Αυτήν την εβδομάδα συνέβη το αναπάντεχο. Έγινε σκοτωμός στο Facebook Group του Enternity για το αν έπρεπε ή δεν έπρεπε να συνεχιστεί η ιστορία του The Last Of Us, είπε να πιαστεί από κάπου εκεί ο αρχισυντάκτης, άνοιξε στο συρτάρι με τα αρνητικά πρόσημα, μπερδεύτηκε, έπιασε δύο μείον αντί για ένα, κατέληξε με συν και το αντικείμενο συζήτησης, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, πήρε θετική χροιά. Και όλοι οι φούρνοι της οικουμένης σήκωσαν ανάστημα και βροντοφώναξαν: «Χαίρε Druckmann! Οι μελοθάνατοι σε χαιρετούν!».
Έκτωρ Αποστολόπουλος
H σχέση μου τα sequels ήταν διαχρονικά σχετικά ήπια και χωρίς ιδιαίτερους συναισθηματισμούς, με αποτέλεσμα όταν άλλαζε λίγο η ιστορία, κάποιος χαρακτήρας ή αν το σενάριο δεν μπορούσε να ακολουθήσει το «έπος» του προηγούμενου παιχνιδιού, να μη με ενοχλεί ιδιαίτερα.
Περιπτώσεις όμως, σαν τα Final Fantasy XII, The Legend Of Zelda II: The Adventure of Link, διάφορα sequels του Sonic The Hedgehog ή του Castlevania 64 με ξενέρωναν απεριόριστα. Είτε γιατί ήταν κακά από άποψη gameplay, είτε γιατί δεν μου καθόταν καλά στο μάτι (και προφανώς στο χέρι) η διαφορετική προσέγγιση ως προς το gameplay τους. Αυτός είναι και ο λόγος που δύσκολα θα πω ότι δεν θα ήθελα να δω ένα sequel για κάποιο παιχνίδι από άποψη σεναρίου. Οι καλοί σεναριογράφοι θα βρουν την άκρη να δώσουν μια καλή συνέχεια σ’ ένα βιντεοπαιχνίδι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Περιπτώσεις όπως τα Uncharted 2 και Rise of the Tomb Raider τα έκαναν όλα σωστά, με ακόμη καλύτερη ροή. Το Batman Arkham City ήταν άλλο ένα παιχνίδι που δεν περίμενα ότι θα βγει τόσο καλό όσο ο προκάτοχός του. Με τους developers να κάνουν ουσιαστικά την καλύτερη δυνατή επιλογή, δημιουργώντας ένα παιχνίδι με τη λογική «the bigger, the better», η οποία λειτούργησε ακριβώς επειδή βασίστηκαν στο ήδη φοβερό gameplay και στο πλούσιο πορτφόλιο χαρακτήρων που τους προσέφερε το Batman ως franchise. Κάτι που έχει λειτουργήσει και στο παρελθόν σε παιχνίδια διαφορετικού τύπου, όπως στην περίπτωση του Pokémon Gold/Silver. Περισσότερα Pokémon, ένας δεύτερος κόσμος που συνέδεε το παρελθόν με το παρόν και το πλάνο λειτούργησε άψογα.
Άρα η συνταγή για ένα καλό sequel είναι το πάντρεμα της φιλοσοφίας «ομάδα που νικάει, δεν αλλάζει» με ακόμη πιο πλούσιο περιεχόμενο; Όχι πάντα και, μάλιστα, θα μπορούσα να πω ότι σ’ ένα πολύ πρόσφατο sequel που το φοβόμουν, λειτούργησε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση με καταπληκτικό τρόπο. Το God of War στο PS4 μπορεί να μην αποτελεί ένα τυπικό sequel, αλλά εγώ δεν μπορώ να το δω εντελώς ψυχρά ως ένα reboot. Και η αλήθεια είναι ότι η σειρά God of War με είχε κουράσει και θεωρούσα ότι, ναι, μετά από τόσα παιχνίδια και τέτοιο φινάλε, δύσκολα θα βρει κανείς τρόπο να επαναφέρει τη θρυλική αυτή σειρά στο προσκήνιο, χωρίς να παρουσιάσει κάτι λιγότερο εντυπωσιακό ή κάτι που να μη το βαρεθείς από άποψη gameplay.
Και τι έκανε η SIE Santa Monica Studio; Άλλαξε τα πάντα: gameplay, οπτική, περιβάλλον, ακόμα και βασικά κομμάτια του χαρακτήρα του ίδιου του Kratos και το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Παράλληλα πετούσε μικρές (άλλα άκρως σημαντικές) στιγμές από τα προηγούμενα παιχνίδια που λειτουργούσαν μ’ έναν ιδιαίτερα συναισθηματικό τρόπο για όσους αφιέρωσαν εκατοντάδες ώρες σε αυτό το franchise. Τεράστιες αλλαγές (ξήλωμα) και μικρές δόσεις από το παρελθόν με έκαναν να περιμένω πως και πως τη συνέχεια ενός franchise του οποίου ο κύκλος θεωρούσα ότι είχε κλείσει.
Υ.Γ.: Από τη στιγμή που η σειρά Darksiders δεν χάθηκε εξαιτίας του κανονιού που βάρεσε η THQ και με την Nintendo να ανακοινώνει sequel για το The Legend of Zelda: Breath of the Wild, είμαι υπερκαλυμμένος από sequels που θα ήθελα να δω, δεν έχω άλλες απαιτήσεις.
Σταύρος Βέργος
Κατά τη διάρκεια μιας ιστορίας, το να ασχολείσαι περισσότερο στο set-up ενός sequel ή να διαθέτεις πολύ χρόνο στο να δημιουργήσεις τις βάσεις του κόσμου είναι δείγμα κακής γραφής. Είναι επίσης και η τάση στη βιομηχανία του θεάματος, στην ανάγκη για δημιουργία νέων IP και κατά συνέπεια σταθερής εισοδηματικής ακολουθίας. Κανένας τίτλος δεν είναι εν δυνάμει ένα one shot. Ακόμη και αν εξαιρέσουμε τους μετόχους που προφανώς επιθυμούν επιπλέον έσοδα μετά από μια καλή πρώτη πορεία και οι ίδιοι οι δημιουργοί θέλουν να συνεχίζουν να εξερευνούν τους χαρακτήρες και τον κόσμο που έπλασαν.
Τα Uncharted τα έπαιξα όλα μαζεμένα σε διάστημα δύο μηνών, έχοντας εκ τον προτέρων την γνώση για την πορεία της σειράς. Τι άλμα ήταν αυτό μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου παιχνιδιού; Από άποψη gameplay και αφήγησης, πλοκής και εξέλιξης χαρακτήρων το Uncharted 2 έπιασε τα πάντα από το συμπαθητικό πρώτο μέρος και τα γιγάντωσε. Μόνο το τέταρτο μέρος έκανε εξίσου τεράστιο άλμα. Μετά από πιέσεις του Μάνου είχα μια πρώτη επαφή με το Alpha Protocol και ενώ έβλεπα τα σημεία τα οποία είχαν θέμα, έβλεπα και τη μαγιά που υπήρχε στο παιχνίδι. Θα μπορούσε το Alpha Protocol να έχει μια συνέχεια σαν σειρά; Φυσικά. Όπως δόθηκε και στο Mass Effect μια τέτοια ευκαιρία.
Αυτό που αγαπώ περισσότερο στα sequels είναι όταν φαίνεται πως οι δημιουργοί τα χρησιμοποιούν σαν ένα μέσο για να διηγηθούν μια αυτοτελή ιστορία. Γιατί εκεί φαίνεται και η ποιότητα ενός σεναριογράφου. Το continuity είναι θέμα λογιστικής, το lore είναι το φόντο πάνω στο οποίο αποτυπώνεται η πλοκή. Διάλογος, εξέλιξη χαρακτήρων, η επιλογή των σκηνικών, η δημιουργία τριβών και συγκρούσεων, αυτά είναι τα εργαλεία ενός καλού σεναριογράφου. Και στην περίπτωση των sequels ο σεναριογράφος μπορεί, χωρίς εμμονή και επιτηδευμένη προβολή, να δείξει λούπες και κοινά στοιχεία μεταξύ δύο ιστοριών και πώς οι χαρακτήρες αποκλίνουν ή επαναλαμβάνουν τις πράξεις τους, αλλάζουν ή και μένουν στάσιμοι στους άξονες στους οποίους περιστρέφονται. Δεν υπάρχει τίτλος που να μην του αξίζει sequel. Υπάρχουν μόνο sequels που δεν τους αξίζουν συγκεκριμένοι σεναριογράφοι.
Δημήτρης Βούρδας
Κάθε φορά που ανακοινώνεται το sequel ενός τίτλου, ειδικά κάποιου που στο τέλος του δεν είχε ιδιαίτερη σημασία η συνέχεια της ιστορίας του, εκδηλώνεται το ίδιο συναίσθημα. Θα είναι άραγε κάτι που έγινε απλά και μόνο για να εξακολουθεί να υπάρχει ένα franchise στην αγορά; Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκετές φορές έχουμε δει κυκλοφορία που δημιουργήθηκε απλά για να καλύψει ένα ούτως ή άλλως δυσαναπλήρωτο κενό κι εντυπωσίασε άπαντες. Επειδή, όμως, ο αριθμός των κακών sequels παραμένει ακόμη πολύ υψηλός, δεν γίνεται εφικτό να φύγει αυτή η αίσθηση.
Σίγουρα όταν βλέπεις ποιοτικά sequels όπως το Mass Effect 2, οποιαδήποτε σκέψη για την αφαίμαξη κάθε πιθανής ρανίδας στην αγορά πάει χαμένη. Εάν μπορεί να εξασφαλιστεί η ποιότητα κι η ιστορία μπορεί να συνεχιστεί παρά τις όποιες επιφυλάξεις, τότε το τελευταίο πράγμα που θα απασχολήσει κάθε παίκτη είναι το κίνητρο για την αγορά του παιχνιδιού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μάλιστα, οι δημιουργοί όχι μόνο ανανέωσαν το βασικό πυρήνα του παιχνιδιού, αλλά προσέθεσαν νέα στοιχεία και έδωσαν στην αγορά έναν τίτλο που ακόμη και σήμερα θεωρείται must για όλους όσους ασχολούνται με το είδος.
Με βάση αυτό, γίνεται ακόμη περισσότερο αντιληπτό πως το Mass Effect 2 είναι η εξαίρεση σε έναν κανόνα που επιβεβαιώνεται συνεχώς. Αυτός ο φόβος δεν σταματά να παρουσιάζεται διαρκώς και δεν είναι λίγες οι φορές που, παρά τη φανερή λατρεία για έναν τίτλο, συνδυάζεται με την απροθυμία για μια πιθανή συνέχεια της ιστορίας. Προσωπικά, κάθε φορά που διάβαζα για την προσπάθεια της Remedy να δημιουργήσει το επόμενο μέρος του Alan Wake, ενός τίτλου που έμοιαζε να ολοκληρώνεται, έστω με τα πρόσθετα DLC που κυκλοφόρησαν λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία, ανησυχούσα. Ευτυχώς, αυτό δεν έγινε, παρότι οι άνθρωποι της εταιρείας προσπάθησαν. Για να ολοκληρωθεί όλο αυτό, η εμφανής ποιότητα του Quantum Break και τα άκρως ενθαρρυντικά σχόλια για το νέο Control αποδεικνύουν πως μερικές φορές είναι προτιμότερο για μια εταιρεία να μην μένει προσκολλημένη σε κάποια video games, όσο πετυχημένα κι αν είναι αυτά, και να συνεχίζει την προσπάθειά της στα περιβόητα νέα IP.
Παρά ταύτα, εδώ κι έναν χρόνο η αναμονή για το Borderlands 3 ήταν τεράστια. Το προαναφερθέν συναίσθημα υπήρχε, όμως σε αυτές τις περιπτώσεις το μεγάλο κενό από την προηγούμενη κυκλοφορία και το γεγονός πως είναι η τρίτη κι όχι η δεύτερη συνέχεια, παίζουν το ρόλο τους. Α, και εξαιτίας των 2 αυτών χαρακτηριστικών, περιμένω και τη νέα δημιουργία της Playdead μετά το Limbo και το Inside. OK, το τελευταίο δεν είναι αυστηρά sequel, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε.
Νικήτας Καβουκλής
Έχοντας παίξει και εξερευνήσει από άκρη σε άκρη τα δύο πρώτα inFamous, τα οποία είχα απολαύσει σε μέγιστο βαθμό, θεώρησα πως ό,τι είχαν να μας πουνε οι δημιουργοί μάς το είπαν. Το γεγονός ότι αποφάσισαν μετά να μας σερβίρουν το Second Son, χάλασε την άποψη που είχα σχηματίσει για τη σειρά. Άλλος πρωταγωνιστής, άλλο σκηνικό, ιστορία με την οποία δεν μπορούσα να δεθώ πνευματικά. Πραγματικά κρίμα. Θα έπρεπε οι δημιουργοί να βάλουν ένα στοπ τη στιγμή που έπρεπε. [σ.α.: ΜΕ ΑΠΟΛΥΩ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΥΘΙΞΙΑΣ.]
Θα γυρίσω τώρα σχεδόν 30 χρόνια πίσω, για να θυμηθώ το Rainbow Islands. Παίζοντας σχεδόν καθημερινά τότε το Bubble Bobble και έχοντας ανακαλύψει όλα τα μυστικά που έκρυβε, δεν θεωρούσα πιθανό ένα sequel να μπορέσει να μου κεντρίσει εξίσου το ενδιαφέρον. Και όμως, από τη στιγμή που εκείνη η τεράστια δισκέττα 5 1/4'' του Rainbow Islands μπήκε στο drive του Commodore 64, αναπαύτηκε για τα καλά κι εγώ δεν ήθελα με τίποτα να τη βγάλω. Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερός που είχα τη χαρά και, γιατί όχι, την τιμή να ζήσω εκείνες τις χρυσές εποχές του gaming.
Απωθημένο έχω να δω ένα ακόμα sequel του Syphon Filter. Αν και έχουν περάσει από τα χέρια μου όλα τα παιχνίδια της σειράς, δεν ένιωσα κορεσμό σε καμία περίπτωση. Άντε ρε συ Bend Studio, φτιάξε μια σύγχρονη περιπέτεια με Gabriel Logan και Lian Xing να γουστάρουμε.
Νίκος Λυμπέριος
Το να δημιουργήσεις τη συνέχεια ενός παιχνιδιού, πόσο μάλλον όταν αυτός ο τίτλος έχει πετύχει, έχει μαζέψει την αγάπη του κόσμου και έθεσε τις βάσεις για έναν υπέροχο κόσμο είναι μια τεράστια ευθύνη για τους δημιουργούς. Όχι μόνο θα πρέπει να φτάσεις την ποιότητα που προσέφερε το πρώτο μέρος του παιχνιδιού σου, θα πρέπει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να δώσεις το κάτι παραπάνω, τόσο όμως όσο χρειάζεται για να μην κινδυνεύσεις να φύγεις πολύ μακριά από το αρχικό παιχνίδι, γιατί κινδυνεύεις να ενοχλήσεις τη βάση χρηστών σου.
Με αφορμή λοιπόν αυτό το θέμα και έχοντας την τύχη (για τους λόγους του άρθρου) χτες να τελειώσω το Final Fantasy X-2 ήταν πανεύκολη η επιλογή μου. Ο τίτλος χτύπησε όλα τα λάθος κουτάκια αναφορικά με το τι θα έπρεπε να έχει μια συνέχεια. Η χειρότερη ζημιά που προέκυψε είναι η αλλοίωση των βασικών πρωταγωνιστών, αφού η αλλαγή της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα τους τους έριξε στα μάτια του κοινού και κατέστρεψε αυτό που χτίστηκε στο πρώτο μέρος. Μηδενίστηκε ο άθλος τους και η αξία που είχαν όλες τους οι θυσίες και, τέλος, με την ανάσταση του Tidus, χάνεται και αυτή η ιδιαίτερη αίσθηση που έρχεται με την απώλεια ενός αγαπητού προσώπου. Στην περίπτωση δε του είδους, RPG δηλαδή, η χρήση των ίδιων πρωταγωνιστών δημιουργεί το εξής παράδοξο. Πώς εξηγείς στο κοινό το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές, έχοντας φτάσει στο τέλος του προηγούμενου παιχνιδιού να είναι πανίσχυρα πλάσματα, με το επόμενο να είναι ξανά στο μηδέν από θέμα ικανοτήτων; Στην περίπτωση του Χ-2 δεν εξηγείς και μάλλον «σε όποιον αρέσει» θα ήταν το motto.
Στην αντίπερα όχθη και με μεγάλη δυσκολία γιατί υπάρχουν πολλές επιλογές έξοχων sequels (ενδεχομένως αν σε ένα μήνα μου γινόταν η ίδια ερώτηση θα επέλεγα τυχαία άλλο παιχνίδι), θα έλεγα σήμερα το Uncharted 2 της Naughty Dog. Το Uncharted 2: Among Thieves πήρε όλα τα καλά στοιχεία του πρώτου τίτλου της σειράς και τα ανέβασε στο 100%. Εκρηκτικά set-pieces που κόβουν την ανάσα; Check. Εξαιρετική ανάπτυξη των χαρακτήρων τόσο ατομικά όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις; Check. Περαιτέρω βελτίωση του οπτικοακουστικού τομέα; Check. Βελτίωση του gameplay του παιχνιδιού χωρίς προσθήκη νέων στοιχείων αλλά με fine tuning του ήδη υπάρχοντος ώστε το κοινό να αισθάνεται σαν στο σπίτι του; Check. Ένα στοιχείο που δείχνει το πόσο καλό sequel ήταν το Uncharted 2 είναι οι ομοιότητες (όχι απόλυτες) που φαίνεται να υπάρχουν με το Uncharted 4. Τώρα, στην ερώτηση για το ποιο παιχνίδι θέλω να δω να συνεχίζεται με sequel, δεν ξέρω αν θα απαντούσα απόλυτα με το όνομα ενός τίτλου γιατί δεν είναι ένα το παιχνίδι που μου αρέσει και θα ήθελα να συνεχιστεί, αλλά θα έλεγα ότι μιλάμε για προΐόντα προς κατανάλωση και με δεδομένο ότι αυτού του είδους το προΐόν που μας αρέσει έχει αρχή και τέλος, είναι πιθανό να θέλαμε μελλοντικά να συνεχιστεί με ένα νέο κεφάλαιο. Εκεί βρίσκεται και η διαφωνία με το αν πρέπει ή όχι να συνεχιστεί κάτι. Αν υπάρχει κοινό ας συνεχιστεί, αν κάλλιστα μπορεί να συνεχιστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τότε όλοι βγαίνουν νικητές.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Αααα η περιβόητη κατάρα των sequel. Οι τίτλοι που κατά κανόνα δεν καταφέρνουν ποτέ να είναι τόσο καλοί όσο οι προκάτοχοί τους. Τι να πρωτοθυμηθώ. Την απογοήτευση (και τα νεύρα) του Prince of Persia: Warrior Within [σ.α.: Γνωστό και ως Πρινς Οφ Πέτσα.] (αλλά και των επόμενων σχετικά αδιάφορων τίτλων της σειράς) μετά το εκπληκτικό Sands of Time; Τα Crash Bandicoot της Activision (που προσπάθησαν να ακουμπήσουν τις δημιουργίες της Naughty Dog, αλλά δεν); Τα αδιάφορα Resident Evil 5 (μα πόσο κακό γράψιμο πια;) και 6 μετά το αποκορύφωμα της σειράς (ευτυχώς κάτι πήγε να γίνει με το 7); Ή τα άχρωμα Silent Hill μετά το 2;
Από την άλλη, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το σοκ του Uncharted 2, που έδωσε στη σειρά τον αέρα του blockbuster που απολαμβάνει μέχρι και σήμερα ή την ανακούφιση που ένιωσα με το Assassin’s Creed ΙΙ μετά το ρηχό πρώτο μέρος. Επίσης δεν ξεχνάω Jak II για το όραμά του ή το Halo 2 για τα απολαυστικά co-op sessions με μερικούς από εδώ μέσα [σ.α.: Αναστεναγμός Πρέκα™].
Φυσικά και δεν θα σας κάνω τη χάρη να πω ποια sequel δεν θέλω με τίποτα να δω. Και αυτό γιατί πάντα (αν δεν μπορείς να το αποφύγεις δηλαδή) έχει ενδιαφέρον να βλέπεις μια δεύτερη (ή και τρίτη) προσπάθεια από κάποια εταιρεία, αρκεί φυσικά να γίνεται για τους σωστούς λόγους. Γιατί να μη δούμε ένα νέο Days Gone, πιο οργανωμένο, πιο ολοκληρωμένο, ειδικά τώρα που η ομάδα ανάπτυξης έχει περισσότερη εμπειρία; Ακόμη και η αφορμή του άρθρου, το The Last of Us, που πολλοί βιάζονται να καταδικάσουν την κίνηση με το Part II, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο λόγω του προκατόχου του, όσο και για τη μαεστρία της ομάδας πίσω του, που σίγουρα μπορεί να προσφέρει έναν τίτλο το ίδιο ενδιαφέροντα και, γιατί όχι, ακόμη καλύτερο;
Τώρα όσον αφορά στο τι θα ήθελα να δω από sequel, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Horizon Zero Dawn, το οποίο με εξέπληξε ευχάριστα τόσο με το lore όσο και με τη συμπαθεστάτη Aloy. Θα ήθελα, επίσης, να δω ένα Silent Hill της προκοπής, κυρίως γιατί, νισάφι πια, θέλω ένα καλό Silent Hill. Και φυσικά περιμένω το Metroid Prime 4, αν και για την ώρα κρατάω μικρό καλάθι, αλλά και ένα ολοκαίνουριο Ratchet and Clank. Θα έλεγα και το Half-Life 3, αλλά εντάξει.
Πλάτων Πέππας
To sequel, με τη γενική του έννοια, είναι ένα φαινόμενο αναπόφευκτο. Σκεφτείτε το The Empire Strikes Back, χωρίς το πρώτο Star Wars. Ναι, μπορεί να παραμένει μια πάρα πολύ καλή ταινία ούτως ή άλλως, όμως οι χαρακτήρες μάς είναι ήδη γνώριμοι, φιλίες και έχθρες έχουν σχηματιστεί από το πρώτο μέρος και κάπως έτσι αφήνεται ελεύθερη η γραφή προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Είτε για να εξυπηρετήσει τη διεύρυνση του κόσμου, είτε για να εμβαθύνει στους χαρακτήρες που ήδη ξέρουμε. Αλλά ας μη μείνουμε στη μονόπλευρη εξέταση από τη σκοπιά των δημιουργών.
Τμήματα μάρκετινγκ μπορούν άνετα να βασίσουν ολόκληρες καμπάνιες σε γνώριμες μορφές για το κοινό, ενώ αν το πρώτο μέρος αποτέλεσε επιτυχία, εμπορική, κριτική ή και τα δύο, έχουν ακόμα πιο εύκολη δουλειά για την προώθηση μιας συνέχειας. Φυσικά για τους ίδιους λόγους και το ίδιο το κοινό είναι πιο εύκολο να δεχθεί το sequel ενός επιτυχημένου παιχνιδιού, παρά έναν ολοκαίνουριο τίτλο.
Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα sequel, όσο φυσικά αυτά δεν προφέρουν μια αντιγραφή του πρωτότυπου, παρά το σέβονται ως έμπνευση και χτίζουν πάνω σε αυτό. Και ευτυχώς η βιομηχανία μάς έχει προσφέρει τέτοια παραδείγματα σε αφθονία. Half-Life 2, Halo 2 & Halo 3, Red Dead Redemption 2, Assassin’s Creed II, God Of War (2018) και η λίστα μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον.
Υπάρχει δυστυχώς και η αντίθετη πλευρά του νομίσματος, δηλαδή sequel που κανείς δεν ζήτησε και αποδείχθηκαν λιγότερο ποιοτικά του αναμενόμενου. Χαρακτηριστικά θυμάμαι την απογοήτευση που ένιωσα παίζοντας το Knights Of The Old Republic 2, έναν τίτλο που δεν κατάφερε (παρά τις καλές του στιγμές) να φτάσει σε καμία περίπτωση τα επίπεδα ποιότητας και ολοκλήρωσης του πρωτότυπου. Επίσης θεωρώ πως υπάρχουν ιστορίες που τα είπαν όλα με ένα ή περισσότερα sequel και καλό θα ήταν να περάσουν στο παρελθόν και να πάμε για κάτι καινούριο. Με χαρακτηριστικότερο όλων κατ’ εμέ το παράδειγμα του BioShock. Ένας κόσμος, ένας κύκλος, για όσους τα έχουν τελειώσει, που έκλεισε ιδανικά με το Infinite και τα δύο μέρη του Burial at Sea, καταλήγοντας ακριβώς εκεί που ξεκίνησε.
Παρόλα αυτά στη βιομηχανία μας υπάρχει και πάρα πολύ υλικό που έχει μείνει ανεκμετάλλευτο. Μιλώντας για μένα, θα ήθελα πολύ να δω μια συνέχεια ή μια επανεμφάνιση του Enslaved: Odyssey To The West, φυσικά από την Ninja Theory που εκτιμώ και σέβομαι. Ή μια διασκευή του Black, ενός αριστουργηματικού FPS που κυκλοφόρησε στο τέλος της προπροηγούμενης γενιάς και ξεχάστηκε εκεί.
Πάντα όμως θα υπάρχουν τρεις λέξεις που το άκουσμά τους και μόνο θα με εκνευρίζει. Τρεις λέξεις που αποδεικνύουν πως τα videogames είναι καταδικασμένα, στο μυαλό των διοικούντων του κλάδου αυτού, να μην αποτελέσουν ποτέ τέχνη, παρά έναν τρόπο να βγει περισσότερο χρήμα. Half-Life 3.
Ας αφήσουμε όμως τους προδότες κατά μέρος και ας «οπλίσουμε» τα χειριστήρια μας, διότι ο έφηβος που θα κατοικεί για πάντα μέσα στον υπογραφοντα, σύντομα ευελπιστεί να απολαύσει τη συνέχεια των περιπετειών του Ryo Hazuki. Η ελπίδα, πεθαίνει πάντα τελευταία λένε. [σ.α.: Φτου, φτου, φτου, φτου που θα πεθάνει η Nozomi έστω και τελευταία, ουστ από ‘κεί, κουνήσ’ απ΄τη θέση σου, απαπαπαπά, φτου, φτου φτου, να χαθείς να χάνεσαι.]
Μάνος Βέζος
Προσπαθώ να σκεφτώ sequel που με εξέπληξε ευχάριστα χωρίς να το περιμένω καθόλου και κάπου χάνομαι στην προσπάθεια να θυμηθώ την τελευταία ευχάριστη έκπληξη που θυμάμαι γενικά. [σ.α.: Έλα, ξεκόλλα, αηδία πια.]
Σημασία έχει ότι κατάφερα πάντως. Ήμουν έτοιμος να πω για Uncharted 2: Among Thieves, αλλά διαβάζοντας τις συνεισφορές των υπολοίπων [σ.α.: Μπα; Βάλαμε και Action Replay στη διόρθωση;] θεώρησα ότι εκπροσωπείται επαρκώς (και δικαίως) στην παρούσα στήλη και πως καλό είναι να λοξοκοιτάξω προς κάπου αλλού [σ.α.: Triggered!]. Ήμουν επίσης κοντά στο να διαλέξω το Halo 2 αλλά κι αυτό μια χαρά εκπροσωπείται. Ύστερα μου ήρθε στο μυαλό η ιδανική επιλογή. Και καπάκι την ξέχασα.
Ευτυχώς μου ήρθε ύστερα στο νου το Final Fantasy XIV. Αν δεν είναι αυτό έκπληξη, δεν ξέρω τι είναι. Είχε άθλιο ξεκίνημα, αναγεννήθηκε μέσα από τι στάχτες του με πραγματικό άθλο της Square Enix, με πείσμα που είχαμε να δούμε από την εποχή του Hironobu Sagakuchi, και από τότε με κάθε expansion γίνεται καλύτερο, διηγείται καλύτερες ιστορίες από τα «κανονικά» Final Fantasy των τελευταίων ετών και πρόκειται για MMO στα οποία, προσωπικά, έχω αλλεργία για —τουλάχιστον— πρακτικούς λόγους. Δεν υπήρχε περίπτωση να υποθέσω τίποτα από τα παραπάνω για το Final Fantasy XIV, ούτε όταν πρωτοανακοινώθηκε, ούτε όταν ξεκίνησε η διαδικασία της ριζικής του ανάπλασης, ούτε βασιζόμενος στο προηγούμενο που είχε δημιουργηθεί με το Final Fantasy XI και σίγουρα όχι στο παράδειγμα που είχε θέσει το Final Fantasy XIII, ως παράδειγμα νέας εποχής στο franchise.
Και αμέσως μετά θυμήθηκα και το άλλο που είχα ξεχάσει: Resident Evil 4 [σ.α.: ΞΕΧΝΙΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΑ ΩΡΕ;!]. Είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο να βλέπουμε είδη (ή σχολές τέλος πάντων) να αναπροσδιορίζονται, πριν επηρεάσουν μιμητές τους αλλά ακόμη και άλλα είδη, από τον ίδιο ακριβώς δημιουργό χάρη στον οποίο πήραν, κατά μία έννοια, πρώτη τους πνοή. Στο δικό μου περίγυρο μια φορά, κανείς, μα κανείς, δεν περίμενε τέτοια στροφή και, ακόμη πιο σημαντικό, κανείς δεν περίμενε να είναι τόσο επιτυχημένη, με την «πρώτη» μια τόσο μεγάλη αλλαγή πλεύσης που έφερνε τα πάνω-κάτω, καταπατούσε όλους τους τύπους, κάθε παράδοση και, κόντρα σε κάθε λογική, διατηρούσε το πνεύμα στο οποίο βασίστηκε.
Όσο για sequels που θα προτιμούσα να αποφύγω, οι επιλογές είναι πολλές, όχι, τα Onenchanbara δεν είναι μεταξύ αυτών (να έχουμε και κάτι για να γελάμε δηλαδή), αισθάνομαι όμως υποχρεωμένος να πω ότι με τρομάζει -τουλάχιστον- η ιδέα ενός νέου Metal Gear. Όχι επειδή δεν μπορεί με τίποτα να γίνει καλά ή δεν μπορεί να εξελιχθεί, αλλά διότι δεν πρόκειται να βγει σε καλό όσο η Konami έχει τις προτεραιότητες που έχει, οι οποίες προτεραιότητες όχι χώρο για το απαραίτητο budget δεν αφήνουν, έτσι ούτε χώρος για να καταπιαστεί το κατάλληλο άτομο με τέτοιο εγχείρημα δεν μένει. Πρέπει να αλλάξει τόσο η εταιρεία πρώτα που το όλο ενδεχόμενο σχεδόν ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
Ωστόσο… [σ.α.: Uh oh.] θέλω απεγνωσμένα να δω όντως ένα πραγματικό Metal Gear διά χειρός άλλου. Η τρέλα του Hideo Kojima πάει όπου είναι κι ο ίδιος, αυτό δεν σημαίνει πως δεν χωρά ανανέωση, και καλή ανανέωση, σε μια σειρά που κατέληξε να κουράζεται από τα δράματα της πραγματικότητας οριακά πριν κουραστεί μια για πάντα ο φίλος της σειράς. Η εναλλακτική μου είναι sequel του Zone Of Enders μιας και δεν δέχομαι ότι από τότε κανείς δεν μας έχει κάνει την τιμή να πετύχει ούτε εκείνο το χειρισμό που είχαμε τότε. Που να τον αντέγραφε τουλάχιστον ένα Dragon Ball Z να νιώσουμε ότι δεν πήγε χαμένος ο τότε κόπος. Βέβαια 2 στα 2 games πατάνε σε δημιουργίες του Hideo Kojima, σε IP που ανήκουν στην Konami. Και με τα δεδομένα της προηγούμενης παραγράφου, αυτή η τελευταία δεν θα μπορούσε παρά να λειτουργήσει ως μέθοδος γρήγορης εκμάθησης τη φράσης «φρούδες ελπίδες». [σ.α.: Infinite loop, infinite loop, self-destruct sequence initiated, manual override denied, Fuku-san, do you know any sailors?]
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity