• Pac-Man (1980)
• Galaga (1981)
• Dig Dug (1982)
• The Tower of Druaga (1984)
• Sky Kid (1985)
• Rolling Thunder (1986)
• Galaga '88 (1987)
• Splatterhouse (1988)
• Rolling Thunder 2 (1990)
• Tank Force (1991)
• Pac-Man Vs. (2003)
Μιας και είναι απίθανο να θυμάστε την ανθολόγηση σε κάθε έκφανση του Namco Museum, λογικό από τη στιγμή που δεν έχει αφήσει πλατφόρμα για πλατφόρμα χωρίς επίσκεψη, κάντε έναν κόπο να δείτε πολύ γρήγορα τις ανάλογες λίστες κατά την πάροδο του χρόνου. Είναι σίγουρο ότι θα φανεί μικρή η λίστα στο Switch. Κι αυτό πριν ζυγίσουμε τι προσφέρουν οι διαθέσιμες επιλογές. Εδώ προκύπτει το πρώτο μας πρόβλημα με το Namco Museum στο Nintendo Switch. Είμαστε στην εποχή που δεν έχει νόημα να έχουμε αυτόνομες παραλλαγές του Namco Museum, όχι πια. Περιμέναμε από την Bandai Namco να αντιμετωπίσει την όλη ιδέα ως «πλατφόρμα», να ξεκινήσει με μια ομάδα τίτλων και να αφήνει το περιθώριο για μελλοντικές προσθήκες, επί πληρωμή προφανώς. Έτσι θα είχε και κίνητρο να κάνει το συνδετικό ιστό της συλλογής πιο μεστό και ενδιαφέροντα από ότι είναι στην παρούσα.
Διότι, ως έχουν τα πράγματα, το Namco Museum δεν δικαιολογεί ουσιαστικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματός του. Ναι, κάθε τίτλος έχει τη δική διακόσμηση αντί για μαύρα περιθώρια γύρω από την πρωτότυπη αναλογία εικόνας (ο χρήστης μπορεί να τα κάνει γκρίζα τα περιθώρια αν θέλει, για να μην μπερδεύεται), υπάρχουν επιλογές για την εμφάνιση scan lines, τη ρύθμιση του μεγέθους των pixels κ.λπ., δεν υπάρχει τίποτα όμως που να αναδεικνύει το ιστορικό βάρος της όλης ιδέας και του κάθε τίτλου ξεχωριστά. Ούτε πρόσβαση σε sound track, ούτε πληροφορίες ειδικού ενδιαφέροντος, στιγμιότυπα από τα παρασκήνια, συνεντεύξεις, σχέδια ή οτιδήποτε σε ανάλογο πνεύμα. Δεν είναι βέβαια ότι βαρέθηκε η Bandai Namco και δεν έκανε και τίποτα προς τη σωστή κατεύθυνση. Κάθε τίτλος υποστηρίζει save states για να μείνει στη μέση η δράση, αν και κατά την κανονική ροή ισχύουν οι κλασικοί κανόνες. Στο χέρι του παίκτη είναι να φορτώνει τα πάντα με credits που εξασφαλίζει, για την ιστορία, με το πάτημα ενός πλήκτρου. Με το πάτημα ενός πλήκτρου ακόμη περιστρέφεται η εικόνα που, θεωρητικά, έχει νόημα μόνο στην περίπτωση του Galaga, που παραδοσιακά έχει κάθετο προσανατολισμό. Βέβαια αυτό δεν κάνει τη δυνατότητα αυτή καλύτερη ιδέα, διότι στη μεγάλη οθόνη δεν κερδίζουμε σε πιστότητα έτσι, ενώ εκτός του dock, ποιος και πώς ακριβώς θα προσπαθήσει να στηρίξει κάθετα το Switch;
Κατά τα λοιπά, παντού υπάρχουν leaderboards και, ευτυχώς, Challenges που αντιμετωπίζονται ως ξεχωριστό mode του παιχνιδιού. Εδώ η φαντασία όποιων έθεταν τις ειδικές απαιτήσεις έχει σκαμπανεβάσματα. Μια δόση θα βρεθείτε με άπειρες ζωές και στόχο για συγκεκριμένο ελάχιστο σκορ σε πεπερασμένο χρονικό διάστημα, σε άλλη περίπτωση πρέπει να αφήσετε σκάφη σας να παγιδευτούν και ύστερα να τα απελευθερώσετε και πάλι σε συγκεκριμένο χρόνο και πάει λέγοντας. Είναι ένας τρόπος να γίνει το κάτι ακόμη.
Όσο για το τους τίτλους τους ίδιους, τα πράγματα είναι, αναμενόμενα πάντως, ανάμεικτα. Το The Tower Of Druaga για παράδειγμα έχει μεν ειδική βαρύτητα αλλά δύσκολο να το απολαύσει κανείς πλέον ακόμη κι αν έχει ροπή προς το retro gaming. Τα Galaga στέκονται καλύτερα, αναρωτιέται κανείς όμως πόσο θα ασχοληθεί ο κόσμος με το πρωτότυπο όταν στο ίδιο πακέτο υφίσταται και το remake του ουσιαστικά, το Galaga ’88. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τα Rolling Thunder και Rolling Thunder 2, προπομπούς του Shinobi της SEGA. Εδώ μάλιστα έχουμε κανονικό sequel με δυνατότητα συμμετοχής δεύτερου παίκτη και άλλες βελτιώσεις. Το Pac-Man παραμένει Pac-Man ασφαλώς. Το Tank Force είναι μάλλον η περίπτωση που μας αφήνει πιο αδιάφορους. Υπάρχει όμως και το Splatterhouse, οπότε έχουμε για πρώτη φορά αίματα να κυλούν σε συλλογή Namco Museum.
Ο πρωταγωνιστής της παρέας όμως είναι το Pac-Man Vs. Ταυτόχρονα είναι και η πρώτη φορά που περιλαμβάνεται τόσο νέος τίτλος σε συλλογή της Namco. Δηλαδή τίτλος της προηγούμενης δεκαετίας, μιας και το είδαμε πρώτη φορά στο GameCube το 2003. Τώρα, όπως και τότε, ένας παίκτης έχει το ρόλο του Pac-Man και έως τρεις είναι τα φαντάσματα. Κι όποιο φάντασμα τσακώσει τον Pac-Man παίρνει τη θέση του για τον επόμενο γύρο κυνηγητού. Στο GameCube όλο αυτό απαιτούσε τη σύνδεση τριών Game Boy Advance στην κονσόλα αφού, μεταξύ άλλων, το σκεπτικό είναι πως εκείνοι που ελέγχουν τα φαντάσματα έχουν περιορισμένο οπτικό πεδίο, δεν βλέπουν όλο το χάρτη, κι όποιος χειρίζεται τον Pac-Man έχει πλήρη εικόνα για να μην αδικείται χωρίς λόγο. Δηλαδή σχεδόν κανείς δεν έχει παίξει το παιχνίδι αυτό όπως έπρεπε στο GameCube, ενώ η έκδοσή του στο DS δεν το καθιστούσε έτοιμο για σαλόνια όπως στην περίπτωση του Switch. Έχουν γίνει και τεχνικές προσαρμογές σε βασικό επίπεδο, οπότε μπορούμε να μιλάμε για περίπου remaster, όχι απλή μεταφορά και emulation.
Και επειδή και πάλι η συμμετοχή επιπλέον παικτών είναι λίγο περίεργη υπόθεση, γίνονται βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση εδώ. Ναι μεν το Switch είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή για δεύτερο παίκτη, ή και περισσότερους αν υπάρχουν αρκετά Joy-Cons τριγύρω, αλλά είπαμε, δεν μπορούν να βλέπουν όλοι την ίδια εικόνα. Οπότε αν θέλουν όλοι να βλέπουν την ίδια οθόνη, αναγκαστικά θα μείνουν στο ρόλο του φαντάσματος και ο έλεγχος του Pac-Man μεταφέρεται στην τεχνητή νοημοσύνη. Με δύο Switch όμως τα πράγματα αλλάζουν. Ιδανικά στη μεγάλη οθόνη είναι τα φαντάσματα και, ξεχωριστά, σε table top mode, ο παίκτης που χειρίζεται τον Pac-Man. Και το σενάριο αυτό δεν απαιτεί δύο αντίτυπα του παιχνιδιού. Ένα αρκεί, μαζί με ειδική εφαρμογή που διατίθεται μέσω eShop, χωρίς επιπλέον χρέωση. Η ρύθμισή της είναι τουλάχιστον άχαρη υπόθεση αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Ειδικά από τη στιγμή που, γενικότερα στη συλλογή, υπάρχουν ευκολίες όπως άλμα από το ένα παιχνίδι στο άλλο χωρίς να απαιτείται η έξοδος στο κεντρικό μενού και άλλα παρόμοια που δεν ήταν αυτονόητα στην κατηγορία.
Με τα πάντα ρυθμισμένα, η εμπειρία είναι ό,τι πρέπει μεν για παρέα, αναμενόμενα όμως όχι για μεγάλα διαστήματα. Όπως συμβαίνει έτσι κι αλλιώς με τα περισσότερα party games, έστω κι αν εδώ μετρά περισσότερο η ικανότητα κάθε παίκτη σε σχέση με την κατηγορία εκείνη. Όλα τα πάνω εξασφαλίζουν τα ανάμεικτα συναισθήματα που προκαλεί το Namco Museum, τόσο ως ιδέα και η εφαρμογή αυτής, όσο και η ομάδα των τίτλων που περιλαμβάνεται στο πακέτο. Με το Switch να έχει όντως άλλον αέρα σε retro και indie, θέλαμε να προσπαθήσει περισσότερο η Bandai Namco. Πολύ περισσότερο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity