Η απορία μού γεννήθηκε πριν από λίγες ημέρες, όταν αποφάσισα να δω το What Remains of Edith Finch, που έδωσε δωρεάν το PS Plus αυτόν τον μήνα. Λίγο από τη συζήτηση και τη γκρίνια για το ίδιο το PS Plus που έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό στην κοινότητά μας (εγώ γκρινιάζω όχι για την ποιότητα των τίτλων, αλλά για την πρόσφατη μείωση του αριθμού τους), λίγο από περιέργεια, αποφάσισα να το δω στα πεταχτά, να πάρω μια μυρωδιά του τι ακριβώς είναι. Λίγες ώρες μετά έβλεπα τα credits του τέλους, γεμάτος ερωτηματικά.
Το παιχνίδι με τράβηξε από την πρώτη στιγμή (ίσως λόγω της ιδιόμορφης παρουσίασής του, ίσως λόγω της φωνής της πρωταγωνίστριας και της ιστορίας της), τόσο που δεν το άφησα μέχρι που το τελείωσα. Και η απορία μου είναι η εξής: Πώς ένας τίτλος που στα χαρτιά δεν είναι του γούστου μου (άλλωστε ένα walking sim είναι), που δεν θα έδινα χρήματα για να τον αγοράσω -όχι εύκολα τουλάχιστον-, που είναι μικρός σε διάρκεια, που, που, που, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή μου και να μου προσφέρει μια όμορφη εμπειρία; Να με εμποδίσει να διακόψω τη ροή του gameplay και της ιστορίας, να με κάνει να παίξω σερί, πολυτέλεια πολύ σπάνια λόγω προγράμματος;
Φυσικά το παιχνίδι έχει αποσπάσει θετικά σχόλια και κριτικές, αλλά αυτό δυστυχώς δεν αποτελεί πάντα ένδειξη. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει κάποιον να αφιερώσει χρόνο σε ένα παιχνίδι και, κυριότερα, να το ευχαριστηθεί;
Δεν ξέρω αν έχω την απάντηση. Με τα χρόνια έχω κατασταλάξει σε αγαπημένα είδη, σε σιγουράκια που συνήθως αγοράζω χωρίς πολλή σκέψη. Ξέρω από πριν τι θα μου αρέσει και τι όχι, άσχετα από το πόσο καλός είναι ένας τίτλος. Οπότε σε αυτά δεν υπάρχει απορία. Στα υπόλοιπα, στις δοκιμές που κάνω σε «πιο έξω» τίτλους, η απορία δεν έχει λυθεί. Μπορεί σε έναν τίτλο να με τραβήξει η ιστορία, σε άλλον ο κόσμος, σε έναν τρίτο η μυθολογία ή οι μηχανισμοί. Μπορεί να είναι απλώς ο τεχνικός τομέας ή η αισθητική, πολλές φορές ένας συνδυασμός των παραπάνω. Αλλά αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι δεν υπάρχει κανόνας. Ειδικά όταν ένας τίτλος μού αρέσει και δεν έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές ή δεν αρέσει σε πολλούς.
Όλη αυτή η διαδικασία αναζήτησης απάντησης με βοήθησε να συνειδητοποιήσω κάτι. Τη χρησιμότητα των δωρεάν τίτλων του PS Plus και της κάθε αντίστοιχης υπηρεσίας. Ναι δεν συμφωνώ πάντα με τις επιλογές, ναι θέλω περισσότερα κάθε μήνα, αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό που η όποια εταιρεία μού δίνει την ευκαιρία, χωρίς επιπλέον κόστος, να δοκιμάσω παιχνίδια που δεν θα δοκίμαζα μόνος μου. Να ανακαλύψω προτάσεις δημιουργών που σίγουρα θα αγνοούσα σε διαφορετική περίπτωση. Για αυτό άλλωστε δεν με απασχολεί η «ποιότητα» ή η φήμη των δωρεάν τίτλων, αλλά ο αριθμός τους. Περισσότερα παιχνίδια σημαίνουν περισσότερες δοκιμές για μένα. Και περισσότερες δοκιμές σημαίνουν μεγαλύτερες πιθανότητες να βρω κάτι ξεχωριστό που θα πέρναγε απαρατήρητο σε άλλη περίπτωση.
Οπότε, ναι, συνεχίζω να γκρινιάζω, αλλά τουλάχιστον ας δείξω ότι εκτιμάω αυτό που μου δίνεται. Έτσι για αλλαγή.
Μόνος μου σε ολο το ίντερνετ φωναζα .... δοκιμάστε τα καλά indie απο τις υπηρεσίες και θα δείτε....το ιδιο και για το edith....απο κει και πέρα μην ψάχνεις την φάση κάθε παιχνίδι έχει την φάση γου και οφείλεις να είσαι ανοικτός σε νέες ιδέες.αν δεν είσαι τότε είσαι απλά ενα τύπος που παίζει ποδόσφαιρακια και πολεμικά και είναι όλα ίδια και λογικό να βαρεθεις την φάση γρήγορα.
Παρα πολυ καλοφτιαγμενο το Edith. Οπως και το Unfinished Swan, φοβερο.