Εσωτερικές και φιλοσοφικές gaming αναζητήσεις έχω και για αυτό το κείμενο. Θέλω κάποια στιγμή να γράψω μία μεγιστοτεράστια, αμπελοφιλοσοφική ανάλυση για τη συνεργασία Nintendo - DeNA, αλλά δεν βρίσκω τον χρόνο να συμμαζέψω τις σκέψεις μου, οπότε για ακόμα ένα κείμενο θα περιοριστώ από τον μακρόκοσμο στον μικρόκοσμο, δηλαδή στο κέντρο του σύμπαντος, τον εαυτό μου.
Έχω έναν ατομικό, προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο να αξιολογώ παιχνίδια κάποιες φορές. Το ονομάζω "το τεστ της εβδομάδας που μεσολαβεί". Δεν το κάνω πάντα, αλλά το κάνω συχνά. Δεν το κάνω βάσει πλάνου, αλλά βάσει ανάγκης. Τι αφορά; Αφορά τις περιπτώσεις που ξεκινάω να παίξω κάτι για μερικές ώρες π.χ. το Σάββατο. Πιθανόν βρίσκω λίγη ώρα να το συνεχίσω και την Κυριακή. Ωστόσο, δεν έχω καθόλου χρόνο, ενέργεια και κατά συνέπεια διάθεση να το συνεχίσω τις καθημερινές που ακολουθούν. Κάποιες φορές δεν έχω χρόνο ούτε το επόμενο Σου Κου. Οπότε, το τεστ αφορά το τι συμβαίνει όταν τελικά έρχεται η επόμενη μέρα που έχω διαθέσιμο χρόνο και ενέργεια για να παίξω. Έχω τη διάθεση; Έχω το κέφι; Θέλω ακόμα να το συνεχίσω ή μου φαίνεται πλέον αγγαρεία, υποχρέωση που ανέλαβα ξεκινώντας το και δεν πολυκαίγομαι πια να την ικανοποιήσω; Όταν είσαι μέσα στην ένταση της στιγμής και το παιχνίδι σε πιάνει από το χεράκι και σε πάει από επίπεδο σε επίπεδο, από πρόκληση σε πρόκληση, όταν είσαι στον ρυθμό, όλα φαίνονται ελκυστικότερα. Τι συμβαίνει, όμως, όταν πάρεις τον χρόνο σου, όταν μεσολαβήσουν μέρες, όταν βγεις από τον ρυθμό; Πόσο συχνά θέλεις να επιστρέψεις σε αυτή τη σχέση και πόσο συχνά τελικά το "αγάπη μου, θέλω λίγο τον χρόνο μου να σκεφτώ για τον εαυτό μου" ή το "ας κάνουμε ένα διάλειμμα για να αναθεωρήσουμε τη σχέση μας" μετατρέπεται σε "μακρυά κι αγαπημένοι";
Θεωρώ ότι αυτό είναι πλέον ένα εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι στον σχεδιασμό και την ανάπτυξη video games που πολλές φορές το αγνοούμε ή το προσπερνάμε. Απέχουμε πλέον πάρα πολύ από την εποχή που το πρώτο Super Mario Bros. ήταν όλο κι όλο μισή ώρα παιχνίδι. Πλέον έχουμε εμπειρίες που διαρκούν μερικές φορές κι εκατοντάδες ώρες. Επιπλέον, απέχουμε πάρα πολύ κι από το κοινό που είχε το Super Mario Bros. Παρότι συνεχίζουν να αποτελούν σημαντικό δημογραφικό για τα video games, πλέον τα παιδιά δεν είναι οι πρωταγωνιστές της βιομηχανίας. Οπότε, οι συνθήκες χρήσης του προϊόντος έχουν ξεφύγει από το "είναι Σαββατοκύριακο κι έχω διαβάσει όλα τα μαθήματά μου για την Δευτέρα". Θεωρώ τον εαυτό μου τυπικό παράδειγμα καταναλωτή της βιομηχανίας, ειδικά στην απόλυτα εσωστρεφή, σχεδόν αποκλειστικά hardcore (αδόκιμος ο όρος, αλλά ταιριάζει για να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας) γενιά ή περίοδο που διανύει. Είμαι φυσιολογικός άνθρωπος, με φυσιολογική καθημερινότητα, κανονική, 8ωρη (και βάλε) δουλειά, γυναίκα, παιδιά, ενδιαφέροντα, υποχρεώσεις. Ως εκ τούτου, με εξαίρεση τα φοιτητικά μου χρόνια όπου η μόνη πίεση στον ελεύθερο χρόνο μου ήταν κυρίως τα γκομενικά, δεν παίζω όποτε θέλω, αλλά όποτε μπορώ. Για να το πω πιο σωστά, παίζω όταν δεν έχω σημαντικότερα πράγματα να κάνω. Όχι ότι δεν θεωρώ τη συγκεκριμένη ενασχόληση σημαντική. Αλίμονο αν με τον χρόνο που τους αφιερώνω από τη ζωή μου δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, ένας φυσιολογικός ενήλικας και φυσιολογικός, μέσος πλέον, καταναλωτής της συγκεκριμένης βιομηχανίας, συνήθως έχει καλύτερα πράγματα να κάνει.
Κι εκεί έρχεται η μαγκιά του level design, που πρέπει να συμπεριλάβει στον σχεδιασμό του παιχνιδιού ότι αυτό θα πρέπει να είναι κατάλληλο ταυτόχρονα και εξίσου τόσο σε περιπτώσεις binging, όπου ο χρήστης θα το φάει μονορούφι σε ένα ή μερικά απανωτά απογεύματα, όσο και σε περιπτώσεις που ο χρήστης θα παίξει σε σύντομα σε διάρκεια gaming sessions, που μπορεί μεταξύ τους να απέχουν και ακανόνιστες χρονικές περιόδους. Η μαγκιά είναι ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τις μεγάλες παραγωγές ή τις single player εμπειρίες. Ισχύει για το σύνολο των video games. Ισχύει και για τα εφήμερα mobile games. Ισχύει και σχεδόν για κάθε λογής προϊόν ψυχαγωγίας. Δεν το κάνουν πολλά παιχνίδια και ίσως σε ένα βαθμό να είναι κι υποκειμενικό, ωστόσο νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες γενικές κατευθύνσεις που αντικειμενικά οδηγούν προς αυτό το αποτέλεσμα κι έχω συγκεκριμένα και τρανταχτά παραδείγματα που μου έχει συμβεί.
Πιο πρόσφατο και αφορμή για να γράψω το παρόν κείμενο είναι το Space Marine: Warhammer 40.000 που ολοκλήρωσα χθες το βράδυ. Το παιχνίδι το απέκτησα σε τιμή χώμα σε προσφορές του Steam κάποια στιγμή (αν δεν κάνω λάθος, πριν το Πάσχα των καθολικών) και το ξεκίνησα κάποια στιγμή πριν το Πάσχα. Έπαιξα λίγες ώρες, είχα θετικές πρώτες εντυπώσεις χωρίς να ξετρελαθώ κι αυτό ήταν όλο. Μεσολάβησε Πάσχα, που σημαίνει ότι δεν ήμουν καν σπίτι. Επιπλέον, μεσολάβησαν και πολύ φορτωμένες ημέρες στη δουλειά, που σημαίνει ότι όταν με το καλό επέστρεφα σπίτι, δεν είχα και ιδιαίτερη ενέργεια ή θέληση για να παίξω το οτιδήποτε. Δεν μεσολάβησε κάποιο άλλο παιχνίδι παράλληλα. Απλά δεν έπαιζα τίποτα. Τσούκου τσούκου, κάπου ξέκλεβα μία ώρα σήμερα, άλλη μιάμιση μετά από 3-4 μέρες, άλλη μία μετά από μία εβδομάδα. Κάθε φορά που επέστρεφα, ένιωθα σαν να μην έφυγα ποτέ. Η ιστορία ήταν δοσμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μπαίνω στο κλίμα άμεσα και να έχω αίσθημα συνέχειας. Επιπλέον, ο ρυθμός του ήταν τέτοιος ώστε να μην με μπουκώνει μετά την απουσία μου, αλλά ταυτόχρονα να μην βαριέμαι κιόλας. Αυτή την εβδομάδα είχα λίγο περισσότερο χρόνο τη Δευτέρα και χθες, οπότε κι έπαιξα από περίπου 2 ώρες κάθε φορά και τελικά το ολοκλήρωσα χθες απολύτως ικανοποιημένος και νιώθοντας σαν να το έπαιξα μέσα σε ένα ΣΚ. Αυτό, κυρίες και κύριοι, ονομάζεται σωστός σχεδιασμός, σωστός ρυθμός, σωστός χειρισμός.
Παραδείγματα έχω άπειρα. Αυτός είναι ο συνήθης τρόπος gaming για εμένα και πολύ λιγότερο τα μεγάλα, απανωτά sessions στα όρια του εθισμού που μου επιτρέπουν να χάνομαι μέσα σε εικονικούς κόσμους. Συμβαίνουν κι αυτά και είναι πολύ ευχάριστα, αλλά με δύο παιδιά πλέον δεν υπάρχουν ούτε ο χρόνος, ούτε η ενέργεια κι έχω ΠΟΛΥ καλύτερα και σημαντικότερα πράγματα να κάνω από το να χαθώ στον κόσμο του Skyrim ή του Mass Effect ή του Fallout, όπως έκανα παλιότερα. Θα αναφέρω, όμως, άλλα δύο συγκεκριμένα παραδείγματα που είναι τα πιο τραβηγμένα όλων.
Το πρώτο έχει να κάνει με το εξαιρετικό The Legend of Zelda: Ocarina of Time. Δεν το έπαιξα στην εποχή του, καθότι η βασική μου πλατφόρμα ήταν και παραμένει το PC και γενικότερα δεν είχα παραδοσιακά πολλές σχέσεις με κονσόλες. Απέκτησα, ωστόσο, Wii και κάποια στιγμή, έχοντας απολαύσει το Twilight Princess, θεώρησα ότι δεν έπρεπε να αφήσω την ευκαιρία να το δω στην VC. Εκ πρώτης, δεν θα έλεγε κανείς ότι το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο για να περάσει το "τεστ της εβδομάδας που μεσολαβεί". Ο κόσμος του είναι μεγάλος, η ροή του σε πολλά σημεία ασαφής και περιλαμβάνει έντονο το στοιχείο της εξερεύνησης που συχνά σε κάνει να χάνεσαι. Επιπλέον, το σύστημα save δημιουργεί πολύ συγκεκριμένες συνθήκες και απαιτήσεις για το που θα σταματήσεις και από που θα το ξαναπιάσεις. Παρόλα αυτά, επέλεξα να το παίξω σε περίοδο που είχα εξαιρετικά μεγάλο φόρτο εργασίας. Οπότε, κάποια στιγμή... το παράτησα στη μέση κι έκανα να το ξαναπιάσω ένα μήνα! Εννοείται ότι όταν επέστρεψα δεν θυμόμουν Jesus. Που ήμουν. Που πήγαινα. Τι υποτίθεται ότι ήθελα να κάνω ή τι έψαχνα. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Πέρασα κανένα μισάωρο να κάνω βόλτες στη Hyrule με την Epona σαν χαμένο κορμί, να μιλάω με όποιον έβρισκα μπροστά μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι τρέχει και να θυμηθώ που πήγαινα. Κι εκεί έλαμψε ο, μεταξύ άλλων, εξαιρετικός γενικός σχεδιασμός του παιχνιδιού και του κόσμου του. Αφενός, η όλη διαδικασία "χαμένου κορμιού" που βίωσα για περίπου μισή ώρα ήταν από μόνη της διασκεδαστική και ψυχαγωγική. Το παιχνίδι, ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες, μου προσέφερε ψυχαγωγία. Αφετέρου, όμως, παρά το χαοτικό της όλης υπόθεσης που μπορούν να καταλάβουν όσοι το έχουν παίξει, το παιχνίδι ακόμα κι υπό αυτές τις συνθήκες μπόρεσε να με καθοδηγήσει να βρω σταδιακά τον δρόμο μου και να επιστρέψω στην ιστορία. Το διέκοψα και δεύτερη φορά, για περίπου μία εβδομάδα, αυτή τη φορά πιο υποψιασμένος και άρα με καλύτερη προετοιμασία, πριν τελικά επιστρέψω και το τελειώσω για το καλά.
Το δεύτερο παράδειγμα, και πάλι στο Wii, αφορά το τιτανομέγιστο Xenoblade Chronicles. Μιλάμε για παιχνίδι 100+ ωρών. Επιπλέον, μιλάμε για παιχνίδι που, όσοι το έχετε παίξει θα μπορέσετε να επιβεβαιώσετε, στην ουσία θα μπορούσε να πωλείται ως 4-5 διαφορετικά παιχνίδια - sequel. Η υπόθεση, το σενάριο και γενικότερα ο κόσμος του παιχνιδιού περνά τόσο δραστικές αλλαγές και φάσεις που πραγματικά, σε κάθε βασικό plot twist θα μπορούσε να είναι ξεχωριστό παιχνίδι, με το ίδιο gameplay, αλλά νέα υπόθεση με διακριτή αρχή, μέση και τέλος. Το Xenoblade, λοιπόν, μετά το πρώτο ΣΚ το παράτησα. Το παράτησα, δηλαδή, πριν καλά καλά βγω από το αρχικό χωριό. Το παράτησα γιατί δεν είχα το χρόνο, δεν είχα την ενέργεια και δεν είχα δώσει τη σημασία για να καταλάβω τι γίνεται. Το έπιασα ξανά μετά από 1-2 μήνες, πριν προλάβω να μάθω καλά το σύστημα μάχης. Το gameplay όμως, είναι τόσο σφιχτά σχεδιασμένο που αντί να με κάνει να νιώθω ότι πνίγομαι, με πήρε από το χεράκι και συνέχισε να μου μαθαίνει κολύμπι ακριβώς από εκεί που τελείωσε. Φυσικά κι αναπόφευκτα για ένα τέτοιου μεγέθους παιχνίδι, το παράτησα κι επέστρεψα σε αυτό αρκετές φορές, αν και έκανα δύο με τρία συμπυκνωμένα 15ωρα όσο το έπαιζα. Μάλιστα, ειδικά πριν φτάσω στα μισά, δηλαδή πριν τις πρώτες 50-60 ώρες, έπαιξα και τελείωσα κι άλλα παιχνίδια ενδιάμεσα. Εκτός από το gameplay, όμως, το Xenoblade Chronicles είναι κι εξαιρετικά καλογραμμένους χαρακτήρες, πράγμα επίσης καίριας σημασίας από ένα παιχνίδι που σου ζητά να επενδύσεις τόσο χρόνο και να τους φας στη μάπα για τόσες ώρες. Σαν αποτέλεσμα, από ένα σημείο και μετά, οι χαρακτήρες είχαν αναπτυχθεί σε τόσο βαθμό, που ακόμα και με τις δραστικές στροφές 180 μοιρών της υπόθεσης, ακόμα και με τις απίστευτες WTF ανατροπές που άλλαζαν συθέμελα όσα συνέβαιναν ή είχαν ήδη συμβεί στο παιχνίδι, οι πολυήμερες διακοπές μου από αυτό δεν με έκαναν να χάνομαι σε ότι αφορά την υπόθεση. Το σφιχτό gameplay έμοιαζε με γνώριμο γάντι κάθε φορά που επέστρεφα, ενώ οι γνώριμοι χαρακτήρες ήταν η βασική μου άγκυρα και σημείο αναφοράς για την εξέλιξη της υπόθεσης.
Δυστυχώς, τα παραδείγματα για την αντίθετη περίπτωση είναι εξαιρετικά πολυάριθμα. Π.χ., αυτό που κατόρθωσε η relic με το Space Marine δεν το κατάφερε με το Dawn of War ΙΙ, που ακόμα περιμένει με μόλις 2 αποστολές παιγμένες στο PC μου, παρότι αυτές τις δύο αποστολές τις έπαιξα με τεράστιο ενδιαφέρον και στην ένταση της στιγμής τις απόλαυσα σε μεγάλο βαθμό. Επιπλέον, είναι πολλές οι περιπτώσεις που δεν θα μάθω ποτέ αν ένα παιχνίδι περνάει το "τεστ της εβδομάδας που μεσολαβεί", γιατί πολύ απλά είχα την δυνατότητα και το έπαιξα μονορούφι. Ωστόσο, έχω την πεποίθηση ότι το συγκεκριμένο στοιχείο αποτελεί βασικό συστατικό ενός πραγματικά καλοφτιαγμένου παιχνιδιού και για εμένα είναι ένδειξη, αν όχι απόδειξη, ποιότητας και τέχνης εκ μέρους των σχεδιαστών.
Είμαι η εξαίρεση ή ο κανόνας με το "τεστ της εβδομάδας που μεσολαβεί";
Κανόνας. Μαζί σου εγώ τουλάχιστον.
Εννοειται κανονας. Πλεον εμεις οι παλιοι πιτσιρικαδες gamers εχουμε ενηλικιωθει κι εχουμε φορτωσει την καθημερινοτητα μας με υποχρεωσεις και καθε λογης ευθυνες. Αυτο ομως δε σημαινει οτι κανουμε περα το αγαπημενο μας χομπι!
Προσωπικα αυτο που περιεγραψες για το Ζελντα το βιωσα πολυ προσφατα με το LTTP2 που μολις τερματισα, μετα απο πολυμηνη απασχοληση μισαωρων sessions. Ειναι αυτος ο σχεδιασμος που εχουμε συζητησει πολλες φορες, που σε teasαρει και σε ενεργοποιει, χωρις να γινεται φορτικος.
Μεσα στον πλουτο και την πληροτητα αυτου του επικου κοσμου η ενασχοληση καταφερνει να μην ειναι αγχωτικη και πιεστικη, κατι που ευνοει τις ασκοπες βολτες με το αλογο που περιγραφεις αλλα και την εξερευνηση μεχρι οποιο βαθος ταιριαζει στον καθενα.
Υπαρχουν πολλα παιχνιδια που το καταφερνουν αυτο το πραγμα και ειναι τα μοναδικα που με αναγκαζουν στο να δαπανησω ολες τις ωρες που απαιτουνται μεχρι τον τερματισμο, καποιες φορες ακομη και στο 100%. Μεγαλο στοιχημα για τον developer το να νοιωσεις οικεια με τον κοσμο του παιχνιδιου ακομη και υστερα απο εβδομαδες αποχης.
Ξεκίνησα το Dark Souls,το έφτασα μέχρι ενός σημείου,κοντά 15 ώρες,το πρόβλημα είναι ότι επειδή φεύγω για καλοκαρινή σεζόν,δε θα μπορέσω να το πάρω μαζί μου,οπότε θα περάσει ένα εξάμηνο μέχρι να το συνεχίσω.Πέρα από αυτό το εξάμηνο όμως,μεσολάβησαν ήδη 10 μέρες που δεν το έχω αγγίξει γιατί τρέχω με εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής.Το πρόβλημα είναι ότι δεν περνάει μέρα που να μη σκέφτομαι ότι θέλω να κάτσω να το συνεχίσω και να χαθώ ξανά στον κόσμο του.Σε 4 μέρες φεύγω,και το σκέφτομαι να το συνεχίσω έστω για λίγο να πάρω την δόση μου από αυτό ή να το αφήσω μπας και πάψω να το σκέφτομαι;Αυτό το πράγμα,δεύτερη φορά το παθαίνω,η πρώτη ήταν με το Demon's Souls.Απίστευτο gameplay,level design,ατμόσφαιρα,όλα.
Υπομονή θα κάνω,παίζοντας στο 3DS όλο το καλοκαίρι,Ocarina of Time,A Link Between Worlds,Bravely Default και άλλα.
Βρε μανία με τα αρχικά. Το googlαρα για να καταλάβω για ποιο παιχνίδι λες Alex444.
Για το Dark Souls συμπτωματικά έχω αντίθετη εμπειρία, Altair. Παρότι είναι παιχνίδι που θεωρητικά θα μου αρέσει πολύ, που περιμένω ότι θα μου αρέσει πολύ, έχω παίξει από δύο φορές την πρώτη μία με μιάμιση ώρα κι έχω "ξεχάσει" να το ξαναπιάσω, παίζοντας άλλα παιχνίδια κάθε φορά που βρίσκω χρόνο.
Υπάρχει βέβαια και το δεδομένο του Monster Hunter 3 Ultimate, που είναι πολύ παρόμοιο σε gameplay κι είχε την προσοχή μου την εποχή που δοκίμασα και τις δύο φορές το Souls. Εν γνώση μου δεν ξεκίνησα παράλληλα και τα δύο. Πλέον με το MonHun έχω ολοκληρώσει, έχοντας γράψει 200 - 300 ώρες, οπότε κοντός ψαλμός για το κατά πόσο περνάει το τεστ το Souls για τα προσωπικά μου γούστα. Η επόμενη φορά που θα το βάλω να το δω θα είναι και η τελευταία...
Κοίτα.Πιστε'υω πως σε τέτοιους τίτλους είναι μέχρι να περάσεις το στάδιο της προσαρμογής ώστε να μπορέσεις να βυθιστείς στον κόσμο του.Μετά από κει και πέρα,είναι θέμα υπομονής,επιμονής και διάθεσης για πειραματισμό.Διότι ο συγκεκριμένος τίτλος σε κανένα σημείο δε σε παίρνει από το χέρι να σε καθοδηγήσει,ενώ παράλληλα το θεωρώ πιο δύσκολο από το Demon's ως τώρα.Βέβαια,όντας ένας άνθρωπος που έχει λιώσει με Monster Hunter δε νομίζω πως θα αντιμετωπίσεις κάποιο θέμα σε αυτό.Εγώ σε συμβουλεύω να του δώσεις μια ευκαιρία προτού το αφήσεις αν δεις ότι δεν περνάει την δοκιμασία.Πάντως από εμπειρίες φίλων που έχουν λιώσει την σειρά,είναι πολύ εύκολο να επιστρέψεις για μικρά sessions μισής ώρας πχ,όταν ξερεις το παιχνίδι.
Τέλος να πω,πως θεωρητικά τα Souls games είναι ότι χειρότερο για μένα,και ειδικά το Dark,διότι έχω αισχρή αίσθηση προσανατολισμού και χάνομαι εύκολα,όμως ακόμα κι έτσι,είναι τίτλοι που ευχαριστιέμαι άπειρα.
@lovesfool χαχαχαχ σορρυ, το ηξερα οτι θα φαινοταν καπως περιεργο με τα αρχικα, αλλα βαριομουν υπερβολικα :)
Απο εκει και περα, επειδη κι εμενα το Dark Souls με στοιχειωσε οπως περιγραφει ο Altair, θα σου προτεινω να του δωσεις λιγο χρονο ακομη οταν το βρεις. Οντως μεχρι να βρεις τα πατηματα σου στο συγκεκριμενο θελεις περισσοτερη υπομονη. Δε σου χαριζεται ουτε ο πιο γελοιος εχθρος και η προσαρμογη παιρνει περισσοτερο. Παντως με βυθισε στον κοσμο του απο ενα σημειο κι επειτα με εναν εντελως δικο του αλλοκοτο τροπο.
Συγνώμη lovesfool, αλλά αν αυτό που είπες είναι τόσο σημαντικό ζήτημα για σένα ώστε να αφιερώσεις χρόνο για το ποστάρεις θα χαιρόμουν να βρισκόμουν στην θέση σου. Για όνομα του Θεού βρε παιδιά μιλάμε για gaming - μία διαδικασία που γίνεται για να γεμίσει ο χρόνος της καθημερινότητάς πιο ευχάριστα (μαζί με ότι άλλο κάνουμε) και όχι για να αγχωνόμαστε για το αν πρέπει και πόσο θα μου πάρει και γιατί και μηπως και αχ και βαχ. Αν δεν μπορείς για τον Α ή Β λόγο να παίξεις ή να χαρείς όπως θες τον εκάστοτε τίτλο άστο κάτω και κάνε αυτό που γουστάρεις περισσότερο.
Αν φτάσουμε να κωλυόμαστε για το πως θα ''παλέψουμε'' το gaming μάλλον δεν ξέρεις πως είναι τα πραγματικά προβλήματα.
Σε μια κουταλιά νερό πνίγεσαι lovesfool, πραγματικά το λέω.
raysod, δεν είναι τυχαίος ο τίτλος που έχω βάλει, ούτε σαρκαστικός. Είναι ουσιαστικός. Το εννοώ απόλυτα. Έχω όντως καλύτερα πράγματα να κάνω.
Π.χ., κατά κανόνα διασκεδάζω πολύ στη δουλειά μου και με γεμίζει πολύ περισσότερο να είμαι δημιουργικός εκεί από το να παίξω ένα video game. Αντίστοιχα, έχω κι άλλα ενδιαφέροντα για την ψυχαγωγία μου, όπως λογοτεχνία ή κινηματογράφο, οπότε ο ελεύθερος χρόνος μου δεν πάει μονοκοπανιά στα video games.
Όσο για την οικογένεια, εκεί κι αν έχω καλύτερα πράγματα να κάνω... Έχω δύο κόρες και προφανώς όταν είμαι σπίτι ψυχαγωγούμαι απείρως καλύτερα με το να παίζω και να συναναστρέφομαι μαζί τους (τώρα που ακόμα είναι μικρές και γουστάρουν κι αυτές εξίσου) από το να κάνω οτιδήποτε άλλο, οπότε τα video games έχουν πέσει πολύ στη λίστα προτεραιοτήτων μου.
Νομίζω ότι η βιομηχανία το έχει πάρει χαμπάρι εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω, επίσης, ότι μετά από μία βλακώδη αρχική αντίδραση με παιχνίδια του 5ώρου, έχει ισορροπήσει πλέον το πράγμα σε καλά επίπεδα. Το "τεστ της εβδομάδας που μεσολαβεί" είμαι βέβαιος ότι είναι κάτι που το έχουν υπόψη τους και αποτελεί βασικό πυλώνα του σχεδιασμού τους στις περισσότερες πλέον περιπτώσεις.
Αχ αυτά τα άρθρα σου... :) Νομίζω οτι διαβάζω τον εαυτό μου :D
@raysod. Τα διασκεδάζω όσο πάντα. Απλά, έχοντας πλέον περισσότερα πιο διασκεδαστικά - σημαντικά πράγματα στη ζωή μου σε σχέση, π.χ., με όταν ήμουν φοιτητής, έκανα μία παρατήρηση που έχει να κάνει με την προσέγγιση στον σχεδιασμό ενός video game που πιθανότατα δεν θα παρατηρούσα κι αξιολογούσα ποτέ όταν ήμουν 20 χρονών, αλλά είναι εξαιρετικά σημαντική.
Αν το σκεφτείς λίγο πιο ώριμα, πάντως, θα δεις ότι το ίδιο πράγμα λέμε. Δεν είναι ταμπού, ούτε υποτιμητικό το "έχω καλύτερα πράγματα να κάνω". Είναι μία πραγματικότητα που δεν αποτρέπει ή ακυρώνει το γεγονός ότι είμαι κάποιος που, μεταξύ άλλων, έχει γράψει 200-300 ώρες σε παιχνίδι σαν το Monster Hunter 3 Ultimate, βγάζοντας όλα τα τέρατα μέχρι και το G-Rank μόνος μου. Το ότι έχω και καλύτερα πράγματα να κάνω δεν σημαίνει ότι τα video games δεν μπορούν να ανήκουν στην λίστα των εξαιρετικών πραγμάτων που με απασχολούν.
Το επόμενο έχω σκοπό να είναι για Nintendo - DeNA, δηλαδή από τις συνηθισμένες, βαρύγδουπες, μπουδρολογικές μου υπεραναλύσεις της πεντάρας. Εκτός αν με κεντρίσει κάτι άλλο, δηλαδή και το αφήσω τελείως, γιατί ήδη έχει παλιώσει πολύ το "νέο".