Ανέκαθεν, ταυτόχρονα με μεγάλα αγγλόφωνα site που φιλοξενούν χιλιάδες απόψεις, παρακολουθώ και μερικούς δημοφιλείς ιαπωνικούς ιστοτόπους για να παίρνω μια γεύση από τα εκεί τεκταινόμενα. Δεν ξέρω τι στερεότυπα έχει ο καθένας για την ιαπωνική κοινωνία, αλλά το επίπεδο στα περισσότερα message boards είναι πολύ χαμηλό και επικρατεί μια περίεργη «τοξικότητα», περισσότερο τώρα απ’ ότι παλιότερα. Επιθετικότητα, κοροϊδία και παντού πλέον, μα παντού, κολλάνε την ταμπέλα του Κusoge και όποιον πάρει ο χάρος.
Κusoge, το προφέρουμε «ξόγκε», κανονικά λέγονται εκείνα τα παιχνίδια που είναι όχι απλά μέτρια, αλλά τραγικά. Ένα κλασικό παράδειγμα είναι φυσικά το Superman 64, που είναι γεμάτο από gliches και πολλά τεχνικά προβλήματα, που του έχουν εξασφαλίσει επάξια τον τίτλο, εδώ και χρόνια τώρα, του χειρότερου video game στην ιστορία. Όμως δεν χρειάζεται κάτι να είναι στα όρια του unplayable για να χαρακτηριστεί Kusoge. Μπορεί το στιλ των γραφικών να είναι άθλιο σαν το Zelda του CD-i ή το σενάριο να είναι ανύπαρκτο και να μην ταιριάζει καθόλου θεματικά, τύπου Masters of Teras Kasi. Άλλες φορές, μπορεί το παιχνίδι το ίδιο να είναι μια χαρά, αλλά η μετάφραση/μεταγλώττιση να είναι τόσο απίστευτα τραγική που μπορεί να δημιουργήσει ολόκληρα ιντερνετικά memes γύρω από αυτό. Ναι, για σένα λέω Zero Wing.
Πράγματι, στο παρελθόν υπήρχαν πολλά Kusoge που δικαίως επιβεβαίωναν τον τίτλο τους, αλλά στις μέρες μας δεν φαίνεται να υπάρχει πληθώρα από software που θα μπορούσε ρεαλιστικά να χαρακτηριστεί έτσι. Ακόμα και Kickstarter games μιας χούφτας ατόμων είναι συνήθως τεχνικά άρτια, για να μην μιλήσουμε για τις μεγάλες παραγωγές γνωστών εταιρειών του χώρου με κόστος πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Κι όμως, ο όρος αυτός είναι κάτι πάρα πολύ συνηθισμένο στην Ιαπωνία ακόμα και σήμερα που μιλάμε, και μπορούμε να τον δούμε να χρησιμοποιείται για παιχνίδια όπως το Dying Light, το League of Legends αλλά και το Final Fantasy XV.
Πλέον, το Kusoge έχει αποκτήσει δύο σημαντικά χαρακτηριστικά ακόμα: τη δυσφορία και την απώλεια της εμπιστοσύνης. Το πρώτο είναι καθαρά υποκειμενικό και έχει να κάνει με πράγματα όπως τη ζαλάδα που νιώθουν πολλοί Ιάπωνες με τα παιχνίδια πρώτου προσώπου ή και με το επιθετικό περιβάλλον ενός παιχνιδιού όπως το LoL όπου οι λεκτικές κακεντρέχειες είναι ένα αρκετά συχνό φαινόμενο. Το δεύτερο, η απώλεια της εμπιστοσύνης, είναι πολύ σοβαρότερο και τέτοιου είδους παραδείγματα τυγχάνουν γενικής αποδοχής από την κοινότητα σαν κατεξοχήν Kusoge. Εδώ μας έρχεται αμέσως στο νου το Tales of Zestiria. Ένα κατά τα άλλα κλασικό Tales of, θα μείνει ίσως σαν το χειρότερο στη συνείδηση των οπαδών της σειράς, εξαιτίας μιας αναπάντεχης εξέλιξης στην πλοκή που αφορά στη βασική, όπως όλοι νόμιζαν, ηρωίδα. Δεν θέλω να γράψω κάποιο spoiler, αλλά πολλοί ένιωσαν πως εξαπατήθηκαν από τους παραγωγούς της σειράς ώστε να αγοράσουν το συγκεκριμένο παιχνίδι και γι’ αυτό μετά ξέσπασαν την οργή τους με καταιγισμό από αρνητικά σχόλια και κριτικές.
Παρότι το Kusoge είναι τόσο συνηθισμένο, σχεδόν ποτέ δεν θα ακούσουμε για kuso-ταινία και kuso-βιβλίο. Ίσως επειδή στο gaming το κόστος τόσο σε χρήματα όσο και σε χρόνο είναι πολύ υψηλότερο από άλλες ασχολίες, γι’ αυτό και όσο ανεβαίνουν οι προσδοκίες, τόσο και η κριτική γίνεται αυστηρότερη. Όμως, και αυτή πρέπει να έχει ένα όριο, ακόμα και όταν θίγει ένα συλλογικό ταμπού μιας υποκουλτούρας όπως αυτή των otaku, θα πρέπει να γίνεται ο αυτονόητος διαχωρισμός ανάμεσα στο «αδιάφορο» και το «δεν μου ταιριάζει» από το Kusoge. Φαίνεται δυστυχώς, πως οι ακραίοι χαρακτηρισμοί, είτε πρόκειται για θαυμασμό, είτε απαξίωση να είναι ένα ενδημικό φαινόμενο του χώρου. Μέχρι τότε, καλό KOTY.
Μετά από αυτό το άρθρο του Νικολα δεν έχω δει άλλο. Μπορεί να μας ενημερώσει κανείς αν εξακολουθεί να είναι συνεργάτης του site?