Σήμερα θα σας πω πόσο πολύ αξίζει να παίξεις τελικά εκείνο το παιχνίδι που πάντα ήθελες αλλά δεν είχε πέσει η τιμή του, δεν είχε έρθει η ώρα του, δεν προλάβαινες, ήταν στραβά τα άστρα, έπαιζε η Λίβερπουλ, whatever. Το έκανα και δεν το μετάνιωσα. Καθόλου όμως.
Θυμάμαι ακόμα το review του Λεωνίδα (Μαστέλλου) για το Journey. Αναγκαία παρένθεση: για όσους δεν το ξέρουν, εγώ και ο Λεωνίδας έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα, με κάτι λεπτά διαφορά, με εκείνον να είναι ο γέρος. Σε αντίθεση με τα ζωδιακά θρυλούμενα, είμαστε δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, που έχουμε περάσει πολλά μαζί, όντας το δίδυμο του GamePro για μία αρκετά μεγάλη περίοδο και ευρισκόμενοι πάντα στα ίδια Μέσα, όποτε κάποιος από μας δούλευε στο χώρο. Αν έχω μάθει κάτι στη ζωή μου, παρά το γεγονός ότι με τον «Λεώ» μας αρέσουν εντελώς άλλα παιχνίδια, είναι να εμπιστεύομαι τα review του.
Κλείνει η παρένθεση λοιπόν. Δυστυχώς δεν υπάρχει σύνδεσμος για να σας δείξω πόσο είχε λιώσει ο άνθρωπος με το παιχνίδι. Επιτόπου το παιχνίδι σημειώθηκε. Μιλάμε για το PS3 το 2012 έτσι; Τότε που μας έπηξαν ότι θα καταστραφεί ο κόσμος, αλλά, τελικά, τζίφος. Τότε μου είχε φανεί ακριβό, άσε που δεν συμπαθούσα το PS3 και πολύ και πέρασε. Σε PC και iOS δεν μου έκανε κλικ, δεν είχα δώσει και τη σχετική σημασία, αλλά μου ξαναγύρισε στο μυαλό όταν βγήκε για το PS4. Θέλεις επειδή αυτή είναι η πιο συμπαθής μου (μεγάλη) κονσόλα της Sony, θέλεις επειδή το έβλεπα κάθε φορά όταν τσέκαρα τις -πάντα άκρως χιουμοριστικές- εκπτώσεις της ελληνικής αγοράς στην… προνομιακή τιμή των €19,99, μου είχε καρφωθεί ότι αυτό θα το πάρω. Πράγματι, το Σεπτέμβριο που χάζευα τα deals του PS Store, γιατί ήθελα να μου πάρω κάτι μικρό (κλασική μέθοδος παρηγοριάς όταν έχει πήξει το είναι μου), βλέπω την ψηφιακή συλλεκτική στα €4,99. Αυτό ήταν, ετσιμπήθη.
«Ετσιμπήθη» με εμένα δεν σημαίνει ΦΥΣΙΚΑ ότι θα παιχθεί κιόλας. Βέβαια έκανα την κίνηση να το κατεβάσω, για να κάθεται να με κοιτάει και να με προκαλεί από το μενού (κόλπο που δεν πιάνει πάντα, άλλα κάτι κάνει). Και χθες το βράδυ, έχοντας ανοίξει το PS4 και αφού αποφάσισα να μην παίξω με το VR, τσουπ πάτησα το κουμπάκι. Και χάθηκα. Προσπαθώντας να μην κάνω κανένα spoiler, όχι ότι έχει καμία σημασία, σας λέω ότι αφού προσπάθησα να βρω πού είναι η παύση, πώς κάνει save, μάταια, τελικά (φυσικά), για όσους ξέρουν, το τερμάτισα μονορούφι. Σε όλο αυτό παρενεβλήθη το τάισμα και το κοίμισμα των παιδιών που το έκανα σε μία κατάσταση trance.
Μιλάμε για μια εμπειρία που είχα χρόνια να ζήσω. Μια εμπειρία που με οδήγησε στο Ico και στο κράτημα του χεριού, στο Okami και την κίνηση του πινέλου και τις μεταμορφώσεις του λύκου, στη μουσική του The Wind Waker, στη φάση που ο Ηλίας (Παππάς) με έκανε να καταλάβω γιατί τα ρημάδια τα videogames είναι τέχνη. Η μαγεία του Journey είναι σαν να είναι βγαλμένη από την ποίηση του Καβάφη, δεν μετράει τίποτα άλλο στην όλη εμπειρία πέρα από το ταξίδι, ούτε ο προορισμός, ούτε ο σκοπός, ούτε… τίποτα. Είσαι εσύ και το παράξενο ανθρωπάκι σου, τα ονειρικά πλάσματα, η άμμος, η πέτρα, ο πάγος και το χιόνι. Υπέροχη, ονειρική, συγκλονιστική μουσική, μια παλέτα χρωμάτων που δεν έχει ψεγάδι, ένα παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι που σε αφήνει… βλάκα. Και ενώ είναι μια, σε πρώτη ανάγνωση, σύντομη εμπειρία, αρχίζεις να θες να το βάλεις ξανά, να το ζήσεις ξανά, να δεις κάποιον να έρχεται να σε βοηθήσει, να ζήσεις άλλη μια φορά τη μαγεία.
Μην αφήνετε τέτοιες στιγμές να σας φεύγουν μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο του Journey. Καλές οι βαρύγδουπες υποθέσεις και τα βαθυστόχαστα νοήματα του Hideo Kojima και του κάθε δημιουργού, αλλά πόσο ονειρική, γοητευτική και «περίπλοκη» είναι η απλότητα του Journey.
Κάντε μία χάρη στον εαυτό σας, μην το χάσετε. Και να γυρνάτε πίσω σε ό,τι αξίζει.
Θα προσπεράσω τα δυο θανάσιμα λάθη που έκανες (γέρος, Λεώ) τα οποία σίγουρα τόλμησες επειδή έχεις πια απόσταση ασφαλείας.
Τέλος πάντων, Αν και δεν θυμάμαι καν πού έκανα το πρώτο review, ο αγαπητός αρχισυντάκτης με έβαλε να το γράψω και εδώ, μάλλον επειδή δεν με πολύ συμπαθεί.
Εντάξει ήμουν πιο ψύχραιμος τη δεύτερη φορά λόγω πείρας (σκατά στα μούτρα μου):
https://www.enternity.gr/Article/Games/Reviews/Journey-Review-(PS4)/32660.html
Δυστυχώς είναι ακόμα στο backlog μου. Guilty as charged. Παρόλα αυτά το soundtrack παίζει τακτικά στο Spotify.
Το ίδιο πράγμα και στη δική μου περίπτωση. Είχα ακούσει τόσα πολλά, αλλά δεν έμπαινα στη διαδικασία να το παίξω. Εε ένα βράδυ πρόπερσι το ξεκίνησα έτσι στα κουτουρού και έπαθα πλάκα. Δεν εχω σταματήσει να το προτείνω σε όποιον δεν το έχει παίξει. Ένα πραγματικό ταξίδι, τρομερό απλά.