Συνεχώς προσπαθώ να βρω το χρόνο να καθίσω να σας γράψω έναν οδηγό γα τον γονιό gamer, κάποια βασικά know-how για τους νέους γονείς που θέλουν να μη χάσουν το χόμπι τους. Συνεχώς δεν τα καταφέρνω γιατί, μαντέψτε, ως εργαζόμενος πατέρας δεν βρίσκω ποτέ χρόνο να κάνω την έρευνα που χρειάζεται. Οπότε καταλήγουμε με τη στήλη της Πέμπτης, που αυτήν τη φορά θέλει να μιλήσει για κάτι που διαχρονικά γοητεύει τη σαύρα. Την απλότητα.
Αν κάτσω να διαβάσω κάποιο από τα εκατοντάδες κείμενα που έχω γράψει στη ζωή μου, πιστεύω ότι σε πάνω από το 50% κάπου θα αναφέρεται ως προτέρημα η απλότητα, είτε σε αντιδιαστολή με την «κακή» απλοϊκότητα είτε σε σύγκρουση με την όχι πάντα επιθυμητή περιπλοκότητα. Πάντα γούσταρα τα παιχνίδια (καλά και όχι μόνο) που πετύχαιναν το στόχο τους με τρόπο απλό και κατάφερναν να είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικά και ψυχαγωγικά. Δηλαδή να καταφέρουν να είναι, τι άλλο, παιχνίδια.
Σε αυτό το πλαίσιο, ένα παιχνίδι που λάτρεψα σε αυτά τα χρόνια που δεν έχω χρόνο, και που είναι η επιτομή του «απλού» σχεδιασμού, του διασκεδαστικού και του ωραίου, είναι το Diablo III. Όλο το εγκαταλείπω για κάποιον άσχετο λόγο και όλο γυρνάω πίσω σε αυτό. Και είναι η εποχή που του ξαναγύρισα, που οι ώρες φεύγουν σαν χαλάζι που είναι μία παρά το βράδυ, δεν έχεις κοιμηθεί, η μικρή πρέπει να ξυπνήσει για τον παιδικό στις 7 και βάζεις «άλλο ένα bounty». Κοιμάσαι στις 2 και 30.
Για μένα είναι απλό (νάτο πάλι). The Witcher 3, Dragon Age, Assassin’s Creed Origins, Assassin’s Creed Odyssey είναι δύσκολο να παίξω. Απαιτούν και χρόνο να τα «μάθω» και χρόνο να τα ολοκληρώσω. Το Diablo III είναι όμως εκεί, και όπως είπε και κάποιος φίλος, άμα πάρεις και necromancer παίζει άμα λάχει και μόνο του. Στο ίδιο πλαίσιο της απλότητας έχω πιάσει τον εαυτό μου να «κλέβει» το Disneyland Adventures της κόρης μου, να κόβει βόλτες στην πόλη του Μίκυ και να ψάχνει να βρει τα διάφορα secrets. Παρένθεση: έπρεπε να κάνω παιδί για να καταλάβω επιτέλους για ποιο ρημαδιασμένο λόγο όλα τα παιδικά παιχνίδια είναι τίγκα στα collectibles. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε με πόση ζέση τα κυνηγάει το πεντάχρονο. Ούτε επίσης να υπολογίσετε πόσες χιλιάδες φορές έχει αλλάξει ο χαρακτήρας της ρούχα όσο παίζει.
Απλότητα λοιπόν. Και τι μας λες θα μου πείτε, στον Καιάδα για σένα τα περίπλοκα; Ναι, όχι, δεν ισχύει αυτό. Αρχικά παίζω racing και κάτι τίτλοι όπως το Dirt Rally 2.0 το review μου για το οποίο θα διαβάσετε σύντομα, αν το πεις απλό σου πέφτει μετεωρίτης στο κεφάλι. Όμως ως άνθρωπος που πάντα λάτρευα το απλό, όσο να ‘ναι, τώρα που μειώθηκε και άλλο ο χρόνος μου και -ακόμα πιο σημαντικό- η αυτοσυγκέντρωσή μου, θα λατρέψω τα Diablo III αυτού του κόσμου και θα το κάνω μην έχοντας και καμία τύψη. Αλλά διαβάζετε Σαύρα, οπότε ώρα για μια παλιά ιστορία.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που ο κουμπάρος μου ο Νίκος (Παπακωνσταντίνου) μού έδειξε το πρώτο Diablo. Μου έδειξε τα βασικά, ξεκινώντας από την αρχή με δικό μου save το παιχνίδι και μου λέει «παίξε και ‘σύ λίγο να συνηθίσεις». Είμαστε, θυμάμαι, στο σπίτι του στο Χαλάνδρι. Ήρθαν να με φωνάξουν σε κάνα τρίωρο για να φάμε βραδινό και ο φίλος μου με κοιτούσε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. «Κατάλαβες τώρα;» Κατάλαβα Νίκο, κατάλαβα.
Τώρα πώς αυτές τις μέρες καταφέρνω να συνδυάζω τα Dirt Rally 2.0, Diablo III, Disneyland και… Detroit, μόνο εγώ και το παλαβό μου το μυαλό το ξέρουμε. Τι να πω, μπορεί να φταίει ότι ξεκινούν όλα με D, εμένα με λένε Δημήτρη (Dimitris) και είμαι πλέον και πατέρας (Dad). Επίσης φαντασιόπληκτος και εντελώς ασυνάρτητος.
Γεια σας τώρα, πάω για bounties.
Χρειάζονται και τέτοια παιχνίδια, ειδικά αυτές τις ώρες που έχεις ακόμα όρεξη να παίξεις αλλά τα μάτια είναι ήδη κατεστραμμένα.
Δε γίνεται να είσαι συνέχεια στην τσίτα. ;)
Και αν είσαι γονιός η τσίτα είναι δεύτερη φύση
Πρόσφατα έγινα πατέρας (πριν 1,5 μήνα), και πλέον με τη δουλειά έχω ρίξει πολύ το gaming, οπότε φίλε μου σε καταλαβαίνω απόλυτα... Θα ήθελα να πω ότι σε τέτοιες φάσεις ταιριάζουν απόλυτα τα indie games: ελάχιστος χρόνος εκμάθησης και σου δίνουν γρήγορα αποτελέσματα κι εμπειρίες.
Καλό το diablo (άπειρες ώρες) αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παππάς!