Από τον Osamu Tezuka μέχρι τις μέρες μας, και από το Astroboy μέχρι τον Mario και τον Cloud Strife, ο βασικός άξονας στον οποίο κινείται η ιαπωνική ποπ κουλτούρα σε όλες τις εκφάνσεις της, είναι εκείνα τα φανταστικά πρόσωπα που δημιουργούνται για να πουν μια ιστορία ή και να εκπροσωπήσουν τον παίκτη σαν σιωπηλά avatars, για να καταλήξουν αργότερα να πάρουν ζωή μέσα από τη λατρεία που διοχετεύεται πάνω τους από τους καταναλωτές. Ένα φαινόμενο που διατυμπανίζεται ξεδιάντροπα σε manga και anime, το οποίο υπάρχει όμως και στα games από την γέννησή τους εδώ και δεκαετίες. Με βάση αυτήν τη λογική, μπορούμε να δούμε ένα προϊόν της ποπ κουλτούρας σαν ένα κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδίου προώθησης συγκεκριμένων χαρακτήρων, ώστε να αποκτήσουν τη δημοφιλία και αναγνωρισιμότητα εκείνη που θα τους επιτρέψει να εμφανιστούν σε πλήθος εμπορευμάτων, όπως κούπες, μαξιλάρια, φιγούρες, αγάλματα, ρούχα κ.ο.κ.
Φυσικά αυτό δεν είναι φαινόμενο ενδημικό στην Ιαπωνία. Οι ταινίες υπερηρώων είναι κλασικό παράδειγμα της κουλτούρας χαρακτήρων και του πως ένα αμερικάνικο θέμα μπορεί να έχει παγκόσμια επιρροή αν προωθηθεί σωστά από μια αποτελεσματική μηχανή μάρκετινγκ. Όμως, αν και οι ταινίες του Hollywood πηγάζουν από τα κόμικς τα οποία λειτουργούν ως βάση πάνω στην οποία στήνεται το οικοδόμημα της ποπ κουλτούρας, ακριβώς όπως και στην Ιαπωνία, στα video games φαίνεται πως υπάρχει σημαντική διαφοροποίηση.
Αν κοιτάξουμε τις σημαντικές δυτικές κυκλοφορίες των τελευταίων δεκαετιών, θα δούμε πως ελάχιστοι δυτικοί χαρακτήρες έχουν καταφέρει να μπουν στο πάνθεον της ποπ κουλτούρας ή αλλιώς είναι ακόμα πολύ χαμηλά στις κατηγορίες της αναγνωρισιμότητας ή δημοφιλίας που οδηγούν στη δημιουργία “character cults”. Γιατί όμως ο Scorpion από το Mortal Kombat και ο Kratos από το God of War τα καταφέρανε, ενώ πρωταγωνιστές από πολύ σημαντικά games που επηρέασαν τη βιομηχανία, όπως τα Grand Theft Auto και The Last of Us, δεν θεωρούνται μέλη του κλειστού αυτού κύκλου; Μια απάντηση είναι πως αυτό γίνεται επιτηδευμένα, καθώς η μοναδικότητα ενός χαρακτήρα μπορεί να στέκεται εμπόδιο στο στόχο του total immersion που επιχειρείται από ένα σημαντικό φάσμα δημιουργών που βλέπουν τους χαρακτήρες ως “άδεια κουφάρια” για να χρησιμοποιηθούν, δηλαδή απλά σαν avatars των παικτών.
Υπάρχουν φυσικά κάποια είδη παιχνιδιών στα οποία δεν χρειάζεται να φτιάξεις ενδιαφέροντες χαρακτήρες που να έχουν τη σωστή αναλογία γοητείας και μοναδικότητας. Για παράδειγμα, στα shooting games ένας macho τύπος με στολή και όπλο είναι αρκετός για να ικανοποιήσει εκατομμύρια παίκτες που θέλουν απλά μια γρήγορη εμπειρία “plug’n’ play”. Με αυτό το σκεπτικό, η Blizzard δεν θα έπρεπε να φτιάξει το Overwatch αλλά να συνεχίσει στην παράδοση των γκρίζων, μουντών και αδιάφορα σχεδιαστικών τίτλων που τόσα χρόνια τώρα αντιπροσωπεύουν το δημοφιλές αυτό είδος.
Και αν αναρωτηθούμε για την επιτυχία ή όχι αυτού του εγχειρήματος, μπορούμε να πάρουμε μια γεύση από την Ιαπωνία, μια αγορά όπου ανέκαθεν είχε διαφορετικό γούστο από τη Δύση και στην οποία τα shooting games που έκαναν την εμφάνισή τους στα charts, ήταν σπανιότερα κι από Ιάπωνα Xbox fanboy. Εδώ και μερικά χρόνια όμως, η κατάσταση έχει αλλάξει και τώρα πλέον υπάρχει κοινό για τίτλους shooting, ή juugekisen όπως λέγονται στα ιαπωνικά, σε τέτοιο σημείο που φιγουράρουν αρκετά συχνά σε διαφημίσεις στα γνωστά sites αλλά και στα εβδομαδιαία charts πωλήσεων.
Υπάρχει λοιπόν πρόσφορο έδαφος, και εδώ είναι που ο σχεδιασμός του Overwatch και των χαρακτήρων του που αποπνέουν μια, σχεδόν ιαπωνική μοναδικότητα, έχει σημασία. Και η πραγματική διαφορά θα φανεί από το αν θα καταφέρει η Tracer να εμπνεύσει οπαδούς για να γίνει φιγούρα, faceplate, keychain, wall scroll που θα πουλιούνται στο Ami Ami και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά όμως.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity