Όταν κάνεις μια ταινία που αποφέρει στα ταμεία 1.029.000.000 δολάρια, γνωρίζεις με τη μια ότι κρατάς στα χέρια σου ένα franchise παντοτινό. Το «Jurassic Park» (1993) είχε την… κλασική ατυχία να ακολουθηθεί από δύο μετριότερα sequels, το δεύτερο εκ των οποίων δεν σκηνοθέτησε καν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (ένδειξη ελάχιστης τσίπας, αν ρωτάς κι εμένα…) και, σχεδόν μυστηριωδώς, αν και το έχω παρακολουθήσει, η μνήμη μου το έχει διαγράψει πλήρως! Συμβαίνει με πολλές από αυτές τις «συνέχειες», που πρέπει να βγαίνουν ανά κάποια χρόνια διότι… πώς θα βγάλει το αμερικανικό του καλοκαίρι και το κάθε studio; Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει, λοιπόν, από το «Jurassic Park III»! Δεν είναι καθόλου αμελητέα για το εγχείρημα αναζωπύρωσης ενός franchise που σε νεότερες ηλικίες μπορεί να μην λέει τίποτα, πια. Ευτυχώς για όλους μας, όμως, τούτο το φιλμ τολμά να ξανοιχτεί σε πολλά επίπεδα, ίσως και αλληγορικά, για να καταλήξει να είναι το δεύτερο πιο σεβαστό από ολόκληρη τη σειρά, ακόμη κι αν αδυνατεί να ολοκληρώσει τους στόχους του μέχρι το φινάλε. Ευθύνη που, λογικά, βαραίνει τις προσδοκίες των παραγωγών…
Υπάρχουν σχεδόν… δύο ταινίες στο «Jurassic World»! Η μια είναι αυτή των δεινοσαύρων, του 3D θεάματος, του ανθρωποκυνηγητού, αυτή που θέλει να πουλήσει το studio και, προφανώς, να καταναλώσουν κτηνωδώς οι θεατές. Με το δίκιο τους. Η άλλη είναι κάτι σαφώς πιο τολμηρό και πολύπλοκο, το οποίο, έστω και για την πρόθεση, δίνει μια ιδιαίτερη βαρύτητα στο έργο. Διότι, όταν δεν πρωταγωνιστεί ο νέος και super βίαιος Indominus rex («μεταλλαγμένος», εργαστηριακός δεινόσαυρος που σκοτώνει ή τρώει ό,τι βρει μπροστά του, ακόμη και για την «πλάκα» τού κυνηγιού), μαζί με όλα τα υπόλοιπα είδη των ζωντανών «εκθεμάτων» του πάρκου, οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι… ο Αδάμ και η Εύα! Σε αφηγηματικό στιλ παλιακού, αμερικανικού screwball! Μπορεί να είναι μια κάπως extreme θεωρία, όμως ο καταφερτζής ειδικός στη συμπεριφορά των ζώων, Όουεν (λαμπρή περίπτωση star του μέλλοντος ο Κρις Πρατ), και η… παγοκολόνα της CEO του πάρκου, Κλερ (η Μπράις Ντάλας Χάουαρντ δεν είναι Τζέσικα Τσάστεϊν, θα συμφωνήσω), αντιπροσωπεύουν αυτό το από αρχής τού σύμπαντος… αταίριαστο ζευγάρι λες και προέκυψε από φιλμική ανασκαφή του ’30 και του ’40!
Ο Χάουαρντ Χοκς μάλλον θα ήταν υπερήφανος, όσο σχηματικοί κι αν είναι οι ρόλοι που πρέπει να υποδυθούν οι δύο ηθοποιοί, που κοντράρονται διαρκώς εξαιτίας ενός αποτυχημένου date στο παρελθόν, αλλά κατά βάθος είναι φτιαγμένοι για το… προπατορικό αμάρτημα! Το οποίο, φυσικά, διαπράττει εκείνη, ως το δεξί χέρι της επιστήμης, η οποία παραβαίνει τα όρια της Φύσης και «γεννά» τα τέρατα που κυνηγούν κάτι σαν 20.000 επισκέπτες του πάρκου… στο πιάτο τους. Όπως και να το δεις, ακόμη και πέρα από το πλαίσιο της τόσο ταιριαστής ιδέας μιας οριακά πρωτόγονης ζούγκλας (διότι το νησί περιλαμβάνει και απάτητα εδάφη), ο Αδάμ και η Εύα τού «Jurassic World» είναι το πιο έξυπνο πράγμα που διαθέτει στα… γονίδιά του τούτο το φιλμ. Δεν ολοκληρώνεται σεναριακά, γιατί η «άλλη» ταινία πρέπει διαρκώς να παίρνει το πάνω χέρι, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος, ξέρεις, όμως αποτελεί ένα ρίσκο που δεν «καίγεται» δραματουργικά στην πορεία.
Στο πλαίσιο της δράσης των δεινοσαύρων, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ο εχθρός αυτή τη φορά έχει το ισχυρότερο IQ, η ταινία προσφέρει χορταστικές σκηνές καταδιώξεων από γη και αέρα, η κορύφωση είναι ένα χαοτικό party επιθέσεων και αίματος, που διαθέτει και χιουμοριστική πλευρά, με μια μικρή αδυναμία: ο Κόλιν Τρέβοροου δεν είναι Σπίλμπεργκ. Παραδίδει αυτό που του έχει ζητηθεί να κάνει, αλλά δεν γνωρίζει τόσο καλά τους κώδικες του σασπένς ούτε και το… πιο ύπουλο παιχνίδι με τα νεύρα του θεατή, κάτι που ο δεύτερος τελειοποίησε με τα «Σαγόνια του Καρχαρία» (1975) κι από τότε το κράτησε για τον εαυτό του μονάχα, λες και είχε ανακαλύψει το Holy Grail. Με απλά λόγια, θα περάσεις τέλεια, αλλά όχι από την άκρη του καθίσματός σου…
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Κάτι σαν sequel του πρώτου «Jurassic Park», το φιλμ μπορεί να σταθεί και μόνο του στα πόδια του, ως μια εξωτική περιπέτεια με στοιχεία ταινίας καταστροφής προϊστορικών τεράτων, και δικαιώνει την προσμονή των fans τού συγκεκριμένου franchise. Τα πολλαπλά layers της αφήγησης και μερικές από τις υποπλοκές (ειδικά το μιλιταριστικό κομμάτι) δεν ολοκληρώνουν τους στόχους τους και μαρτυρούν αμηχανία ή διαμάχες πίσω από το σενάριο. Στο σύνολο, ένα blockbuster του καλοκαιριού που δεν προσβάλλει το είδος του.
Tου Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
Παρότι όταν βγήκε το πρώτο ήμουν ακριβώς στην κατάλληλη ηλικία για να με συνεπάρει και να με συναρπάσει (και τα έκανε και τα δύο), παρότι είχα στηθεί με φίλους στην ουρά σε κινηματογράφο με το που βγήκε για να το δω, για κάποιο λόγο κανένα από τα sequel δεν με συγκίνησε και μάλιστα αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι να έχω δει κανένα από αυτά.
Για τον ίδιο λόγο με έχει αφήσει σχετικά αδιάφορο και το συγκεκριμένο, παρότι φαίνεται ελκυστικό και παρότι ο Pratt είναι πολύ συμπαθής.
Νομίζω ότι το πρώτο είχε μία πολύ συγκεκριμένη μαγεία που δεν μπορεί να επαναληφθεί. Ήταν ένα ιστορικό γεγονός, μία στιγμή καμπής, μία εμπειρία που είχε αξία μόνο ως πρώτη φορά. Κάτι σαν το να δεις 3D μέσω του Avatar στον κινηματογράφο. Το κάνεις, το ζεις, τελείωσε. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω ή επανάληψη.
22 χρόνια περάσανε και ακόμα νομίζω ότι ζω εκείνη την στιγμή όπου μπήκα στον κινηματογράφο και έβλεπα με λαχτάρα το Ιουράσιο Πάρκο, τα εφέ της εποχής, καθώς έχει μείνει και αποτυπωμένη στην μνήμη μου η σκηνή όπου ο T-Rex τρώει τον Donald Gennaro (ο τύπος στην τουαλέτα). Ήμουν ο μοναδικός που χειροκροτούσε και φώναζε μέσα στην αίθουσα ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ!!! Αυτό το είδος με συνόδευσε από εκεί και πέρα σχεδόν σε όλα τα παιδικά μου χρόνια, καθώς τα μόνο παιχνίδια και ότι άλλο υπήρχε στο δωμάτιο μου ήταν αποκλειστικά δεινόσαυροι και ΜΟΝΟ! Τώρα ήρθε ξανά η στιγμή να ζήσω αυτό που ένιωσα - έζησα τότε και να γυρίσω αυτήν την φορά όχι στο Jurrasic Park αλλά στο Jurassic World! Έτσι κ αλλιώς το Πάρκο άνοιξε!!!
Μου άρεσε η ταινία, ήταν διασκεδαστική αν και είχε τα θεματάκια της, ήταν όμως αυτό που περίμενα. Είχε όμορφα easter egg για την πρώτη ταινία, κλισέ σκηνές και κυνηγητό!
Μεγαλύτερο φάουλ όμως κατά την γνώμη μου ήταν τα τρέιλερ. Πραγματικά ελάχιστα πράγματα κράτησαν κρυφά. Τα τρέιλερ σου έδειχναν όλη την ταινία!
το γεγονός πως δεν εχει αναλάβει εξολοκλήρου τη ταινία ο Spielberg παιζει ενα μεγάλο ρόλο αρνητικο...
απο κει και περα ειναι μια ταινία που με τα εφέ τη δραση και τα ηχητικά της, δε μπορει παρα να σε αφησει γεμάτο απο το θεαμα που προσφέρει και ικανοποιημένο. Με χαλαει βέβαια αυτό περι του διαφοροποιημένου δεινόσαυρου που σκαρφαλωνει σε τοιχους και τεσπα το κανουν πολυ too much...
χανει την ομορφιά του οταν το παρακάνεις...
Το Jurassic World είναι ένα αίσχος. Ήξερα εξ αρχής ότι θα τραβούσα τα μαλλιά μου, αλλά η ταινία ήταν χειρότερη απ' όσο περίμενα. Εδώ ο Pratt έχει κράξει την ταινία αν θυμάμαι καλά.
Η πρώτη ταινία Jurassic Park είχε την κλασική μαγεία του Spielberg. Μ-Α-Γ-Ε-Ι-Α. Όπου έχει βάλει το χεράκι του ο Steven, η μαγεία είναι διάχυτη. Close encounters of the 3rd kind, Jaws, ET, Jurassic Park, Indiana Jones, και πάει λέγοντας. Τούτο δω το έκτρωμα (Jurassic World) είναι ένα κακέκτυπο ταινιών τύπου "Μασίστας εναντίον Ηρακλή", ή τα kaiju movies με τον Godzilla να ξεπαστρεύει άλλα θηρία. Τί να spoiler-ιάσω, αφού τα έδειξαν όλα με τα trailer και μόνο. Η indominus rex είναι ένα εφεύρημα για γέλια, χώρια ότι η ιδέα να την κάνουν όπλο είναι για τα μπάζα. Αλλά εκεί που σήκωσα τα χέρια ψηλά είναι με τα velociraptors που κατήντησαν κυνηγόσκυλα στο κυνήγι της πάπιας. Εν ολίγοις, επαναλαμβάνω ό,τι είπα στην αρχή: αίσχος.