Τι με έπιασε με το Resident; Εύκολο να το καταλάβει κανείς. Λίγο η επικαιρότητα με το νέο Resident Evil 2 να είναι το πιο φλέγον θέμα συζήτησης αυτές τις μέρες, λίγο η επιμονή του Κωνσταντίνου (με το VR που λέγαμε) να παίξω το Resident Evil 7 Biohazard σε VR, ε, μου έχει κολλήσει στο μυαλό. Όχι τυχαία βέβαια, μιας και το Resident Evil 2 έχει κάποια ρεκόρ για μένα, μιας και αφενός πρέπει να είναι το παιχνίδι που έχω τερματίσει περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο, όπως είναι και το μόνο στο οποίο έχω κάνει με επιτυχία speed run, καταφέρνοντας να το τερματίσω, αν θυμάμαι καλά, σε λίγο κάτω από 2 ώρες (μπορεί και λίγο πάνω, γέρος άνθρωπος, θα σας γελάσω).
Πρέπει να πω ότι όσο μαγικό βρίσκω το ότι μπορεί και μας τρομάζει τόσο πολύ η σειρά αυτή διαχρονικά (καλά ας μην ορκιζόμαστε για τα μέτρια έως κακά 5 και 6), τόσο κουλό το βρίσκω όταν το σκέφτομαι ψύχραιμα και λογικά, λόγω της ατμόσφαιρας b movie, ειδικά στους 3 πρώτους τίτλους, μιας και το Veronica αφενός, και κατόπιν το 4, πήγαν την παραγωγή, το σενάριο και τη συνολική εμπειρία σε άλλα επίπεδα. Από την άλλη όμως, αν κάτσω να συλλογιστώ πόσες φορές έχω «κλάσει μέντες», χωρίς να καταφέρω εκείνη την ώρα να επικαλεστώ την κοινή λογική μου, θα χάσουμε καμιά βδομάδα.
Αλησμόνητες στιγμές τρόμου, που χαίρομαι που για μένα είναι διαφορετικές από τον πολύ κόσμο. Για παράδειγμα εγώ στο αυθεντικό Resident δεν έπαθα έμφραγμα με τα σκυλιά (είχα φάει και μισοspoiler από γνωστό ύποπτο), αλλά όταν εμφανίστηκε το πρώτο «πηθίκι» (έτσι λέγαμε τους Hunter) παρά το ότι η σεκάνς κράτησε ώρα, είχα πάθει σοκ, ταχυκαρδία και μου έφυγε το χειριστήριο από τα χέρια, με αποτέλεσμα να με κάνει, φυσικά, μαύρο στο ξύλο. Η άλλη επική, τεράστια τρομάρα που θυμάμαι ήταν στο Resident Evil 4 του Gamecube παρακαλώ (10 έβαλα), που μπορεί να την έχω αναφέρει και στο παρελθόν, αλλά δεν ξεχνιέται, όταν έπαιζα συνεχόμενα το παιχνίδι για να προλάβω να γράψω το review πριν κλείσει το τεύχος. Είναι λοιπόν τέλη Φλεβάρη, έξω λυσσομανάει καταιγίδα, σβηστά όλα τα φώτα, μόνο η οθόνη ανοικτή και, ενώ είμαι στη γωνία σε ένα διάδρομο στην έπαυλη όπου μπαίνεις, αφήνω το χειριστήριο στα πόδια μου για να πιω νερό. Εκείνη τη στιγμή διαλέγει η γυψοσανίδα από την οποία περνούσε ο σωλήνας του καλοριφέρ να κάνει συστολή-διαστολή και να κάνει ΚΡΑΤΣ. Έλαβον: νερό στη μούρη, Δημήτρη στο πάτωμα, το χειριστήριο αφού πέταξε στον αέρα και μου έσκασε στο κεφάλι και δέκα λεπτά υποχρεωτικό διάλειμμα για να συνέλθω. Φυσικά σε όλη αυτήν τη φάση ο φίλος μας ο Leon καθόταν ήσυχος στο διάδρομο σαν να μην τρέχει τίποτα.
Και το Resident Evil 4 έχει κάποια ιδιότυπα ρεκόρ για μένα μιας και είναι το παιχνίδι που έχω παίξει στις περισσότερες κονσόλες, μιας και είναι ζήτημα να μην έχω δοκιμάσει έστω και μία έκδοσή του, ενώ έχω τερματίσει τουλάχιστον 4 από αυτές. Το ότι είμαι τρελό fanboy έχει γίνει μάλλον κατανοητό, αλλά να επισημάνω ότι δεν υπάρχει επανέκδοση σε αυτήν τη γενιά που να μην έχω αγοράσει στο Xbox One, με το θρυλικό αρνητικό ρεκόρ βέβαια του να μην έχω καταφέρει να τερματίσω κανένα από αυτά. Βλέπεις το να έχεις μικρά παιδιά, καθιστά πολύ δύσκολη την εύρεση χρόνου για horror games. Άσχετα ότι πρέπει να βρω χρόνο και το 7 να παίξω και να δω και το καινούριο 2 κάποια στιγμή. Μάλλον ξενύχτι προβλέπεται.
Το έριξα στη νοσταλγία απόψε, αλλά Δεινή Σαύρα είναι αυτή, προβλέπεται η νοσταλγία. Θα μου άρεσε πάντως να ακούσω στα σχόλια καμιά δική σας ιστορία για τρομακτικές φάσεις στα Resident Evil, να ανταλλάξουμε εμφράγματα. Παρά το ξενέρωμα των 5 και 6, όσοι μείναμε πιστοί στη σειρά και με το 7 ανταμειφθήκαμε και μάλλον και οι επανεκδόσεις θα μας δικαιώσουν. Και μακάρι να τρομάζω για άλλα 22,5 χρόνια.
Ειναι τίτλος αντάξιος του ονόματος που φέρει το προ παράγγειλα και δεν το μετάνιωσα καθόλου εδω δεν υπάρχουν πειράματα ειναι pure resident evil.....
Το 7 θα είναι από τα επόμενα παιχνίδια που θα παίξω. Ξεκινάω σε VR και βλέπουμε. :)
Πάντα είχα τουλάχιστον αγωνία όταν τα έπαιζα. Καλά, τα 3 πρώτα τα έπαιξα και σε ηλικία που δεν έπρεπε. :p
Με εξαίρεση τα 5 & 6 και σε καλό επίπεδο δυσκολίας, πάντα υπήρχε ο παράγοντας αγωνία-άγχος. Όταν έπαιξα για πρώτη φορά το remaster του πρώτου RE στο Xbox 360, έχοντας γίνει μαλθακός από τα σύγχρονα παιχνίδια, υπέστην ένα μικρό ψυχολογικό μαρτύριο. :)
@blackmore Αν θυμάμαι καλά, ο χειρισμός είναι όπως στα 3 πρώτα, δηλαδή tank controls. Η μεγάλη διαφορά, για τότε, ήταν ότι παράτησαν τα pre-rendered backgrounds.
Απαντάω εδώ γιατί στο σχόλιο του Blackmore έχει επιλογή μόνο για Αναφορά. :p