεται έναν πουφ και από τον υπολογιστή αρχίζουν βγαίνουν καπνοί! Σοκ, κλάματα (13 χρονών παιδί) οργή, φωνές, τέλος πάντων ήταν το τροφοδοτικό που λόγω Καναδά ήθελε αλλαγή με ευρωπαϊκό και σε μια βδομάδα το σώσαμε το θέμα. Ακόμα θυμάμαι τη στεναχώρια και τρέμω.
Θα περάσω στη στιγμή που ανέφερα και στο post: 1996 (το θυμήθηκα τελικά), παίζω στο PC Heroes of Might & Magic II που μόλις έχει κυκλοφορήσει. Είμαι σε κρίσιμο σημείο του campaign, παίζω ασταμάτητα 3 ώρες και κάτι, το παιχνίδι δεν έχει autosave (τότε δεν είχε σχεδόν κανένα) και το τότε μικρό μου ανιψάκι (νυν 24 χρονών γομάρι), που έκοβε βόλτες χαρούμενο και κατά τα άλλα ήσυχο, αποφασίζει να πατήσει το reset στον υπολογιστή (σ.α: NOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO), εύκολο κουμπάκι με άμεση πρόσβαση μιας και το tower ήταν στο πάτωμα. Πάγωσα, ένιωσα το αίμα να μου ανεβαίνει σιγά-σιγά στο κεφάλι, και με όση δύναμη μου έμεινε φώναξα: «Αδερφή πάρ’ το από εδώ εάν θέλεις να συνεχίσεις να έχεις παιδί». Κι έζησε και μεγάλωσε και μια μέρα με κέρδισε 1-0 στο FIFA με πέναλτι και τελικές 33-1. Και ζει ακόμα, και όχι τίποτα άλλο, αλλά έχω και το μικρό του αδερφό να με δουλεύει.
Η επόμενη στιγμή δεν είναι δική μου αλλά του κουμπάρου μου και συναδέλφου στο Enternity, Νίκου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος γενικά στα φοιτητικά μας χρόνια τα έπαιρνε όλα λίγο πιο σοβαρά στα games σε σχέση με χειμαδιά όπως εγώ ή ο άλλος κουμπάρος και μέγα πειραχτήρι, Φωκίων Χαροκόπος. Με τον Νίκο λοιπόν είχαν συμβεί διάφορα, αλλά το ένα που θυμάμαι πλέον χαρακτηριστικά από όλα είχε και μένα μέσα ως -κατά λάθος- συμπρωταγωνιστή. Παίζαμε Tekken αν θυμάμαι καλά και είχε κάνει κάποια εντυπωσιακή κίνηση και με κέρδισε. Εγώ επειδή βαριόμουν (και τις είχα φάει) πάτησα γρήγορα τα κουμπιά μη αφήνοντάς τον -όπως είχε ζητήσει- να δει το replay της κίνησής του (σ.α.: To replay δεν θα το περνάς. Το REPLAY.). Έκρηξη. Το χειριστήριο έφυγε στον τοίχο, μου έριξε κάτι καντήλια που δεν είχα ακούσει ποτέ από το στόμα του και νομίζω κοπάνησε και την τηλεόραση. Εγώ φυσικά, ως καλό παιδί, του αμόλησα τα αντίστοιχα καντήλια και είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε. Μετά φυσικά (από κάνα δυο μέρες, με βίδωσε) δεν τρέχει τίποτα.
Fast forward στην πιο πρόσφατη στιγμή που θυμάμαι. Όπως σας έχω αναφέρει ξανά, είμαι κομματάκι achievement whore (σ.α.: γκούχου, γκούχου). Το βασικό μου σκάλωμα στην όλη φάση είναι ότι κυνηγάω συγκεκριμένα ρεκόρ με πιο χαρακτηριστικό το σερί των achievement κάθε μέρα για χ χρονικό διάστημα. Πάρα πολλές μέρες προλαβαίνω οριακά, και κάνω το achievement της ημέρας στις 23:59 (ναι έχει γίνει) αλλά κάποιες άλλες γίνονται εγκλήματα. Θυμάμαι λοιπόν κάποια στιγμή του 2016, τότε που πάλευα να σπάσω κάποιο ρεκόρ, αν θυμάμαι καλά, το φράγμα των 100 συνεχόμενων ημερών. Είναι γύρω στις 10 το βράδυ, έχω παίξει άνετα και κυριλέ και κάνω achievement που εμφανίζεται κανονικά, παίζω λιγάκι ακόμα κάνω άλλο ένα και πάω να το κλείσω. Κάτι δεν μου πάει καλά, κοιτάω και το Live είναι εκτός σύνδεσης. Τα ρεκόρ τα παρακολουθώ μέσω του site https://www.trueachievements.com/, το οποίο όμως, για να γράψει το σερί, πρέπει να είναι online το Live. Και δεν είναι. Και περνάω δυο ώρες τρόμου. Και συνειδητοποιώ ότι θα χαθεί το σερί. Και κάνω ανανέωση συνέχεια. Εις μάτην. Χάνω το σερί. Το Live επανέρχεται 0:01. Τα καντήλια που έφυγαν ακούστηκαν ως τον Πειραιά και τη Σαλαμίνα ου μην και την Περσία την ίδια. Η γυναίκα μου με έβρισε απόλυτα δικαιολογημένα αλλά εγώ ήμουν σε holy rage.
Αυτά εν συντομία, διότι γράφω βιβλίο με τις στιγμές οργής, που όμως, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, αποτελούν αλατοπίπερο του gaming και δημιουργούν αναμνήσεις. Έχω δει ήδη πολλές εκπληκτικές στιγμές γραμμένες στο εν λόγω post αλλά αναμένω και άλλες στα σχόλια σας.
Κλείνοντας η στήλη αφιερώνεται στις γροθιές που έριχνα στο Atari ST όταν δεν φόρτωνε και στις πάνω από 50 στιγμές απόλυτης οργής που έχω ζήσει παίζοντας FIFA. Και στη Σουηδία του Dirt Rally.
Εντάξει, μόλις μου έφτιαξες τη μέρα! Κατάθεση ψυχής. Ο κάθε gamer αντιδρά ξεχωριστά, εγώ ευτυχώς λόγω kickboxing κάνω το σάκο μου τουλούμι. Και ενίοτε τα μαξιλάρια του καναπέ. Τελευταίο grande rage απανωτοί θάνατοι μέχρι να καταλάβω το battle system του Hellblade. Και καντήλια φυσικά αλλά ευτυχώς δεν ξέρει κανείς ελληνικά στη γειτονιά μου. Στο πρώτο μου rage πήγαινα δημοτικό, πάιζαμε super mario bros στο NES με την αδερφή μου και επειδή νίκησε ένα boss πριν από μένα της πέταξα το controller στο δόξα πατρί και παρ'την κάτω. Μετά έβαλα τα κλάματα και φώναζα ''βοήθεια σκότωσα την αδερφή μου''.
Ο σάκος βοηθάει γενικά; Το σκέφτομαι... :P
Και που πουλάνε σάκους είπαμε; Εκεί με την αδερφή δάκρυσα λίγο.
Τα videogames είναι η πηγή της βίας. Να τα παρατήσετε αυτά τα πράματα του σατανά... Επίσης, τα σχόλια αρχισυντάκτη είναι νέα μόδα;
Τι να σας πω δεν ξέρω, πάντα κάτι αλήτες είχα αρχισυντάκτες
Ναι, με τη βοήθεια το καφέ τα ξεχώρισα. Τα είχα πρωτοδεί σε ένα δικο μου review. Λογικά μόδα που έγινε συνήθεια ;)
Διευθυντής σύνταξης. Μη μας πάρει με τα πληκτρολόγια :P
Ο Αρχισυντάκτης μου έχει κάνει σχόλια ως ΣΑ :)
Η Σουηδια του Dirt Rally ειναι η Mordor.
Η Mordor είναι κάπως πιο εύκολη.
Είναι όλα φήμες, δεν ξέρω ποιος είναι ο κύριος. Νομίζω ότι beat 'em up και sports games ενδείκνυνται για rage.