Εβδομάδα που έφερε τα πρώτα στοιχεία για το PS5, μεταξύ άλλων, και, τελικά, συζητήθηκε περισσότερο ο τρόμος του Μόντε Κάρλο σε τίτλους F1, το πόσο κοντά ήρθατε στο να σπάσετε πράγματα χάρη σε αυτήν την πίστα ή, απλά, τι καταλήξατε να σπάτε όντως. Όλη η κουβέντα έγινε στο Enternity Game Room και το θέμα με τα περισσότερα σχόλια καταλήγει κάθε εβδομάδα ως αντικείμενο αυτής της στήλης, για να το σχολιάσει σχεδόν ολόκληρη η συντακτική ομάδα του Enternity. Εμείς πάντως δεν φταίμε. Να τα λέμε αυτά.
Φυσικά δεν ασχολείται όλη η ομάδα με racing και η με συγκεκριμένα, οπότε είπαμε να σταθούμε στην ουσία του πράγματος, το rageuitting και τα παρατράγουδα ενός gaming session. Δεν θα απογοητευθείτε. Είμαστε για γέλια.
Έκτωρ Αποστολόπουλος
Eίναι περίεργο να μην έχεις φτάσει ποτέ στο σημείο να σπάσεις κάτι καθαρά για gaming rage, ενώ σου αρέσουν τα δύσκολα platformers. Ένα χειριστήριο, μία τηλεόραση, μία φορητή κονσόλα, κάτι βρε αδερφέ. Και κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν το προσπάθησα, ειδικά τηνν τελευταία «σεζόν». Ένα χρόνο τώρα το πάλευα λίγο με το achievements του remaster του Crash Bandicoot, λίγο με τη σαδιστική δυσκολία του Cuphead, αλλά τίποτα. Εγώ παρέμεινα ατάραχος, τέρας ψυχραιμίας. Βρισιές και λίγα νεύρα, μπορεί. Υλικές ζημιές ποτέ. Και ας προσπαθούσα 100 φορές να κάνω το ίδιο πράγμα.
Μέχρι πριν ένα μήνα, οπότε έκανα το μπαμ, για πρώτη φορά στα 31 μου χρόνια, εξαιτίας ενός περίεργου κοκτέιλ. Ήταν κάτι ανάμεσα σε θυμό, νεύρα και ευτυχία. Με το πλέον hardcore παιχνίδι, ονόματι Wii Sports Club. Μια καμένη βραδιά συνδυάστηκε με αρκετά «καμένη» ιδέα να ξεσκονίσουμε το backwards compatibility του Wii U, παίζοντας Ping Pong. Πάνω από 20 ματς, μόνο ήττες. Και με όλους τους τρόπους. Ο κολλητός, ως γκουρού του σκληροπυρηνικού motion control, με είχε «ξεφτιλίσει», άλλος «ποδοσφαιρικός» όρος δεν θα ταίριαζε σε αυτό που διαδραματιζόταν στο σαλόνι μου. Ακόμα και στα ματς που ήμουν κοντά, πάντα ο τελευταίος πόντος πήγαινε σε εκείνον. Μέχρι που ήρθε η στιγμή για εκείνο το ματς. Δεν ξέρω αν είχα καταφέρει να τον κουράσω, αν είχα γίνει καλός ή αν με έβλεπε κοκκινισμένο λίγο πριν από το εγκεφαλικό και είπε να με αφήσει να κερδίσω. Ο τελευταίος πόντος, η κακή άμυνα του κολλητού και η ευκαιρία μου να τον καρφώσω. Άφησα όλο μου το άχτι σε αυτό το κάρφωμα και το συνδύασα με μια αεροπλανική κίνηση μίσους (και ένα ωραιότατο «Άντε &^#@*&^@). Η κίνηση ήταν κάτι ανάμεσα σε Mila Superstar, Captain Tsubasa και ένα Kamehame αλά Dragon Ball . Το αποτέλεσμα ήταν το Wii Remote να πάρει «μαζί του» τη λάμπα από το κεντρικό φωτιστικό του σαλονιού, κάνοντάς την κυριολεκτικά σμπαράλια. Σαν εφέ, ήταν πολύ όμορφο, έβρεξε κομμάτια λάμπας ακριβώς από πάνω μου. Ο κολλητός έκλαιγε (από τα γέλια) και εγώ πήγα στο μπαλκόνι να ξεφυσήξω. Για πρώτη φορά με έφτασαν στο αμήν. Ούτε με μπλε καβούκι σε Mario Kart 64, ούτε με Battletoads, ούτε με Spelunky. Έφτασα στα όριά μου με ό,τι πιο casual υπάρχει στον πλανήτη Γη, μετά το Fruit Ninja. Θόλωσα μ’ ένα «αντρικό» και hardcore μαρτς στο Ping Pong του Wii Sports. Θα μπορούσαμε να το βαφτίσουμε ως Video Game Win Rage, το οποίο μάλλον είναι και το αδύναμο σημείο μου.
Δημήτρης Βασιλάκης
Όντας ένοχος μιας και, εξαιτίας του post μου για την απελπισία μου όταν τρέχω στο Μονακό σε παιχνίδια F1 (και όχι μόνο) κατέληξε εδώ αυτή η στήλη, πρέπει να περιγράψω πλήρως το περιστατικό. Παίζω παιχνίδια F1 από τότε περίπου που άρχισαν να βγαίνουν και racing, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Την πιο δύσκολη πίστα, ακόμα και για τους οδηγούς, του κόσμου, πάντα λοιπόν την μισούσα, αλλά μπορώ να πω ότι κάτι έκανα. Θες με κόπο, με βάσανα, με rewind, reload, flashback, κάθε φορά, κουτσά στραβά, τερμάτιζα, παίζει σε κάποια πιο εύκολα να είχα ανέβει και βάθρο καναδυό φορές στη ζωή μου (δεν κερδίζεις στο Μονακό).
Ώσπου αποφάσισα να παίξω το F1 2017. Χαλαρά και άνετα ο οδηγός Jim Billakis, δεύτερος στη Ferrari, κατάφερνε να κερδίζει τα GP ή να παίρνει καλές θέσεις, διεκδικούσε Pole και το πρωτάθλημα. Και φτάνει το GP του Μονακό και τα πρώτα ελεύθερα δοκιμαστικά. Πρώτη στροφή τοίχος, flashback, την καταφέρνω με φουλ φρένα την τρίτη. Συνεχίζω, trial and error, χάλια χρόνος, τρακαρίσματα και φτάνω στη νέμεσή μου, τη στροφή του καζίνο. Δεν υπήρχε κανείς ανθρωπίνως δυνατός τρόπος για μένα να την περάσω χωρίς να σταματήσω ή να τρακάρω. Με τρελή προσπάθεια και πάλη, με τα παιδιά μου να ακούνε βρισιές που δεν θα έπρεπε, με τη γυναίκα μου έτοιμη να με χωρίσει ή να με δείρει, με μια γροθιά στο τραπέζι, καταφέρνω να κάνω qualify 18 στους 20. Δεν μπιπ, λέω, θα το τρέξω και ό,τι γίνει. Μέχρι την πρώτη στροφή είχα ήδη τρακάρει 5-6 στροφές, με flashback και λοιπές ιστορίες, έφτασα με το μισό αμάξι μέχρι το τούνελ και εκεί κάτι έσπασε μέσα μου. Πρώτη φορά όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου. Πάρκαρα σε μια ακρούλα του δρόμου να μην ενοχλώ και πάτησα τελετουργικά το retire. Δεν θα πάω ψυχίατρο εγώ. Και τελικά θα πάτε εσείς που διαβάζετε τη στήλη.
Μάνος Βέζος
Υπήρξε φορά που όντως πήγα να σπάσω χειριστήριο. House Of The Drad 2, Dreamcast, χειριστήριο, όχι light gun. Κατάντια. Με το reload σε σκανδάλη και συχνό, στην τύχη σχεδόν, για να μην ξεμείνω εκεί που δεν το περιμένω, έφτασα σε σημείο να πονάω αλλά να συνεχίζω. Το προτελευταίο boss με είχε λιώσει πολλάκις αλλά να που ήμουν κοντά στην επιτυχία. Και τα καταφέρνω. Μη δίνοντας δεκάρα για το χειριστήριο, το rumble pack, το VMU, όλο το πακέτο, κοπανάω με μίσος το χειριστήριο στο κρεβάτι όπου καθόμουν, τόσο που αναπήδησε και έφτασε πάνω από μένα, πήρε φάλτσα και φαινόταν ότι πάει να πέσει εκτός του κρεβατιού, στο πάτωμα. Εκεί που περνούσε η ζωή μπροστά από τα μάτια μου και ο περίγυρος έτρεχε σε super slow motion, το χειριστήριο συνεχίζει την πορεία του και τελικά ακούγεται ένα άκακο «μπουπ». Το χειριστήριο είχε καταφέρει να προσγειωθεί σε μια αφράτη πολυθρόνα. Στιγμιαία ανακούφιση και αμέσως μετά απόλυτος τρόμος γιατί όλα αυτά είχαν ξεκινήσει με τόση ορμή που το χειριστήριο αναπηδήσει και στην πολυθρόνα (δυσκολότερα πετυχαίνω πολλαπλά γκελ με βότσαλο στη θάλασσα), να τραβήξει νέα πορεία και να καταλήξει στο σκληρότατο (μωσαϊκό γαρ) πάτωμα. Με δυο αναπηδήσεις βέβαια δεν είχε μείνει και πολλή ενέργεια για να γίνει ζημιά. Από τότε όμως, όταν το VMU έδειχνε την κυμματομορφή της Claire στο Resident Evil CODE: Veronica κατέληγα με συμβολισμό που ξυπνούσε τις λάθος μνήμες. Βέβαια η πραγματική επιτυχία ήρθε με το επόμενο περιστατικό.
In Soviet Russia, the controller breaks you. Δεν το λέει κανείς, αλλά εγώ το έζησα. Όχι, δεν έχω σπάσει χειριστήριο. Παίζοντας όμως Peter Jackson’s King Kong στο Xbox, με εκείνο το χειριστήριο που πλήρωνε και τέλη κυκλοφορίας, έφτασα, για πολλοστή φορά, σε μια πέτρινη στήλη από τις πολλές που έπρεπε, ως Kong, να μετακινήσω για να καταφέρω να προχωρήσω. Για QTE της πλάκας επρόκειτο, απανωτά πατήματα με μίσος ήθελε, τα γνωστά. Μέχρι που ένα πάτημα άφησε τελείως άλλη αίσθηση από τα προηγούμενα και πετάχτηκα πάνω από τον πόνο. Ζούσα την πρώτη μου τενοντίτιδα. Έκανα μια εβδομάδα να πληκτρολογήσω για δουλειά, ενώ πάταγα τα πλήκτρα του mouse με το μικρό δαχτυλάκι, σιγά σιγά, για να αποφύγω τον πόνο. Ήταν ωραία τότε στο Gamepro. Διάβαζα Engadget 8 ώρες τη μέρα μέχρι να αναρρώσω. Χρήσιμος όπως πάντα.
Σταύρος Βέργος
Ειλικρινά το πιο πρόσφατο παιχνίδι F1 που θυμάμαι να παίζω είναι το Formula One 99 και επειδή μου είχε μείνει τραύμα με το Μονακό όντως σταμάτησα από τότε την οποιοδήποτε ενασχόλησή μου με τέτοιου είδους racing. Απ' ό,τι επίσης θυμάμαι προτιμούσα να διαλέγω τον τίμιο Eddie Irvine από τους Schumacher και Häkkinen που μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή. Επίσης θυμάμαι το πόσο με εκνεύριζαν τα διπλώματα στο Gran Turismo 2 και πως μου είχε βγει η πίστη να καταλάβω τότε πως να περάσω την πίστα στο γκαράζ στο πρώτο Driver. Στον πλανήτη όμως που υπάρχουν τα online games και συνεπώς (ο θεός να τα κάνει) ανθρώπινα όντα, κανένα Μονακό δεν βρίσκεται καν σε top 50 από τις στιγμές game-ικής οργής στις οποίες έχω βρεθεί μάρτυρας.
Επειδή ξέρω πως κάποια στιγμή θα έρθει η στιγμή να μιλήσω για το online rage που έχω συναντήσει στη ζωή μου θα σας πω μια ιστορία για μια στιγμή που λύγισα εγώ. Πάνε 11 χρόνια πλέον από τότε που, ως μικρό παιδάκι, πήγα να υπηρετήσω τη θητεία μου στο ναυτικό. Σκάει απόσπαση μια μέρα και πηγαίνω σε ένα φυλάκιο της Κρήτης. Για κακή μου τύχη, πιάνουν δύο «συνναύτες» μου με κάνναβη και ένας τρίτος που έπασχε από ζάχαρο και το είχε κρύψει παθαίνει κρίση υπογλυκαιμίας. Αποτέλεσμα ήταν πως με τρία άτομα λιγότερα στο φυλάκιο έπρεπε να κάνω 16 ώρες υπηρεσία την ημέρα. Κάποια απ' αυτές τις βραδιές, γύρω στις 4 που μόλις έχω τελειώσει τη σκοπιά και με περιμένουν με το ζόρι 3 ώρες ύπνου μέχρι να χρειαστεί να ξαναπάω στην πύλη, μπαίνω στο κτίριο που κοιμόμασταν και πηγαίνω στο καθιστικό να φάω. Σαν χαμένος ταξιδιώτης στην έρημο που πετυχαίνει όαση βρίσκω έναν τύπο να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση του καθιστικού, φορώντας ρούχα αγγαρείας και να παίζει Pro. Χαιρετάω τον τύπο, με χαιρετάει και αυτός και σαν σε όραμα με καλεί να παίξουμε μαζί. Παρά τη φωνή της λογικής, και ως άλλος αλκοολικός που του προσφέρουν ένα ποτήρι τσίπουρο, δέχτηκα αμέσως την πρόσκληση. Δεν ήμουν ποτέ εξαιρετικός στο Pro αλλά τον τύπο τον τσάκισα. Βοήθησε βέβαια πως ο άγνωστος αντίπαλός μου έπαιζε με την μισητή Βραζιλία και τα δικά μου αργεντίνικα παλικάρια Tevez, Crespo και Aimar έχυσαν «πιξελικό» αίμα για να φορτώσουν μπαλάκια την εστία του Julio Cesar. Μετά την τρίτη μου νίκη ο αντίπαλός μου εξέφρασε τη δυσφορία του με το παιχνίδι και απρόκλητα με στόλισε με έναν καταρράκτη ύβρεων. Γι' αυτό και εγώ αφού τον έβρισα και αυτόν και τη Βραζιλία σηκώθηκα από το καθιστικό και πήγα να κοιμηθώ. Μετά από λίγες ώρες να σου στην πύλη και σκάει ο χθεσινός τύπος που αποχωρούσε από το στρατόπεδο με μια Carrera. Αφού μου ζήτησε να τον χαιρετήσω και εγώ του είπα να σηκωθεί να φύγει, ανοίγει το ντουλαπάκι, βγάζει μια «σαρδέλα», την κολλάει στον ώμο και μου λέει πως με περιμένει μόλις τελειώσω τη σκοπιά ο διοικητής για αναφορά. Δεν με χάλασαν 10 μέρες φυλακή επειδή ο ανιψιός του διοικητή και κελευστής δεν ήξερε να χάνει. Έχω να λέω πως για την Αλμπισελέστε έχω κάνω φυλακή.
Δημήτρης Βούρδας
Βλέποντας τα πολλά βίντεο που υπάρχουν με εκνευρισμένους gamers ανά την υφήλιο, να σπάνε τηλεοράσεις, συσκευές, τζαμαρίες, κρεβάτια, πορτμαντό, πάντα αναπτύσσεται το αίσθημα της διασκέδασης. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιος θα έσπαγε τόσο εύκολα κάτι με τέτοια (κανονική η συναισθηματική) αξία. Όμως, οφείλω να εξομολογηθώ ότι έχει υπάρξει μια φορά που το αποτέλεσμα οδήγησε σε άμεση διαγραφή του τίτλου. Μεταφερόμαστε στο 2016 και στο Xbox One είναι τοποθετημένο η πρώτη εκδοχή του Dirt Rally. Παρά την εγγενή δυσκολία του παιχνιδιού, μετά τις πρώτες ώρες ενασχόλησης όλα μοιάζουν να πηγαίνουν καλύτερα. Εκεί όμως γίνεται το μοιραίο λάθος. Σε μια από τις καθοριστικές ειδικές της Φινλανδίας όλα πάνε στραβά, το αυτοκίνητο (Ford RS200) δεν στρίβει ποτέ, καταστρέφεται εντελώς. Restart. Δεύτερη προσπάθεια. Πάλι τα ίδια, χαμένο φρενάρισμα και επαφή με μια ταμπέλα που μάλλον ήταν φτιαγμένη από τιτάνιο. Restart. Τρίτη προσπάθεια. Τετακέ και σύγκρουση με δέντρο. Restart. Restart. Restart. Πλέον στόχος είναι απλά ο τερματισμός. Φτάνω αργά αργά στο τελευταίο κομμάτι, σχεδόν βλέπω το φινάλε. Χάνεται το πίσω μέρος. Το δέντρο αρχίζει και πλησιάζει, γίνεται μια επαφή κι η κονσόλα κλείνει.
Βασίλης Γεωργακόπουλος
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα αυτήν τη φορά με την παρούσα στήλη. Γενικά ελέγχω τα νεύρα μου [σ.α.: What kind of sorcery is this?] όταν κρατάω πράγματα που είτε τα έχω πληρώσει, είτε δεν θέλω να πάθουν κακό. Οπότε δεν έχω κάποια αντίστοιχη ιστορία πίκρας με ζημιά που προκάλεσα εγώ για να μοιραστώ μαζί σας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η πλάση γύρω μου δεν θέλει να μου τα καταστρέψει. Ακόμα και σε ηλικίες όπου μανάδες είχαν τον απόλυτο έλεγχο του μεγαλοπάτουσου Βασίλη και των ελάχιστων ακόμα videogames του.
Έχουμε έτσι ένα PS1 που δέχθηκε ακούσιο μπάνιο με λάστιχο μέσα από παντζούρι σε ημέρα γενικής καθαριότητας. Το κακόμοιρο κατάφερε να επιβιώσει, αλλά ο μικρός τότε Βασίλης έχασε δώδεκα χρόνια ζωής και επτά κιλά ομορφιάς όταν δεν καταλάβαινε από τον πανικό του πως η έλλειψη δεύτερου χειριστηρίου στην κονσόλα ήταν που έκανε γκριζαρισμένη την επιλογή για διπλό στο Soul Blade και όχι το νερό. Τα κλάματά του ήταν έτσι ακόμα πιο δυνατά, με την αντίδραση του δράστη να μην διαφέρει από το ¯\_(ツ)_/¯.
Στο ίδιο ακριβώς PS1 ο αδερφός του ακόμα πιο μεγαλοπάτουσου πλέον Βασίλη αποφάσισε να κολλήσει 2 demo discs το ένα μαζί με το άλλο, ώστε να έχει ένα δισκάκι που να παίζει κάτι και από τις δύο του μεριές. Φυσικά αυτή η πράξη περιελάμβανε και πάλι τη χρήση νερού για κάποιο λόγο. Οπότε μπανάκι και μέσα και έξω.
Εκεί που το συγκεκριμένο PS1 δεν άντεξε πια ήταν όταν, μετά από χρόνια λειτουργίας, διάβαζε δισκάκια μόνο σε όρθια θέση. Ε, και γιατί να μην το ρίξει πάλι ένας από τους δράστες του σπιτιού κάτω (από το τραπεζάκι παρά την υπερπατέντα μαξιλαριών για να μην πέφτει) ενώ είναι έτσι; Και πάλι επέζησε, αλλά δεν έπαιζε cut-scene ούτε με χαρτζιλίκι, ενώ ο θόρυβος τροφοδοτικού και disc drive έκαναν άρμα μάχης να χλωμιάζει. Και εννοείται πως ¯\_(ツ)_/¯.
Κάπως έτσι ήρθε το PSone στο σπίτι. Και κάπως έτσι χτίζονται δεκάδες ψυχολογικά προβλήματα.
Νικήτας Καβουκλής
Γενικά, παίζοντας video games δεν τσαντίζομαι και έπειτα από τόσα χρόνια έχω μάθει να συγκρατώ τα νεύρα μου, κυρίως επειδή οι ζημιές κοστίζουν. Αυτό βέβαια δεν ίσχυε εξ αρχής και με την ευκαιρία κάνω ένα ταξίδι 30 χρόνια πίσω και θυμάμαι τις εποχές που ήμουν περήφανος κάτοχος ενός Commodore 64. Τότε οι κόντρες με συμμαθητές και φίλους ήταν για το ποιος θα φτάσει πιο μακριά στο Bubble Bobble χωρίς να χάσει, ποιος θα ανοίξει τις περισσότερες διαμαντόπιστες και γενικά ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο high score. Σάββατο απόγευμα, τότε δεν βγαίναμε έξω, έχω στηθεί μπροστά από την οθόνη, LOAD"*",8,1 <ENTER> για να φορτώσει το παιχνίδι, 5-6 φορές εθελούσια έξοδος πατώντας το ESC για να ενισχυθεί με ακόμα περισσότερα όργανα το soundtrack (αυτό το είχα ανακαλύψει εντελώς τυχαία) και ξεκινάει ένα ακόμα ταξίδι στο μαγικό κόσμο του Bubble Bobble. Όλα πήγαιναν πρίμα. Παπουτσάκια, γρήγορες και μακρινές φούσκες, πρώτη διαμαντόπιστα, δεύτερη διαμαντόπιστα, φτάνουμε και στην τρίτη, την πίστα 40. Πρώτη φορά που έφτανα εκεί χωρίς να χάσω. Ο ενθουσιασμός στα ύψη. Η επιτυχία έφερε ένα ελαφρύ τρέμουλο στα χέρια. Περίμενα μέχρι να εμφανιστεί η πύλη της διαμαντόπιστας και μετά αρχίζω ηρωική έξοδο από το κλειστό ορθογώνιο που με φιλοξενούσε για αρκετά δευτερόλεπτα. Κάνω το άλμα να ακουμπήσω την πύλη και εκεί βλέπω το πράσινο δεινοσαυράκι μου να φέρνει βόλτες γύρω από τον εαυτό του, ζαλισμένο. Από τον ενθουσιασμό μου είχα τυφλωθεί και δεν είδα το βρομερό φάντασμα που πρόλαβε και με πέτυχε με την κοτρόνα του, κυριολεκτικά δέκατα του δευτερολέπτου πριν μπω στον παράδεισο. Από την πίεση ο κόσμος γύρω μου χάθηκε, εποχή εφηβείας κιόλας, καταλαβαίνετε. Άρχισα να πατάω με μανία το διακόπτη του υπολογιστή (ήταν σε στιλ σαν των κλασικών για τα φώτα), μέχρι που στο τέλος φοβήθηκα ότι θα τον κάψω από το άναψε σβήσε. Μετά άρχισα να κοπανάω πόδια στο πάτωμα, χέρια στον τοίχο, μέχρι που ακούστηκαν οι απαραίτητες φωνές από τους υπόλοιπους στο σπίτι και τα νεύρα έλαβαν τέλος. Μου έμεινε η χαρά που δεν έκαψα τον υπολογιστή εκείνη τη μέρα. 1- 2 μήνες αργότερα κατάφερα, με αρκετή τύχη, να τερματίσω το παιχνίδι χωρίς να χάσω και έτσι εκπληρώθηκε ένας στόχος ζωής. Λίγο αργότερα μπήκε στη ζωή μου το Rainbow Islands, τα νεύρα πολλαπλασιάστηκαν, ευτυχώς όμως χωρίς μοιραία επακόλουθα.
Κωνσταντίνος Καλκάνης
Αχ, οι όμορφες στιγμές που η (πιθανότατα) αγαπημένη σου ενασχόληση σε κάνει να θέλεις να τα σπάσεις όλα. Να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και να εξωτερικεύσεις όλην αυτήν τη συσσωρευμένη οργή που σου έχει προκαλέσει αυτή η ρημάδα η πίστα. Αυτό το καταραμένο boss που απλά δε λέει να πεθάνει. Όλοι μας έχουμε τουλάχιστον από μία τέτοια στιγμή στις… σελίδες της ένδοξης gaming ιστορίας μας. Και αν κάποιος πει όχι, τότε λέει ψέματα. Τόσο απλά. Ο γράφων έχει περάσει αρκετές τέτοιες στιγμές. Μπορεί τα έπιπλα να τη γλίτωσαν, αλλά δεν ήταν όλες οι… αναμετρήσεις αναίμακτες. Εννοείται πως το πρώτο και ευκολότερο θύμα είναι τα νεύρα, τα οποία έχουν γίνει κρόσσια, αρχίζει το κεφάλι να βουίζει και βλέπεις κόκκινο. Η περίπτωση που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό δεν είναι άλλη από ένα boss fight στο Dark Souls [σ.α.: Πέφτουμε από τα σύννεφα πέφτουμε], όπου ο -άμαθος τότε- Καλκάνης, μετά από άπειρα deaths πετάει το χειριστήριο στο πάτωμα και ουρλιάζει στην οθόνη «ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΜΕ ΛΥΠΑΣΑΙ Γ&$* Τ# Σ*$)% (λόγια αγάπης) ΣΟΥ». Το gamepad επέζησε, αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο δε λειτουργούσε καλά το ένα stick και το jack για το headset έκτοτε. Τότε ήμουν μόνος στο δωμάτιο, αλλά να που ήρθε η ώρα να το μάθουν όλοι. Άλλη μια τέτοια στιγμή ήρθε παίζοντας το Test Drive Unlimited στο PC, και, φυσικά, επειδή ήμουν super pro (άφραγκος), έπαιζα με πληκτρολόγιο. Ε, για κάποιο λόγο ο χρόνος για ένα challenge ήταν απελπιστικά δύσκολος και μετά από αρκετές προσπάθειες η γροθιά έφυγε με δύναμη στο keyboard. Το enter σταμάτησε να δουλεύει και γενικά το πληκτρολόγιο έφυγε για πέταμα το επόμενο πρωί. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως γίνεται να εκνευρίστηκα τόσο πολύ με ένα racer, δεδομένου ότι δεν είναι και το φόρτε μου, ούτε καν ένα είδος με το οποίο ασχολούμαι ιδιαίτερα. Όπως και να ‘χει, τα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά… έπεσαν και τα νεύρα πλέον δεν εκτινάσσονται στον ίδιο βαθμό ή με την ίδια ευκολία. Πρέπει να σημειωθεί πως το Sekiro με έφτασε τόσο κοντά στο να αρχίσουμε να μετράμε απώλειες, αλλά απλά έκλεισα την κονσόλα, άφησα το gamepad στο τραπεζάκι και αποφάσισα πως δεν αξίζει να εκνευριστώ. Ότι το gamepad είναι δώρο της συζύγου, custom made για τον yours truly δεν έχει καμία σχέση. Λέμε τώρα. Και μόλις τώρα συνειδητοποιώ ότι το λες και λύση.
[σ.α.: Δηλώνω απογοητευμένος από τον Κωνσταντίνο. Περίμενα να πει ότι έγινε πυρ και μανία μια μέρα των ημερών συνειδητοποιώντας ότι από λάθος δεν έβαλε 8 σε παιχνίδι. But one can dream.]
Λεωνίδας Μαστέλλος
Η σχέση μου με τα racing που ασχολούνται με το πρωτάθλημα της F1 είναι τουλάχιστον ανύπαρκτη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μου έχει τύχει να… κακοποιήσω χειριστήρια για διάφορους λόγους και αιτίες. Στα πολύ γρήγορα μου έρχονται τρεις περιπτώσεις. Δύο λόγω δυσκολίας και μία λόγω τρομάρας.
Η πρώτη έχει να κάνει με το εκνευριστικό, σπαστικό, γκρμφ, Prince of Persia: Warrior Within [σ.α.: Γνωστό και ως Πρινς Οφ Πέτσα] το οποίο, λόγω προβλημάτων στο σχεδιασμό του, σου έβγαζε την πίστη σε κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη. Δεν ήταν απαραίτητα δύσκολο, απλώς κακοφτιαγμένο. Χειριστήρια, καντήλια, γαλλικά και ό,τι άλλο φαντάζεται κανείς σε κάθε άδικη ήττα. Ο θυμός ήταν τόσο μεγάλος που ακόμη και η σύζυγος είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, καθώς «δεν σε έχω ξαναδεί/ακούσει τόσο νευριασμένο, μήπως να το παράταγες;». ΠΟΤΕ!
-Ανάσες ηρεμίας- Η δεύτερη περίπτωση είχε να κάνει με το λατρεμένο Metroid Prime. Το οποίο και δύσκολο ήταν και εξαιρετικό. Το τελικό boss αποδείχθηκε σκληρό καρύδι καθώς χρειάστηκα πολλές μέρες για να το κερδίσω. Το χειρότερο όλων ήταν ότι σε κάθε ήττα έπρεπε να επαναλαμβάνω όχι μόνο όλα τα στάδια του boss από την αρχή, αλλά και μέρος του platforming που ήταν απαραίτητο για να φτάσεις μέχρι το boss, διαδρομή όχι ιδιαίτερα εύκολη. Το χειριστήριο πέταγε σε κάθε ήττα αλλά τη μεγαλύτερη διαδρομή τη διάνυσε όταν επιτέλους κατάφερα να το βγάλω. Κινδύνεψε λόγω απερίγραπτης χαράς.
Η τρίτη φορά ήταν με παρέα. Έπαιζα το ιδιόμορφο Project Zero 2 και φίλος παρακολουθούσε με αμέριστο ενδιαφέρον τις εξελίξεις. Μπαίνω λοιπό σε ένα άδειο δωμάτιο, γεμάτο με περίεργα αντικείμενα και μυστήρια διακόσμηση. Ψάχνω από εδώ, ψάχνω από εκεί, βρίσκω κάτι αδιάφορα, διαβάζω κάποια άλλα, όλα καλά και ήρεμα. Ησυχία λέω έχει, πάω να φύγω να πάω αλλού. Γυρίζω προς την πόρτα και, καθώς πάω να βγω, αποφασίζει να κινηθεί ένα μπουκάλι που βρισκόταν στο διπλανό τραπέζι από μόνο του και φυσικά να σπάσει. Χειριστήριο απέναντι, pause όπως όπως, διάλειμμα για τουαλέτα, βαθιές ανάσες, εγκεφαλικό και καρδιακό ταυτόχρονα.
Πλάτων Πέππας
Φρίκες. Όλοι μας έχει τύχει να αντιμετωπίσουμε ένα σημείο σε κάποιο παιχνίδι που να μας έκανε να θέλουμε να πετάξουμε το χειριστήριό μας από τα νεύρα, να κάνουμε το γνωστό και απόλυτα σεβαστό ragequit, να μη θέλουμε να μιλήσουμε σε άνθρωπο μετά. Σε αντίθεση με τον Δημήτρη, εμένα το Monaco μου φαίνεται δύσκολο αλλά όχι απάλευτο. Απλά απαιτεί το κινητό μας στο αθόρυβο, ει δυνατόν την απομάκρυνση ενδεχόμενης γάτας από το χώρο του παιχνιδιού, χειρουργική ακρίβεια στις κινήσεις του χειριστηρίου και, φυσικά, πολλή προπόνηση σε όλες τις ελεύθερες δοκιμές. Το λες και δίκαιο.
Αντίθετα, αυτό που έχει προκαλέσει πολλές φορές τη δική μου φρίκη, είναι το ΑΙ σε αθλητικούς τίτλους και, ειδικότερα, στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας στη σειρά Pro Evolution Soccer. Είναι οι φορές κατά τη διάρκεια ενός ματς, «αισθάνεσαι» πως το AI έχει προαποφασίσει πως «τώρα θα μπει γκολ». Τα τελευταία χρόνια το συναντάμε το φαινόμενο συχνότερα κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου, ενώ έχουμε μόλις σκοράρει. Προσπαθούμε να κόψουμε τον επερχόμενο δεξί χαφ με τη μισή ομάδα, με παίκτες πολύ πιο γρήγορους ή δυνατούς, κι όμως, η μπάλα μένει κολλημένη στα πόδια του και νιώθουμε «τραχανοπλαγιάδες». Μετά την επέλαση έρχεται η σέντρα και, ξάφνου, οι ώρες που έχουμε γράψει όλα αυτά τα χρόνια μηδενίζονται, η απόκριση των παικτών στις εντολές μας είναι χειρότερη από τα αντανακλαστικά μας μετά από μισό μπουκάλι ουίσκι, ενώ ο αντίπαλος επιθετικός, παρά τα οποιαδήποτε στατιστικά του, γίνεται νέος Christiano Ronaldo, εκτινάσσεται στον αέρα και καρφώνει το ανάποδο ψαλίδι που δεν γνωρίζαμε καν πως έχει γίνει motion capture, ως κίνηση, στο παιχνίδι.
Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις ότι το παιχνίδι σου δίνει πισώπλατη μαχαιριά, σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια σου, ενώ οι ίδιες στιγμές έχουν δημιουργήσει σε κάποιους παίκτες την -εσφαλμένη- εντύπωση των προαποφασισμένων αποτελεσμάτων. Είναι αυτές οι στιγμές που διαπιστώνεις γιατί τα βιντεοπαιχνίδια θα συνεχίσουν να απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Είναι αυτές οι στιγμές που κλείνεις τη κονσόλα και σπας το δισκάκι. Χαλάλι.
[σ.δ/ς.: Κανένας π$^%^$% δεν έγραψε για το Rick Dangerous;]
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity