Ξεκάθαρα η μεγαλύτερη συζήτηση που έτυχε αυτήν την εβδομάδα στο Enternity Game Room προέκυψε με αφορμή ένα συγκεκριμένο άρθρο του One Angry Gamer. Υπο φυσιολογικές συνθήκες στην παρούσα στήλη θα συμπληρώναμε τις σκέψεις μας με βάση τη συζήτηση που έγινε στο Facebook Group. Ωστόσο αυτήν τη δόση δοκιμάζουμε κάτι διαφορετικό. Να συμπληρώσουμε τη συζήτηση που… δεν έγινε, εστιάζοντας στο πώς «λειτουργεί» αυτό το άρθρο και οποιοδήποτε σαν αυτό αλλά και στο τι προσπαθεί να πετύχει. Ακόμη και στο αν δικαιούται να θεωρείται άρθρο με την τυπική έννοια που σκέφτεται ο καθένας στο άκουσμα της λέξης.
Μάνος Βέζος
Στο λύκειο (όχι στη σχολή) μαθαίνουμε για πρώτη φορά τι είναι είδηση. Σε μια από εκείνες τις ώρες που σας παίρνει ο ύπνος μάλλον, κατά το μάθημα της έκθεσης δηλαδή. Το πρώτο ρημάδι πράγμα που μαθαίνουμε είναι ότι το σχόλιο δεν έχει καμία θέση στην αναφορά είδησης, η οποία πρέπει να περιλαμβάνει γεγονότα, δεδομένα, συγκεκριμένες πληροφορίες. Ψιλά γράμματα τότε αυτά, ψιλά και τώρα, και για το One Angry Gamer και για τον κόσμο όλο σχεδόν. Ένα μάτσο άρθρα δεν ξέρουν αν είναι ρεπορτάζ, στήλη γνώμης, advertorial ή bao bun. Πιθανώς είναι όλα μαζί.
Το συγκεκριμένο άρθρο έχει μια ιδιαίτερα κατάπτυστη πρόταση που αναφέρεται στον Neil Druckmann.
«Ο μικρός γλοιώδης ηλίθιος που παρουσιάζεται ως αντιπρόεδρος της Naughty Dog είναι γνωστό πως είναι όχι μόνο ανειλικρινής αλλά προωθεί και προπαγάνδα».
Για να καταλάβετε γιατί κάποιοι servers δεν πρέπει να λειτουργούν, όχι τουλάχιστον για οποιοσδήποτε site προσποιείται ότι παρέχει ενημέρωση αλλά δεν ξέρει με τι μοιάζει η ενημέρωση, σημειώνω μερικά πράγματα. Χαρακτηρίζεται ο Neil Druckmann ξερά, χωρίς καμία απόπειρα για στήριξη σε οτιδήποτε. Βρίζεται για να βριστεί και τίποτα παραπάνω. Είναι και καλά γλοιώδης και ηλίθιος, πληροφορία που στο μυαλό κάποιου εμπλουτίζει το άρθρο. Δεν είναι η βρισιά η ίδια το θέμα, όσο το ότι χρησιμοποιείται τελείς ανούσια, απρόκλητα, καθαρά για μαγκιά. Σε δημόσιο λόγο. Να δω πότε θα χωνέψουμε ότι ο δημόσιος λόγος έχει άλλους κανόνες από εκείνους της παρέας.
Πάμε όμως παρακάτω. Στο σημείο που γίνεται λόγος για ανειλικρίνεια και προπαγάνδα παρέχονται σύνδεσμοι προς άλλες δημοσιεύσεις ως αποδείξεις. Απόδειξη, λοιπόν, για την ανειλικρίνεια, είναι κάποιες δηλώσεις του Joe Carnahan που δείχνουν ότι ο σκηνοθέτης δεν συμπαθεί τον Druckmann ενώ θεωρεί πως ο τελευταίος σαμποτάριζε την Amy Henning μέχρι την αποχώρησή της. Έστω ότι ο Carnahan έχει απόλυτο δίκιο. Αυτό καθιστά τη δήλωσή του απόδειξη για σαμποτάζ, όχι για ανειλικρίνεια.
Πάμε στο δεύτερο, στα περί προπαγάνδας. Υποτιθέμενη απόδειξη είναι παλαιότερο tweet του Druckmann που αναφέρει πως για κάθε υβριστικό σχόλιο για τις επιλογές της ομάδας σε θέματα εκπροσώπησης μειονοτήτων/κοινωνικών ομάδων, υπάρχουν χιλιάδες θετικά που τον ωθούν προς την κατεύθυνση που έχει ήδη διαλέξει.
Είναι εύκολο να γράφονται τέτοια πράγματα όταν απλά κάνει κάποιος ότι ξέρει τι σημαίνει προπαγάνδα ή απλά άκουσε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις είναι καλή φάση να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη λέξη. Που είναι η προπαγάνδα; Πού είναι η χειραγώγηση; Και έστω ότι υπάρχει, έστω ότι ο Druckmann υπερβάλλει ως προς τα θετικά σχόλια που λαμβάνει για να υποστηρίξει πως η πλειοψηφία είναι με το μέρος του. Ποιος είναι ο στόχος αυτής της θεωρητικής χειραγώγησης;
Μη μου πείτε κιόλας ότι σε μερικές χώρες/γλώσσες προπαγάνδα = διαφήμιση ακόμη και στην καθομιλουμένη γιατί θα πάθω τίποτα και δεν προλαβαίνω, έχω να πάθω άλλα πρώτα.
Λέγεται για την προπαγάνδα: «Σκοπός της προπαγάνδας είναι να αλλάξει δραστικά τις απόψεις των άλλων αντί απλώς να μεταδώσει γεγονότα».
Με τι μοιάζει λοιπόν μια πρόταση που βαφτίζει κάποιος μικρό, γλοιώδη, ηλίθιο που προπαγανδίζει; Μοιάζει με «ουπς!». Και με τι μοιάζουν τέτοιες δημοσιεύσεις γενικότερα; Μοιάζουν με δημοσιεύσεις που αποφεύγετε να πάρετε στα σοβαρά εσείς και αποφεύγουμε να γράψουμε εμείς. Διότι αυτό τους πρέπει, ασχέτως θέματος με το οποίο καταπιάνονται. Άλλο πράγμα η δημοσιογραφία, άλλο ο τραμπουκισμός.
Σταύρος Βέργος
Προλογίζοντας, δεν έχω διαβάσει τα spoilers που κυκλοφόρησαν για το The Last of Us: Part 2 και μέχρι να χρειαστεί να γράψω την αράδα μου για τη Μουσική δεν γνώριζα το site χάρη στο άρθρο του οποίου ξεκίνησε η κουβέντα στο Enternity Game Room.
Το σχόλιο του Druckmann πως δεν θέλει ρατσιστές και ομοφοβικούς να παίξουν το παιχνίδι του δεν φέρνει και κάποιο αποτέλεσμα αφού μιλάμε για ένα προϊόν το οποίο παράγεται από μια ολόκληρη ομάδα και δεν μπορεί να έχει έλεγχο αλλά και λόγο στο ποιος θα το αγοράσει. Κατά τ' άλλα συμμερίζομαι την επιθυμία του να μη θέλει ανθρώπους στενόμυαλους που δεν μπορούν να αντιληφθούν τη θεματική της δημιουργίας του. Και είναι φυσιολογικό αυτό κατ' εμέ, όπως και εγώ δεν θέλω να διαβάζουν κείμενό μου άνθρωποι με ακραίες ιδεολογίες που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν διάθεση για διάλογο, έτσι φαντάζομαι και συντάκτες που γράφουν για την επίπεδη Γη, τους σαυράνθρωπους και τα Ελοχίμ δεν θα 'θελαν να με έχουν για αναγνώστη αφού δεν έχω καμιά διάθεση να ανοίξω διάλογο για τα συγκεκριμένα θέματα. Αλλά ας μην σταθούμε σε αυτό.
Ας σταθούμε στη διάθεση του αρθρογράφου να γράψει ένα κείμενο βασισμένο σε ένα post από social media και ας αναρωτηθούμε γιατί τέτοια πράγματα γίνονται ειδήσεις. Βασικά, γιατί γράφονται άρθρα από post γνωρίζω. Είναι εύκολο να γραφτούν, πρακτικά χρειάζεται ελάχιστη δουλειά και, ταυτόχρονα, για ένα μέσο που κυνηγά τα κλικς για να επιβιώσει είναι η επιτομή του «profit with zero effort». Εδώ site του εξωτερικού, όχι μόνο της Ελλάδας, βασίζουν την ύλη τους σε post από το Reddit και το Facebook. Επίσης τα συγκεκριμένα κείμενα και κατ' επέκταση αυτά τα site χτίζονται όχι γύρω από τη δουλειά των αρθρογράφων αλλά γύρω από την προσωπικότητά τους. Και ενώ είναι απόλυτα κατανοητό άνθρωποι που είναι καλοί στη δουλειά τους να έχουν και ένα αντίστοιχο κοινό, τις περισσότερες φορές τέτοιου είδους site είναι στημένα σε μια περσόνα που τραβάει το κοινό. Είναι ακραίοι, μη συγκαταβατικοί, αντιδραστικοί και σταθεροί στα πιστεύω τους. Με αυτόν τον τρόπο προσελκύεται κοινό με παρόμοια χαρακτηριστικά και τότε έχουμε ένα «hive mind». Ένα δωμάτιο με φωνή που αντηχεί από πολλά στόματα. Και αυτοί οι δημιουργοί πιάνουν θέματα και τα σχολιάζουν επικριτικά αν είναι αντίθετα με αυτά που οι ίδιοι θεωρούν σωστά, στηρίζοντας τα επιχειρήματά τους σε πραγματικά γεγονότα που παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα.
Απέτυχε το Battlefield V επειδή υπήρχε μια γυναίκα στο εξώφυλλο; Φυσικά και όχι. Απέτυχε εμπορικά γιατί δεν ήταν αρκετά καλό και κυκλοφόρησε από μια εταιρεία που το κοινό βλέπει αρνητικά. Θα φταίξει για μια πιθανή αποτυχία του The Last of Us Part 2 το ότι η Ellie είναι gay; Σε καμιά περίπτωση. Πρόβλημα θα είναι το ότι είναι gay να είναι και το μοναδικό χαρακτηριστικό της ηρωίδας. Αλλά αυτό θα ίσχυε και εάν το μοναδικό χαρακτηριστικό της ήταν πως είναι νευρική, αγχώδης, πεισματάρα και γενικότερα αν ήταν μονοδιάστατη. Τώρα το ότι τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται συχνά χαρακτήρες που το μοναδικό χαρακτηριστικό τους είναι πως είναι gay αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Η ίδια η βιομηχανία απέφευγε εδώ και δεκαετίες την εκπροσώπευση στο καστ ατόμων της κοινότητας LGBTQ και στην υπερπροσπάθειά της πλέον να διορθώσει αυτήν την κατάσταση εμφανίζει χαρακτήρες μονοδιάστατους που απλά εξασφαλίζουν το κατάλληλο τικ στις λίστες τους. Πριν λοιπόν κυκλοφορήσει και παίξω το παιχνίδι δεν θα το κρίνω χωρίς να έχω ιδέα. Αλλά ας πούμε πως έχω μια κάποια εμπιστοσύνη στον Druckmann και στα υπόλοιπα παιδιά. Πέρα από το The Last of Us έχουν και το Uncharted 4 στο παλμαρέ τους.
Νικήτας Καβουκλής
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί κάθε φορά που κάποιος χαριτωμένος, τυχάρπαστος, καιροσκόπος θέλει να βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας και αναρτά δέκα παρόλες, θα πρέπει να τρέχουμε από πίσω του, είτε για να πούμε τη γνώμη μας, είτε για να καθοδηγήσουμε τους αναγνώστες στο τι θα πρέπει να πάρουν στα σοβαρά και τι όχι. Όποιος δεν έχει το μυαλό να καταλάβει, ας διαβάσει πρώτα μερικά βιβλία, ας λύσει μερικούς τόμους σταυρόλεξο, ας ανοίξει κανένα βιβλίο με γρίφους και μετά ίσως μπορέσει να αρχίσει να κατανοεί ποιός τον δουλεύει, ποιος τον κάνει υποχείριό του, ποιος τον κάνει αγγελιαφόρο ψευδών ειδήσεων και ποιος κάνει τα αντίθετα από τα προανεφερθέντα.
Έχουμε φτάσει σε φάση παρόμοια όπως η παρακάτω, όπου ο Μπάμπης μιλάει με το φίλο του το Μήτσο.
- Ρε Μήτσο έχεις δει καθόλου τον Πέτρο;
- Όχι ρε Μπάμπη, απο τη μέρα που παντρεύτηκε εριξε μαύρη πέτρα.
- Κρίμα, καλό παιδί, φιλότιμο, πρόθυμος να δώσει και την ψυχή του για εσένα, κοινωνικός, μορφωμένος, με αρχές, αλλά τελευταία αισθάνομαι λες και έχει προδώσει τη φιλία μας. Δεν λέω μπορεί το παιδί να έχει πλέον οικογενειακά βάρη, αλλά ένα τηλέφωνο ρε αδερφέ. Ένα μήνυμα.
Την άλλη μέρα ο Μήτσος βρίσκει τυχαία στο δρόμο τον Θρασύβουλα.
- Αδερφέ μου Θρασύβουλα, ήμουν με τον Μπαμπη προχθές. Πολλά παράπονα για τον Πέτρο. Μέχρι που τον είπε και προδότη. Ότι και καλά δεν σεβάστηκε τη φιλία τους και έχει χαθεί από προσώπου Γης.
Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό. Ο καθένας ερμηνεύει και μεταφέρει τα λεγόμενα του άλλου όπως θέλει. Η διαφορά είναι ότι ο Θρασύβουλας δεν ήταν μπροστά στη συζήτηση ανάμεσα σε Μήτσο και Μπάμπη. Άρα πώς να ξέρει τι ειπώθηκε;
Όμως όταν έχεις στη διάθεσή σου ολόκληρο internet, πόσο δύσκολο είναι να ξεμπροστιάσεις αμέσως τον κάθε One Angry Gamer, που αυτήν τη φορά ζήλεψε λίγη από τη δόξα της Naughty Dog και βρήκε την ευκαιρία να εκτοξεύσει τη χολή του;
Βρε αφήστε μας να χαρούμε το παιχνίδι που έρχεται. Σιγά να μην ασχοληθούμε με τον κάθε περαστικό.
#ΑΣΕ_ΜΑΣ_ΡΕ_ANGRY_GAMER
Πλάτων Πέππας
Η θεματική αφορμή για το σημερινό μας κομμάτι είναι ένα άρθρο της ιστοσελίδας oneangrygamer.net, στο οποίο ο Neil Druckmann χαρακτηρίζεται ως ηλίθιος και προπαγανδιστής. Ο λόγος δεν είναι άλλος από ένα Instagram story του Druckmann, το οποίο αναφέρει τα εξής: «Σε αυτό το σημείο έχω μια απαίτηση από τους φαν μας. Αν κάποιος από εσάς με οποιοδήποτε τρόπο μισεί τους ομοφυλόφιλους, τους ανθρώπους διαφορετικού χρώματος ή τις γυναίκες, σας παρακαλούμε κάντε μας μια χάρη - αφήστε μας στη γαμ* ησυχία μας! Μην έρθετε στις συναυλίες μας και μην αγοράσετε τους δίσκους μας. - Kurt Cobain».
Δεν έχει κανένα νόημα να σταθούμε στην ίδια την άποψη του Druckmann ή του Cobain αν προτιμάτε. Ας δούμε όμως πως την αντιμετωπίζει ο ίδιος ο αρθρογράφος. Αφού μεταφράζει, σωστά ως προς το νόημα, το story του Druckmann, εκτελεί ένα εντελώς άκυρο άλμα… λογικής και υποστηρίζει πως αποτελεί «επίθεση» προς τους fans. Προσωπικά, δεν θα το θεωρούσα σε καμία περίπτωση «επίθεση» προς τον οποιοδήποτε. Προτιμώ να εκλάβω το συγκεκριμένο story ως προειδοποίηση προς όλους, να έχουμε το μυαλό μας περισσότερο ανοικτό και δεκτικό στην έννοια του διαφορετικού. Ο Druckmann έχει εκφράσει εξάλλου πολλές φορές την επιθυμία του να συμπεριλάβει στο καλλιτεχνικό του έργο αυτήν τη διαφορετικότητα. Δεν το μάθαμε χθες, το έχει δηλώσει ο ίδιος, ενώ έχει κάνει μια ξεκάθαρη επιλογή για τη σεξουαλικότητα της Ellie, πριν από περίπου επτά χρόνια, μέσω του The Last of Us: Left Behind.
Στην τελική, όποια σεξουαλική ταυτότητα και αν έχει η Ellie, δεν αποτελεί ένα χαρακτήρα που θα κάνει κάποιες επιλογές και θα κριθεί ως προς αυτές; Ειδικότερα όταν μιλάμε για έναν τίτλο για τον οποίο έχουν γίνει μεν κάποιες διαρροές, αλλά δεν έχουμε παίξει, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε ουσιαστική άποψη. Είναι όμως σωστό να προσάπτεται ο οποιοσδήποτε χαρακτηρισμός στο δημιουργό για μια άποψή του ή μήπως το έργο του είναι αυτό που θα έπρεπε να μετράει περισσότερο;
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity