Ο παίκτης κινείται σε μια όμορφη, μικρή πόλη της Αγγλίας, η οποία εμφανίζεται παρατημένη χωρίς εμφανή λόγο. Καθώς διασχίζει τους δρόμους της, ο παίκτης ανακαλύπτει διάφορες ενδείξεις, ηχητικές και μη, που ρίχνουν λίγο φως στο μυστήριο που επικρατεί γύρω του. Μέσα σε λίγη ώρα, ο πρωταγωνιστής γνωρίζει βασικά μέλη της κοινότητας, χωρίς όμως να τα συναντά ποτέ στην πραγματικότητα. Ο παίκτης ακολουθεί μια περίεργη φωτεινή σφαίρα η οποία παίζει το ρόλο του οδηγού σε έναν τίτλο που δεν προσφέρει καμία βοήθεια.
Το Everybody’s Gone to the Rapture είναι ένας ακόμα περίεργος, ιδιαίτερος τίτλος της The Chinese Room.
Σε κρίσιμα σημεία ο πρωταγωνιστής μετατρέπεται σε θεατή στιγμών από τις ζωές των κατοίκων της πόλης, στιγμές που εμφανίζονται λουσμένες και αυτές στο φως, ως μια μορφή ανάμνησης που ζωντανεύει μπροστά του. Οι στιγμές αυτές και τα διάφορα στοιχεία που βρίσκει ο παίκτης κατά την αναζήτησή του, του επιτρέπουν να μάθει λεπτομέρειες, αλλά και να γνωρίσει τα πάθη, τα μυστικά, τις σχέσεις μιας κοινότητας ανθρώπων που φαίνεται να μην υπάρχει πια. Η ιστορία ξεδιπλώνεται ελεύθερα, χωρίς ιδιαίτερη σειρά. Ο παίκτης καλείται να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη, να δώσει ένα νόημα σε γεγονότα που αρχικά φαίνεται να μη συνδέονται μεταξύ τους. Η κλιμάκωση σίγουρα δεν απαντά σε όλα τα ερωτήματα, επιτρέποντας ερμηνείες και προβληματισμούς.
Ο παίκτης κινείται σε μια όμορφη, μικρή πόλη της Αγγλίας, η οποία εμφανίζεται παρατημένη χωρίς εμφανή λόγο.
Και όμως, το Everybody’s Gone to the Rapture δεν μπορεί να φτάσει εύκολα στον προορισμό του. Το διαδραστικό στοιχείο εμφανίζεται πολύ περιορισμένο, καθώς ο παίκτης αλληλεπιδρά με ελάχιστα πράγματα και μπορεί να κάνει ακόμα λιγότερα. Ως θεατής απολαμβάνει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, αλλά ως παίκτης κουράζεται χωρίς λόγο. Του δίνεται ένας πανέμορφος κόσμος, γεμάτος μυστικά, προκαλείται να εξερευνήσει, αλλά η ίδια η εξερεύνηση είναι επίπονη. Ο ρυθμός με τον οποίο κινείται είναι απίστευτα αργός και το κουμπί του sprint δεν βοηθάει ιδιαίτερα, αφού χρειάζεται αρκετά δευτερόλεπτα για να ενεργοποιηθεί και η διαφορά δεν είναι ουσιαστική. Η τιμωρία της αργής κίνησης κάνει την εξερεύνηση κουραστική και υποχρεώνει τον παίκτη να ακολουθεί πιστά τις φωτεινές σφαίρες, μην τολμώντας να ξεστρατίσει από τη βασική ιστορία. Η αντίφαση που θέλει την ιστορία να ξετυλίγεται περισσότερο από αυτού του είδους τα ξεστρατίσματα γεννά ερωτήματα ως προς τις σχεδιαστικές αποφάσεις της ομάδας ανάπτυξης. Ο παίκτης θα χαθεί ακόμα κι έτσι. Οι φωτεινές σφαίρες δεν κινούνται πάντα λογικά, ενώ και η περιέργεια οδηγεί σε εξερεύνηση. Αλλά το να χαθεί κανείς σε έναν τέτοιο κόσμο, όπου η ταχύτητα της κίνησης τιμωρεί, σημαίνει ότι το πισωγύρισμα και οι ανούσιοι κύκλοι οδηγούν σε απογοήτευση, ίσως και εκνευρισμό.
Και είναι κρίμα. Κρίμα γιατί η ιστορία έχει το ενδιαφέρον της, οι πρωταγωνιστές της κλέβουν την παράσταση χωρίς καν να ανεβαίνουν στο “σανίδι” και τα θέματα που αγγίζονται γεννούν απορίες και σκέψεις. Ακόμα και η καλλιτεχνική απόδοση του κόσμου, μιας ειδυλλιακής πόλης που γνώρισε το κακό, μειώνεται στα μάτια του παίκτη όταν αντιλαμβάνεται τον κόπο που απαιτεί η εξερεύνησή της. Κόπο που δύσκολα θα καταβάλλουν οι περισσότεροι, πόσο μάλλον αυτοί που αποφεύγουν τις μη ξεκάθαρες εμπειρίες ή φοβούνται τις τολμηρές, μη συνηθισμένες, προτάσεις.
Κρίμα που μια καλή προσπάθεια κατέληξε "άκαρπη". Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Λένε από τα λάθη σου μαθαίνεις και μετά από μια επίπονη διαδικασία βγαίνουν τα αριστουργήματα...
Αν και στα περισσοτερα sites η κριτικη ειναι ιδια με το enternity εκει επεσαν οκταρια,εννιαρια ενω εδω 6 και πολυ σωστα γιατι οταν εναν παιχνιδι δεν ειναι παιχνιδι αλλα απλα ενας αργος περιπατος τοτε δεν αξιζει κατι παραπανω
Η μικρή διάρκεια γιατί είναι θετικό;
@Sephiroth. Δεν ήταν λάθος:).
@rigaspapas Η μικρή διάρκεια σε έναν τίτλο που καταντάει κουραστικός παρά το ενδιαφέρον του είναι, δυστυχώς για αυτόν, θετικό στοιχείο.