Η στήλη επανέρχεται μετά από ένα σύντομο διάλειμμα μιας εβδομάδας και δεν θα μπορούσε να προκύψει πιο απλά, αφού το ερώτημα αναγνώστη στο Enternity Game Room ήταν ό,τι έπρεπε, ακριβώς όπως διατυπώθηκε. Ποια η σχέση μας, λοιπόν, με τίτλους στους οποίους αφιερώσαμε άπειρο χρόνο, είτε λόγω διάρκειας είτε λόγω επιθυμίας να μην αφήσουμε καμία λεπτομέρεια να πάει χαμένη; Ανακουφιζόμαστε στο τέλος; Παρακαλάμε να κρατούσαν κι άλλο; Οι συντάκες απαντούν με τα δικά τους βιώματα.
Έκτωρ Αποστολόπουλος
To Dragon Ball Z: Kakarot είναι ίσως η πιο πρόσφατη περίπτωση παιχνιδιού με την οποία ασχολήθηκα πολλές ώρες σερί και όταν ολοκληρώθηκε με έκανε να περιμένω πώς και πώς για το DLC. Είναι περίεργη αυτή η αίσθηση για έναν τίτλο που έχει αρκετά θέματα και o οποίος, λόγω συνολικής δομής, μπορεί να αναπτύξει με μεγάλη ευκολία στον παίκτη ένα αίσθημα κούρασης. Αρκετά πράγματα επαναλαμβάνονται στον κόσμο του και σ’ ότι αφορά τα missions και ειδικά τα side missions. Πώς, λοιπόν, κόλλησα μ’ ένα παιχνίδι και ασχολήθηκα σχεδόν με το ίδιο πάθος όπως συνέβη με εξαιρετικούς τίτλους που «έλιωσα» μόνο και μόνο λόγω της ποιότητάς τους (Grand Theft Auto V, Marvel's Spider-Man, Xenoblade Chronicles κ.τ.λ.);
H αλήθεια είναι, ότι η έκφραση «μόνο και μόνο λόγω της ποιότητάς τους» σε περιπτώσεις που κυνήγησα όλα τα trophies και achievements και αφιέρωσα πολλές παραπάνω ώρες απ’ αυτές που χρειαζόταν για έναν νορμάλ τερματισμό, δεν ισχύει. Προσωπικά μιλώντας, πρέπει να έχει gameplay που ρολάρει, θέμα που να ξυπνάει τον fan μέσα μου και φυσικά να είμαι στο κατάλληλο mood. To Assassin’s Creed Odyssey π.χ. είχε gameplay που μου άρεσε, το αρχαιοελληνικό theme που με εντυπωσίασε αλλά εκείνη η χρονική περίοδος δεν μου επέτρεπε να αφιερώσω παραπάνω από 50 ώρες για να κυνηγήσω όλα τα achievements. Δε μου έβγαινε να κάνω κάτι τέτοιο εκείνη τη στιγμή.
Αντίθετα, με το Dragon Ball Z: Kakarot πραγματικά βυθίστηκα. Λατρεύω το franchise και το timing ήταν απλά τέλειο για να αφιερωθώ σ’ ενός είδους button-mashing. Μετά την ολοκλήρωση του βασικού campaign θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα νέο παιχνίδι, αλλά προτίμησα να ανεβάσω τα levels του Piccolo αντί να ξεκινήσω νέο campaign σ’ ένα φρέσκο παιχνίδι, να αφιερωθώ σε καινούριους διαλόγους. More fun, less thinking.
Αν συνδυαστεί το κατάλληλο timing με καλό gameplay και με θεματολογία που αγαπώ, ξεχνιέμαι και αφιερώνω πολύ εύκολα πολλές παραπάνω ώρες από τις «απαιτούμενες». Παρόμοια κατάσταση βίωσα με το Middle-Earth: Shadow of Mordor που είχε τα θέματά του, αλλά είχε στο επίκεντρο τον πολυαγαπημένο κόσμο του Τόλκιν. Το ωραίο μάλιστα, με τους τίτλους στους οποίους αφιέρωσα πάμπολλες ώρες χωρίς να με ενοχλούν τα όποια προβλήματα υπήρχαν σε μηχανισμούς ή γραφικά, είναι ότι όχι μόνο δεν μετάνιωσα τις ώρες που αφιέρωσα, αλλά πέρασα τόσο καλά που στο τέλος ήμουν και ανυπόμονος για τον ερχομό των καινούριων DLC. Αν μάλιστα συνδυαστούν όλα τα παραπάνω και με ποιότητα υψηλού επιπέδου όπως στην περίπτωση του The Legend of Zelda: Breath of the Wild, τότε το μυαλό αρχίζει και σκέφτεται ότι το σενάριο του να πάρεις άδεια για να αράξεις μερικές μερούλες σπίτι σου δεν είναι και τόσο άσχημο.
Μάνος Βέζος
Το να τελειώσω ένα παιχνίδι και η πρώτη μου σκέψη να είναι «επιτέλους!» είναι, στην περίπτωσή μου, σύνηθες. Συχνά παίζω με την ψυχή στο στόμα, για δουλειά και όχι για διασκέδαση, οπότε ακόμη και όταν έχω καλό παιχνίδι μπροστά μου ή έστω κάποιο που έχει πράγματα να μου προσφέρει ακόμη κι αν έχει τα προβλήματά του, το τέλος σημαίνει ότι βγήκε (και) μια υποχρέωση.
Όταν δεν παίζω για δουλειά όμως -πράγμα σπάνιο δυστυχώς- δεν υπάρχει χώρος για «επιτέλους τέλος» παρά μόνο μετά από κάποιο σημείο που με έχει δυσκολέψει, οπότε δεν συνδέεται με την ίδια την ολοκλήρωση του όποιου παιχνιδιού.
Όσο χρόνο κι αν έχω αφιερώσει σε οποιοδήποτε παιχνίδι πάντως, ποτέ δεν με πείραξε το ότι τελείωσε, όσο κι αν μου άρεσε, όσο κι αν θα ήθελα, σε μια άκρη του μυαλού μου, να μην τελειώσει ποτέ μια καλή εμπειρία. Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι ο καημός αυτός είναι χρησιμότερο να υφίσταται στο τέλος παρά αντιμετωπίζεται με ακόμη περισσότερο περιεχόμενο. Το ξεχείλωμα δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν και ξεχείλωμα βλέπουμε συχνά σε παιχνίδια που εξακολουθούν να προσπαθούν να υποστηρίξουν την αρχική τους τιμή με τη μεγαλύτερη δυνατή διάρκεια και το περισσότερο δυνατό περιεχόμενο. Αν ξεπεραστεί κάποιο όριο, αν δηλαδή φτάσω να μη μου λείπει το παιχνίδι άπαξ και το τελειώσω, γιατί να το θυμάμαι με οποιαδήποτε ένταση προχωρώντας;
Κι αν δεν είναι (και) αυτό το ζητούμενο και για το δημιουργό του, τότε ποιο είναι;
Έτσι φτάνουμε στη νοσταλγία. Που παραμένει γλυκόπικρη, παραμένει πιστή στον ορισμό της όσο δεν αναχαιτίζεται κάθε λίγο και λιγάκι. Έτσι δεν είναι;
Σταύρος Βέργος
Θα μπορούσα να γράψω πολλές αράδες για τον main μου στο WoW, για το πόσο μου λείπει όταν σταματάω το παιχνίδι, για το ότι υπάρχουν φορές που έχουν περάσει χρόνια χωρίς να τον ακουμπήσω και παίζω άλλους από τους χαρακτήρες μου. Πάντα όταν έχω άλλο main αντί του πρώτου μου χαρακτήρα νιώθω σαν να τον απατάω. Και πάντα όταν επιστρέφω σε αυτόν, πρόσφατα μάλιστα για πρώτη φορά μετά από 3 χρόνια, είναι σαν προέκταση του εαυτού μου. Όχι μόνο επειδή επί χρόνια έχω χτίσει muscle memory αλλά αφού έβλεπα τον κώλο του να πηγαίνει πέρα δώθε με τόσες ώρες που έχω παίξει νιώθω σαν να τον ξέρω. Και όταν σταματάω να παίζω και τον αφήνω είναι σαν να αποχαιρετώ έναν παλιό φίλο. Γι' αυτό όταν γνωρίζω πως δεν θα ανανεώσω τη συνδρομή, και πλέον γνωρίζω πως κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα που δεν πρόκειται να την ανανεώσω ποτέ ξανά, τον αφήνω στην Orgrimmar, στον πάνω όροφο από εκεί που βρίσκεται ο Innkeeper, εκεί που για τα περισσότερα χρόνια που έπαιζα με έβγαζε όταν πατούσα την πέτρα. «Home is where your hearthstone is».
Αλλά επειδή άλλο το δέσιμο με ένα χαρακτήρα από MMO, που φυσικό είναι να νιώθεις και ένα διαφορετικό δέσιμο, μπορώ να ξεχωρίσω στιγμές που ένιωθα μια θλίψη όταν τελείωνα ένα παιχνίδι που με είχε κρατήσει καιρό και είχα δεθεί με τους χαρακτήρες. Ίσως το πιο έντονο παράδειγμα να ήταν με τον Solid Snake στο Metal Gear Solid 4. Ίσως επειδή ξεκίνησα το ταξίδι του Solid Snake στο PlayStation ενώ ήμουν ακόμη μικρός και μεγάλωσα μαζί με το χαρακτήρα να τον είχα και πιο κοντά στην καρδιά μου. Πολύ πιθανόν γιατί το τέλος του ήρθε μαζί με ένα πρόωρο μαράζωμα, σε αντίθεση με τη δυναμική ζωή του χαρακτήρα. Ίσως γιατί γνώριζα πως δεν θα είχα την ευκαιρία να δω άλλη του ιστορία. Ο Snake ήταν ο πρώτος χαρακτήρας με τον οποίο μεγάλωσα και έπρεπε να αποχωριστώ.
Μου έχει λείψει ιδιαίτερα και ο κόσμος του Final Fantasy IX. Στις εποχές που διάφοροι περιορισμοί δεν σου δίνουν τη δυνατότητα να έχεις πρόσβαση συχνά σε νέα παιχνίδια τότε παίζεις ξανά και ξανά το ίδιο παιχνίδι και προσπαθείς να βρεις τρόπους να κάνεις πράγματα και πιο γρήγορα και πιο αποδοτικά. Αυτός ο τίτλος για μένα ήταν το Final Fantasy IX. Πέρασα ώρες ατελείωτες κάνοντας grind XP και gil για να κάνω τους χαρακτήρες μου δυνατότερους. Πόσα απογεύματα ασχολούμουν αποκλειστικά με το mini game των chocobos μέχρι να βρω τον παράδεισό τους… Εξερεύνησα το χάρτη ξανά και ξανά, μίλησα σε όλους τους χαρακτήρες που μπορούσα να μιλήσω και έκανα back tracking όσο πιο πίσω μπορούσα ενώ ήμουν στο τέλος του παιχνιδιού. Ακόμα θυμάμαι το theme του Gizamaluke's Grotto τόσο καλά όσο και το main theme. Όταν λοιπόν κουράστηκα πήγα στο τελικό boss και απλά το έβγαλα πανεύκολα αφού ήμουν overleveled. Θυμάμαι να είμαι πεσμένος με το που είδα το boss να ψοφάει, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα bosses πάντα ένιωθα ότι θριάμβευα. Έπρεπε να αποχαιρετήσω τον Zidane, τον Vivi, τον Steiner και την Gaia. Ενώ για τους επόμενους μήνες δεν είχα άλλο παιχνίδι να παίξω, δεν ξαναξεκίνησα ποτέ από την αρχή το Final Fantasy IX.
Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν στιγμές νοσταλγίας αλλά και στιγμές κούρασης στα παιχνίδια open world. Το The Witcher 3, που ήταν και το πιο πρόσφατο που έπιασα μιας και είχε μείνει χρόνια στο back log μου, με ενθουσίασε. Ειδικά για τον τρόπο που μεταχειρίζεται χαρακτήρες και πλοκή, κυρίως στα αποπαίδια που συνήθως ονομάζονται side quests, με γέμισε όσο χρόνια είχε να με γεμίσει παιχνίδι. Αλλά το μέγεθός του με κουράζει. Δεν μπορώ να βάζω τόσο χρόνο πλέον όσο παλιά. Και για καλό δικό μου έχω αποφασίσει πλέον πως μερικές φορές είναι καλύτερα να αφήσεις κάτι χωρίς να το τελειώσεις. Κάποια στιγμή θα επιστρέψω στο The Witcher γιατί μου λείπει ο Geralt και ο ρυθμός με τον οποία λέει “f*ck" με ύφος deadpan στους διαλόγους. Απ' την άλλη νιώθω και μια παρηγοριά πως με περιμένει εκεί να επιστρέψω όταν το αποφασίσω. Καλύτερα να του λείπω εγώ παρά να τερματίσω το παιχνίδι και να μου λείπει εμένα.
Υ.Γ. Ευχαριστώ το Under the Dome που είναι η πρώτη σειρά στη ζωή μου που ξεκίνησα αλλά δεν τελείωσα στη ζωή μου. Ευτυχώς ήταν η αφορμή για να τερματίσω και λοιπές τοξικές σχέσεις.
Δημήτρης Βούρδας
Συνήθως τα παιχνίδια που ολοκληρώνω μέχρι τελευταίας ρανίδας είναι αυτά που μου αρεσουν πολύ. Αλλά είναι τα συνηθισμένα για όλους. Τα The Witcher, τα Uncharted, το The Last Of Us, τα Forza κ.λπ. Δύσκολα θα βρεθεί κάτι που δεν είναι συνηθισμένο, αλλά ταυτόχρονα και καλό. OK, δεν θα πω ψέματα πως τα έχω ολοκληρώσει όλα, ούτε ότι δεν υπάρχουν παιχνίδια που έχω αφήσει στη μέση γιατί δn είχα το χρόνο για να μπορέσω να ασχοληθώ σε βάθος. Θα δώσω από 1 παράδειγμα σε κάθε περίπτωση για να φτάσω στο γενικό συμπέρασμα αργότερα.
Δεν έχω ολοκληρώσει το Spider-Man στο PS4, παρότι το θεωρώ εξαιρετικό τίτλο, γιατί μετά το τέλος της βασικής ιστορίας βρέθηκαν στα χέρια μου άλλοι τίτλοι και δεν περίσσευε αρκετός χώρος στο σύστημα. Κάτι η ανάγκη για νέο τίτλο, κάτι μια έμφυτη μικρή τσιγκουνιά που με απέτρεψε να πάρω σκληρό δίσκο για να επεκτείνω τη μνήμη της κονσόλας, το Spider-Man σβήστηκε από τη μνήμη και δεν επέστρεψε ποτέ.
Λίγους μήνες αργότερα, εμφανίστηκε το Red Dead Redemption 2, ίσως το κορυφαίο παιχνίδι με το οποίο έχω ασχοληθεί. Ε το περιεχόμενό του είναι τεράστιο και πρακτικά αδύνατο να το παίξεις μονοκοπανιά. Όπως είναι λογικό, κάποια στιγμή παρενέβη η καθημερινή ζωή και η εμπειρία έμεινε στη μέση. Όχι για πολύ ακόμη βέβαια, ας είναι καλά η καραντίνα.
Με βάση αυτά το γεγονός ότι πέρασα πάνω από 70 ώρες (main story + 3 DLC} για να τελειώσω οτιδήποτε είχε σχέση με το Just Cause 3, που OK, δεν είναι και το πιο δημοφιλές, ούτε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι διαθέτει το πιο πληθωρικό περιεχόμενο, νομίζω πως αποτελεί από μόνο του μία λαμπρή εξαίρεση. Αυτό το αίσθημα, το «επιτέλους τέλος», το έχω νιώσει μόνο για κάποια από τα μέτρια παιχνίδια που κλήθηκα να κάνω review, ενώ η αλήθεια είναι πως σπάνια θα συνεχίσω κάτι που δεν μου αρέσει.
Βέβαια, πριν από λίγες μέρες είχε εκπτώσεις και αγόρασα τα 2 τελευταία Assassin’s Creed. Χρόνος υπάρχει άπλετος και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να υπάρχει. Οπότε μπορεί η λίστα να επεκταθεί στο μέλλον.
Νικήτας Καβουκλής
Σπάνια τελειώνοντας ένα παιχνίδι αισθάνομαι ότι θα μου λείψει ο κόσμος του. Για να φέρω στην επιφάνεια μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να γυρίσω πίσω στο 2012, όταν έπαιξα το Zero Escape: Virtue's Last Reward στο Nintendo 3DS. Η πένα του Kotaro Uchikoshi μου πρόσφερε μια μοναδική εμπειρία, που παρόμοιά της δεν νομίζω να βιώσω ξανά. Τουλάχιστον σε αυτήν τη ζωή.
Δέθηκα κυριολεκτικά με τους ήρωες και το δράμα που περνούσαν, κλεισμένοι οι περισσότεροι, παρά τη θέλησή τους, σε ένα αχανές κτίριο. Είδα κόσμο να πεθαίνει και να αναβιώνει σε παράλληλα timelines. Ένιωσα τον πόνο του να χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο, βίωσα έστω και ψηφιακά την εμπειρία να βρίσκεται ανά πάσα στιγμή η ζωή σου στο χείλος της καταστροφής. Έλυσα γρίφους που ακονίζουν το μυαλό, έγινα μέρος της ίντριγκας, σιχάθηκα και αγάπησα τα ίδια πρόσωπα μέσα σε λίγες ώρες.
Αντικρίζοντας τους τίτλους τέλους, το μόνο που με χαροποίησε ήταν τα αναπάντητα ερωτήματα που είχε αφήσει ο σεναριογράφος, οπότε υπήρχε βάσιμη ελπίδα για συνέχεια.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Όπως έχω πει και στο παρελθόν σπάνια λιώνω κάποιο παιχνίδι μετά την ολοκλήρωση της βασικής ιστορίας. Λίγο ο περιορισμένος χρόνος, λίγο το ότι πολλά από τα έξτρα μού φαίνονται άχρηστα τις περισσότερες φορές, το ξεψάχνισμα έρχεται πολύ δύσκολα. Εννοείται ότι κάνω τα αδύνατα δυνατά για να δω όσο το δυνατόν περισσότερα μέχρι το φινάλε, αλλά δεν θα σκάσω κιόλας. Εννοείται, επίσης, ότι δεν ήμουν πάντα έτσι. Θυμάμαι το λιώσιμο που είχα ρίξει στο Jak and Daxter στο PS2 (και το 100% που είχα πετύχει, κάτι που καλά έκανα τελικά, γιατί η σειρά συνέχισε από το φινάλε του 100%), έναν τίτλο της Naughty Dog που έχω ακόμα στην καρδιά μου (άλλωστε νομίζω ήταν από τους πρώτους τίτλους του PS2 χωρίς loading screens), αλλά και τα πιο σύγχρονα Uncharted 2 και The Last of Us (που έπαιξα πρόσφατα για δεύτερη φορά, πράγμα σπάνιο για μένα) τα οποία μπορεί να μην τα έφτασα στο 100%, αλλά σίγουρα δεν ήθελα κανένα να τελειώσουν γρήγορα. Στη λίστα πρέπει να προσθέσω πολλά από τα παιχνίδια της σειράς The Legend of Zelda, το πρώτο Metroid Prime (ακόμα θυμάμαι το τελικό boss), αλλά και το Super Mario Galaxy που μου έκανε ένα ανεξήγητο «κλικ». Να αφήσω κάπου και το Eternal Darkness, ενώ το πιο πρόσφατο παράδειγμα για το «δεν θέλω να τελειώσει» είναι με το Luigi’s Mansion 3, το οποίο το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο από όσο περίμενα. Να κλείσω με το Horizon Zero Dawn που με εξέπληξε ευχάριστα καθώς αποφεύγω συνήθως τίτλους του είδους (βασικά είχα λάθος αντίληψη για το είδος του). Ώρα να βρω κάτι καινούριο για τη λίστα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity