Άλλη μια εβδομάδα, άλλο ένα θέμα εμπνευσμένο από το θέμα που συζητήθηκε περισσότερο στο Facebook Group του Enternity. Και η «γκαντεμιά» έχει την τιμητική της κατά μία έννοια, κρίνοντας από τη δημοσίευση στην οποία βασίζεται η παρούσα Μουσική Δωματίου.
Δημήτρης Βασιλάκης
Πάλι εγώ και η φλυαρία μου φταίνε και το Xbox One X και το ρούτερ. Ας πω λοιπόν κι εγώ άλλη μια συμφορά που μου συνέβη με τεχνολογία, μία από τις πάνω από 500 που έχω περάσει στη ζωή μου και ήθελα να σπάσω τα πάντα και στις 500. Ειλικρινώς και δυσκολεύομαι να διαλέξω και προφανώς ο οργανισμός μου έχει μια άμυνα: ξεχνάει.
Πάμε αρκετά πίσω χρονολογικά, στο ευαγές 1996-1997. Ήμουν μόλις είκοσι δύο ετών, είχα 4 χρόνια που το είχα ρίξει στο PC gaming και ας κάναμε με τον κουμπάρο Νίκο Παπακωνσταντίνου τα πρώτα βήματα μας στο online gaming. Ας μη συζητήσουμε για σύνδεση, η αναλογική μου στο Βροντάδο της Χίου τότε έπιανε το πολύ 14400 και δεν θέλετε να ξέρετε πόσο ήταν αυτό για να παίξεις Team Fortress online. Όμως εκείνο το βράδυ έγιναν όλα. Πρώτα το ρούτερ με έριχνε κάθε δέκα δευτερόλεπτα. Δεύτερον όταν έμενα online για πάνω από 5 λεπτά, δεν μπορούσα να συνδεθώ σε game. Τρίτον, όταν συνδεόμουν, απευθείας έπεφτα. Κάποια στιγμή παραιτήθηκα και το έριξα στο Heroes of Might and Magic, έκανα save και κοιμήθηκα.
Την άλλη μέρα, Κυριακή, είχαμε οικογενειακό γεύμα. Πριν από αυτό έπαιζα και Heroes of Might and Magic για κάνα τρίωρο, το άφησα ανοικτό και κατέβηκα να καλωσορίσω την αδερφή μου, το γαμπρό μου και τον τότε 2-3 ετών ανιψιό μου. Μάλιστα ο τότε μικρός και νυν εικοσιπεντάρης ανιψιός μου ήθελε να ανέβει να δει το δωμάτιο του θείου Δημήτρη. Τον ανεβάζουμε λοιπόν, πλησιάζει με μικρά βηματάκια το tower και πατάει το reset. Δεν είχα κάνει save, έχασα τρεις ώρες παιχνίδι, μετά από ένα εφιαλτικό βράδυ και το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω ήταν «Πάρτε τον από εδώ όσο έχετε ακόμα παιδί».
Αυτά. Ζει, έγινε και 25 είναι και υποψήφιος μεθαύριο.
Μάνος Βέζος
Τα παλιά τα χρόνια, όταν δεν υπήρχαν ουσιαστικά πληκτρολόγια και ποντίκια με τεχνολογία Bluetooth, σίγουρα δεν υπήρχαν καλοσχεδιασμένα πάντως, φύτρωσε για review το ακόμη και σήμερα καλαίσθητο πακέτο της diNovo Edge της Logitech. Ποντίκι και πληκτρολόγιο, με όμορφη βάση και πολλές υποσχέσεις. Όλα, φυσικά, ξεκινούν με το συγχρονισμό των συσκευών. Σαφώς και πριν από 10 και πλέον χρόνια το να έχει κάποιος υπολογιστή με Bluetooth δεν ήταν ακριβώς κανόννας. Κάθε άλλο. Ευτυχώς, λοιπόν, υπήρχε και πομποδέκτης στο πακέτο, για να πιάσει μια θύρα USB και να κάνει τη δουλειά του.
Το πληκτρολόγιο συνδέεται. Το ποντίκι όχι. Ωραία. Απανωτές δοκιμές, επανεκκινήσεις, εγκαταστάσεις, απεγκαταστάσεις, προσθαφαίρεση drivers και πάει λέγοντας. Τα ίδια. Το πληκτρολόγιο πάντα συνδέεται, το ποντίκι ποτέ και με τίποτα.
Εκνευρισμός. Αναζήτηση στο δίκτυο για παρόμοια θέματα. Τζίφος. Δεν είχε προλάβει να κυκλοφορήσει το προϊόν οπότε πού να βρεθεί παρόμοιο ζήτημα και πιθανή λύση; Αντίστοιχα δεν υπάρχει καμιά χρήσιμη πληροφορία στην ιστοσελίδα της Logitech, πάλι για τον ίδιο λόγο. Χωρίς λανσάρισμα κάποια πράγματα δεν ανεβαίνουν καν σε μια ιστοσελίδα.
Δεν μπορεί. Δοκιμή όλων των γνωστών λύσεων, σε κάθε πιθανή σειρά διαδοχής. OCD σε όλο του το μεγαλείο, σαν να λύνει κανείς το γρίφο με τους χρωματιστούς κυλίνδρους από το Dino Crisis, αλλά σε ασπρόμαυρη τηλεόραση. Νεύρα τσατάλια. Ακίνητος στην καρέκλα του γραφείου, το σύστημα να ψάχνει για πάντα συσκευή για συγχρονισμό, ποντίκι στο χέρι, καπάκι ανοιχτό, βάλε βγάλε στις μπαταρίες, καθώς κοιτώ τον τοίχο και ελπίζω να σκεφτώ κάτι. Και στο βάλε-βγάλε, συγχρονίζει το ποντίκι.
Δεν μπορεί. Κάτι τυχαίο συνέβη. Αποσυγχρονίζω, απενεργοποιώ, ξεκινάω τη διαδικασία ξανά. Δεν συγχρονίζει με τίποτα. Ανοίγω καπάκι, μπαινοβγάζω μια φορά τη μια από τις μπαταρίες του ποντικιού. Και συγχρονίζει. Για κάποιο λόγο αυτή ήταν η λύση.
Εγώ, τη στιγμή που συνειδητοποιώ το παραπάνω:
Σταύρος Βέργος
Θα μοιραστώ δύο ιστορίες με τεχνικά προβλήματα που κάπου, κάποτε, ίσως σας θυμίσουν κάποιον.
Κάποια εποχή, πριν από πολλά χρόνια, μαζεύτηκαν καμιά τριανταριά χριστιανούληδες για να κάνουν καριέρα στο WoW και progress στο The Burning Crusade. Είχαν 4-5 καλούς, είχαν 5-6 που σήκωναν το βάρος τους, είχαν καμιά δεκαριά βαλίτσες που τους κουβαλούσαν οι καλοί. Άλλοι έπαιζαν από net cafe, άλλοι από το σπίτι τους και μετά υπήρχε και ένα παλικάρι που το είχε μουτζώσει ο Θεός, που έτυχε να παίζει απ' ένα σάπιο laptop. Το laptop δεν ήταν για gaming, του το είχαν αγοράσει για τις εργασίες του όταν πέρασε στη σχολή και, μετά από χρόνια ταλαιπωρίας δεν σήκωνε το WoW. Όταν λοιπόν έπαιζε και είχε boss fight, το laptop στην καλύτερη είχε 5 λεπτά μέχρι να ανεβάσει θερμοκρασία και κλείσει. Πώς έπαιζε λοιπόν ο τύπος; Έβγαινε στο μπαλκόνι του, στήριζε το laptop πάνω σε κάτι τούβλα ώστε να παίρνει όσο περισσότερο αέρα μπορούσε το μηχάνημα και είχε καλώς αν έπεφτε μέσα στο χρονικό περιθώριο το boss. Στην περίπτωση που έπρεπε να καθαρίσουμε trash από boss σε boss, το παλικάρι έκλεινε το laptop, το έβαζε στην κατάψυξη και περίμενε να του κάνουν αναπάντητη που σήμαινε πως ήμασταν μπροστά από το boss και τον περιμέναμε. Cool τύπος.
Η δεύτερη ιστορία έχει πάλι να κάνει με το WoW, στα χρόνια του Wrath of the Lich King. Ένα άλλο guild, που κατά βάση αποτελείτο από Έλληνες αλλά δεν ήταν απαραίτητο να είσαι Έλληνας για να συμμετάσχεις, μοχθούσε στο ToC. Ήταν αποφασισμένοι να είναι οι πρώτοι στον server που θα έτρωγαν, με 50 attempts, να απομένουν τον Anub'arak, φορούσαν το μισό Naxxramas και τα βρακιά του Lich King και πίστευαν στο όνειρο. Έπρεπε να καθαρίσουν ολόκληρο το raid χωρίς να φάνε wipe. Ένα achievement που δεν είχαν πολυσκεφτεί ήταν το A Tribute to Immortality, που έδινε δώρο mount, και για να το ξεκλειδώσουν έπρεπε να φάνε όχι μόνο όλα τα bosses δίχως wipes, αλλά δίχως να πεθάνει ούτε ένας. Αν το πρώτο achievement ήταν δύσκολο, το δεύτερο ήταν απλά ένα όνειρο μακρινό. Μέχρι που σε ένα run, οι πλανήτες είχαν ευθυγραμμιστεί, τα αστέρια βρίσκονταν στις θέσεις τους και οι λεβέντες μας pullάρουν τον Anub'arak δίχως να έχει ψοφήσει ούτε ένας μια φορά. Ένας Έλληνας healer τούς είχε πάρει στη πλάτη του και τους κρατούσε ζωντανούς με αποφασιστικότητα. Το συγκεκριμένο παιδί είχε και μερική αναπηρία καθώς είχε χάσει μέρος της ακοής του με αποτέλεσμα να μην του είναι εύκολο να ακούει τις εντολές του raid leader. Επειδή όμως η ελληνική πανουργία είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων, είχε βρει πατέντα. Είχε συνδέσει τα ηχεία του, τα είχε βάλει στο τέρμα και μπροστά τους είχε κολλήσει κάτι χαρτιά. Όταν το raid ήθελε κάτι από το σχεδόν κουφό συμπαίκτη, ένας raider, γιος χεβιμεταλά μανάβη, ούρλιαζε στο Ventrilo (αρχαίος πρόγονος του Discord για τους νεότερους), τα χαρτάκια κουνιόνταν και ο φίλος μας πατούσε τα κουμπάκια του. Η πατέντα αυτή ποτέ δεν είχε αποτύχει και ο λεβέντης μας, στη μάχη με τον Anub’arak, κρατούσε το raid ζωντανό. Το boss ήταν σε μονοψήφιο ποσοστό ζωής και το Grand Crusader, μαζί με το A Tribute to Immortality μερικά δευτερόλεπτα μακριά. Όμως το main tank έτρωγε πατάρια, ο raid leader φώναζε «Heal MT!», ο γιος του χεβιμεταλά μανάβη φώναξε "ΟΟΟΟΥΡΓΚΧΧΑΑΑΑΑ" αλλά το heal δεν ήρθε ποτέ και το main tank ψόφησε λίγα δευτερόλεπτα πριν τον Anub'arak. Όλοι βρίζουν καθώς η ανείπωτη οργή αποκτά ήχο. Ο κουφός healer έχει φάει dc. Μετά από μερικά λεπτά μπαίνει online και γράφει στο chat:
"I'm sorry but someone called at home, my mother picked up the phone and I lost my internet connection".
«ΓΤΜΣ» ακούστηκε στο Ventrilo.
«I hope you are not mad :)» συνέχισε να γράφει ο άλλος.
Για την ιστορία, το Grand Crusader το πήραν, το Tribute ποτέ.
Βασίλης Γεωργακόπουλος
Ωραία πράγματα να μην κάνει το hardware αυτό που πρέπει, όταν πρέπει. Άμεση λύση σε τέτοιες περιπτώσεις να το βάλετε να συναντήσει ιπτάμενο μενίρ. Πριν όμως το μενίρ κάνει τον κόσμο μας καλύτερο, ας δούμε πως φτάνουμε ως εκεί.
Ημέρα ήρεμη, βροχερή και λίγο ξενέρωτη, ο αρχισυντάκτης της καρδιάς και της κοιλιάς μας, Μάνος Βέζος, τηλεφωνεί πανικόβλητος. Με φωνή τέρμα στο παράσιτο επιβεβαιώνει πως εγώ, όπως και κάθε άλλος συνομιλητής του που τον ακούει μέσω συγκεκριμένου μικροφώνου, τον ακούει με παράσιτο. Χαρές all over the place μιας και ο Μάνος έχει να βγάλει ηχογράφηση την ίδια ημέρα με το ζαβό μικρόφωνο. Έχοντας ήδη περάσει ώρες με troubleshooting, ο Μάνος έχει καταλήξει πως φταίει είτε το μικρόφωνο, είτε το καλώδιό του.
Μιας και έχω κι εγώ το ίδιο μικρόφωνο (Blue Yeti) τού προτείνω να έρθει από το δικό μου χώρο με μικρόφωνο και laptop να δοκιμάσουμε τα πάντα μαζί με το δικό μου στην εξίσωση για να βγει άκρη. Άλλη μια μεγάλη χαρά για τον Μάνο που πρέπει να κάνει 1 ώρα διαδρομή απλά και μόνο για να φτάσει ως εμένα. Τα καταφέρνει, απλώνουμε τον οχετό καλωδίων, hardware, μικροφώνων και τυρόψωμου στο γραφείο και αρχίζει η εγχείρηση:
Μικρόφωνο Μάνου, καλώδιο Μάνου, laptop Μάνου (MacBook Pro) = Παράσιτο.
Μικρόφωνο Μάνου, καλώδιο Μάνου, Mac mini Βασίλη με macOS = Όλα καλά!
Σταγονίδια ιδρώτα για το ότι μπορεί να φταίει το laptop και όχι το μικρόφωνο τελικά.
Μικρόφωνο Βασίλη, καλώδιο Βασίλη, laptop Μάνου = Όλα καλά.
Μικρόφωνο Βασίλη, καλώδιο Βασίλη, Mac mini Βασίλη = Όλα καλά.
Μικρόφωνο Βασίλη, καλώδιο Μάνου, laptop Μάνου = Όλα καλά.
Μικρόφωνο Μάνου, καλώδιο Βασίλη, laptop Μάνου = Όλα καλά.
Μικρόφωνο Μάνου, καλώδιο Μάνου, Mac mini Βασίλη με Windows 10 = Όλα καλά
Ακολούθησαν κυριολεκτικά όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί που μπορείτε να φανταστείτε με τα παραπάνω δεδομένα, πειράζοντας διακοπτάκια και κουμπάκια πάνω στα ίδια τα μικρόφωνα μιας και έχουν αρκετά που μπορεί να είχαν παίξει ρόλο. Το αποτέλεσμα ήταν πως το μικρόφωνο του Μάνου δεν δούλευε αποκλειστικά και μόνο με το δικό του σύστημα και επίσης με το δικό του καλώδιο. Στο δικό μου Mac mini δούλευε άψογα και σε Windows και σε macOS. Ειδικά για το τελευταίο είναι πραγματικά αστρικού επιπέδου η απορία μας μιας και έχουμε ακριβώς την ίδια έκδοση λογισμικού.
Για να γίνει και καμιά δουλειά τελικά, του έδωσα το δικό μου μικρόφωνο και κράτησα το δικό του. Τώρα και αυτός κάνει κανονικά τη δουλειά του και εγώ το ίδιο μιας και λειτουργεί απροβλημάτιστα από τότε. Είμαι σίγουρος όμως πως όλα αυτά ήταν απλά σχέδιο συνωμοσίας για να μου πάρει το απαράμιλλα sexy dark blue Yeti μου και να μου δώσει το ασημένιο που είναι αηδία. Τα σημειώνω εγώ αυτά Βέζε. Με πορτοκαλί μελάνη.
Δημήτρης Βούρδας
Η σχέση μου με τις περισσότερες ηλεκτρονικές συσκευές του σπιτιού είναι ιδιαίτερη. Από το 2004 που εγκαταστάθηκε ο πρώτος υπολογιστής στο σπίτι μέχρι σήμερα τα μάτια μου έχουν αντικρίσει πολλών ειδών καταστροφές, η κάθε μία πιο ξεχωριστή από την προηγούμενη, θέτοντας ταυτόχρονα τον πήχη για την επόμενη. Επειδή λοιπόν είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μόνο μια κουλή στιγμή, ακολουθεί ένα top 5 σε τυχαία σειρά:
1. Υπολογιστής έχει καεί ολοσχερώς από κεραυνό. Ο οποίος κεραυνός έπεσε 10 μέτρα από το σπίτι. Στις 14 Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια ξαφνικής μπόρας, μετά από 10 συνεχόμενες μέρες καύσωνα. Α, κι η μόνη ηλεκτρονική συσκευή που κάηκε ήταν ο υπολογιστής μου [σ.α.: Ε, μετά Τζόκερ.].
2. Πρώτη σύνδεση Xbox 360 (του original σε λευκό χρώμα), η τηλεόραση χαλάει. 15 μέρες μετά έρχεται η νέα τηλεόραση, ελαττωματική. Άλλη 1 εβδομάδα μετά, έρχεται επιδιορθωμένη αλλά ούτε 3 μέρες μετά το 360 εμφανίζει Red Ring of Death. Αγόρασα την κονσόλα τον Σεπτέμβριο του 2007. Τελείωσα το πρώτο παιχνίδι που αγόρασα μαζί με την κονσόλα (Assassin’s Creed) τον Μάρτιο του 2008.
3. Μετά από έντονη χιονόπτωση, δέντρου σπάει, πέφτει σε καλώδια κι αφήνει το σπίτι χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο/ίντερνετ για 1 εβδομάδα. Μετά την επιδιόρθωση, ελέγχω όλες τις συσκευές του σπιτιού. Η τηλεόραση δουλεύει κανονικά. Την επόμενη μέρα ξαναχιονίζει, ξαναπέφτει άλλο κλαδί στα ίδια καλώδια, πάλι 1 εβδομάδα χωρίς ρεύμα. Η τηλεόραση κάηκε κανονικά.
4. Είχα το Xbox 360 S (σε μαύρο χρώμα) για 2 χρόνια. Άλλαξα 4 μετασχηματιστές. Κανένας δεν πήγε από πτώση τάσης, πρόβλημα ρεύματος. Τελικά ήταν εργοστασιακό ελάττωμα της κονσόλας.
5. Κολλητός φίλος έρχεται σπίτι μαζί με το PS2 του για να παίξουμε LOTR 2. Φτάνει σπίτι, ξεκινάει μπόρα, πέφτει το ρεύμα μετά από βραχυκύκλωμα σε εξωτερική πρίζα του σπιτιού. Καίγεται μόνο το PS2.
Νικήτας Καβουκλής
Την εποχή που τα οικονομικά μου ανθούσαν, είπα να κάνω ένα συμβόλαιο με εταιρεία κινητής, για να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μου από το «έχω, δεν έχω κάρτα, μπορώ, δεν μπορώ να τηλεφωνήσω». Μαζί με το συμβόλαιο προβλεπόταν και νέα συσκευή. Διάλεξα ένα smartphone της Sony, ούτε που θυμάμαι μοντέλο και, περιχαρής τράβηξα για το σπίτι να το σετάρω. Έλα όμως που όσο και να προσπάθησα, αρνήθηκε πεισματικά να δει το Wi-Fi του σπιτιού. Έβλεπε δεκάδες άλλα στη γειτονιά, αλλά το δικό μου το αγνοούσε επιδεικτικά. Τι restart στο τηλέφωνο, τι restart στο router, τι Google για αναζήτηση παρόμοιων προβλημάτων, όλο το βράδυ πάλευα και άκρη δεν βρήκα. Με τα πολλά την άλλη μέρα το πακετάρω, επιστρέφω στο κατάστημα από όπου το είχα αγοράσει και ευτυχώς οι πωλητές δέχθηκαν την επιστροφή. Μάλιστα, εκτός από τηλέφωνο, με το ποσό της επιδότησης μπορούσα να πάρω ό,τι άλλο υπήρχε στο κατάστημα και δίχως να σκεφτώ πολύ τσίμπησα ένα PS2 Slim. Κατά τα άλλα, συνέχισα τη ζωή μου με το πρώτο ZTE Blade, το οποίο ακόμα ζει 10 και πλέον χρόνια από τότε που το αγόρασα.
Κωνσταντίνος Καλκάνης
Α, η υπέροχη στιγμή που το hardware «τρώει κόρα» και δεν ξέρεις τι γίνεται. Η στιγμή που, για κανέναν απολύτως λόγο, σε ένα σύμπαν όπου ισχύουν οι κανόνες της φυσικής (και όχι μόνο), τίποτα δεν θα έπρεπε να πάει στραβά. Κι όμως πάει. Γιατί, κανείς δεν ξέρει και πρέπει να είσαι ένας δεύτερος Μέρλιν για να βγάλεις άκρη. Μια τέτοια στιγμή ήρθε στα φοιτητικά χρόνια του γράφοντα, όταν και η παρέα μαζεύτηκε για να «στήσει» το νέο απόκτημα ενός μέλους της παρέας, το καινούριο PC που αγοράστηκε κομμάτι-κομμάτι, με αιματηρές οικονομίες (όλοι θυμόμαστε πως ήταν το φοιτητιλίκι). Μπίρες, σουβλάκια, εορταστικό κλίμα, όλα τα κομμάτια μπαίνου στη θέση τους και το σύστημα φαίνεται «κούκλα». Έρχεται η ώρα να πατήσουμε το κουμπί της τροφοδοσίας και… τίποτα. Ελέγχεται η καλωδίωση, όλα είναι όπως πρέπει, δε φαίνεται κάποια ζημιά ή κάποιο ελαττωματικό κομμάτι. Δεν ανοίγει, δεν ανοίγει, δεν ανοίγει. Όπως ήταν αναμενόμενο, άρχισε η αποσυναρμολόγηση. Ε, σε κάποια φάση, εκεί που έχουν βγει κάποιες βίδες, επάνω στη συζήτηση, ο yours truly εκνευρισμένος απορεί «τι συμβαίνει και δεν ανοίγει το ρημάδι» πατώντας το κουμπί. Ε, και άνοιξε. Έτσι απλά. Κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας, πάνω από την οθόνη, σαν να έχει αποκαλυφθεί μπροστά μας το μυστικό της ζωής. Κλείνει το σύστημα, αρχίζουν να ξαναμπαίνουν οι βίδες στη θέση τους και μαντέψτε… Δεν ανοίγει. Η ίδια έκπληξη στα πρόσωπα όλων, όταν και αρχίζει το μυαλό να πηγαίνει στις πιο τρελές πιθανότητες. «Ρε μπας και φταίνει… οι βίδες»; Και ναι, ήταν εν μέρει σωστό. Για την ακρίβεια ήταν μία βίδα. Η όποια, αν βίδωνε στο tower, το PC απλά δεν «άνοιγε». Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια, και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να συνέβαινε αυτό που συνέβη. Μόνο που δεν αρχίσαμε να λατρεύουμε το machine spirit για να δουλέψει, και εν τέλει ήταν μια βίδα. Oh well…
Λεωνίδας Μαστέλλος
Ατυχίες και περίεργα με hardware και software; Παρών! Πολλά μικρά και διάφορα.
Ας αρχίσω με την προϊστορία όταν παρέα με ένα φίλο μου αποφασίσαμε ότι θέλαμε να παίξουμε το Lotus Esprit Turbo Challenge στην Amiga 500 του, το οποίο απαιτούσε επέκταση της μνήμης του μηχανήματος από τα 512 kb στο 1 Mb (τρελές απαιτήσεις λέμε), γεγονός που ανακαλύψαμε με το δύσκολο τρόπο. Με τη δισκέτα στο χέρι και την Amiga να αρνείται πεισματικά να το φορτώσει. Όταν το πήραμε χαμπάρι, είπαμε δεν μπορεί να πάει χαμένο τέτοιο παιχνίδι και τρέξαμε να αγοράσουμε επέκταση μνήμης. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στα παραδοσιακά καταστήματα της Στουρνάρη, γυρίσαμε σπίτι με την κάρτα παραμάσχαλα. Μετά από γρήγορη τοποθέτηση, ανοίγουμε το μηχάνημα και τα πάντα κολλάνε. Η κάρτα ήταν ελαττωματική. Γκρμφ!
Επιστρέφουμε στο παρόν και ο γράφων προσπαθεί να καταλάβει γιατί ξαφνικά το κινητό του όταν συνδέεται στο Wi-Fi του σπιτιού «απολαμβάνει» το 1/4 της ταχύτητας του δικτύου. Τι restart του modem και του κινητού, τι τηλέφωνα στην εταιρεία μπας και (δεν…), όλα αποδείχθηκαν μάταια. Στις πολλές προσπάθειες συνειδητοποίησα ότι όταν έκλεινα το Bluetooth, η ταχύτητα έφτανε τη μέγιστη δυνατή. Τα ερωτηματικά πολλά, ώσπου συνειδητοποίησα ότι η μπάντα 2,4 GHz του Wi-Fi προφανώς ήταν μπουκωμένη λόγω των πολλών συσκευών στο σπίτι (αλλά και των γειτόνων τριγύρω). Γρήγορη αγορά router με υποστήριξη για dual band και όλα λύθηκαν ως διά μαγείας.
Και ένα τελευταίο που δεν έχει να κάνει με εξοπλισμό, αλλά με τη φημισμένη ατυχία μου όσον αφορά παντός είδους αγορές.
Πριν πολλά πολλά χρόνια ανέλαβα να αγοράσω για λογαριασμό τρίτης το iPad 2 που ήθελε να κάνει δώρο στο σύζυγό της. Η εποχή ήταν δύσκολη, μιας και τα iPad τότε δεν είχαν καλά καλά κυκλοφορήσει και δεν τα έβρισκες εύκολα στην αγορά. Αν και είπα στην ενδιαφερόμενη ότι παίζει να μην το βρούμε και να μείνει χωρίς δώρο, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Όταν πήγα στο κατάστημα, ρώτησα δειλά δειλά αν υπάρχει. Η απάντηση του υπαλλήλου ήταν θεαματική:
- «Βεβαίως, σε τι χωρητικότητα και σε τι χρώμα;»
- «Θα προτιμούσα το τάδε στο τάδε χρώμα».
- «Αμέσως!»
Μέσα σε λίγα λεπτά είχα στα χέρια μου το ακριβές μοντέλο. Αναθάρρησα με την επιτυχία μου (αν και η αγορά ήταν άλλου θυμίζω) και λέω:
- «Θα ήθελα και μια θήκη για το κινητό μου»
- «Δυστυχώς, μόλις μας τελείωσαν».
Είμαι σίγουρος ότι αν το iPad ήταν για μένα, η απάντηση θα ήταν κάπως έτσι: “Αααα μόλις έπεσε κομήτης στο εργοστάσιο και έχουν εξαντληθεί από όλον τον κόσμο”.
Πλάτων Πέππας
Αυτό το hardware. Λατρεύω να το μισώ, ειδικά στα πλαίσια της καθημερινής μου εργασίας, συναντώ καθημερινά περιπτώσεις «στοιχειωμένου» hardware, το οποίο τη μια στιγμή λειτουργεί άψογα και την επόμενη είναι εντελώς εκτός ρυθμού και φυσικά, λειτουργίας. Το χειρότερο όλων είναι φυσικά οι βλάβες δικτυακής φύσεως, όπως αυτή του Δημήτρη Βασιλάκη, (πάλι!) καθώς οι παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν την ορθή λειτουργία ενός δικτύου είναι, πρακτικά, άπειροι.
Η πιο παλαβή ιστορία μου, όμως, περιέργως, δεν έχει να κάνει με δίκτυα, αλλά με PC hardware και, πιο συγκεκριμένα, με μνήμες RAM. Βλέπετε, στο μακρινό 2007, τα πράγματα δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα όσο (κάπως) είναι σήμερα. Οι DDR2 της εποχής συχνά δεν συνεργάζονταν με μητρικές πλακέτες ακόμα και αν βρίσκονταν στις αντίστοιχες λίστες υποστήριξης, ενώ ίδιες μνήμες, συχνά προερχόμενες και από το ίδιο σετ, όταν τοποθετούνταν μαζί, το PC δεν εκκινούσε καν. Σε αυτό το μπάχαλο λοιπόν και στα πρώτα μου βήματα ως τεχνικός υπολογιστών σε επαγγελματικό επίπεδο, έπεσε στα χέρια μου ένας υπολογιστής, ο οποίος έπασχε από μπλε οθόνες κατά τη λειτουργία του. Καταλήγοντας στο πρόβλημα ασυμβατότητας μνήμης, πότε έπαιζε το ένα DIMM, πότε το άλλο, ενώ όταν βρίσκονταν και τα δύο μαζί ΠΑΝΤΑ το PC θα κράσαρε ή δεν θα άναβε. Παραγγείλαμε άλλες μνήμες, οι οποίες, όπως και οι πρώτες, ήταν στη λίστα συμβατότητας του κατασκευαστή της μητρικής, αλλά ούτε αυτό βοήθησε. Ο δοκιμές διήρκεσαν μια εβδομάδα, με άπειρους συνδυασμούς προκειμένου να καταλήξουμε σε κάποιον που να θέλει να συνεργαστεί με τη μητρική, η οποία φυσικά και δεν ήταν προβληματική, οπότε και δεν μπορούσε να επιστραφεί. Είπαμε, σκοτεινός μεσαίωνας. Για να μην ξεφύγω πολύ από το άτυπο όριο που μας έχει θέσει ο αρχισυντάκτης, μια μέρα, και στο πλαίσιο τρελής απόγνωσης, τοποθέτησα τις αρχικές μνήμες για δοκιμές, όπως το είχα κάνει άλλωστε και τις υπόλοιπες φορές. Το αποτέλεσμα; Ο υπολογιστής «πόσταρε» και δεν ξανακόλλησε. ΠΟΤΕ. Μέχρι πρόσφατα δε, ήταν πιστός στα καθήκοντά του ως υπολογιστής γραφείου, για λίγο ίντερνετ και κάνα Word περιστασιακά. Ευτυχώς ο πελάτης μας δεν μας ρώτησε ποτέ τι έφταιγε ή πώς επιδιορθώθηκε.
Κάποτε ο Isaac Asimov έγραφε για τα «φαντάσματα» στις μηχανές, τυχαίες γραμμές κώδικα που εκ λάθους συνδυάζονται και η απροσδόκητη αλληλεπίδραση μεταξύ τους δημιουργεί στο χρήστη την εντύπωση συμπεριφοράς. Ο υπογραφών στοιχειώθηκε από ένα τέτοιο φάντασμα. Και δεν ήταν καθόλου χαρούμενος. Από τότε δε κρατά επιφύλαξη για οποιαδήποτε «τυπική» αναβάθμιση μνήμης του παρουσιάζεται.
Τα λέμε (δηλαδή τα λέτε για να τα λέμε εμείς μετά) την ερχόμενη εβδομάδα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity