H επιστροφή ενός παλιού ήρωα αποτελεί πάντα μία ιδιαίτερη κατάσταση στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν ήρωα σαν τον Alex Kidd, ο οποίος δεν είχε την τύχη να διατηρείται το όνομά του διαχρονικά μέσα πάμπολλων κυκλοφοριών μετά τα 90s όπως συμβαίνει π.χ. με Mario και Link, αυτή η επιστροφή μοιάζει ακόμη πιο ιδιαίτερη. Με το Alex Kidd in Miracle World DX αναγεννάτε ουσιαστικά η παλιά μασκότ της SEGA και το μόνο «περίεργο» ήταν ότι αντί για ένα Controller του SEGA Mega Drive, κρατούσαμε ένα χειριστήριο του PlayStation 4.
To πρώτο όμορφο στοιχείο που συναντάμε στο παιχνίδι, πέρα από το πανέμορφο εικαστικό, είναι η άμεση δυνατότητα του να αλλάζουμε την οπτική του τίτλου από την τωρινή του έκδοση στην retro version. H εναλλαγή από το παρών στο παρελθόν με το πάτημα ενός κουμπιού ονομάζεται Retro Mode, συμβαίνει in-game, και μας έκανε να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο την δουλειά που έριξαν οι developers των Merge Games και Jankenteam στον οπτικό τομέα. Η 8bit έκδοση προφανώς και δείχνει την ηλικία της, αλλά προσφέρει μπόλικά συναισθήματα νοσταλγίας, ενώ οι νεότεροι παίκτες θα εντυπωσιαστούν από τα βήματα προόδου που έχουν γίνει τα τελευταία 30+ χρόνια στα video games. Ειδικά όταν φτάσαμε σε μία πίστα με μπόλικη βροχή και ατμοσφαιρικό soundtrack, η μετάβαση στο παλιό καλό Alex Kidd ήταν σοκαριστική. Αξίζει βέβαια να αναφέρουμε, ότι η εναλλαγή από παλιό σε νέο και από νέο σε παλιό χρειάζεται 1-2 δευτερόλεπτα όπου η οθόνη σκοτεινιάζει εντελώς, οπότε καλό θα ήταν το εν λόγω switch μεταξύ των διαφορετικών εκδόσεων να πραγματοποιείται όταν ο χαρακτήρας βρίσκεται σε μία χαλαρή κατάσταση.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε όμως ένα πράγμα. Το Alex Kidd in Miracle World DX μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα πιστό remake ως προς την συνολική του προσέγγιση, αλλά όχι σ’ ότι αφορά το περιεχόμενό του. Ο παίκτης που επιλέγει με το πάτημα ενός κουμπιού να μεταβεί στο retro mode παίζει ουσιαστικά το Alex Kidd in Miracle World DX με ρετρό γραφικά, δεν παίζει τον αυθεντικό τίτλο ένα προς ένα. Αυτό φυσικά δε μας πειράζει, αλλά το αναφέρουμε για gamers που ανήκουν στους hardcore fans και που ενδεχομένως να θέλουν να βιώσουν την πραγματικά αυθεντική εμπειρία του 1986. Αυτή τη δυνατότητα θα μπορούσε να προσφέρει το Classic Mode που ξεκλειδώνει αργότερα μαζί με το Boss Rush mode, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, το Classic Mode δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμέναμε. Ουσιαστικά οι developers παρουσιάζουν το δικό τους παιχνίδι, το DX, στα 8-Bit χωρίς κάποια στοιχεία που πρόσθεσαν οι ίδιοι (π.χ. κάποια items). Θεωρούμε ότι εδώ θα μπορούσαν απλώς να βάλουν την αυθεντική έκδοση του Alex Kidd και να παρουσιάσουν ένα ουσιαστικό Classic Mode.
Oι χαρακτήρες είναι καλογυαλισμένοι, τα περιβάλλοντα όμορφα και ταιριαστά για ένα platform game. Tεχνικά προφανώς και το παιχνίδι ρολάρει απροβλημάτιστα στο PlayStation 4 και προφανώς δε περιμέναμε κάτι λιγότερο. Οι άνθρωποι που δούλεψαν πάνω στο παιχνίδι προσπάθησαν να φέρουν μία ισορροπία ανάμεσα στα θέλω των βετεράνων gamers και στις απαιτήσεις που έχουν νεότεροι χρήστες που μπορεί να μη γνωρίζουν τον Alex Kidd, τουλάχιστον σε ότι αφορά το οπτικοακουστικό κομμάτι του τίτλου. Η αλήθεια είναι ότι και στον ηχητικό τομέα και στις συνθέσεις των τραγουδιών έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά, με τα voice-overs όμως να απουσιάζουν. Βέβαια δε μιλάμε για παιχνίδι με ιδιαίτερα πολλούς διαλόγους, απλώς θα έδινε ίσως μία ακόμη πιο σύγχρονη νότα σ’ έναν τίτλο που φαίνεται κατά τα άλλα μοντέρνος και γεμάτος με χρώμα. Τα animations είναι επίσης προσεγμένα, με το χέρι να μεγαλώνει στο μέγεθος του κεφαλιού του όταν γίνεται γροθιά και τα κειμενάκια “Pow” και “Ouch” να κάνουν εμφάνισή τους όταν χτυπάμε έναν αντίπαλο. Το στυλ ακολουθεί το μοτίβο ενός παιδικού comic, με μπόλικο χιούμορ και τους εχθρούς να κινούνται σε ακριβώς αυτό το στυλ. Δρακάκια με επιθετικά μάτια, ψάρια με αστείες φάτσες και γενικότερα έχουν μεταφέρει με πολύ έξυπνο τρόπο το παιχνίδι του 1986 στο σήμερα, δίνοντάς του ένα ακόμη πιο ωραίο προφίλ το οποίο θα κερδίσει σίγουρα και το νεανικό κοινό.
Είναι όμορφο πράγμα το οφθαλμόλουτρο, αλλά πώς τα πάει ο Alex Kidd στον τομέα του gameplay; Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο ανισόρροπα, με αρκετές σκοτεινές και φωτεινές πλευρές. Το πρώτο γεγονός που θα αντιμετωπίσει ο παίκτης είναι η δυσκολία του παιχνιδιού. Οι άνθρωποι πίσω από το Alex Kidd in Miracle World DX αποφάσισαν να μεταφέρουν την δυσκολία του τίτλου σχεδόν αυτούσια, με κάποια στοιχεία Quality of life να μας κάνουν τη ζωή πιο εύκολη. Ο κεντρικός ήρωας μπορεί να σκοτώσει τους εχθρούς με ένα μόνο χτύπημα, αλλά το ίδιο ισχύει και για τους εχθρούς όταν επιτεθούν στον ήρωα. Με κάθε ζωή που χάνουμε μεταφερόμαστε στο εκάστοτε checkpoint της πίστας. Το παιχνίδι απαιτεί πολύ καλό συγχρονισμό και σε αντίθεση με την αυθεντική έκδοση όπου ο χρήστης έπρεπε να ξεκινήσει το παιχνίδι από την αρχή σε περίπτωση που χανόντουσαν όλες οι ζωές, φέτος μεταφερόμαστε μόνο στην αρχή της πίστας όπου επήλθε το Game Over. Φυσικά όλα τα coins που μαζεύαμε και τα οποία μπορούμε να ανταλλάξουμε με special όπλα ή έξτρα ζωές μηδενίζονται άμεσα εφόσον χάσουμε όλες τις ζωές μας, αλλά μικρό το κακό. Τα items μπορούν να κάνουν τη διαφορά, όπως π.χ. ένα δαχτυλίδι που μας δίνει τη δυνατότητα να πετάμε projectiles στους εχθρούς με κάθε μπουνιά που ρίχνουμε, αλλά το παιχνίδι τερματίζεται άνετα και χωρίς αυτά.
Η λέξη “άνετα” βέβαια σε αυτό το παιχνίδι είναι σχετική, γιατί η αλήθεια είναι ότι το Alex Kidd in Miracle World DX δε παλεύει μονάχα με τους δαίμονες του παρελθόντος, αλλά και με απαρχαιωμένες ιδέες. Τα hitboxes είναι σε αρκετά σημεία άδικα, ενώ αυτό το γλίστρημα του χαρακτήρα μετά από κάθε μας πήδημα και κατά την διάρκεια της προσγείωσης στην εκάστοτε πλατφόρμα μετατρέπει ένα platform game σε εφιάλτη σε χρόνο ντε-τέ. Είναι άλλο πράγμα η δυσκολία των παλιών παιχνιδιών και άλλο να χάνουμε τη τελευταία μας ζωή επειδή γλιστράει ο ήρωας λες και κάνει πατινάζ ή επειδή το hitbox πρόδωσε τους υπολογισμούς μας. Το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο για hardcore κοινό και για να μας κάνει να αποδεχθούμε με το γεγονός ότι θα πεθάνουμε πάμπολλες φορές κατά την διάρκεια του πρώτου playthrough, απλώς θα θέλαμε αυτή η δυσκολία να αντλεί την ενέργειά της από καθαρά δίκαια στοιχεία.
Ο χειρισμός κατά τα άλλα είναι αυτό που περιμέναμε από ένα απλοϊκό platformer που μεταφέρθηκε από τη δεκαετία του 80’, με απλή κίνηση στον χώρο, πήδημα με το πάτημα ενός κουμπιού και χτύπημα προς μία κατεύθυνση. Οι developers έριξαν και κάποιες δικές τους ιδέες σε ότι αφορά τα items, εχθρούς και bosses, αλλά κατά κοινή ομολογία πρόκειται για ένα πιστό remake χωρίς πολλά ρίσκα και με καινούργιες πίστες. Τα levels έχουν μικρή διάρκεια, αλλά με την καθολική παρουσία της λογικής του trial & error να δεσπόζει από την αρχή ως το τέλος του παιχνιδιού, η διάρκεια θα ξεπεράσει σίγουρα τις 3 ώρες στα πρώτα βήματα του εκάστοτε gamer. Αν ο χρήστης δυσκολεύεται με το Alex Kidd in Miracle World DX υπάρχει και ένα είδους cheat mode ως επιλογή στα Options του παιχνιδιού. To „Infinite Lives“ προσφέρει ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος της επιλογής, απεριόριστες ζωές για ένα βιντεοπαιχνίδι που είναι απαιτητικό και μπορεί να εκνευρίσει δε μεγάλο βαθμό. Αυτό είναι ένα mode που θα δώσει την ευκαιρία σε κόσμο που δεν έχει υπομονή να το τερματίσει ή και σε ηλικιακά μικρότερους παίκτες που θέλουν να ασχοληθούν με τον Alex Kidd. Άλλωστε δε πρέπει να ξεχνάμε ότι σαν art style παραμένει ένα παιχνίδι που προσεγγίζει νεαρούς gamers με μπόλικο comic relief.
Πέρα από την αναβίωση ενός παλιού franchise και ενός αρχαίου τίτλου, το Alex Kidd in Miracle World DX πετυχαίνει και σ’ έναν άλλο τομέα. Στο θετικό συναίσθημα της ολοκλήρωσης και της επιβράβευσης που νιώσαμε σαν παίκτες όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Αν έλειπαν τα άδικα στοιχεία που αναφέραμε και αν υπήρχε λίγο καλύτερη αξιολόγηση των μοντέρνων μηχανισμών ενός platform game που απαιτούνται στη σύγχρονη εποχή, πραγματικά δε θα είχαμε κανένα παράπονο. Είναι ένα πραγματικά αξιόλογο remake για ένα παιχνίδι που πολύ δύσκολα θα μπορούσε να παιχτεί στην αρχική του μορφή από ένα μεγάλο κομμάτι του gaming κοινού εξαιτίας του οπτικού τομέα. Η ηλικία σε αρκετά παιχνίδια της 8bitης εποχής δεν κρύβεται, οπότε η ομάδα της Jankenteam έδειξε τουλάχιστον τον δρόμο για το πώς μπορεί να μεταφέρει μία εταιρεία έναν παλιό και αγαπημένο τίτλο στη σημερινή εποχή με αξιολάτρευτο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα και παραδοσιακούς μηχανισμούς, ίσως λίγο περισσότερο παραδοσιακούς απ’ ότι θα θέλαμε.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity