Εγώ είναι η αλήθεια ότι πραγματικά δεν ήξερα πού είμαι καλός, πιστεύοντας μάλιστα για τα 12-13 πρώτα χρόνια που έπαιζα games ότι μάλλον είμαι πολύ απλά μια μετριότητα, με την εξαίρεση ίσως των ποδοσφαιρικών τίτλων, όπου κάτι κάναμε. Και πιστέψτε με όταν είσαι καλός στο Kick Off στον Atari ST (άντε και στην Amiga κύριε Μαστέλλο μας) δεν γίνεται να είσαι μέτριος, μόνο που το καταλαβαίνεις μετά. Η δυσκολία μου αυτή να ξεχωρίσω είτε πού είμαι καλός είτε τί μου αρέσει πραγματικά, έμελλε να λυθεί στα χρόνια της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με το άθλημα.
Ας πάμε πάλι πίσω όμως. Στα χρόνια του Atari ST ήμουν κυριολεκτικώς σε σύγχυση και τα έπαιζα όλα. Από τότε πάντως είχε ξεκινήσει η απέχθειά μου (προϊόν της ανικανότητάς μου ή μάλλον της έλλειψης υπομονής) για τα platform που ποτέ δεν συμπάθησα, με μόνα παιχνίδια με τα οποία ασχολήθηκα επισταμένως και είχαν στοιχεία platform να είναι οι σειρές Prince of Persia (σύγχρονη) και Assassin’s Creed, όπου και πάλι σε σημεία γίνεται δυσκολότερη η κατάσταση πέφτουν τα γνωστά καντηλάκια και άγιοι (προχθές στο AC II μας άκουσαν ως το Φάληρο).
Στα χρόνια του PC άρχισα να πιστεύω ότι τελικά αυτά που γούσταρα ήταν τα RPG και τα Turn Based Strategy, μιας και τα Real Time Strategy, με την εξαίρεση των ΑΟΕ, ούτε με ενθουσίαζαν ούτε είχα κάποιο ταλέντο στο είδος. Το ανέκδοτο της ιστορίας ήταν ότι το πρώτο μου review για το GamePro έμελλε να είναι ένα RTS, το -δεν το ξέρει πια ούτε η εταιρεία του- Goblin Commander: Unleash the Horde για το PS2. Έτσι, για πολλά χρόνια οι πλέον αγαπημένες μου σειρές ήταν τα Baldur’s και Heroes of Might & Magic, που ακόμα και σήμερα δεν έχω κανένα πρόβλημα να χαθώ για ώρες μέσα τους, (στη δεύτερη περίπτωση ο λόγος για τις παλαιότερες εκδόσεις.
Όταν άρχισα να ασχολούμαι εντατικά με το άθλημα που λέγεται console gaming άρχισα να γίνομαι καλός (στο κατενάτσιο, παραδοσιακός έλληνας) και στα εκάστοτε FIFA, στα οποία πάντα αφιερώνω λίγο χρόνο, με κάθε έτος που περνά να βλέπει αυτόν το χρόνο να μειώνεται. Άλλο ένα είδος που δοκίμασα αλλά, εκτός από το Tekken και το Soul Calibur, πέρασα και δεν ακούμπησα ήταν τα fighting, τα οποία όμως μου χάρισαν μερικές υπέροχες στιγμές στα φοιτητικά μου χρόνια και μερικές παραλίγο δολοφονίες από τον κουμπάρο μου.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να μπω επαγγελματικά στο χώρο, από το 2001 που έφυγα από το στρατό (και που είχα λιώσει τα Worms και AOE) ως το 2004 που είχαν την ατυχία να με προσλάβουν στο GamePro, νομίζω ότι άρχισε να διαμορφώνεται αυτό που υπάρχει σήμερα. Μετά από καιρό, άρχισα να ασχολούμαι εντατικά με racing, με τα Colin McRae και TOCA να έχουν την τιμητική τους στο PC, μαζί με όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα και συνέχιζα να παίζω. Και τότε έγινα συντάκτης.
Βρέθηκα μέλος μιας παρέας στην οποία ακόμα ανήκω, που ουσιαστικά με εκπαίδευσε στο gaming και αφού έπαιξα, έγραψα και αξιολόγησα τα πάντα, άρχισα να αποκρυσταλλώνω ποιο είναι το αγαπημένο μου είδος, στο οποίο τυγχάνει να είμαι και καλός, και ποιο το λιγότερο αγαπημένο μου, στο οποίο τυγχάνει να είμαι και κουλός. Έτσι σιγά-σιγά τα racing και τα αθλητικά έγιναν ο κανόνας, με όλα τα υπόλοιπα, με την εξαίρεση ίσως των FPS άντε και των Resident Evil (και όχι των third person γενικώς μιας και δεν στρίβω), να βλέπουν το χρόνο τους να μειώνεται δραματικά.
Αυτήν τη στιγμή πάνω από το 50% του λίγου χρόνου μου πάει στα racing, με τη σειρά Forza να είναι ο μεγάλος μου έρωτας, ενώ το υπόλοιπο μοιράζεται σε όλα τα είδη με τα αθλητικά πια να χάνουν γοργά έδαφος μιας και κρίνω ότι σε μεγάλο βαθμό έχουν μείνει στάσιμα. Τώρα αν μάθω στην κόρη μου να παίζει και αρχίσουμε τα διπλά, αλλάζει το πράγμα, αν και τελευταία δείχνει μια αδυναμία στον Ezio…
Σε αυτό βέβαια, μη γελιόμαστε, παίζει ρόλο και το ότι μεγάλωσα και έκανα και οικογένεια-παιδί και άρα ο χρόνος που έχω στη διάθεσή μου μειώθηκε δραματικά. Για να τα λέμε όλα, από ένα σημείο και μετά –με την εξαίρεση του WoW- τα RPG έγιναν πολυτέλεια, μιας και απαιτούν χρόνο που δεν υπάρχει, άσε που δεν μπορείς να τα ευχαριστηθείς παίζοντας αποσπασματικά 1-2 ώρες κάθε μέρα. Αυτό δεν τα εμποδίζει να είναι όντως το αγαπημένο μου είδος μετά τα racing, και με βλέπω, αν τα καταφέρω, να παίζω κάποια από αυτά στη…σύνταξη (γελάσαμε πάλι, λες και θα πάρουμε ποτέ).
Όπως καταλάβατε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα και εάν έχετε την ευκαιρία προσπαθήστε να παίξετε τα πάντα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει κατακούτελα και θα σου κάνει κλικ κάποιο διαμαντάκι από είδος που και καλά σιχαίνεσαι. Εμένα για παράδειγμα με βάρεσε κάποτε στα κούτελα το Romance of the Three Kingdoms, ενώ λάτρεψα όλα τα Paper Mario, το Mario Galaxy, την ώρα που ακούω Ιαπωνία, Mario και platform και αλλάζω χώρα.
Ποτέ μη λες ποτέ λοιπόν.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity