Και μετά έρχεται η πραγματικότητα, θέλετε το marketing, η ίδια μας η επιθυμία και γεμίζει την αγορά με προϊόντα που καλύπτουν όλα αυτά τα χρόνια, που πατάνε στην ατελείωτη γοητεία του ρετρό για να μας πουλήσουν -και το σημαντικότερο εμείς να αγοράσουμε- αναμνήσεις που μπορούμε να τις ξαναζήσουμε. Έχει νόημα τελικά όλο αυτό, μας προσφέρει κάτι ή απλά είναι άλλο ένα προϊόν που θα καταχωνιάσουμε στο ράφι-ντουλάπα μας, αφού παίξουμε μια φορά, αν είναι κάτι απτό, όπως π.χ. μια ρέπλικα ρετρό κονσόλας που είναι της μόδας αυτήν την εποχή, ή αν είναι κάποιο ψηφιακό game θα χαθεί στα βάθη της βιβλιοθήκης μας;
Δύσκολη η απάντηση. Έχει να κάνει με το τι θέλει ο καθένας, πώς υποδέχεται όλα αυτά το περιβάλλον του και πόσο η νοσταλγία του είναι πραγματική ή έχει αλλοτριωθεί από τη σύγχρονη εποχή. Τι εννοώ με αυτό το τελευταίο; Είχα μια συζήτηση τελευταία με καλό φίλο, που είναι στον χώρο του gaming πιο πολλά χρόνια από μένα. Ξέρετε τι μου είπε όταν του έλεγα ότι ζαχαρώνω τη ρετρό ρέπλικα του Atari 2600 και του Commodore 64; «Ρε συ Μήτσο θα το βάλω να παίξω μια φορά γεμάτος χαρά, μετά θα δω με τι γραφικά παίζαμε τότε, θα ξενερώσω από τη ζωή μου και θα το κλείσω για πάντα». Να η αλλοτρίωση που λέγαμε, από το σύγχρονο gaming, χωρίς να τον αδικώ καθόλου το φίλο μου. Και μένα με το NES Mini μού συνέβη κάτι ανάλογο, όχι ξενέρωμα με τα γραφικά βέβαια, αλλά με το μήκος του καλωδίου. Μέχρι να έρθει η επέκταση που είχα παραγγείλει από την Κίνα ξεχάστηκε η κονσολίτσα. Δεν πειράζει, θα ξεμυτίσει τώρα να κάνει παρέα στο Atari Flashback που ήρθε να του κάνει παρέα.
Όσον αφορά στο περιβάλλον, βοηθάει οι γύρω σας, οικογένεια και φίλοι, να δέχονται τα ρετρό και να μην ξενερώνουν αντίστοιχα από τα απλοϊκά γραφικά. Χαρακτηριστικά εμένα και η γυναίκα μου και η κόρη μου τα δέχονται μια χαρά, με τη μικρή να γουστάρει μάλιστα να παίζει ExciteBike στο Mini NES, ενώ τώρα που είδε το Atari Flashback -που μου έκανε δώρο η γυναίκα μου, τόσο τυχερός είμαι- είπε το αμίμητο: «Α ένα μοχλό και ένα κουμπάκι έχει μόνο αυτό, εύκολο φαίνεται». Που και να ήξερε το παιδί πόσο δύσκολα ήταν παλιά τα παιχνίδια.
Αυτό πάλι το διαπιστώνει κανείς εύκολα στα remake ή μάλλον στις αυτούσιες επανεκδόσεις των τίτλων που είναι άφθονα στις κονσόλες, όπως χαρακτηριστικότατα διάφορες εκδόσεις του Pac-Man, ή τίτλους των Namco, Capcom, Nintendo και SEGA, ή όπως το θέτει ένας άλλος φίλος: «Μας βρήκαν οι Γιαπωνέζοι και μας τα κάνουν». Καλά δεν είναι μόνο οι Ιάπωνες αλλά λέμε. Επιστρέφοντας στη δυσκολία, ναι αυτός είναι παράγοντας ξενερώματος για πολλούς, αν και εμένα, αν μου βάλεις άπειρες ζωές, έχω τόση νοσταλγία για κάποιους τίτλους που άνετα τρώω άπειρες ώρες χωρίς να το καταλάβω για να το προχωρήσω όσο πάει, κάτι που π.χ. έκανα με το Galaga της Namco, ή όπως προχώρησα πολύ το αυθεντικό Pac-Man, όσο δεν το είχα κάνει ούτε στα νιάτα μου.
Όρεξη θέλει λοιπόν και πραγματική επιθυμία, όχι απλώς τη συλλεκτική λύσσα που μας πιάνει ή το «θα το αγοράσω όλα» που έχουμε αναλύσει σε παλιότερη στήλη. Από εκεί και πέρα είναι λογικό και οι εταιρείες, όταν μυριστούν «αίμα», να το εκμεταλλευτούν. Εγώ πάντως ετοιμάζομαι να εντρυφήσω στα 105 παιχνίδια του Atari Flashback και να θυμηθώ εντόνως τα νιάτα μου, ειδικά στους κάμποσους αθλητικούς τίτλους που πάντα με γοήτευαν και τους συμπαθούσα και είχα σπάσει και κάνα δυο χειριστήρια στην πορεία.
Ό,τι νομίζει ο καθένας λοιπόν. Γουστάρετε το ρετρό; Λιώστε το. Δεν το θέλετε; Αφήστε το. Μια απορία μόνο μου μένει κάθε φορά. Γιατί να κριτικάρουν οι μεν τους δε. Αλλά είπαμε, η κατσίκα του γείτονα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity