Πολλοί ίσως θυμούνται τα περίεργα, και πολύ ποιοτικά, παιχνίδια της σειράς Zeno Clash. Ένας κόσμος τόσο σουρεάλ, όπου όλα μοιάζουν ξένα και παράξενα στον παίκτη, όμως οι κάτοικοι του κόσμου του Zenozoik τα αντιμετωπίζουν με απόλυτη φυσικότητα. Στο ίδιο πνεύμα, το Clash: Artifacts of Chaos μεταφέρει τους παίκτες ξανά στον Zenozoik, όμως δεν αποτελεί άμεση συνέχεια των Zeno Clash, εξ ου και η μικρή αλλαγή στον τίτλο. Αντ’ αυτού, αφηγείται μια ολοκαίνουρια ιστορία, με νέους πρωταγωνιστές και πολλά ακόμη νέα στοιχεία σε άλλους τομείς. Πρωταγωνιστής είναι ο Pseudo, ένας φοβερός μαχητής και γνώστης πολεμικών τεχνών, ο οποίος σύντομα βρίσκεται μπλεγμένος σε μια περιπέτεια που δεν περίμενε. Συναντιέται με τον “Boy”, ένα αγόρι-πτηνό που θυμίζει τα Kuriboh του Yu-Gi-Oh!, με μεγάλα μάτια και φωνή που μετά βίας θα χαρακτήριζε ένα δεκάχρονο παιδί. Όταν, αρκετά νωρίς, μένει απροστάτευτο τότε ο Pseudo αναλαμβάνει να τον συνοδεύσει με ασφάλεια πίσω στο χωριό του.
Δεν πρόκειται για την πιο πρωτότυπη περίπτωση, όμως η σχέση μεταξύ των δύο αποτυπώνεται εκπληκτικά. Δεν έχουν διαρκείς διαλόγους σε κάθε βήμα, ούτε φοβερή χημεία από το πρώτο λεπτό. Ο Pseudo -με βαριά φωνή που εμπνέει φόβο- δεν μοιάζει ο τύπος που εκτιμάει την παρέα, πόσω μάλλον ενός μικρού παιδιού που ούτε να πολεμήσει μπορεί, ούτε να συνεισφέρει ουσιαστικά οπουδήποτε. Από την άλλη, ο μικρός γνωρίζει τα όριά του και δεν το παίζει ισχυρότερος από ότι πραγματικά είναι, παρότι στην πραγματικότητα είναι σημαντικότερος από όσο αρχικά δείχνει. Παρομοίως, ο Pseudo έχει μερικά μυστικά που δεν αποκαλύπτει μέχρι να έρθει η ώρα. Πώς θα μπορούσαν να συνδεθούν οι δυο τους και σε τι επίπεδο; Η σχέση των δύο χτίζεται σταδιακά, στις περίπου 15 ώρες που διαρκεί το παιχνίδι, και μερικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Pseudo στις αρχές βοηθούν στη σύσφιξη της σχέσης τους. Παράλληλα, ο Pseudo κερδίζει και μερικούς εχθρούς, αφού τα έβαλε με τα λάθος άτομα. Λόγω αυτού, οι μάχες είναι διόλου σπάνιες στο παιχνίδι, είτε ενάντια σε εχθρούς που κυνηγούν τους δύο πρωταγωνιστές είτε ενάντια σε άγρια ζώα που δεν εκτιμούν τους περαστικούς.
Για τους βετεράνους του Zeno Clash, εδώ υπάρχει μια αλλαγή. Οι μάχες διαδραματίζονται σε προοπτική τρίτου προσώπου, όπως και το παιχνίδι γενικότερα, αντί πρώτου προσώπου. Ωστόσο, ο πυρήνας παραμένει λίγο-πολύ ίδιος, δίνοντας έμφαση στη μάχη σώμα-με-σώμα χωρίς όπλα που χτυπούν από απόσταση. Οι γροθιές και τα πόδια του Pseudo είναι τα καλύτερα όπλα, εξάλλου, αφού ο παίκτης διαλέγει μια από τρεις στάσεις μάχης ξεκινώντας το παιχνίδι και κατά τη διάρκειά του, διδάσκεται ακόμη περισσότερες. Κάθε στάση έχει μια κοινή βάση, όμως στην πράξη διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Για παράδειγμα, η “Boxer Stance” κάνει αυτό που λέει το όνομα – επιτρέπει στον Pseudo να βαράει σαν boxer, με γρήγορες γροθιές και κλωτσιές περιορισμένης εμβέλειας. Το “Spear Stance”, από την άλλη, χρησιμοποιεί πιο αργά αλλά χειρουργικής ακρίβειας, δυνατά χτυπήματα. Η κοινή βάση είναι η εξάρτηση από dodge και parry, καθώς ο Pseudo είναι αρκετά λεπτοφτιαγμένος για να αμύνεται ενάντια σε επιθέσεις από τεράστια τέρατα, αλλά έχει άφθονη τεχνική για να τις αποκρούει. Επομένως, κάθε αναμέτρηση με εχθρό είναι σαν να μπαίνουν στο ρινγκ και να εστιάζουν ο ένας στον άλλο και τίποτα άλλο, οπότε κάθε κίνηση στον χώρο πρέπει να είναι μελετημένη, κάθε parry στον σωστό χρόνο, κάθε επίθεση μετρημένη γιατί μια αντεπίθεση είναι πολύ πιθανή.
Στο combo των βασικών επιθέσεων, έρχονται να προστεθούν τρεις special επιθέσεις που εκτελούνται με ένα πλήκτρο και συνδυασμό του μοχλού κίνησης. Το παιχνίδι ενσωματώνει επίσης ένα σύστημα cancel που συχνά συναντάται σε παιχνίδια fighting, το οποίο ουσιαστικά σημαίνει πως τη στιγμή που γίνεται επαφή με μια απλή επίθεση, αν πατηθεί ο συνδυασμός μιας special επίθεσης τότε εκτελείται η special επίθεση στη θέση της απλής. Συνδυάζοντας αυτά, με το parry και το dodge, αλλά και τη δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ δύο στάσεων που ο παίκτης αποκτά σχετικά νωρίς, τα συστήματα μάχης έχουν εξαιρετικό βάθος που ίσως δεν φανεί με την πρώτη ματιά. Μέσα σε όλα αυτά, προστίθεται και η super attack, κατά την οποία η προοπτική γίνεται πρώτου προσώπου (θυμίζοντας απόλυτα, πλέον, Zeno Clash) και ο Pseudo κάνει ακριβώς τις ίδιες επιθέσεις, όμως πλέον από άλλη οπτική γωνία. Τι αλλάζει; Ότι αν πετύχει αρκετά χτυπήματα δίχως να δεχτεί πολλά, εκτελείται ένα finisher, το οποίο αν δεν σκοτώσει απευθείας τον εχθρό, τότε του κάνει τεράστια ζημιά (σε κάθε περίπτωση, το animation είναι εντυπωσιακό). Η μπάρα super γεμίζει σταδιακά, όσο ο Pseudo κάνει επιθέσεις, dodge ή parry, οπότε η χρήση της δεν είναι πολύ σπάνια όμως καλό θα ήταν να φυλάσσεται για στιγμές που πραγματικά χρειάζεται.
Τα προβλήματα με τη μάχη δεν έρχονται από τους μηχανισμούς, αλλά από περίεργες σχεδιαστικές επιλογές. Το παιχνίδι είναι ξεκάθαρα φτιαγμένο για μάχη ένας με έναν, το πολύ ένας με δύο. Αλλά δεν είναι καθόλου σπάνιο οι μάχες να γίνονται μεταξύ ενός και τριών ή ακόμη και τεσσάρων, πράγμα που δημιουργεί απίστευτο χάος. Η στόχευση γίνεται δυσκολότερη και επικίνδυνη, αφού αν ο παίκτης κλειδώσει σε έναν εχθρό, τότε χάνει όσα γίνονται τριγύρω. Η κάμερα είναι πολύ κοντά στον Pseudo, οπότε οποιαδήποτε αίσθηση του χώρου χάνεται. Αυτό δημιουργεί στιγμές αδικίας, όπου κλωτσιές και μπουνιές έρχονται από το πουθενά και διακόπτουν combos ή προκαλούν μεγάλη ζημιά ή και τα δύο. Με δύο αντιπάλους υπάρχουν τα ίδια προβλήματα, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό και πάντοτε παίζει ρόλο το είδος του εχθρού. Ο Pseudo θα συναντήσει πλάσματα στο μέγεθός του, αλλά και πολύ μεγαλύτερα. Ανεξάρτητα από το μέγεθος, κάποια είναι πολύ γρήγορα, κάποια είναι «τανκς» και κάποια πετούν. Πώς να κλειδώσει π.χ. στο βραδυκίνητο πλάσμα όταν έρχονται ασταμάτητες επιθέσεις από τον γρήγορο εχθρό στα πλάγια; Κι αν κλειδώσει σε αυτόν, ίσως έρθει μια μπουνιά από τον άλλο εχθρό, που ρίχνει το HP στο μισό. Τουλάχιστον, η ποικιλία εχθρών, τόσο σε εμφάνιση όσο και σε στυλ μάχης, δεν είναι καθόλου μικρή και παραμένει φρέσκια ως το τέλος.
Πριν από (σχεδόν) κάθε μάχη, ο Pseudo έχει τη δυνατότητα να επικαλεστεί «τον Έναν Νόμο» που διέπει όλο το Zenozoik: το παιχνίδι Ritual. Ο αντίπαλος οφείλει να υπακούσει και να παίξει με τον παίκτη, προτού ξεκινήσει η μάχη. Στο Ritual, κάθε παίκτης ρίχνει μερικά ζάρια και αθροίζει το αποτέλεσμά τους. Χρησιμοποιώντας μερικά εργαλεία που αλλάζουν τους αριθμούς κάθε ζαριού, έχουν τρεις γύρους έκαστος για να μειώσουν το άθροισμα του αντιπάλου και ο παίκτης με το μεγαλύτερο άθροισμα κερδίζει. Τα εργαλεία μπορεί να μειώνουν το αποτέλεσμα πολλών ζαριών από μια μονάδα, να ρίξει στο μισό τον αριθμό όσων ζαριών βρίσκονται σε μια ευθεία γραμμή και πολλά ακόμη – υπάρχουν πολλά εργαλεία με διαφορετικές ιδιότητες. Ποιο είναι, όμως, το κέρδος του Ritual; Όταν ξεκινάει το παιχνίδι, οι δύο παίκτες ποντάρουν από ένα φυλακτό, το οποίο προσφέρει ένα πλεονέκτημα ή μειονέκτημα στη μάχη που θα ακολουθήσει. Ο παίκτης μπορεί να πάρει το πρώτο (ισχυρό) χτύπημα ή να καλύψει την αρένα με πυκνή ομίχλη, να δηλητηριάσει τους αντιπάλους, να επιστρατεύσει έναν αντίπαλο που είχε νωρίτερα νικήσει και με το φυλακτό του εξασφάλισε τη βοήθεια του – πάλι, τα φυλακτά είναι πάρα πολλά. Μια παρτίδα Ritual δεν κρατάει πάνω από ένα λεπτό στη χειρότερη περίπτωση, οπότε ακόμη κι αν ο παίκτης παίζει σε κάθε ευκαιρία δεν μετατρέπεται σε εμπόδιο. Μπορεί ακόμη και να μην ποντάρει κάποιο φυλακτό (δεν έχουν απεριόριστες χρήσεις) κι απλά να παίξει για δική του διασκέδαση ή να το προσπεράσει τελείως. Αλλά πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα, φρέσκια και καθόλου ενοχλητική προσθήκη που δίνει άλλη πνοή στις μάχες.
Έξω από τις μάχες, οι παίκτες εξερευνούν ένα κομμάτι του Zenozoik, που περιλαμβάνει πόλεις, χιονισμένα βουνά, σπηλιές, δάση και άλλου είδους περιοχές. Δεν πρόκειται για έναν πλήρως ανοιχτό κόσμο, όμως υπάρχουν διάφορες τοποθεσίες που οι παίκτες επισκέπτονται ελεύθερα και ξεκλειδώνουν μονοπάτια για να κόβουν δρόμο, αν και τα μονοπάτια είναι πολύ αυστηρά και δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία κίνησης. Υπάρχει μια υποψία platforming, όμως πρόκειται για ένα άλμα που απλώς καλύπτει οριζόντια αποστάσεις και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δώσει ύψος και να σκαρφαλώσει κάπου ο Pseudo. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, αλλά σίγουρα περιορίζει, για καλό και κακό. Κάθε τόσο, ο παίκτης θα συναντά τα απομεινάρια μιας φωτιάς, όπου μπορεί να στήσει τη σκηνή του και να περάσει το βράδυ. Δεν υπάρχει πραγματικός κύκλος μέρας νύχτας, αν και ο παίκτης θα παίζει και τη μέρα και τη νύχτα, μάλιστα με αρκετές διαφορές. Όταν ο Pseudo κοιμάται, μπορεί είτε να σηκωθεί το επόμενο πρωί (ίσα για να αναπληρώσει HP και να αποθηκευτεί η πρόοδος) είτε να ξυπνήσει το βράδυ και να περιφέρεται, παίρνοντας μια μορφή που θυμίζει την κανονική του όμως είναι κατασκευασμένη από ξύλο. Ο ξύλινος Pseudo μπορεί να περνάει από μονοπάτια που ο κανονικός δεν μπορεί, δηλαδή ανάμεσα από πυκνά αγκάθια. Πολλές φορές, απαιτείται κάτι τέτοιο για να ξεκλειδωθεί ένα μονοπάτι που ο «πρωινός» Pseudo θα πάρει για να συνεχίσει την περιπέτειά του.
Οι δύο Pseudo έχουν διαφορετικό εξοπλισμό (πανοπλία), όμως κατά τα άλλα, ολόιδιες δυνάμεις. Το βράδυ εμφανίζονται διαφορετικοί εχθροί και είναι ευκολότερο ο παίκτης να πέσει σε ενέδρα, ενώ το βράδυ -που περιπλανιούνται οι νυχτερινές μορφές όλων- δεν είναι δυνατό να παίξει Ritual. Όμως, οποιοδήποτε κομμάτι εξοπλισμού, χρήματα κλπ βρει ως νυχτερινός Pseudo, τα κρατάει και στην κανονική του μορφή. Πρακτικά, ο κόσμος έχει δύο όψεις και ο παίκτης καλείται να τις εξερευνήσει, κάποιες φορές αναγκαστικά και άλλες καθαρά αν το επιθυμεί. Ένα κομμάτι του «αναγκαστικά» συνδέεται με τον θάνατο, αφού αν ο πρωινός Pseudo πεθάνει, τότε ο παίκτης έχει μια ευκαιρία να μαζέψει το πτώμα του και να αναγεννηθεί επιτόπου, αν το φτάσει ως νυχτερινός Pseudo. Βέβαια, αν υπάρχουν εχθροί γύρω τότε δεν θα μπορεί να το συλλέξει, οπότε και θα πρέπει να τους νικήσει στη μάχη πρώτα. Αν χάσει και ως νυχτερινός Pseudo, τότε είναι game over και ξεκινάει από το τελευταίο checkpoint. Τα checkpoints, οι φωτιές δηλαδή, δεν είναι τόσο γενναιόδωρα οπότε καλό θα ήταν σε κάθε ευκαιρία να γίνεται μια στάση, ειδάλλως μπορεί να χαθεί σημαντική πρόοδος.
Στην κατασκήνωση, ο Pseudo μπορεί να εξελίξει τις δυνάμεις του και να φτιάξει μαγικά φίλτρα. Μαζεύοντας XP και ανεβαίνοντας σε level, εξελίσσει τα βασικά στατιστικά του (Power, Endurance, Aggressiveness, Constitution) τα οποία επηρεάζουν άλλα στατιστικά, όπως η δύναμη των επιθέσεών του, η άμυνα σε χτυπήματα κλπ. Στη φωτιά, μπορεί να φτιάξει νέα φίλτρα συνδυάζοντας έως και τέσσερα υλικά που προσφέρουν διαφορετικά πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, τέσσερα συστατικά που εστιάζουν στην άμυνα προσφέρουν καλύτερη άμυνα, ενώ αν συνδυαστούν δύο υλικά άμυνας και δύο επίθεσης, τα πλεονεκτήματα είναι πιο ασθενή αλλά μοιράζονται. Σε κάθε περίπτωση, τα φίλτρα γεμίζουν λίγο ή πολύ την μπάρα HP και περιορίζονται σε μια χρήση έκαστο. «Έκαστο», διότι ο Pseudo ξεκινάει με ένα μπουκάλι αλλά μπορεί να αποκτήσει έως και τρία. Παραδόξως, η εξέλιξη των δυνάμεων είναι εφικτή, αλλά με έναν τρόπο αχρείαστα πολύπλοκο. Συλλέγοντας ψάθινες φιγούρες διαφόρων μεγεθών, οι παίκτες μπορούν να εξελίξουν μια στάση ή ικανότητα, αυξάνοντας τη δύναμή τους. Οι ψάθινες φιγούρες βρίσκονται σχετικά εύκολα με λίγο ψάξιμο στον χάρτη, αλλά δεν χρησιμοποιούνται στην κατασκήνωση. Ο παίκτης πρέπει να βρει ειδικά σημεία όπου προσφέρονται οι φιγούρες και γίνεται η παραπάνω διαδικασία.
Το πρόβλημα δεν είναι το αχρείαστο μπρος-πίσω, αλλά η παντελής έλλειψη ενός χάρτη ή έστω κάποιου είδους καθοδήγησης. Ο κόσμος είναι κάπως γραμμικός, οπότε ο παίκτης μπορεί να βάλει σημάδι τα διάφορα αξιοθέατα για να προσανατολιστεί, αλλά ορισμένες περιοχές δεν είναι πολύ κοντά μεταξύ τους, οπότε είναι κάπως απίθανο το παιχνίδι να απαιτεί από τον παίκτη να θυμάται πού υπάρχουν σημεία καύσης φιγούρων σε όλο τον κόσμο βάσει αξιοθέατων. Ο χάρτης που περιλαμβάνεται έχει μόνο έναν σκοπό: να δείχνει σε ποια περιοχή του χάρτη βρίσκεται ο παίκτης. Ούτε πυξίδα για να προσανατολιστεί, τίποτα. Ναι, βοηθάει που η όψη του παιχνιδιού παραμένει καθαρή και δεν παίρνει τον παίκτη από το χεράκι, όπως τόσα άλλα παιχνίδια του σήμερα. Αλλά δεν αρκεί απλώς να αφαιρεί πράγματα – πρέπει να δίνει και βιώσιμες εναλλακτικές. Τα ίδια προβλήματα υπάρχουν και στις βασικές αποστολές, καθώς οι οδηγίες που έχει να ακολουθήσει ο παίκτης είναι τύπου «σύλλεξε τα Artifacts για να σκοτώσεις τον κακό», χωρίς καν κάποια αναφορά στην περιοχή όπου πρέπει να κατευθυνθεί, πώς μοιάζει η περιοχή, ένα οποιοδήποτε στοιχείο για να την αναγνωρίσει. Οπότε ακόμη και η πρόοδος στο παιχνίδι επηρεάζεται αρνητικά από την πλήρη απουσία έστω και μιας πολύ τυπικής μορφής καθοδήγησης.
Τουλάχιστον, όταν ο παίκτης επισκέπτεται χωριά και περιοχές με κόσμο, μπορεί να αγοράσει διάφορα πράγματα. Ζάρια, φυλακτά, υλικά για crafting αλλά και εξοπλισμό. Το πολύ ωραίο εδώ, είναι πως οποιαδήποτε πανοπλία φορέσουν ο Pseudo και ο Boy, φαίνεται επάνω τους. Ο Boy φοράει μια ολόσωμη στολή, ενώ ο Pseudo ξεχωριστά κομμάτια σε στήθος, χέρια και πόδια, οπότε μπορεί να τα συνδυάσει οπτικά και από άποψης στατιστικών. Μιλώντας για οπτικά πράγματα, το παιχνίδι είναι πανέμορφο, με ένα στυλ cel-shaded και σταυρωτές γραμμές σε όλες τις επιφάνειες, το οποίο συνδυαστικά με τα άκρως παράξενα πλάσματα του Zenozoik το κάνουν να μοιάζει με έργο του Νταλί. Κόκορες με γούνα σώμα ιπποπόταμου στα δύο πόδια, ανθρωπόμορφα πουλιά με όπλα, δίποδοι τάρανδοι με πανοπλίες – κι όμως όλα μοιάζουν τόσο φυσικά στο πανέμορφο περιβάλλον, που χάρη στο μοναδικό οπτικό στυλ, δίνει παραμυθένιο αποτέλεσμα. Για εκείνους που ενδεχομένως να ζαλίζονται ή να μην θέλουν τόσο έντονα κάποια στοιχεία, υπάρχουν πάρα πολλές ρυθμίσεις γραφικών που μειώνουν ή αυξάνουν την ένταση των εφέ, κάτι πρωτότυπο και πολύ καλοδεχούμενο. Πέραν των γραφικών, το soundtrack του Patricio Meneses είναι εξίσου φανταστικό, συνδυάζοντας ηλεκτρονική μουσική με έντονα τύμπανα που ταιριάζουν στα πρωτόγονα πλάσματα του Zenozoik, ενώ η χορωδία τραγουδάει σε γλώσσα που δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το παιχνίδι. Το soundtrack πωλείται ξεχωριστά σε τιμή ενός καφέ και εναλλακτικά, περιλαμβάνεται στην Deluxe έκδοση του τίτλου – αξίζει σίγουρα ένα άκουσμα.
Στα τεχνικά, λίγα πράγματα και κάπως αναμενόμενα. Πρόκειται για έναν τίτλο σε τιμή budget, από μια μικρή εταιρεία ανάπτυξης. Στην έκδοση του PlayStation 5 εντοπίστηκαν κάποια μικρά bugs, όπως εχθροί που… σκαρφαλώνουν σε τοίχους ή ξεχνάνε να χτυπήσουν τον παίκτη. Κάποια ήταν πιο εκνευριστικά από άλλα, όμως κανένα δεν εμπόδιζε την πρόοδο. Επίσης, πρόκειται για ένα παιχνίδι που αφενός φορτώνει πολύ γρήγορα στην αρχή, αφετέρου δεν έχει καμία οθόνη loading στη διάρκειά του (πέρα από τα cutscenes που «διακόπτουν» το gameplay), πράγμα εντυπωσιακό και χρήσιμο δεδομένης της εξερεύνησης που απαιτείται. Κατά τα άλλα, τρέχει (φαινομενικά) σε ανάλυση 4K και 60fps, τα οποία ελάχιστες φορές έπεσαν αισθητά κι αυτό σε μάχες όπου πάρα πολλά συνέβησαν ταυτόχρονα.
Συνοψίζοντας, το Clash: Artifacts of Chaos είναι μια απίστευτα ενδιαφέρουσα προσπάθεια ενός μικρού στούντιο που συνεχίζει να εκπλήσσει. Από τις μάχες και τους μηχανισμούς, μέχρι το δίδυμο πρωταγωνιστών και την ηθοποιία, την μουσική και φυσικά, το μοναδικό στυλ γραφικών, είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να παίξουν εκείνοι που εκτιμούν ένα καλό action RPG. Τα προβλήματά του έχουν να κάνουν με αχρείαστα εμπόδια προς τον παίκτη, μιλώντας κυρίως για την έλλειψη ενός πρακτικού χάρτη ή καθοδήγησης, το περίπλοκο σύστημα αναβάθμισης των abilities και τις μάχες ενάντια σε πολλούς εχθρούς που μπουρδουκλώνονται στο -κατά τα άλλα- άψογο gameplay.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity