Κάθε χρόνο οι παρουσιάσεις των εταιρειών που συνδέονται με την E3 ξεκινούν πριν την ίδια την E3 και, συνήθως, η «παρέλαση» τελειώνει την πρώτη μέρα της έκθεσης, συνήθως με την Nintendo. Συχνά, πριν καν ξεκινήσει η παρουσίαση της Nintendo, παίρνει φόρα η κλασική ερώτηση: «Ποιος κέρδισε φέτος την E3;».
Αν το ζήτημα είναι όντως αυτό, το πρόβλημα είναι πως εκείνες τις ώρες η E3 είναι ακόμη στην αρχή. Και διάφορα μπορεί να λέγονται επί σκηνής, πολλά αλλάζουν όμως και παίρνουν την τελική τους μορφή τις μέρες που ακολουθούν, καθώς προκύπτουν σημαντικές διευκρινίσεις. Μόνο τη σύγχρονη κενότητα του όρου «αποκλειστικά» να σκεφτούμε, κάθε φορά που ακούγεται χρειάζεται προσπάθεια για να βγει άκρη τι σημαίνει ακριβώς σε κάθε περίπτωση που δεν μιλάμε για καθαρά εσωτερική παραγωγή ενός platform holder. Βέβαια, σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει βραβείο. Το μόνο που μπορεί να κερδίσει οποιαδήποτε εταιρεία είναι… την εντύπωση ότι το μέλλον της είναι θετικό. Και τέτοια είναι πολλές φορές η υπερβολή που η καλή εντύπωση του ενός χρησιμοποιείται ως απόδειξη πως όλοι οι άλλοι είναι χαμένοι ή, τουλάχιστον, καταδικασμένοι να τα βρουν σκούρα.
Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία μπαίνουμε κι εμείς, θέλουμε δεν θέλουμε. Συχνά ο αναγνώστης περιμένει να πάρουμε θέση για το ποιος κέρδισε ποιον, όχι απλά για το ποιος τα πήγε καλά και ποιος όχι. Όσο και να αναλύσουμε την παρουσία του καθενός, αν δεν διαλέξουμε «τον έναν» φαίνεται κάτι να λείπει. Ακόμη και μετά το πέρας της πρώτης μεγάλης παρουσίασης, τα πρώτα σχόλια αφιερώνουν λίγο χρόνο στις πιθανότητες να ήταν αυτή η παρουσίαση που θα κερδίσει τη έκθεση εκείνη τη χρονιά. Είναι αδύνατο να μην πούμε κάτι, αργά ή γρήγορα. Ακόμη και όταν, όπως πέρυσι, αποφύγαμε να γράψουμε κείμενο που να ζυγίζει όλες τις παρουσιάσεις για να βγάλουμε «νικητή». Βέβαια, εντάξει, δεν θα αρνηθούμε ότι η διαδικασία είναι διασκεδαστική.
Μέχρι το σημείο βέβαια που εμφανίζονται τα fanboys που ψάχνουν να βρουν τρόπο να μετατρέψουν κάθε αρνητικό της εταιρείας «τους» σε θετικό και κάθε θετικό εταιρείας «του άλλου» σε αρνητικό. Πολύ εύκολα η συζήτηση μετατρέπεται σε άρρωστο διαγωνισμό αντί για οτιδήποτε χρήσιμο. Τις πρώτες φορές όλη αυτή η διαδικασία είναι χαριτωμένη. Κυρίως διότι δεν έχει προλάβει να ξεθωριάσει η ελπίδα πως, αργά ή γρήγορα, θα επικρατήσει η λογική ή κάτι που της μοιάζει τουλάχιστον. Όσα χρόνια κι αν περάσουν ποτέ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο βέβαια. Είναι επίσης θέμα χρόνου να γίνει συζήτηση μεταξύ συναδέλφων έστω για να εκφραστεί, μια ακόμη φορά, η απορία για το ότι οι εταιρείες που σχολιάζουμε και κρίνουμε δεν έχουν πρόβλημα με εμάς και, ταυτόχρονα, ο ένας κι ο άλλος όχι απλά υποθέτει αλλά εκφράζει και με απόλυτη σιγουριά, με «γνώση» ότι κάποιος έχει σχέδιο να χαντακώσει κάποιον από τους μεγάλους. Η αλήθεια είναι πως κάθε χρόνο ακούμε τα ίδια. Οπότε η πλήξη για τέτοιες κουβέντες είναι αυτονόητη από ένα σημείο κι έπειτα.
Τι έχει να κάνει ο δημοσιογράφος σε τέτοιο κλίμα λοιπόν; Αυτό που έχει να κάνει το κάνει έτσι κι αλλιώς. Ξενυχτά, γράφει, ενθουσιάζεται με τις εξελίξεις -όχι αυτονόητο όταν οι εξελίξεις αυτές πάνε «πακέτο» με άπειρη κούραση-, ελπίζει πάντα για το καλύτερο, αφού πάντα θέλει ακόμη περισσότερα καλά games και ακόμη καλύτερη βιομηχανία για όλους. Για καθετί άλλο… απλά κάνει υπομονή.
Πάντως, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε γιατί τέτοιου είδους οπαδικά φαινόμενα είναι τόσο έντονα συνδεδεμένα με την E3 και όχι με άλλες εκθέσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Και γιατί εκείνη στιγμή με τους τρεις «μεγάλους» επί σκηνής έλαβε χώρα στα The Game Awards αντί σε κάποια μεγάλη έκθεση, μιας και οι εκθέσεις έχουν πιο εμπορικό χαρακτήρα από οποιαδήποτε βραβεία εδώ που τα λέμε, και δη στην E3; Δεν αποκλείεται να είναι θέμα παράδοσης της ίδιας της E3 αλλά και της αμερικανικής αγοράς που τη γέννησε. Στα πρώτα χρόνια της έκθεσης η επιτυχία μετριόταν σε επιτόπιες παραγγελίες εμπόρων. Όποια και αν ήταν η παρουσίαση, το «παραγγελιόχαρτο» ήταν το τελικό κριτήριο των πάντων. Αν αυτό δεν μεταφράζεται σε ανταγωνιστικό περιβάλλον, θα εκπλαγούμε. Όταν η E3 αποκτούσε χαρακτήρα, οι υπόλοιπες εκθέσεις ανά τον κόσμο ωχριούσαν μπροστά της, τόσο σε μέγεθος όσο και σε σημασία. Και σήμερα η E3 παραμένει, επικοινωνιακά, η σημαντικότερη έκθεση, λιγότερο για όσα δείχνει στον εκθεσιακό χώρο και περισσότερο για όσα μεταδίδονται από εκεί με livestreams. Ωστόσο έπαψε προ πολλού να είναι η μεγαλύτερη σε μέγεθος και ποτέ δεν ήταν η έκθεση που φρόντιζε να βάλει μελλοντικά προϊόντα στα χέρια παικτών. Ένα προτέρημα που δεν είχε ποτέ δηλαδή κι ένα προτέρημα που έχασε. Τι λογικότερο από το να συντηρείται αυτό το χαρακτηριστικό που της έμεινε και την κάνει τόσα χρόνια να είναι πρώτα ιδέα και ύστερα έκθεση;
Αλλά πού θα πάει. Κάποτε θα βρει κάτι νέο. Με τους platform holders να αναβαθμίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις, για πόσο ακόμη θα συντηρείται μια κάλπικη έχθρα; Μάλλον όσο συντηρείται κι η E3 στη μορφή με την οποία την έχουμε συνηθίσει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity