Από αυτά τα 44, αν δεν μου τα έχουν πει λάθος, είμαι gamer τα…41, από όταν έπιασα στα χέρια μου το Pong στο καράβι του μπαμπά μου. Δεν θα σας τα πω πάλι, τα έχετε ακούσει τόσες φορές από τη γέρικη σαύρα, που όμως έχει πολλές αναμνήσεις όλα αυτά τα χρόνια για να μοιραστεί, να τις συζητήσει και να γελάσουμε και να κλάψουμε παρέα. Διότι όσοι έχουμε απομείνει να είμαστε gamers στη γενιά μας σε αυτήν την ηλικία, και πολύ περισσότερο σε αυτές που ακολουθούν, έχουμε μια συνήθεια που δύσκολα έβρισκες παλιά: παραμένουν gamers και μετά τα 25-30 ή, για να το πω ακόμα πιο καθαρά, παραμένουν στο κουρμπέτι και αφού παντρευτούν-κάνουν οικογένεια, μιας και αυτό είναι το σημείο όπου ο μέσος gamer έχει να αντιμετωπίσει πιθανώς ένα δίλημμα: χειριστήριο ή παντόφλα (σχόλιο για το οποίο θα κατηγορηθώ, ως άλλος Cage, για σεξισμό).
Είμαστε πολλοί λοιπόν, παίζουμε λιγότερο ή περισσότερο, παλεύουμε, σε μια ηλικία που οι γονείς μας κρίνω ότι είχαν συμβιβαστεί πιο πολύ από εμάς, (δεν είχαν μεγαλώσει και στα πούπουλα που μεγαλώσαμε εμείς) να χωρέσουμε το χόμπι μας στην καθημερινότητά μας. Και για μένα ας πούμε ότι είναι πιο εύκολο, μιας και αυτήν τη στιγμή το 95% της επαγγελματικής μου δραστηριότητας περιστρέφεται γύρω από το gaming, αλλά άντε ίδια περίπτωση με εμένα στην Ελλάδα να είμαστε άλλοι…πενήντα και πολλούς λέω. Οι υπόλοιποι πραγματικά παλεύουν να μη χάσουν την επαφή, να παίξουν όσο περισσότερο μπορούν, να χαλαρώσουν, να αφεθούν, να ζήσουν το ρημάδι το gaming, σε όποια μορφή και εάν το απολαμβάνουν.
Έχω υποσχεθεί, και θα το κάνω, ένα θέμα για το πώς να καταφέρεις να χωρέσεις το gaming στην απασχολημένη ζωή ενός ενήλικα με οικογένεια, μιας και όποτε το συζητάω, έχετε δείξει τεράστιο ενδιαφέρον. Πάντως τώρα, και μέχρι να κλείσει η στήλη, για να γιορτάσω αυτά τα 44 χρόνια, θέλω να θυμηθώ μια στιγμή από τα χρόνια μου που ως gamer -μπορεί, δεν ορκίζομαι, ξεχνάω γέρος άνθρωπος- να μην σας έχω αναφέρει ως τώρα.
Την πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό, τη θυμήθηκα πρόσφατα σε κουβέντα με ένα φίλο. Είμαστε φοιτητές Κέρκυρα και έρχεται η σειρά μου (μετά τους κουμπάρους, Νίκο (Παπακωνσταντίνου) και Φωκίωνα (Χαροκόπο) να παίξω κι εγώ. Πέρα από τον έρωτα με την πρώτη ατάκα «BLOOD», τα σκυλιά, τα τζάμια, τη σκηνή με τον πρώτο πίθηκο (η πρώτη ταχυκαρδία μου στην ιστορία μου ως gamer), το μεγάλο γέλιο έπεσε στον τερματισμό. Ο κλασικός τρόπος παιχνιδιού μου -που έχει φτάσει σχεδόν αναλλοίωτος ως σήμερα- είναι αιματηρή οικονομία σε saves και πυρομαχικά και πριν από κάθε μεγάλη μάχη επιστροφή στη γραφομηχανή και το σεντούκι για save και ανεφοδιασμό. Έλα όμως που εδώ δεν βγήκε. Διότι βλέπω το σεντούκι και τη μηχανή, αλλά, λέω, αφού νυστάζω (4 το πρωί) ας κάνω save και ας ανοίξω την πόρτα να δω τι είναι από πίσω και μετά κλείνω (δεν ήξερα ότι ήταν το final boss).
Μπαίνω μέσα έχοντας 6-7 σφαίρες στο Magnum (γύρους στο θάλαμο, τελειώνει η άμμος για τους γνώστες [σ.α.: Noooooooooooooooo!]), 5-6 στο πιστολάκι, άδεια καραμπίνα και 3-4 χειροβομβίδες διαφόρων ειδών, θυμάμαι σίγουρα 2 με το αέριο. Τσουπ, σκάει το boss, κλάνω τις μέντες εγώ, αρχίζω να τρέχω και να ρίχνω ό,τι έχω και δεν έχω, τα οποία, παρά το μυστηριωδώς καλό μου σημάδι, ήταν φυσικά λίγα. Έχω μείνει λοιπόν με μια σφαίρα στο Magnum και τρέχω γύρω-γύρω παίρνοντας όσα health μου είχαν μείνει από το βρωμόξυλο που έτρωγα. Και τότε λέω, αφού θα χάσω και θα παίξω αύριο με κανονικά πυρομαχικά, ας γελάσουμε, να βγάλω το μαχαίρι. Το βγάζω λοιπόν και πάω να το παίξω Ράμπο με το τέρας. Θέλετε από τύχη, θέλετε να ήταν στα άστρα, μπόρεσα και έριξα αρκετές προτού η ζωή μου πέσει στα τάρταρα. Οπότε, θέλοντας να πέσω ηρωικά, οπισθοχωρώ, βγάζω το Magnum (που είναι 44άρι μην το ξεχνάμε) και περιμένω να πλησιάσει. Με φτάνει, σηκώνει το χέρι, ρίχνω, πάρ’ τον κάτω. Ξεκινάει το cut-scene του τέλους. Νομίζω ότι οι κουμπάροι μου ακόμα με βρίζουν όποτε ακούν την ιστορία.
Αυτά λοιπόν, με την ελπίδα να σας πρήζω για πολλά χρόνια ακόμα, ευχαριστώ που με ανέχεστε τόσα χρόνια και κυρίως τους Μάνο και Παύλο, που τους έχω τυραννήσει πολύ στο Enternity. Και εις άλλα με υγεία!
ΥΓ: Παραλίγο να έχουμε την εντελώς σατανική σύμπτωση να είναι και η στήλη νούμερο 44. Τελικά ήταν το 43, δεν πειράζει.
Πώωωω 44... ελπίζω όταν φτάσω στα χρόνια σου να εξακολουθώ να παίζω το ίδιο συχνά. Χρόνια πολλά παππούλη:)
Λεωνίδα τα πόσα έκλεισες εσύ; Τα 59;
Eat shit ρε
Να τα εκατοστήσεις και για να μην σε παίρνει από κάτω, σου λέω πως κι' εγώ πριν 3 μήνες έκλεισα τα 44 και ακόμα παίζω. Όχι βέβαια όπως παλιά, δεν έχω τον χρόνο, αλλά καμιά 10α ώρες την εβδομάδα, θα τις βρω για παιχνίδι!
Κάπου εκεί είμαι και γω με ελάχιστο τα 30 λεπτά τη μέρα.
ο χρονος εχει αρχισει να με νικαει παντως... δε ξερω για τους αλλους ανω των 35 που ειναι μελη του σαιτ εδω. Εγω παντως ειμαι 39 , τα κλεινω σε 1 μηνα γι ατην ακριβεια. Παιζω απο τα τελη δεκαετιας 80 συγκεκριμενα , απο το 1988 στον 6128 που μου πηρε ο μπαμπακας , πιο πριν επαιζα οπως ολα τα παιδια (των μεγαλων αστικων κεντρων τουλαχιστον...) της εποχης game and watch της νιντεντο ή αταρι 2600 , αλλα συστηματικα αρχιζα να παιζω με τον amstrad 6128. Το gaming ειναι τεραστιο μερος της ζωης μου , κατα περιοδους το μοναδικο μου χομπι , με βοηθησε πολυ να ξεφευγω απο προβληματα οπως διαλυμενα σπιτια , διαζυγια , καταθλιψη κτλπ , ταυτοχρονα μου εκανε και ζημια στη ζωη μου , ενω ημουν πολυ καλος μαθητης δεν σπουδασα τιποτα γιατι επαιζα ωρες ατελειωτες οταν επρεπε να διαβαζω , κατα περιοδους επαιζα 12 και 14 ωρες τη μερα. Σιγα σιγα μεγαλωνοντας και κυριως αφου παντρευτηκα στα 25 μου , αρχισα να παιζω ολο και λιγοτερο, επεσε παντοφλιδι κιολας (με το δικιο της) γιατι ειμασταν νιοπαντροι και επαιζα 8 και 10 ωρες. Παροτι ομως μειωσα τις ωρες σε 2 με 3 ωρες ημερισιως απο τις 6 εως 10 που επαιζα , εξακολουθουσε να υπαρχει η επιθυμια , η ορεξη , αμειωτη. Τα τελευταια 2-3 χρονια ομως παρατηρω μειωμενη επιθυμια , παιζω 1 με 1μιση ωριτσα και χορταινω ,δεν θελω να παιξω αλλο , και εδω και κανα χρονο μπορει να περασουν και 1 ή 2 24ωρα και να μην παιξω , επισης δε μπορω να παιξω αμα ειμαι κουρασμενος , δεν μπορω να παιξω αργα το βραδυ (πανε τα ξενυχτια αλλων εποχων) , επισης με δυσκολευουν τα νεα παιχνιδια , αργω να τα μαθω , ενω ολη μου τη ζωη εδινα πονο στα ονλαιν παιχνιδια όντας απο τους πρωτοπορους , παιζω ονλαιν απο early 90s , τωρα τρωω φαπες σε οτι και να παιξω , επισης δεν με ενθουσιαζει τιποτα , πρεπει να ειναι κατι εντελως φρεσκο και διαφορετικο για να μου κανει εντυπωση , πχ wonderful 101. Aυτο που μου συμβαινει αλλος θα το ελεγε κορεσμο , αλλος ωριμοτητα (υπαρχει ακομα στην ελλαδα η νοοτροποια οτι games παιζουν οι ανωριμοι) , αλλα τελικα μαγκες ειναι το γηρας... Μεγαλωνω. Γερναω. Και οταν γερνας οι αντοχες και η ορεξη μειωνονται και για πραγματα που σου αρεσουν και σου δινουν ευχαριστηση. Δεν πιστευα ποτε οτι θα εφτανα εδω τι να πω. Και δεν εχει συμβει μονο με το gaming. Σε πολλους τομεις το μονο που δινει ευχαριστηση μερικες φορες ειναι να αραζω και να ξεκουραζομαι. Ξαπλα και αγιος ο Θεος. Για μενα το gaming ηταν ευχη και καταρα ταυτοχρονα. Πιστευα οτι θα ηταν ευλογια να ειχα βρει μια δουλεια που να εχει να κανει με το gaming. Ευτυχως που αυτο δεν συναιβει τελικα γιατι θα ημουν ακομα πιο κουρασμενος και θα επαιζα ακομα λιγοτερο....
και οχι δεν ειναι ο λογος η ελλειψη χρονου που δεν παιζω... τα τελευταια 2μιση χρονια εργαζομουν σε δουλεια πενθημερο 8ωρο , ειχα πολυ χρονο. Και εδω και 1 μηνα ειμαι ανεργος , παραιτηθηκα γιατι τελη Ιουλιου μεταναστευω Γερμανια. Και παλι ΔΕΝ παιζω. Πιστευα οτι ημουν κουρασμενος λογω δουλειας οτι οτι .. τελικα τιποτα απο ολα αυτα. Παω το παιδι σχολειο και εχω ολο το πρωινο ελευθερο. Και δε μπορω να παιξω πανω απο 1μιση ωρα αντε 2. Πραγματικα δε μπορω
Λογικά όσα λες. Δεν είναι άσχημη η μία και η μιάμισι ώρα, το online σε κουράζει γιατί κυριαρχεί η βλακεία πλέον, ενώ η ξάπλα για όποιο έχει παιδί είναι το ζητούμενο (θα κοιμηθώ όταν πεθάνω). Στο μεταξύ θες να με βάλεις σε μια βαλίτσα να έρθω Γερμανία;
ολοι ευπροσδετκοι στη Γερμανια. Τη γλωσσα αμα μαθεις εχει δουλειες για ολους. Αμα εχεις ενα σπιτακι ομως εδω και μπαινουν στο σπιτι σταθερα 2 μισθοι δεν αξιζει η μεταναστευση. Τουλαχιστον οχι Γερμανια που ειναι χωρα εργατιας με μισθους χαμηλους και βιοτικο επιπεδο σαν αυτο που ειχαμε εδω προ κρισης. Νορβηγια που πηγε ο κολλητος εκει ναι αξιζει. 4000 μισθος (τεχνικος ασανσερ) 1000 σπιτι , 1000 να ζησει και 2000 μενουν στην ακρη, Εκει ναι αξιζει να πας. Γερμανια εδω και 25 χρονια περιπου ειναι χωρα εργατικης ταξης , θα παρεις 1500 εως 1800 αν εισαι ανειδικευτος , και μεχρι 2500 αν εχεις ειδικοτητα , εκτος αν εισαι τιποτα γιατρος ή κατι πολυ εξειδικευμενο στο χωρο της πληροφορικης , ή μηχανολογιας κτλπ οποτε θα παρεις μεχρι 3500 ταβανι. Αμα δουλευουν και οι 2 Γερμανια κατι γινεται. Μονος δεν αξιζει.
Το ξέρω μωρέ. Και εμείς δουλεύουμε και οι δύο εδώ, άσε που να ξεκινάς για άλλη χώρα με 2 παιδιά. Και μένα ο κουμπάρος Νορβηγία είναι.
Η μεγάλη αλλαγή στην ζωή των Gamer's πιστεύω ότι είναι η στιγμή που κάνουμε οικογένεια και συγκεκριμένα τη στιγμή που αποκτάς παιδί. Εκεί όλα αλλάζουν.
Εγώ προσωπικά ακόμα και με τη κούραση της δουλειάς παρότι μειωμένες οι ώρες Gaming πάντα έβρισκα το χρόνο και έπαιζα χωρίς να αισθάνομαι ότι στερούμαι κάτι. Ιδίως όταν η γυναίκα δούλευε διαφορετική βάρδια από μένα βαρούσα αραιά και που κανένα 6ώρω-8ώρω :) με τον ερχομό όμως της κόρης μου πριν 2 χρόνια όλα άλλαξαν! Συνεχίζω να παίζω αλλά ο χρόνος είναι πλέον ελάχιστος. 8+ώρες δουλειά, babysitting μετά έρχεται το βράδυ και δεν υπάρχει η παραμικρή όρεξη για παιχνίδι. Βγαίνει η κούραση της ημέρας και το μόνο που με χαλαρώνει είναι να δω κανένα βίντεο στο youtube κανένα 30λέπτο ώστε να χαλαρώσω.
Υπάρχουν στιγμές και εποχές που θέλω να παίξω κάτι αλλά κουρασμένος πλέον δεν μπορώ καθώς δεν το απολαμβάνω και νιώθω ότι το κάνω σαν αγγαρεία ενώ πριν 10 χρόνια έπαιζα 10+ ώρες χαλαρά , ξενύχτι και την επόμενη δουλειά σαν να μην συμβαίνει τίποτα :)
Χρόνο με το χρόνο επίσης αλλάξανε και οι προτιμήσεις στα παιχνίδια. Ενώ κάποτε έπαιζα ατελείωτες ώρες online σε games όπως Halo 2, Project Gotham Racing, Gears of war, Diablo 2, CS, World of warcraft κλπ τώρα θέλω περισσότερο παιχνίδια τα οποία με χαλαρώνουν και μου προσφέρουν ένα αξιόλογο σενάριο. Παίζω μια στο τόσο κανένα multi αλλά τα Single player παιχνίδια με έχουν κερδίσει και απολαμβάνω περισσότερο.
Μόνο single αν είσαι γονιός. Η παύση σώζει ζωές. Για τα βράδια συμφωνώ πλήρως αλλά εκεί το χώνω το όσο gaming χωράει.