Περιέργως ο γράφων θυμάται κυρίως παλιές περιπτώσεις ειδικού βεληνεκούς, ίσως επειδή από ένα σημείο κι έπειτα επιβάλλεται και μια κάποια αναισθησία. Δεν είναι πρωτότυπο το συμπέρασμα αυτό, ούτε και κάτι τέτοια θέματα είναι αποκλειστικό προνόμιο του δικού μας κλάδου. Ωστόσο η μπάρα εισόδου στην αστήριχτη αμφισβήτηση και στην προσωπική επίθεση είναι αρκετά χαμηλή. Άλλη συζήτηση κι αυτή βέβαια μιας και το φαινόμενο δεν είναι και τόσο τυχαίο.
Ένα χαριτωμένο περιστατικό που έχει μείνει από τις καλές εποχές του εντύπου σχετιζόταν με τη θεωρία που είχε κάποιος ότι λειτουργούσαμε ομαδικώς ως «φάμπρικα κατά της Nintendo». Είχε και επιχειρήματα βέβαια. Αποδείξεις. Στοιχεία ακράδαντα. Επιπέδου Τράγκα. Η απόδειξη ήταν λοιπόν πως επί σειρά μηνών η αντιπροσωπεία της Nintendo διαφήμιζε τα προϊόντα της Nintendo στο οπισθόφυλλο, δηλαδή στη δεύτερη καλύτερη διαφημιστική θέση που είχε να προσφέρει το περιοδικό. Και το έλεγε ξερά, σαν να είναι αυτονόητο ότι αυτό αποδεικνύει τον ισχυρισμό του.
Φυσικά, επειδή όλα εδώ πληρώνονται, αργά ή γρήγορα, οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν σε τουρνουά και τότε ο γράφων έπιασε το φοβερό αυτό άτομο, του θύμισε τι αδιανόητο ισχυριζόταν και τον ρώτησε πώς εξηγεί στον εαυτό του την τρομερή αυτή θεωρία. Η απάντηση; «Δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο». Διότι 5 άνθρωποι στο περιοδικό είχαμε παραισθήσεις και για την αρχική του δήλωση και για το ότι επέμενε σε αυτήν και στο ότι όλα αυτά σημαίνουν ότι είμαστε πουλημένοι. Διότι, αγαπητοί, ούτε για τέτοια κατηγορία δεν κάνουν ορισμένοι τον κόπο να μη κινηθούν τελείως ερασιτεχνικά.
Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Όχι τίποτα άλλο, έχουμε και κάτι καλύτερο. Όταν παρουσιάστηκε το PSP, ο υποφαινόμενος είχε γράψει το σχετικό πολυσέλιδο αφιέρωμα. Και, ομολογουμένως, έμεινε εκτός η αναφορά ενός τόσο συγκλονιστικού αξεσουάρ που είχε παρουσιάσει, ως concept βέβαια, η Sony για το PSP, που κάποιος πήρε την παράλειψη πολύ προσωπικά. Δεχτήκαμε ότι έγινε παράλειψη. Τεχνικώς, ισχύει. Αυτό δεν έφτανε όμως διότι έπρεπε να πεισθούμε ότι αυτό που ξεχάστηκε είναι φοβερό και τρομερό και θα φέρει την επανάσταση. Ήταν τόσο ξεκάθαρα επαναστατικό που δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην αγορά.
Ωραία όλα αυτά αλλά περί ποίου αξεσουάρ ο λόγος;
3…
2…
1…
Wait for it…
Wait for it λέμε…
Τα καλύτερα κακά κόποις κτώνται λέμε.
Drum roll…
Fap roll…
Ο λόγος για το ενσύρματο media remote του PSP. Ενσύρματο. Για έλεγχο της αναπαραγωγής εικόνας και ήχου, από απόσταση. Σε σύστημα κομμένο και ραμμένο για φορητή χρήση. Και πριν πει κανείς «μα αν χρησιμοποιήσουμε έξοδο εικόνας και το συνδέσουμε στην τηλεόραση, μήπως θα βόλευε κάτι τέτοιο»; Στην οποία σκέψη απαντούμε πως το πρώτο μοντέλο PSP δεν είχε έξοδο εικόνας. Αλλά σκεφτείτε το και λίγο χωροταξικά το θέμα. Θα καταλάβετε.
Η σκέψη του αγαπητού αναγνώστη ήταν πως για να είναι εφικτό κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να είναι εφικτή, στο μέλλον, και η σύνδεση κανονικού χειριστηρίου DualShock. Διότι, προφανώς, χωρίς έξοδο εικόνας, όλοι θέλουν να μένουν σε απόσταση από τις 4,3 ίντσες της οθόνης, για να έχουν την ευκαιρία και τιμή να παίξουν με χειριστήριο. Μετά την ευγενική εξήγηση ότι δεν βλέπουμε κάτι επαναστατικό στο όλο θέμα, άρχισαν οι ερωτήσεις για το αν έχουμε πτυχίο δημοσιογραφίας και από πού το πήραμε. Τότε ρωτήσαμε αν ο Νίκος Χατζηνικολάου θεωρείται δημοσιογράφος. «Ναι» ήταν η απάντηση. «Τι κρίμα. Δεν έχει πτυχίο δημοσιογραφίας».
Εκείνη τη μέρα χάσαμε έναν αναγνώστη. Κερδίσαμε όμως μερικά χρόνια ζωής.
Διότι δεν γίνεται να τσακωθούμε κανονικά κιόλας εδώ που τα λέμε, δεν είναι σωστό από τη θέση μας, ούτε και θα είναι ποτέ. Απλά κάποια πράγματα δικαιούνται και ανάλογη απάντηση.
Μακράν το πιο λυπηρό περιστατικό που έχει μείνει στη μνήμη πάντως είναι μια συζήτηση με αναγνώστη που ξεκίνησε πολύ απλά και όμορφα, online φυσικά και από την ασφάλεια ψευδώνυμου, ασφάλεια που δεν έχουμε εμείς (και δεν πρέπει να την έχουμε έτσι κι αλλιώς). Στην πορεία φάνηκε ότι επιχειρούνταν κάποιοι ελιγμοί με την ελπίδα να παραδεχθούμε άθελά μας κάποιου είδους μεροληψία. Με την προσπάθεια αυτή εξαιρετικά διαφανή, για εμάς μόνο όπως φάνηκε, απλά στρέφαμε την κουβέντα οπουδήποτε αλλού από που είχε βαλθεί να την σπρώξει ο αναγνώστης. Νευρίασε ο άνθρωπος που δεν έβγαινε το σατανικό του σχέδιο και κατέληξε να απειλεί ανοιχτά σωματική ακεραιότητα, οικογένεια κ.λπ.
Κανένα πρόβλημα λοιπόν. Διότι ξέραμε τελικά με ποιον μιλούσαμε. Και την επόμενη φορά που πήγε να κάνει δημοσίως τάχα μου φαντασμαγορικό ελιγμό, του απαντήσαμε με το όνομά του. Στην οποία περίπτωση άρχισε να εξανίσταται και να διαμαρτύρεται ότι αποκαλύπτουμε προσωπικά δεδομένα. Επειδή οι απειλές σε οικογένεια πρέπει να προστατεύονται. Και επειδή το ονοματεπώνυμο είναι τόσο προσωπικό δεδομένο που μπαίνει πρώτο πρώτο σε κάθε πιθανό δημόσιο έγγραφο, με ιδανικό παράδειγμα την αστυνομική ταυτότητα. Την οποία, φανταζόμαστε, άμα θέλουμε τη δείχνουμε όταν ζητηθεί. Μας την εκδίδουν για να την κρατάμε μυστική και να την κοιτάμε.
Αλλά έτσι είναι. Όλοι έχουν ψυχή. Απλά κάποιοι ξέρουν να βγάζουν και καμία. Τι σόι βιομηχανία ψυχαγωγίας είμαστε;
Χαρά στο κουράγιο σου και σας που ασχολείστε με τέτοια περιστατικά. Από τη μιά το καταλαβαίνω γιατί είναι πολύ άσχημο να θίγουν τη δουλειά σου και το έργο σου. Από την άλλη όμως αξίζει; Στο τέλος ό,τι και να γίνει ούτε ο άλλος θα αλλάξει άποψη, ούτε θα σου ζητήσει συγγνώμη, ακόμα κι αν καταλάβει ότι έχει άδικο. Μόνο εσύ θα στεναχωρηθείς και θα τα πάρεις και το αποτέλεσμα στην καλύτερη των περιπτώσεων ποιο θα είναι ; Να σου πει ''ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο'' ;
Το θέμα δεν είναι αν αξίζει. Είναι σίγουρο ότι δεν αξίζει. Βέβαια δεν είναι δουλειά και το «άσε τον τρελό στην τρέλα» του κάθε φορά γιατί έτσι καταλήγουμε και σε κάτι ακόμη που δεν αξίζει: να μην την πληρώνει ποτέ ούτε ένας γραφικός τύπος. Οπότε είμαι της λογικής ότι χρειάζεται πολύ ignore, αλλά μια στο τόσο χρειάζεται και κάτι που να λειτουργεί ως statement πως την υπομονή που κάνουμε δεν τη χρωστάμε και το ότι τη δωρίζουμε λέει περισσότερα για εμάς, σε τέτοιες περιπτώσεις, παρά για τους γραφικούς. Και αυτό το μήνυμα δεν έχει αξία στα μάτια των ανθρώπων που δεν πρόκειται να καταλάβουν ποτέ, έχει μια κάποια αξία όμως σε άλλους που παρακολουθούν τι γίνεται εδώ κι εκεί.
Θελει γερο στομαχι οταν κανεις κατι δημοσια. Δυστυχως ο συλλογικος εγκεφαλικος καλλος και εμμονη της ανθρωποτητας ειναι ο οπαδισμος. Ακομα και σε αστεια πραγματα οπως ποια κονσολα προτιμαει καποιος ή τι μαρκα κινητο ή και ποιον αθλητικο τιτλο. Δεν υπαρχει γιατρεια και δεν υπαρχουν πειστικα επιχειρηματα για να πειστει καποιος κολλημενος με κατι. Οτιδηποτε μη θετικο πεις για το αντικειμενο της εμμονης -ή και απλα της προτιμησης- εκλαμβανεται ως προσωπικη επιθεση απεναντι σε αυτον και στις επιλογες του. Τωρα εσυ γιατι να σκας? Δεν αξιζει για μενα. Προσωπικα γελαω πλεον με το θεμα.
Παραδειγμα θυμαμαι συζητηση με καποιον εδω στη σελιδα λιγους μηνες μετα την κυκλοφορια ps4 k xbone και γελαω. Εγω ελεγα οτι δεν αξιζε ακομη να επενδυσεις γιατι ειχε μονο κατι τιτλους στυλ knack και παιχνιδια που βγαιναν και στις παλιοτερες κονσολες. Και επειδη ειχε παρει αυτος ps4 και αισθανοταν οτι επρεπε να υπερασπιστει την αγορα του ειχε λυσσαξει να με πεισει για τους αναριθμητους αποκλειστικους τιτλους της κονσολας (ετος 2013 θυμιζω) φερνοντας αφοπλιστικα παραδειματα ΑΑΑ παιχνιδιων οπως 1.5ωρους indie τιτλους και κινητοπαιχνιδα.
Το δημόσιο του θέματος συνηθίζεται στην πραγματικότητα. Απλά καμιά φορά ο απέναντι αισθάνεται πολύ ασφαλής και καλό είναι να του θυμίζει κάποιος ότι είναι πίσω από ένα username, όχι στο Fort Knox. Και όταν ξεπερνάει ένα όνειρο κανένας νόμος δεν αντιμετωπίζει το username ως απόρθητο φρούριο.
Τι θυμήθηκες τώρα... Να πω και ένα δικό μου. Χαρακτηριστική περίπτωση τύπου που όταν έπιασα δουλειά στη Νόρτεκ, τον βρίσκω εκεί Wii Ambassador, έρχεται με πιάνει και μου λέει: "Γιατί ήρθες εδώ, σταμάτησε να σε πληρώνει η Sony;". Στα μούτρα έτσι; Οπότε τον ρώτησα γελώντας που θέλει να του στείλω τη μήνυση. Δεν γέλασε.
Έπρεπε να του πεις «συνειδητοποιείς ότι άμα θέλω είσαι Wii Ambassador;».
Βρείτε ποιον δεν πήραμε ξανά τηλέφωνο και κερδίστε πλούσια δώρα.