Τι λοιπόν έπαιξε ρόλο γι’ αυτό το κλικ; Ακόμα και μετά από πολλά χρόνια, μετά από αμέτρητα πανίσχυρα μηχανήματα και πανάκριβες παραγωγές, το μηχάνημα που υπάρχει στην καρδιά του καθενός μας εξακολουθεί να δημιουργεί γλυκιές αναμνήσεις, έτσι, χωρίς λόγο. Και μπορεί πλέον τέτοια μηχανήματα, όπως η Amiga, να δείχνουν πρωτόγονα για τα σημερινά στάνταρ, εξακολουθούν να τραβούν την προσοχή μας και να σχηματίζουν το ανόητο χαμόγελο της νοσταλγίας στο πρόσωπό μας. Γιατί όμως; Σε τι διαφέρει εκείνο το μηχάνημα από ένα άλλο; Αν το δούμε ρεαλιστικά, μάλλον σε τίποτα. Μπορεί να υπάρχουν διαφορές σε προδιαγραφές, μπορεί να κυκλοφορούν διαφορετικά παιχνίδια, αλλά στην ουσία υπηρετούν τον ίδιο σκοπό. Κι όμως το ένα πάντα προπορεύεται στη συνείδηση του χρήστη, ακόμα και μετά από πολλά χρόνια.
Τι φταίει; Μήπως η ηλικία που ο χρήστης χρησιμοποίησε το μηχάνημα; Η εμπειρία μου λέει ότι η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Έχω γνωρίσει ανθρώπους με ανάλογη αγάπη σε ανάλογα μηχανήματα που δεν ήταν έφηβοι. Μήπως πάλι φταίνε τα χρόνια που έχουν περάσει και η τάση του μυαλού μας να ωραιοποιεί καταστάσεις και αναμνήσεις; Ίσως, αλλά δεν είναι απόλυτο. Το κόλλημα μπορεί να εκδηλωθεί και για σύγχρονα μηχανήματα με το ίδιο σθένος. Ίσως πάλι, να φταίνε οι εμπειρίες. Οι εμπειρίες που έζησε ο παίκτης μέσω του μηχανήματος. Και δεν μιλάω για τίτλους. Άλλα για την παρέα που συγκεντρώνεται τα βράδια να παίξει και να γελάσει, να πει τα δικά της με ένα χειριστήριο/joystick στα χέρια. Με τα εσωτερικά αστεία που δημιουργούνται από τέτοιου είδους συναναστροφές και που δυναμώνουν το αίσθημα φιλίας μεταξύ ανθρώπων. Ή απλώς για την ίδια την παρέα που χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία τη συγκέντρωση γύρω από το όποιο μηχάνημα για να βρεθεί και να δημιουργήσει τέτοιου είδους καταστάσεις.
Δεν ξέρω τι φταίει. Και να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Μου αρέσει που έχω περάσει από αυτό το στάδιο, που ίσως το περνάω και τώρα με άλλα μηχανήματα και -φυσικά- σε άλλο βαθμό και με άλλο τρόπο, αλλά μου αρέσει. Και μου αρέσει γιατί έχει πλάκα να παθιάζεται κανείς με αστεία πράγματα, αποτελεί ένα είδος απόδρασης που όλοι έχουμε ανάγκη.
Δεν ξέρω τι φταίει. Και δεν με νοιάζει.
ΥΓ) Αυτά παθαίνει κανείς όταν διαβάζει ανακοινώσεις για τη διακοπή παραγωγής ενός μηχανήματος. Όποιο κι αν είναι αυτό.
σχετικα με την αμιγκα γιατι και εγω εχω την ιδια αγαπη , ακομα την εχω αλλωστε. Το μηχανημα αυτο αγαπηθηκε γιατι ηταν ο πρωτος υπολογιστης που εκανες τα παντα και ειχε ενα λειτουργικο φιλικο και σχεδον αψεγαδιαστο για την εποχη εκεινη. Σιγουρα επαιξαν ρολο και τα επικα παιχνιδια που βγηκαν και το οτι για μια 5ετια σχεδον (1986 εως 1991) ηταν το κορυφαιο hardware για gaming και παντα ή στο 9 9% των περιπτωσεων η εκδοση της αμιγκα ηταν η καλυτερη. Αλλα αν δεις τωρα τη κοινοτητα της αμιγκα που ειναι ζωντανη και ενεργη και της οποιας ειμαι ενεργο μ ελος , πανω απο τους μισους δεν ειναι παιχνιδακηδες. Ειναι πορωμενοι με το λειτουργικο , με το hardware και με το επαγγελματικο software.
Η Amiga ηταν καψουρα. Σιγουρα δημιουργησε αναμνησεις,οι εμπειριες που μοιραστηκες, οπως γραφεις στο αρθρο σου. Εννοειται πως οσο πιο μικρος ειναι κανεις, τοσο πιο πολυ ωραιοποιει κατι στο μυαλο του. Η Amiga δεν ηταν ο πρωτος μου υπολογιστης, ομως ηταν αυτος , που με εκανε να ασχοληθω με τους υπολογιστες και τα παιχνιδια με αγαπη. Ηταν ετη φωτος μπροστα απο την εποχη του και λογω λειτουργικου και software , οπως εγραψε κι ο vonzuchter.
Θυμαμαι οτι περνουσα ωρες μπροστα στην οθονη της, ζωγραφιζοντας στο deluxe paint ή και φτιαχνοντας animations.
H Amiga εδειχνε το μελλον.
Την Amiga τη χρησιμοποίησα ως το δικό μου, προσωπικό, παράδειγμα.
Θα ήθελα να δω αν υπάρχουν κι άλλοι με ανάλογα κολλήματα για άλλα μηχανήματα. Θα ήθελα να μάθω τους λόγους που όλοι μας κάποτε ή και ακόμα και τώρα τρώμε σκάλωμα με το όποιο μηχάνημα.
Lonas, τις εποχές που εσείς λιώνατε στο Gamepro, είχα φάει το μεγαλύτερο (όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων) κόλλημα με κονσόλα, με το Dreamcast.
Ίσως επειδή ήταν η πρώτη, καθαρά δική μου κονσόλα; Ίσως επειδή όταν το σύνδεσα με την οθόνη το αποτέλεσμα με είχε αφήσει παγωτό; Ίσως γιατί ήμουν λίγο πριν το λύκειο και είχα όλο το χρόνο να την εκτιμήσω όπως της άξιζε; Δεν ξέρω. Ακόμα πάντως κρατά μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου.
Τόσο που την έχω κρατήσει, ενώ θέλει επισκευή το GD-ROM του, κάτι το οποίο σίγουρα θα με απασχολήσει όταν βρω χρόνο και ανταλλακτικό laser, έτσι, for old times sake :P
Και για εμένα η Amiga είναι σαν μηχανημα, και αν και θα συμφωνήσω με τα παραπάνω σχόλια, επειδή είμουνα πιο μικρός θυμάμαι μονο τα παιχνίδια.Ο πατέρας μου κάτι πάλευε με κατι προγράμματα αλλά ούτε τα θυμάμαι.
Όσο για το ότι όντως ήταν καλύτερο μηχάνημα πάλι θυμάμαι που μου έλεγε για τα το πόσα χρώματα είχε παραπάνω απο το τάδε μηχάνημα κλπ.Ποτέ δεν έδωσα σημασία το μόνο που θυμάμαι είναι στιγμές παιχνιδιού με φίλους, ξαδέρφια.Αυτό ισχύει και σήμερα με τις σημερινές κονσόλες πιστέυω πρώτα ειναι οι στιγμές διασκέδαση με φίλους η και μόνος και μετά γραφικα fps και και ενα καρο ανούσιες μετρήσεις.
Επειδή είχαν βγεί διάφορα η amiga μου ήταν και είναι (την έχω ακόμη στην ντουλάπα και δουλέυει) η Α500. Αυτά ωραίο άρθρο και καθόλου ανούσιο.
αχ,,εποχες
Gamecube για 12 χιλιόμετρα λόγους. Είτε το Wind Waker, είτε το Viewtiful Joe και το Melee, είτε γιατί ήταν η πρώτη κονσόλα που είχα επιτέλος στο δωμάτιό μου (και όχι στο σαλόνι) και μπορούσα να παίξω με την άνεσή μου. Who knows...
Την Amiga την έχω ακόμα φυλαγμένη σε άψογη κατάσταση μαζί με μπόλικο και πλούσιο εξοπλισμό. Έχω τρομερές αναμνήσεις από αυτό το μηχάνημα, αλλά στην καρδιά μου ξεχωριστή θέση θα έχει πάντα ο ένας και μοναδικός Spectrum Sinclair ZX-48K.....
φοβερο μηχανιμα,την εχω ακομη,στο παταρι βεβαια αλλα μεχρι πριν και καμια 2ετια επαιζα που και που το wing of fury...το κολλημα τωρα πιστευω εχει να κανει με την καλη κατασκευη μια συσκευης αλλα και με τις ωρες που εχει αφιερωσει καποιος...μετα την amiga 500 για μενα βαζω playstation 1....
Nintendo 64! Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω.. Αμέτρητες αναμνήσεις και άπειρες ώρες-ημέρες-μήνες-χρόνια όπου μαζευόμασταν με την παρέα και παίζαμε όλοι μαζί. Μεγαλώσαμε με αυτό το μηχάνημα και τα παιχνίδια του. Μακράν το αγαπημένο μου
Πολύ ωραίο άρθρο.. Πιστεύω ότι η αγάπη με το μηχάνημα συνδέεται με την ηλικία που έπαιζε ο χρήστης και προφανώς με την παρέα που είχε. Αχ ωραίες εποχές...μεγάλωσα και εγώ με αυτήν την κονσόλα. Άπειρες δισκέτες είχα και θυμάμαι να παίζει ο αδερφός μου Batman και εγώ να κρύβομαι κάτω από το θρανίο..
πολυ ωραιο αρθρο!!
Η Amiga TOTE ηταν το pc και η κονσολα μαζι....Amiga forever :)
Εγω ξεκίνησα με ένα Amstrad 6128 με την εχρωμη οθόνη (είχα και την πράσινη) ατελίωτες ωρες Gaming Και με φίλους και μονάχος μετά ήρθε στην ζωη μου η Amiga 500 Έρωτας με τγν πρωτη ματια μαζι με το Defenders in the crown κάπως έτσι δεν ξέρω εαν το γράφω σωστά και ατελείωτα βράδια-μερες λιώναμε πιτσιρικάδες τι ωραίες εποχές!!!
σχετικα με την αμιγκα γιατι και εγω εχω την ιδια αγαπη , ακομα την εχω αλλωστε. Το μηχανημα αυτο αγαπηθηκε γιατι ηταν ο πρωτος υπολογιστης που εκανες τα παντα και ειχε ενα λειτουργικο φιλικο και σχεδον αψεγαδιαστο για την εποχη εκεινη. Σιγουρα επαιξαν ρολο και τα επικα παιχνιδια που βγηκαν και το οτι για μια 5ετια σχεδον (1986 εως 1991) ηταν το κορυφαιο hardware για gaming και παντα ή στο 9 9% των περιπτωσεων η εκδοση της αμιγκα ηταν η καλυτερη. Αλλα αν δεις τωρα τη κοινοτητα της αμιγκα που ειναι ζωντανη και ενεργη και της οποιας ειμαι ενεργο μ ελος , πανω απο τους μισους δεν ειναι παιχνιδακηδες. Ειναι πορωμενοι με το λειτουργικο , με το hardware και με το επαγγελματικο software.