Η SEGA είχε μια… περίεργη εβδομάδα. Ολοκληρώθηκε η «διαφημιστική» ιστορία του Sega Shiro περνώντας το τελικό της μήνυμα με αφορμή τα 60ά γενέθλια της εταιρείας, ανακοινώθηκε το Game Gear Micro, ενώ αποκαλύφθηκε και νέο σχέδιο για την αξιοποιήσει των coin-op σε ώρες που δεν χρησιμοποιούνται, για να πιάσουν τόπο στη δικτυωμένη εποχή. Όπως δεν ήξερε τι να πρωτοπεί κανείς όταν παρουσιάστηκε το Game Gear Micro, έτσι (μάλλον) δεν ξέρουμε κι εμείς. Την προσπάθεια την κάναμε πάντως.
Έκτωρ Αποστολόπουλος
Η Sega έχει καπαρώσει μία θέση στη καρδιά μου ως η πρώτη μου αγάπη στο gaming. Με το Sega Mega Drive 2 έγινε η πρώτη επαφή και παρ’ ότι η Nintendo με είχε κερδίσει τα χρόνια που ακολούθησαν, την εταιρεία την είχα στηρίξει και με την αγορά του Dreamcast. Από την άλλη πρέπει να ομολογήσω ότι η Sega έχει μία μόνιμη θέση και στο μυαλό μου σε ό,τι αφορά την τωρινή της κατάσταση. Είναι κάτι ανάμεσα σε «ρετρό» και «Sonic». Μερικές φορές περνάω εξαιρετικά μαζί της (Sega Mega Drive Mini), άλλες φορές συμπαθητικά (ταινία Sonic The Hedgehog) και άλλες φορές με κάνει να αναρωτιέμαι τι στο καλό κάνει. Ακριβώς αυτήν την ερώτηση έκανα προχθές μέσα μου μόλις διάβασα τις υποτιθέμενες μεγάλες ανακοινώσεις ανήμερα των γενεθλίων της εταιρείας.
Το Game Gear Micro είναι μία εξαιρετικά περίεργη ιδέα. Είναι τόσο μικρό, έχει τόσο λίγα παιχνίδια, που πραγματικά με κάνει να αναρωτιέμαι ποιος σχεδίασε αυτό το project. Συν τoις άλλοις είναι και σχετικά ακριβό, ενώ το γεγονός ότι κάποιος θα παίξει στο κόκκινο Game Gear Micro και σε τόσο μικρή οθόνη τo Megami Tensei Gaiden: Last Bible Special με ξεπερνάει. Βέβαια, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει ένα τέτοιο εγχείρημα από τη στιγμή που ξεπούλησε με προπαραγγελίες στην Ιαπωνία; Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα ένα Game Gear Mini που θα παρουσίαζε το ίδιο χρηστικό και προσιτό προφίλ όπως το Sega Mega Drive Mini. Θεωρώ ότι θα έκανε σίγουρα τα ίδια νούμερα σε προπαραγγελίες και σίγουρα δεν θα σου προκαλούσε «μυωπία».
Πέρα από το Game Gear Micro, φυσικά και δεν περίμενα μία νέα κονσόλα ανήμερα των γενεθλίων. Όπως είπα και πριν, στο μυαλό μου η Sega είναι κάτι σαν τον μεγάλο platform holder των παλιών καλών καιρών. Σίγουρα την αδικώ εν μέρει την εταιρεία, αλλά στην εν λόγω εικόνα συμβάλλει μάλλον το γεγονός ότι δεν ασχολούμαι ενεργά με τα franchise της πλέον. Τα Yakuza έχουν τοποθετηθεί ψηλά στην προσωπική λίστα της ντροπής που περιλαμβάνει games με τα οποία δεν έχω ασχοληθεί, ενώ παιχνίδια όπως τα Sonic Boom και Shenmue 3 δεν μου κάθισαν καθόλου καλά.
Άρα τι θα μπορούσε να κάνει η Sega αυτή την εποχή; Προσωπικά, πίστευα ότι θα ανακοίνωνε μία υπηρεσία στο ύφος του EA Access. Να παίζεις τα παιχνίδια της σε διάφορες συσκευές, έναντι ενός μηνιαίου ποσού. Θα έκανε και καμιά συμφωνία με τρίτες εταιρείες και ίσως μας δινόταν η ευκαιρία να παίζουμε Aladdin στην οθόνη του ψυγείου μας. Πόσο λογικό ή κερδοφόρο θα ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα αυτήν την εποχή δε το γνωρίζω, αλλά από τη στιγμή που το ‘χουν κάνει τόσοι άλλοι, σίγουρα θα βρισκόντουσαν αρκετοί για να γίνουν συνδρομητές σε κάτι τέτοιο. Ακόμη όμως και αυτή η ιδέα κινείται σε μελλοντικά σχέδια που θα είχαν ως βάση τους το παρελθόν της εταιρείας. Κάτι που αποδεικνύει ότι την Sega την έχω πράγματι στο μυαλό μου ως μία λαμπερή, ρετρό οντότητα.
Μάνος Βέζος
Μήνες κράτησε το μυστήριο με τον Sega Shiro και την κατάληξη του Segata Sanshiro, με το τελευταίο και συνειδητά αλλοπρόσαλλο διαφημιστικό σποτ να αποκαλύπτει το σκοπό της διαφημιστικής εκστρατείας: να δηλώσει ότι η SEGA κλείνει 60 χρόνια, αλλά ήρθε ώρα να αφήσει πίσω το παρελθόν (Segata Sanshiro) και να υποδεχθεί το μέλλον (Sega Shiro). Ελπίζω αυτό να σημαίνει κάτι, οτιδήποτε, πέραν του διαφημιστικού. Και το ελπίζω μιας και η SEGA φάνηκε να κάνει μια κάποια συντονισμένη προσπάθεια αυτήν την εβδομάδα. Αποκαλύφθηκαν περισσότερα για το A Total War Saga: Troy, καθώς και η συμφωνία με την Epic για χρονική αποκλειστικότητα στο Epic Games Store και δωρεάν διάθεση για το πρώτο 24ωρο κυκλοφορίας, δηλαδή στις 13 Αυγούστου. Ανακοινώθηκε το Game Gear Micro που μάλλον βγάζει τόσο νόημα τώρα όσο θα έβγαζε έτσι και ήταν απλό μπρελόκ ή συλλεκτική μινιατούρα χωρίς τη δυνατότητα να παίζει οτιδήποτε.
Λόγω ιδιοσυγκρασίας περισσότερο με «συγκίνησε» η αποκάλυψη σκέψεων περί “fog gaming”. Η SEGA σκέφτεται να καταπιαστεί με game streaming, αξιοποιώντας το hardware των coin-op τις ώρες που δεν χρησιμοποιούνται. Δεν πρόκειται να μας αγγίξει εδώ κάτι τέτοιο, δεν υπάρχουν καν τέτοιες υποδομές για να αξιοποιηθούν με τον ίδιο τρόπο, όσο και να το θέλει η SEGA ή οποιοσδήποτε. Μπορεί κάλλιστα να είναι ένας τρόπος να πειραματιστεί σε ένα είδος υπηρεσίας με οικονομικό τρόπο, με υλικό που έχει ήδη. Αυτό το πείραμα μού θυμίζει κλασική λογική κονσόλας όμως. Έχουμε πρόσβαση στο Χ, υπάρχει ο περιορισμός Ψ, ας βρούμε τρόπο να αξιοποιήσουμε το συνδυασμό με πιο δημιουργικό τρόπο. Μου θυμίζει έτσι την SEGA του Dreamcast και του Mega Drive, όχι τόσο την SEGA των 32X, SEGA CD, Multi Mega και Saturn. Μου αρέσει η ιδέα ότι δεν έχει χαθεί τελείως η SEGA που εξέπληττε εκεί που δεν το περίμενε κανείς, κι ας μην ήταν σε θέση να κάνει την έκπληξη να διαρκέσσει.
Δεν βιάζομαι για νέες εκπλήξεις άλλωστε. Έχω να θυμάμαι την απορία μου για το πώς έγινε όντως παιχνίδι το Crazy Taxi, το πώς από το πουθενά η Visual Concepts έκανε πλάκα στην EA Sports, το πόσο καλύτερα ήταν τα 2D games σε Saturn κ.λπ. Η SEGA δεν ήταν ποτέ των μακρόπνοων πλάνων και φάνηκε πολλές φορές. Αλλά είχε και στιγμές που δεν άφηνε περιθώρια για διαφωνίες. Παραδόξως, εδώ και χρόνια είναι πολύ πιο σταθερή στο βηματισμό της, τα πηγαίνει καλά σε Ανατολή και Δύση, κατάφερε να αλώσει εκ των έσω την Sammy, πήρε αγκαλιά την Atlus και κατάφερε να βγάζει περισσότερα από την Square Enix και όχι μόνο. Τι να την κάνει την έκπληξή μου; Για αυτό μου τρίβει στη μούρη τον Sega Shiro.
Σταύρος Βέργος
Οι περισσότεροι γνωστοί μου που ηλικιακά τους βάζω στο γκρουπ της γενιάς μου είχαν την πρώτη τους επαφή με το gaming με κάτι της Nintendo. Βρε όλο και κάποιος ξάδερφος θα είχε ένα Game Boy, όλο και από καμιά αποθήκη θα λειτουργούσε μετά από 10 χρόνια σκόνης ένα NES και άντε και ξέρω και ένα βλαμμένο που μεγάλωσε αποκλειστικά με Nintendo 64. Εγώ για κάποιο λόγο το έφερνε η μοίρα μου να βλέπω μηχάνημα της SEGA.
Ο φίλος που πήρε την πρώτη κονσόλα στην παρέα; SEGA Mega Drive. Ο φίλος που πήρε την πρώτη κονσόλα της γενιάς του 3D; SEGA Saturn. Η πρώτη επαφή με έγχρωμη φορητή κονσόλα; SEGA Game Gear. Αυτός ο φίλος μου με το Game Gear, να 'ναι καλά ο λεβέντης, το έφερνε και κάθε μέρα για να παίζω. Βλέπετε ο παππούς μου είχε και μπακάλικο και ήταν ο μοναδικός προμηθευτής μπαταριών σε απόσταση χιλιομέτρων και αφού το Game Gear κατάπινε στην κυριολεξία της μπαταρίες όπως ο αρχισυντάκτης μας τα εσπρέσσα [σ.α.: εσπρέshα, παχύ σ] κάθε μέρα ήθελε και καινούριες.
Αναγκαστικά και εγώ κατέληξα να έχω πρώτη κονσόλα της SEGA. Είχα ανέβει στην Αθήνα θυμάμαι με τους γονείς μου και τους είχα φάει να πάρω κονσόλα. Είχα βάλει λεφτά στην άκρη από μποναμάδες και πήγαινα ντουγρού για το PlayStation που μόλις είχε σκάσει στην Ελλάδα. Πάμε στο παιχνιδάδικο, κεντράρω το PlayStation και το δείχνω στους δικούς μου ενώ ταυτόχρονα βγάζω απ' την τσέπη κάτι τσαλακωμένα δεκαχίλιαρα που είχα μαζέψει από παππούδες και νονούς. Βλέπουν εκείνοι τα λεφτά στο χέρι μου, μου τα παίρνουν, βλέπουν τιμή PlayStation και το αφήνουν στο ράφι. Στο ταμείο έφτασε ένα τίμιο SEGA Master System Mark II που είχε κυκλοφορήσει την ημερομηνία που γεννήθηκα και κόστιζε όσα χιλιάρικα ήταν και η ηλικία μου. Μάταιες οι φωνές μου, οι γέροι πήραν το πλεόνασμα των οικονομιών μου και μου πήραν κάτι σάχλες. Παπούτσια ή σχολική τσάντα ή άσπρα αμάνικα φανελάκια [σ.α: χάθηκε κονσόλα για wifebeater].
Έφαγα 3 χρόνια με το Master System μέχρι τελικά να ψωνίσω το PlayStation και τα 3 αυτά χρόνια τα έφαγα παίζοντας Sonic, που ήταν στη μνήμη του μηχανήματος, και το Spider-Man: Return of the Sinister Six, το μοναδικό παιχνίδι που αγόρασα. Εκτιμούσα τα πάντα που είχα αλλά ποτέ δεν δέθηκα το ίδιο με την εταιρεία και τα προϊόντα της όπως συνέβη αργότερα με το PlayStation. Ίσως επειδή έπαιζα Sonic σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση 7 ιντσών για χρόνια, ίσως επειδή ήμουν αρκετά μικρός για να καταλάβω και να εκτιμήσω το οτιδήποτε.
Η επιστροφή της SEGA με mini console και τα πειράματά της της στα arcade δεν με συγκινούν. Όμως η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός μού δείχνουν πως ιδανικά θα ήθελα να ήταν στο χώρο των κονσολών και η SEGA. Σε τέτοιες συγκεκριμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει η έννοια του υπερβολικού ανταγωνισμού.
Νικήτας Καβουκλής
SEGA. Τι μου λέει άραγε; Σίγουρα το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Sonic. Ακολουθεί το Out Run που έπαιζα με μανία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Από κονσόλες της δεν είχα καμία. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά επειδή την εποχή που μεσουρανούσαν δεν υπήρχαν χρήματα για τέτοιες πολυτέλειες. Η οικογένεια θεωρούσε πως ο Commodore 64 και το PC που ακολούθησε ήταν υπεραρκετά για να καλύψουν τις όποιες ανάγκες μου για διασκέδαση.
Οι περισσότερες αναμνήσεις που έχω από την SEGA είναι από τα reviews που διάβαζα στα ελληνικά περιοδικά που κυκλοφορούσαν την εποχή εκείνη. Περίεργο ή όχι, τα περισσότερα παιχνίδια της ήταν και είναι εκτός όσων με ενδιαφέρουν. Σε πολλούς μπορεί να αρέσει η σειρά Yakuza. Εγώ απλά ασχολήθηκα με ένα απο τα παιχνίδια της σειράς, ούτε και θυμάμαι ποιο, για ένα δίωρο και μετά ούτε που μου έκανε κέφι να επανέλθω.
Όσον αφορά τις τελευταίες της ανακοινώσεις, η μόνη που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν αυτή για το Game Gear Micro. Που πας ρε SEGA με την οθόνη της μίας ίντσας; Ούτε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 δεν παίζαμε σε τόσο μικρές οθόνες. Σίγουρα κινήσεις σαν αυτή δεν προδιαγράφουν λαμπρό μέλλον για την εταιρεία.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Τώρα μπορεί να στεναχωρήσω πολλούς, ίσως και να τους τσαντίσω, αλλά η σχέση μου με την SEGA δεν ήταν ποτέ η καλύτερη δυνατή. Δεν μου τράβηξε την προσοχή καμία κονσόλα της (ναι ακόμη και το πρωτοποριακό Dreamcast) [σ.α.: ου να μου χαθείς να χάνεσαι], όχι γιατί ήταν άσχημα μηχανήματα, αλλά γιατί ποτέ δεν με τράβηξαν οι τίτλοι της εταιρείας (σε δικά της μηχανήματα ή τρίτων). Πάντα τους θεωρούσα πιο arcade (όχι όμως την καλή έννοια) και, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που τράβαγε τον κόσμο πάνω τους. Φανταστείτε, ούτε καν ο Sonic δεν κατάφερε να μιλήσει ποτέ στον «platformά» που κρύβω μέσα μου. Δεν κρίνω, απλώς δεν καταλαβαίνω. Το αστείο είναι ότι έζησα την εποχή που η εταιρεία άφησε πίσω της το hardware και το χαμό που συνόδευσε τότε την κίνηση, αλλά την έζησα με απάθεια και αδιαφορία.
Τώρα, όσον αφορά τις τωρινές κινήσεις της, μπορώ να πω ότι το Game Gear Micro μου φαίνεται το λιγότερο αστείο (και ελπίζω να μη στηρίξει επάνω του κάποια απόφαση για το μέλλον της), τόσο γιατί ως μηχάνημα δεν φαίνεται να λέει κάτι, όσο και γιατί έχουν ξεφτίσει πια οι επανεκδόσεις κλασικών κονσολών. Όχι ότι όλα αυτά έχουν νόημα στην αγορά της Ιαπωνίας, αλλά λέμε τώρα.
Η δεύτερη κίνηση, που θέλει την εταιρεία να αξιοποιεί τα coin-op για τη δημιουργία υποδομής για το λεγόμενο fog gaming, είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα (αν και φαίνεται να αφορά αποκλειστικά την Ιαπωνία) και πρωτότυπη. Είναι από τις ιδέες που ναι μεν φαίνονται περίεργες, αλλά μπορούν να αλλάξουν το μέλλον του χώρου, τουλάχιστον ως ένα βαθμό. Τέτοιου είδους πειράματα με βρίσκουν συνήθως σύμφωνο γιατί «κι αν σου κάτσει;». Ακόμα φυσικά είναι πολύ νωρίς για την εταιρεία να στρέψει σοβαρά την προσοχή της προς τα εκεί, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα το παλέψει.
Όπως είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν σκέφτεται να επιστρέψει στο χώρο του hardware, παρά τις παραπάνω κινήσεις, αλλά και το περίεργο βίντεο που με έβαλε να δω ο αρχισυντάκτης με το ζόρι και υπονοεί έναν αέρα αλλαγής μέσα στην εταιρεία. Η αγορά -καλώς ή κακώς- φαίνεται κλειστή σε νέες προτάσεις, δύσκολα μπορεί κανείς να σπάσει τον κύκλο των τριών, ακόμη κι αν αυτός είναι η SEGA. Όλα φυσικά μπορούν να συμβούν, αλλά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Από την άλλη, η εταιρεία σίγουρα χρειάζεται ανανέωση, απλά ελπίζω να βρουν πώς ακριβώς πρέπει να την κάνουν.
Πλάτων Πέππας
Για οποιονδήποτε εκεί γύρω στην ηλικία των τριάντα με σαράντα Μαΐων, το όνομα SEGA είναι συνδεδεμένο με δυνατές αναμνήσεις, ασχέτως στρατοπέδων και fanboyισμών. Και μπορεί η εταιρεία να έχει εξαφανιστεί πολλά χρόνια τώρα από την αγορά του hardware, όμως ως εταιρεία software δεν τα πάει άσχημα. Και την εβδομάδα που μας πέρασε είχε την τιμητική της, με αρκετές ανακοινώσεις των οποίων η συγκέντρωση έχει να κάνει με το ότι η εταιρεία κλείνει εξήντα χρόνια παρουσίας στο χώρο.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, η ανακοίνωση του Game Gear Micro αδυνατεί να με συγκινήσει. Πέραν του γελοιωδώς μικρού μεγέθους της κονσόλας, ειδικότερα για τα τυπικά χέρια «δυτικού» καταναλωτή, μιλάμε για μια κονσόλα που θα περιέχει τέσσερις μόλις τίτλους ανά μηχάνημα. Για μένα πρόκειται καθαρά για κίνηση που στοχεύει περισσότερο προς το συναίσθημα του SEGA fan (υπάρχουμε ακόμα, μη γελιέστε) προσφέροντάς του κάτι λίγο καλύτερο από ένα αναμνηστικό μπρελόκ σε σχήμα κονσόλας του κάποτε, παρά ως μίνι κονσόλα, σαν αυτές που έχουμε συνηθίσει τη σήμερον. Το ίδιο συναίσθημα μου προκάλεσε και η κυκλοφορία των -υπέρ του δέοντος- cult video με πρωταγωνιστή τον Sega Shiro, φουλ αμηχανία δηλαδή για μια εταιρεία το όνομα της οποίας είχα πάντα συνυφασμένο με το gaming.
Προσωπικά, θα εκτιμούσα πολύ περισσότερο τη κυκλοφορία κάποιας συλλογής με πολλούς κλασικούς τίτλους της εταιρείας σε οποιαδήποτε σύγχρονη πλατφόρμα. Από ότι φαίνεται βέβαια το πανηγύρι της SEGA δεν έχει τελειώσει ακόμα, καθώς τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές φημολογείται πολύ έντονα η ανακοίνωση υπηρεσίας streaming από την εταιρεία, η οποία θα δίνει πρόσβαση στους χρήστες στης στα παλιά, θρυλικά της arcade. Ίδωμεν. Εξάλλου, είμαι σίγουρος πως αν η SEGA μπει στον κόπο να ανακοινώσει κάτι πραγματικά ικανό να προκαλέσει το ενδιαφέρον μας, θα τα πούμε εκ νέου μέσω αυτής της στήλης.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity