Σε αυτό ήθελε να βοηθήσει η Nintendo και ο πρόσφατα αποβιώσας πρόεδρός της, Satoru Iwata. Έχοντας το όραμα να προσελκύσει τους non-gamers, η φιλοσοφία της εταιρείας από το Kyoto εστίασε στο DS και κυρίως στο Wii, προσφέροντας εμπειρίες που απευθύνονταν σε όλο το φάσμα των ηλικιακών κατηγοριών μέσω απλών μεθόδων χειρισμού, όπως η οθόνη αφής και φυσικά το Wiimote. Χωρίς εδώ να γίνει αποτίμηση της επιτυχίας του εν λόγω εγχειρήματος, είναι δεδομένο πως η Nintendo έχει εμποτιστεί με αυτό το όραμα και τρανή απόδειξη είναι το Splatoon για το Wii U.
Το Splatoon ήταν μια έκπληξη όταν πρωτοεμφανίστηκε στην Ε3 2014. Πρώτον, ήταν ένα καινούριο IP για τη συντηρητική Nintendo 14 χρόνια περίπου μετά από το Pikmin. Και δεύτερον, ήταν third person shooter, ένα είδος που κατά κανόνα δεν περιμένουμε από την ιαπωνική εταιρεία, η οποία απευθύνεται κυρίως στους λεγόμενους “light users” ή όπως τους αποκαλούμε εμείς, casual gamers. O λόγος που τα shooters γενικότερα δεν αποτελούν και την καλύτερη εισαγωγή στον κόσμο του gaming για νέους χρήστες, είναι κατά τη γνώμη μου, το ακραία ανταγωνιστικό περιβάλλον που επιβάλλει μια απότομη διαδικασία εκμάθησης.
Σε ένα από τα πρώτα μου άρθρα σε αυτήν τη στήλη επί εποχές Authority, είχα αναφερθεί στο φαινόμενο του “Shoshinsha gari”, ένα είδος ψηφιακού bullying στο οποίο υπόκεινται οι αρχάριοι παίκτες από άλλους εμπειρότερους. Αν και αυτό συναντάται στην Ιαπωνία κυρίως στο χώρο των fighting games, η αίσθηση του να χάνεις πριν προλάβεις καν να παίξεις σε περιβάλλον ενός online shooter αφήνει την ίδια απογοήτευση και απομακρύνει δυνητικούς χρήστες από την περαιτέρω ενασχόληση με το είδος. Εδώ είναι που έρχεται θριαμβευτικά το Splatoon και κλείνει κάπως το χάσμα ανάμεσα στα διαφορετικά επίπεδα ικανοτήτων. Η επιτυχία σε αυτό δεν εξαρτάται από το σημάδι ή από τα αντανακλαστικά, ούτε συνοδεύεται από το παραδοσιακά εχθρικό σε αρχαρίους “trial and error”, αλλά από το πόσο καλά προστατεύουμε τη βάση μας προσπαθώντας παράλληλα να επεκταθούμε εις βάρος των αντιπάλων μας σε μια διελκυνστίδα σπιρτάδας και στρατηγικής που θυμίζει έντονα μια ιαπωνική εκδοχή του κυνηγητού, το jintori.
Και αν τα παιδικά παιχνίδια της αλάνας, με όλη την γοητευτική τους αμεσότητα, στερούνται βάθους, η φιλοσοφία της Nintendo είναι να καταφέρει να δώσει στο κοινό κάτι προσιτό για να μπορεί οποιοσδήποτε να το γευτεί και να έχει μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, συνδυάζοντας όμως και την απαραίτητη πολυπλοκότητα για να υπάρχει αντοχή στον χρόνο. Αυτός ο ιδανικός συνδυασμός είναι ίσως η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που αφήνει ο πρόεδρος Iwata σε μια εταιρεία που προσπαθεί να μπει στο χώρο του mobile gaming αλλά και να πάρει το ρίσκο για το NX. Και αυτήν τη βούληση φαίνεται να κληρονόμησαν οι νεαροί developers που σήκωσαν το βάρος της ανάπτυξης του Splatoon, θυμίζοντάς μας μετά από καιρό τι σημαίνει δημιουργία “με ψυχή”.
Υ.Γ.: Αφιερώνεται στον Otomayim για την πατρότητα της ιδέας
Ευχαριστώ για τα ... credits :P Είπαμε... καλύτερη στήλη εντός συνόρων. Καλώς εστίασες στους μηχανισμούς και εξαιρετική η σύνδεση και με τον εκλιπόντα. Λαμβάνοντας υπόψη πως και τα amiibo του Splatoon είναι στις πρώτες θέσεις σε πωλήσεις στην Ιαπωνία, αίσθησή μου, όπως ανέφερα και στο FB, πως η επιτυχία οφείλεται και στην καλλιτεχνική διεύθυνση του τίτλου.